1η Φεβρουαρίου. Δεν έτρεχα, δεν έκανα καγκουριές, δεν έκανα μαλακιες. Σχεδόν ακινητοποιημενος ανάμεσα σε αυτοκίνητα στην αρχή της Μεσογείων, κάνω αριστερά το τιμόνι για να περάσω αυτοκίνητο. Και εκείνη τη στιγμή, ο μονοκύλινδρος του Pegaso κάνει το τσαφ και σβήνει, με σχεδόν μηδεν χλμ στο κοντερ. Αιφνιδιάζομαι, δεν προλαβαίνω να τραβήξω συμπλέκτη, δεν προλαβαίνω να κρατήσω την μοτο με τα πόδια, ούτε να σκεφτώ να την "πετάξω" απο κάτω μου. Με το τιμόνι διπλομένο αριστερά, η μοτο γέρνει και εγω βρίσκομαι ξαπλωμένος κάτω, με το αριστερό πόδι να πιέζεται από το βάρος της μηχανής πάνω στη γωνία του πεζοδρομίου. Κνήμη σπασμένη, πόνος αφόρητος. 3 μήνες off.
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τον τρόπο με τον οποίο έπεσα. Σχεδόν σταματημένος! Μια κοροιδία της τύχης! Με έφτυσε στα μούτρα.
Θεωρώ πως όταν η μοτο είναι το αποκλειστκό μέσο μετακίνησης και για μεγάλο χρονικό διάστημα, και λαμβάνοντας υπόψη το κίνδυνο που συνδέεται με τους 2 τροχούς, τότε η "στραβή" ειναι αναπόφευκτη από στατιστικής απόψεως. Κάποια στιγμή θα την πάθεις. Το αν θα είναι μικρή στραβή, μια εντελώς ανώδυνη σαβούρδα ή κάτι σοβαρό, αυτό είναι άλλο θέμα. Έτσι, στα 14 χρόνια που καβαλάω καθημερινά αποκλειστικά μοτο, και περνώντας και απο στάδια μοτοσυκλετιστικής ανωριμότητας (βλ. καγκουριές) ειχα τις πτωσεις μου, πάντα όμως σχεδόν ανώδυνα. Και πάντα ήμουν τυχερός, στην "ατυχία" που εγώ προκάλεσα (γιατί όλες οι τούμπες μου στο παρελθόν οφείλονταν σε δικό μου λάθος). Το χειρότερο ήταν ενα οικόπεδο στη κρήτη με πολλά χλμ και ενα cbr εντελώς κατεστραμένο, με εμένα να αποκομειζω εναν ελαφρά τραυματισμένο καρπό (ας όψεται το κράνος και ο πλήρης εξοπλισμός για τα υπόλοιπα).
Αλλά οχι έτσι ρε γαμώτο! Μου φαίνεται απίστευτο. Η πιο αθωα πτώση μου, να έχει το πιο σοβαρό τραυματισμό μου.