Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω…
- «Αντώνη καλημέρα…το γεμίζω;»
- «Ναι αρχηγέ….έχω πολύ δρόμο μπροστά μου…»
- «Για που το ‘βαλες;»
- «Τελικός προορισμός η Πελοπόννησος… λέω…έτσι διακοπές….λέω να κουράσω το Stromάκι μου…»
- «Ξέχνα το τότε….»
- «Τι εννοείς;»
- «Εσύ μπορεί να πέσεις στο τέλος ξερός…αυτό θα φωνάζει ακόμα «Βόλτα!!!» θα το δείς…»
Η απόφαση είχε παρθεί για πολλούς λόγους, με τον προορισμό να προέρχεται από την ανάγκη να πάω νότια, καθώς το νοτιότερο σημείο που είχα φτάσει με το Stromάκι μου ήταν το Τρίκερι στο Πήλιο… Ο αρχικός σχεδιασμός ανέφερε παραμονή στη Πελοπόννησο για 6-8 μέρες, όμως ως γνωστόν τα σχέδια γίνονται για να ανατρέπονται….Η συνολική διάρκεια αυτού του εγχειρήματος άγγιξε τις 80 ώρες όλες και όλες, στις οποίες διανύθηκαν 1979 χιλιόμετρα…. Δυσκολεύτηκαν πολύ να του δώσω τίτλο… Μπορεί να το δει κανείς και ως ένα ταξίδι Θεσσαλονίκη – Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη. Μπορεί να το δει ως ένα cannonball με έναν συμμετέχοντα….Μπορεί ως «καλά τρελός είναι;;;». και πώς να μην το σκεφτείς αυτό όταν το όλο ταξίδι γίνεται από έναν άνθρωπο…..Ο διάλογος που υπάρχει στην αρχή είναι ο πρώτος που είχα από τη στιγμή που μηδένησα το κοντέρ κάτω από το σπίτι μου και είπα πως ξεκινάω το ταξίδι….ο Βενζινάς μου είχε τελικά δίκιο. Κουράστηκαν πάρα πολύ στο πρώτο μου ταξιδιωτικό εγχείρημα με το Stromάκι μου, και αυτό δεν κατάλαβε χριστό!!!! Το είχα στο μυαλό μου ως γύρο της Πελοποννήσου…..άλλο μου βγήκε βέβαια…
Δευτέρα 24 Ιουλίου Θεσσαλονίκη – Αθήνα
Ναι, ξεκίνησα να κάνω αυτά τα γαμημένα 504 χλμ που τα έχουν κάνει σύμβολο του διαχωρισμού των δυο πόλεων και της νοοτροπίας που τους χωρίζουν. Τα πρώτα χλμ ήταν όπως τα ήξερα κάθε φορά που αποφασίζω να κατηφορίσω. Γρήγορη πορεία μέχρι τη Κατερίνη, με το κοντέρ μέχρι εκεί που δεν πάει, κατέβασμα ταχύτητας στο τούνελ της Κατερίνης, για να τα δώσουμε όλα μέσα στο τούνελ και να ακούμε τη Yoshimura στερεοφωνικά για να γουστάρουμε λιγάκι, μετά τα στροφιλίκια στον Πλαταμώνα μαζί με τις νταλίκες. Ακολουθούν τα Τέμπη που πάτα με προβληματίζουν για ένα ειδικό λόγο. Το δυστύχημα με τα παιδιά που σκοτώθηκαν έγινε όταν κάλυπτα αυτού του είδους το ρεπορτάζ στην εφημερίδα, και είχα ασχοληθεί με το θέμα. Με είχε «πλακώσει» και από τότε τα Τέμπη έχουν «στοιχειώσει» στο μυαλό μου…Τεσπα…..Για πρώτη φορά έφτανα στην έξοδο για Βόλο και δεν θα έστριβα….Ένιωθα ότι έκανα ένα βήμα παραπάνω, το χάρηκα βρε αδερφέ….. Για Αθήνα είχα ακόμα πολύ δρόμο, και όπου μπορούσα πήγαινα τελικιασμένος. Με μια μικρή στάση, και έχοντας ξεκινήσει στις 10 το πρωι από τη Θεσσαλονίκη, στις 2 άρχισα να μπαίνω Αθήνα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω Πειραιά…. Άμα δε δω θάλασσα κάτι παθαίνω… Ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν να μην γίνει διανυκτέρευση στην Αθήνα, αλλά στη Πελοπόννησο που ήταν και ο προορισμός, ο στόχος, το στοίχημα. Έλα όμως που την Δευτέρα το βράδυ στο θέατρο βράχων στο Βύρωνα έπαιζαν οι Deep Purple, το μεγαλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη… Και 5 φορές που τους είχα δει μέχρι τότε, δεν ήταν αρκετές….
Τρίτη 25 Ιουλίου Αθήνα – Ναύπλιο – Καλαμάτα
Στις 10 το πρωί της Δευτέρας, επαναφορτώθηκα την τσάντα στους ώμους, ξαναγέμισα τη πίσω βαλίτσα με ζελατίνες, αδιάβροχα εργαλεία, και ότι άλλο είχα πάρει μαζί μου και ξεκίνησα για το ΝΟ1 στόχο. Αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ήταν τουλάχιστον να περάσω τον ισθμό, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους. Να λέω ότι έχω πάει λίγο νότια… Αυτό έγινε με μεγάλη ευκολία και χωρίς να το πάρω χαμπάρι ιδιαίτερα. Έχοντας δει λίγο τον χάρτη, εμπιστεύτηκα τις πινακίδες που έβλεπα στο δρόμο και έλεγχαν Κόρινθος… ότι κάνουν όλοι δλδ. Διαπίστωσα πως η απόσταση είναι μικρή, κάτι που έφερε νέο επαναπροσδιορισμό των πλάνων…Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω κάπου για ένα καφέ, και το Ναύπλιο φάνταζε ιδανικός προορισμός. Είχα να πάω σε αυτή τη πόλη από τότε που ήμουν φαντάρος, 7 χρόνια δλδ. Κούτσα- κούτσα το έκανα. Δεν μου έμεινε κάτι που την διαδρομή, που δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο… Καφές στο Ναύπλιο και ανάγνωση του χάρτη. «Τι κάνουμε τώρα boy;;;;; Για πού το βάζουμε;;;;» Μπάνιο σκέφτηκα και μετά βλέπουμε. Τελικά πήγα στο Κιβέρι. Τώρα, το Κιβέρι είναι, η Κιβέρι είναι θα σας γελάσω…ήρεμα πράγματα. Φυτεύτηκα σε ένα μπαράκι πάνω στη παραλία, έβγαλα τα δερμάτινα, την τσάτσα και τα μποτάκια και χαλάρωσα….βουτιά σε δροσερά νερά (εντάξει, όταν καίγεσαι από τη ζέστη και στάζεις από τον ιδρώτα, όλα τα νερά δροσερά σου φαίνονται…) και νέα ανάγνωση του χάρτη. «Ωραία boy…τώρα που πάμε; Τρίπολη; Σπάρτη; Καλαμάτα; Γύθειο; Μονεμβασιά;» Η αρχική σκέψη ήταν το Γύθειο, αλλά όπως κάθε αρχική σκέψη δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ…Ξεκινώ το ταξίδι μην έχοντας αποφασίσει. «Έλα μωρέ τώρα…θα δεις κάποια πινακίδα, και όποια σου κάνει κλικ, αυτή θα ακολουθήσεις. Καλαμάτα λοιπόν…. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, ανεβαίνω ένα βουνό, ελπίζοντας να ξεκινήσει γρήγορα η κατάβασή του…Ναύπλιο, Τρίπολη, Μεγάπολη, Μερόπη, Πήδημα, Καλαμάτα. Και έτσι έφτασα στη πόλη η οποία φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια από το σεισμό (σ.σ. 13-9-1986). Μια χαρά πόλη η Καλαμάτα, με τα παπάκια της, τις καφετέριές της, τη παραλία της. Είχα ακούσει τόσα πολλά για τη παραλία της Καλαμάτας, που σκέφτηκα ότι εκεί πρέπει να βρω ένα ξενοδοχείο να τη πέσω…Και έτσι έκανα. Ξεζαληκώθηκα, έβαλα το μαγιό και βουρ για τη θάλασσα. Στη παραλία βέβαια το μπάνιο, που αλλού…Όταν μπήκα στη Θάλασσα, ένιωσα ένα αίσθημα δικαίωσης… «Boy, έφτασες….Από τη Θεσσαλονίκη στη Καλαμάτα, και το Stromάκι σου ένα εδώ. Με αυτός ήρθες ρε θηρίο, μπράβο…» Ο ίδιος αποθέωνα τον εαυτό μου, τι να κάνεις….
Τετάρτη 26 Ιουλίου Καλαμάτα – Πάτρα
- «Φεύγεις; Πως σου φάνηκε»
- «Καλά ήταν»
- «Για πού το βάζεις τώρα;»
- «Δεν έχω ιδέα…»
- «Α, δεν έχεις πρόγραμμα, έτσι κατέβηκες από Θεσσαλονίκη;»
- «Ναι μωρέ. Το σχέδιο λέγεται «μπροστά εμείς, και δεν γαμείς…» Πάτρα λέω, αλλά κάπου να κάνω και ένα μπάνιο στο δρόμο»
- «θα σου πω που να πάς… Σταμάτα στη Ζαχάρω, εκεί κοντά….έχει ωραίες παραλίες…»
- «ΟΚ παίκτη, θα σε ακούσω»
- «Άντε, καλό δρόμο, και πάντα όρθιος…»
«Επιτέλους» είπα μέσα μου «και ένας άνθρωπος που με αντιμετώπισε λογικά, μου ευχήθηκε πάντα όρθιος». Ε, ναι ρε παιδιά. Είχα πήξει όλες αυτές τις μέρες από γνωστούς και αγνώστους από ευχές που συνοδευόταν από προτροπές να μην ξανακάνω ταξίδι με την μηχανή, και ότι είναι βλακείες να ταξιδεύω μόνος μου, και ότι πρέπει να βάλω μυαλό, και να προσέχω, να προσέχω, να προσέχω, κτλ…φτάνει ρε πούστηδες, στείλτε και λίγο θετική ενέργεια…. Και πού θα πάμε για καφέ;;;; Στη Πύλο… Μια χαρά μέρος…Ένιωσα σα να είμαι στο Πήλιο. Όλο το χωριό μαζεμένο στη πλατειά, κάτω από τον Πλάτανο….αυτά είναι γούστα….άντε πάλι ο χάρτης πάνω στο τραπέζι. «Και πως πάνε Πύργο τώρα boy;;;;» σκέφτηκα. Όπως πάνε τόσοι και τόσοι. Βάζουμε στο μυαλό μας χωριά – σημάδια και όπως είπαμε… «μπροστά εμείς, και δεν γαμείς»….Γιάλοβα, Χώρα, Γαργαλιάνοι, Φιλιατρά, Κυπαρισσία, Ζαχάρω, και έφτασες Πύργο….Φτάνοντας κοντά στη Ζαχάρω άρχισα να σκέφτομαι που να κατέβω για μπάνιο. Το ένστικτό μου πάντα με οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Πάντα όμως, είναι νόμος. έλεγα να βρω ένα μέρος με κόσμο, μουσικές κλπ… Είχα πάρει και βιβλίο για την Πελοπόννησο, το οποίο ούτε που το άνοιξα, ο μαλάκας…Τελικά το πήρα απόφαση. Θα κατέβω στον Κακόβατο….pas mal…pas mal…θα μου πεις ούτε γκομενάκια είχε, ούτε μουσική. Και, ρε αθεόφοβε Αντώνη τα κατάφερες. Βρήκες τη πρώτη ψαροταβέρνα που είχε βάλει ομπρέλες στη παραλία για τους λουόμενους… Αμέσως ξεφόρτωσα τα πράγματα, και βουρ για τη θάλασσα. «Ρε πούστη μου, ρηχά είναι εδώ boy» σκέφτηκα, αλλά όπως πάντα δεν χαλάστηκα….ένα παγωμένο τσάι (αν και θα μπορούσα να πιω άλλα19) και ερώτηση στο παλικάρι που ήταν μέσα από τον πάγκο ένας – ο θεός να το κάνει – μπιτς μπαρ, και έτρωγε καλαμαριάκια που είχε παραγγείλει από τη ψαροταβέρνα…
- «Μέχρι Πάτρα πόση ώρα είναι;»
- «Με τι είσαι;»
- «Με μηχανή….» (ολόκληρο κράνος έχω ακουμπήσει στο μπαρ ρε αρχηγέ, τον μαλάκα κάνεις;;;;;;;;;;
- «Σε 1 ώρα και ένα τέταρτο είσαι εκεί….»
Βουρ για Πάτρα…
Ακολουθεί η συνέχεια και το τέλος της μικρής και σύντομης περιπέτειας στη πελοπόννησο…