Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίοΤελευταίο
Προβολή αποτελεσμάτων 1 έως 15 από 18

Θέμα: Κι εκεί που καθόμουν....

  1. #1
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333

    Κι εκεί που καθόμουν....No1

    Edit by powerphot
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  2. #2
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333

    Κι εκεί που καθόμουν....No2

    Edit by powerphot
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  3. #3
    Μπορώ να το έχω σε επανάληψη μαζί με μια ποικιλία και ένα ουζάκι?

  4. #4
    Μονολυκος Το avatar του/της crs-k
    Εγγραφή
    02/06/2004
    Μηνύματα
    12.224
    Δεν απαντησα χτες, μιας και περιμενα τυχουσα συνεχεια ...

    Στην διαθεση σας για ενα "σπρωξιματακι" ...


    :rotflmao:
    ... να ευχεσαι να 'ναι μακρυς ο δρομος.

  5. #5
    ήρθαν μέρες καλές... Το avatar του/της nimbus
    Εγγραφή
    03/03/2004
    Μηνύματα
    1.177

    Re: Κι εκεί που καθόμουν....




    η απόλυτη ησυχία του μεσημεριού, χωράει στην ψυχική ανθρώπινη γαλήνη και πίνει καφέ με το χαμόγελο της ματιάς. Στιγμή ευτυχίας, στιγμή ολάκερη, που πέρνει θέση σαν ανεξήγητο αίνιγμα και στήνει χορό. Ένας χορός, που για μερικούς δεν τελειώνει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν...όσο κι αν ασπρίσουν τα μαλλιά τους. Πάντα θα έχουν κάτι ακόμα να μάθουν... Ένας χορός, που μερικοί άλλοι τον έχουν μέσα τους, δίχως πολλά-πολλά και κατόπιν αυτού, τον διδάσκουν και σε άλλους...έχουν απόθεμα αλήθειας. Περίσευμα ανάσας και όλα αυτά που δεν μπορούμε ποτέ να φανταστούμε ή ακόμα χειρότερα να φτάσουμε...Στο μυαλό του καθενός, υπάρχει απεριόριστος πλούτος που ορίζει ενίοτε και την ζωή του. Ο πλούτος της σιωπής, φωλιάζει ανάμεσα στις λέξεις και τις σκορπά σε ανήλιαγα μονοπάτια. Σε εκείνα τα αγκαθωτά ανήλιαγα μονοπάτια που περνάμε απαρατήρητοι κι άλλωτε πάλι όχι...Όταν οι λέξεις ξυπνούν, μας αγκιλώνουν ανάλογα...και άλλες φορές πάλι, απλά μάς αγκαλιάζουν. Με την σιωπή τους. Με την αλήθεια τους κι ακόμα χειρότερα με το ψέμα. Εκεί, εμείς αποφασίζουμε ποιές λέξεις θα ακολουθήσουμε. Ποιές λέξεις θα αγαπήσουμε κι αν είμαστε ικανοί, θα αγαπηθούμε από τις δόλιες τις λέξεις, που πάντα μάς κοιτούν με εκείνα τα θεόρατα γεμάτα μάτια τους, από το πέρασμα του χρόνου...

    Είναι δύσκολο να ανοίξει κανείς τις κλειδαμπαρωμένες φυλλωσιές της ψυχής και να αφήσει τον ήλιο να κατοικήσει για λίγο...Οι άσημες ηλιαχτίδες, ορίζουν την ειλικρίνεια που ντραπήκαμε να κοιτάξουμε μια φορά κι έναν καιρό...είναι δύσκολο να επιτρέψει κανείς να αγγίξει την ψυχή του κάτι αλλο, πέρα από την αμουσία και την ασοφία. Εκεί, οι λέξεις γίνονται μικρός πυρσός και σκαρφαλώνουν στα τοιχώματα της σιωπής και περιμένουν...και οδεύουν και παρακαλούν να τις αφουγκραστόύμε ακόμα λίγο...

    Είναι δύσκολο και συνάμα πολύ εύκολο, να αποτυπώσει κανείς τις λέξεις του και τις σκέψεις του σε ένα άδειο φύλλο χαρτί. Δύσκολο για κάποιον που δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό και πόσο επώδυνο είναι...Εύκολο για κάποιον που έχει μάθει να έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και δεν φοβάται το αντίκρισμα...

    το γράψιμο ενός βιβλίου είναι η φωνή της ένδον χώρας.
    Το γράψιμο, είναι ένα μήνυμα που έχει φωλιάσει στον καθένα ξεχωριστά...Το γράψιμο, είναι το μέσον για την εξωτερίκευση του μηνύματος αυτού. Αρκεί να δοκιμάσει κανείς, να σκαλίσει το κιτάπι της ψυχής και να εφοδιαστεί με τις ανάρμοστες φωνές της συνείδησης...
    ...you people...
    ..ready to smile...
    ...speak to the wind...
    ...open your wings...
    ...ready to fly...
    ...life is life out there...

    nimbus

  6. #6
    ήρθαν μέρες καλές... Το avatar του/της nimbus
    Εγγραφή
    03/03/2004
    Μηνύματα
    1.177

    Re: Κι εκεί που καθόμουν....2


    όταν παρατηρώ ότι οι προβληματισμοί μου χωράνε σε σκέψεις άλλων πολύ πιο πριν από εμένα, χαίρομαι δεόντος. Αυτόματα ξέρω ότι δεν θα συζητάω μόνο με τον εαυτό μου για τέτοιου είδους θέματα

    Πάντα πίστευα, ότι τα παιδικά χρόνια του καθένα, "παίζουν" καθοριστικό ρόλο στην ενήλικη ζωή του. Πράγμα που συνάντησα ουκ ολίγες φορές στην ελάχιστη νεαρή ζωή μου και απ'ότι φαίνεται, πάντα θα το συναντώ στο διάβα μου.
    Τα παιδιά, έχουν το πλεονέκτημα να μάς μεταφέρουν τις αλήθειες τους. Αρκεί ο "μεγάλος" να του δείξει τον τρόπο...Η παράδοξη αλήθεια είναι, πώς τις περισσότερες φορές, το αντίστροφο γίνεται. Τον "τρόπο" να ανακαλύπτει κανείς αλήθειες, τον διδάσκει το παιδί στον ενήλικα γονέα του. Ίσως επειδή οι σκοτούρες φορτώνουν το μυαλό του γονιού με αποτέλεσμα να μπλοκάρει...οι ενισχύσεις, είναι οι μικροί "πειρατές", που πάντα έχουν έτοιμη την λύση...
    Μια ιστορία που θα επαναλλαμβάνεται για πολύ ακόμα. Κι αυτό με χαροποιεί. Μου δείχνει κάτι από το παρελθόν που μπαλώνει το μέλλον...κάτι γίνεται σωστό σε αυτή την φουκαριάρα την επικοινωνία. Γεφυρώνεται το χάσμα κατα κάποιο τρόπο και χτίζουν φωλιές στα ψυχικά τους αποθέματα οι ενήλικοι γονείς...

    Η τεχνολογία με μεταφέρει σε μια ευκολία που ορίζει η εποχή μας. Την δέχομαι και την σέβομαι. Άλλωστε κι αυτή με την σειρά της με σέβεται και στέκεται σιμά να μου δείχνει ευκολίες μιας ατέκμαρτης πραγματικότητας. Ας μην πάμε μακρυά...το ίνερνετ, στέκεται τώρα δα να μου επιτρέπει να σας λέω κάποια πράγματα...παράλληλα με απομακρύνει, με τον δικό του τρόπο. Εππππππ μου λέει..."μέχρι εδώ". Και μου δείχνει την κόκκινη γραμμή που δεν μπορώ εκ των πραγμάτων να προσπεράσω...κι εκεί, αρχίζει η αλλοτρίωση μάγκες. Ναι σωστά διαβάσατε. Η ψυχική εκποίηση που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια ανεκπλήρωτη κι ακαταλόγιστη κατάντια...τι να σου κάνει κι αυτή η δόλια η Δευτέρα που καιρό τώρα βρισκόμαστε...πόσες μπύρες να πιούμε και πόσες απόψεις να ανταλλάξουμε? Και πόσα δέλεαρ να κατεδαφίσουμε για να σταθούμε ακόμα λίγο...

    Αν αναρωτηθούμε όλοι εδώ μέσα τι συναντήσαμε κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας μας, θα βγεί ένα μείγμα δυνατό. Κατανοητό. Όχι ανεξήτητο. Αλλά σίγουρα, θα είναι το θεμέλιο της τωρινής ζωής μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

    (η συνέχεια αργότερα...)
    ...you people...
    ..ready to smile...
    ...speak to the wind...
    ...open your wings...
    ...ready to fly...
    ...life is life out there...

    nimbus

  7. #7
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333

    .

    .Edit by powerphot
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  8. #8
    Ελαιόψυκτο Μέλος Το avatar του/της free rider
    Εγγραφή
    26/08/2004
    Μηνύματα
    2.328
    κάτσε να αράξω πιο αναπαυτικά...

    εδω έχει πολύ διάβασμα..
    και η ζωή συνεχίζεται...

  9. #9
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333
    Αρχικά δημιουργήθηκε από free rider
    κάτσε να αράξω πιο αναπαυτικά...

    εδω έχει πολύ διάβασμα..
    Πάρε καναπέ, ξέρεις εσύ
    γιατί έχει πολύ ακόμα
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  10. #10
    Ελαιόψυκτο Μέλος Το avatar του/της free rider
    Εγγραφή
    26/08/2004
    Μηνύματα
    2.328

    Δεν έκανα σπουδαία πράγματα όσο έζησα...

    Δεν έκανα σπουδαία πράγματα όσο έζησα...

    Περνάν οι μέρες μου αφήνω το χρονόμετρο να γράφει. Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει είναι γνωστό σε όλους ότι όσο και να το θελήσεις απλά μετράς τις στιγμές. Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός... έτσι λέει το τραγούδι. Και περνάει και αφήνει πίσω του στιγμές. Στιγμές που αποκλείεται να ξαναγυρίσουν μένουν σαν μια ανάμνηση στο άσπρο πανί της ψυχής μας. Διάβαζα τα κείμενά σας και αναρωτιόμουνα ...πραγματικά ποιος από εμάς έχει ζήσει το «χρόνο» του?
    Ποιος μπορεί να πει ότι όσα έχει ζήσει είναι εκείνα που ήθελε εκείνος πραγματικά να ζήσει , ότι τα είχε διαλέξει ότι τα είχε αποφασίσει συνειδητά χωρίς να επηρεαστεί από τον έναν τον άλλο...ή ακόμη εκείνον που πραγματικά δεν τον ήξερε ή ακόμη χειρότερα από εκείνον που δεν τον άφηνε να μεγαλώσει να γίνει ο άνθρωπος ο αυτόνομας3 που έχει δική του γνώμη. Από το πρωί γυρίζει στο μυαλό μου μια κουβέντα με κάποια που συζητούσαμε για τις συμπεριφορές μας.. την εκδήλωση της συμπεριφοράς . Είναι άραγε δικές μας όλες οι συμπεριφορές που εκδηλώνουμε?
    Μπαα μήπως κάποιος έχει φορτώσει στο κουφάρι μας το φέρετρο των αναγκών του? Μήπως έχει φορτώσει τα θέλω του τα ζήτω τα φοβάμαι και τα προστατεύω ??
    Μήπως ακόμη αναπαραγάγουμε όλοι ασυναίσθητα συμπεριφορές που ούτε κατά διάνοια έχουμε επιλέξει γιατί δεν μείναμε ούτε λεπτό με τον χρόνο να σταματήσει να σκεφτούμε ποιος είμαι τι θέλω ..όχι , εγώ τι θέλω για μένα.. όχι κάποιος άλλος. εγώ!!!!
    Δεν έμεινα ούτε λεπτό να μπορέσω να το καταφέρω να σταματήσω το χρόνο ..και φτάνω στο σημείο να πρέπει να αναιρέσω όλη την καθημερινή κοινωνική συμπεριφορά μου ελπίζοντας ότι θα ανακαλύψω ποτέ δεν είναι αργά τι πραγματικά θέλω εγώ...
    Είναι αστείο αλλά πρέπει να σκάψω 800 μέτρα από κάτω για να καταλάβω τι ακριβώς είναι εκείνο που προσδιορίζει τις αντιδράσεις ..
    Και δεν το πάλεψα καθόλου το άφησα με πήρε η μπάλα και έτρεχα μαζί της. Γι αυτό σκέφτομαι ώρες ώρες ..δεν έκανα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου...
    και η ζωή συνεχίζεται...

  11. #11
    ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ... ΔΕΝ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ LINK.............
    περα δωθε , πανω κατω , πισω μπρος ..... θα το πετυχω .. πού θα παει ..

  12. #12
    ήρθαν μέρες καλές... Το avatar του/της nimbus
    Εγγραφή
    03/03/2004
    Μηνύματα
    1.177
    ...συνέχεια...(...του λίγο αργότερα )


    ...ο ήλιος στεκόταν σκεπτικός πάνω από τα χρυσά παιδικά μαλλιά μου και μιλούσε με τα ονειρά μου ..." Έλα μικρή μου, φεύγουμε...μάζεψες τα παιχνίδια σου? Δώστα στον μπαμπά να τα βάλει στο αυτοκίνητο..." ακούστηκε η γλυκιά φωνή της μητέρας μου και χαμογέλασα από ευτυχία. Φυσικά! Τα παιχνίδια μου, θα με ακολουθούσαν μέχρι το χωριό, για να με συντροφεύουν όταν οι αδερφές μου δεν θα μπορούν να παίζουν μαζί μου... Τα παιχνίδια μου, χωρούσαν στην λευκή μερσεντές, που φάνταζε τεράστια στα μάτια μου...Το άγχος ενός παιδιού, τα παιχνίδια που τόσο ψυχαγωγούν το πνεύμα του και του αποσπούν την προσοχή...ωσότου βασιλέψει ο ήλιος, ακόμη λίγο.
    Καληνύχτα μικρή! Σφραγίστηκαν τα μάτια, κάτω από τον έναστρο ουρανό. Μα όχι για πολύ...τα υπόλοιπα καλικαντζαράκια τα ξαδέρφια μου, δεν με άφησαν να κοιμηθώ...δραπετεύσαμε στον λουλουδένιο κήπο της γιαγιάς, να λέμε ιστορίες και να πλάθουμε ονείρατα. Εκείνα τα όνειρα που τόοοοοσα χρόνια πιά μετά, γίνονται αφορμή, για να ψυθηρίσουμε συνομωτικά αναμετάξυ μας..."Θυμάσαι?" η αλήθεια είναι ότι θυμόμαστε τα πάντα. Κι ακόμα τα γέλια μας αντιχούν στους ουρανούς, από τότε...κι ακόμα έχουμε τα ίδια όνειρα...ακόμα ξεγλιστράμε κάμποσες φορές το χρόνο, όπως άλλωτε και κολυμπάμε ανάμεσα στις θύμησες...ακόμα γινόμαστε μικρά παιδιά
    Εκείνο το Κυριακάτικο πρωί, η γιαγιά μάς ξύπνησε για να την συνοδεύσουμε στην Εκκλησία. Οι ματιές γινόντουσαν καπνός με τις αδερφές μου κι ως μικρότερη υπάκουα όταν ήθελα
    ..."΄οταν έρθει η ώρα, θα σε τραβήξω από το χέρι να φύγουμε. Μην σε πάρει είδηση η γιαγιά. Θα το πεί στην μαμά...αν δεν τα καταφέρεις, θα μάς βρείς στην λίμνη με τα βατραχάκια..." μου είπε κρυφά στο αυτί η αδερφή μου και η γαλάζια ματιά μου έλαμψε από ενθουσιασμό:wacko:, θυμάμαι...
    Ευτυχώς όλα κύλισαν ρολόι! Πήγα στο σπίτι, έβγαλα τα καλά μου, φόρεσα τα καθημερινά. Αλλά με πρόλαβε ο ξαδερφός μου. Πήγαμε με το ποδήλατο. Εκείνο το ποδήλατο που έμοιαζε ατσούμπαλο, εφόσων τα παντελόνια μου σφηνώναν στην αλυσίδα κι έτσι τα τρύπαγα ή τα λέρωνα με μουντζούρες...
    Τα μεσημέρια παίζαμε με χώμα και νερό και φτιάχναμε λάσπη...Τα απογεύματα ένα-δυο-τρία-στόπ! ή τους κλέφτες κι αστυνόμους, μέχρι που μάς έβρισκε το φεγγάρι να νυστάζουμε...
    Τα χρόνια κύλισαν στωικά, και οι χαρές ακολουθούσαν τις δυσκολίες και η εγκαρτέρηση ωρίμαζε τις σκέψεις...στην εφηβεία, τα αστέρια είχαν γίνει πιό μεγάλα, και η ελπίδα γινόταν η βαρκούλα εκείνη, που μάς ταξίδευε σε κόσμους μακρινούς.
    Το λύκειο δεν άργησε να έρθει...κοπάνες και βόλτες μακρινές με τα μηχανάκια στα στενά της Αθήνας, να ψάχνουμε το μέλλον...κι αυτές οι πανελλήνιες, σωστό άγχος! μάς κοιτάζουν από μακρυά και χαμογελούν, εκείνες οι ανάρμοστες εξετάσεις...και τώρα που βλέπω τους νεότερους έφηβους να δίνουν, χαμογελώ νοερά...βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια τους τα γεμάτα αγωνία...
    Οι σπουδές στο εξωτερικό, που διακόπηκαν κι όλα αυτά που θυμίζουν Ελλάδα, είναι αρκετός λόγος, που χαίρομαι που υπήρξαν και με έσφιξαν τα συναισθήματα αυτά και οι θύμησες, που κάποτε, θα χαρώ να τα μεταφέρω σε άλλους ανθρώπους...και να διαιωνίσω την ομορφιά αλλά και την θλίψη, που χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει η μορφή της χαράς και της γλυκιάς αναπόλισης....
    Η τεχνολογία, οι δυσκολίες της εποχής, το χάσμα γενεών, η ρουτίνα των μεγάλων πόλεων, η κίνηση στους άθλιους Ελληνικούς δρόμους και όλα αυτά που μάς θλίβουν κατα καιρούς, είναι το αλατοπίπερο... για να έχουμε να ασχολούμαστε, και να γκρινιάζουμε..αρκεί με ένα χαμόγελο, να βρίσκουμε την επίλυση όλων αυτών μέσα μας και να μην ξεχνάμε, ότι όλα στο μυαλό μας είναι...ακόμα λίγο


    Θεοδώρα
    ...you people...
    ..ready to smile...
    ...speak to the wind...
    ...open your wings...
    ...ready to fly...
    ...life is life out there...

    nimbus

  13. #13
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333
    Edit by powerphot
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  14. #14
    Μέλος απο...τότε... Το avatar του/της powerphot
    Εγγραφή
    21/05/2004
    Μηνύματα
    2.333
    Edit by powerphot
    Το ταξίδι του Ηλία Βροχίδη μπορείτε να το διαβάζετε και στην ιστοσελίδα του Madnomad.gr, στο Facebook Madnomad

  15. #15
    Re mages an kai den thelo na sas tin spaso tha to po.

    Variomouna toso poly sti doulia pou arxisa na diavazo ta ateliota keimena sas. Apo ti mesi kai meta arxisa na koutoulao pano sto grafeio. Nystaza pou nystaza me apoteleiosate :hypnotize

Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίοΤελευταίο

Παρόμοια θέματα

  1. Κι εκεί που έψαχνα...
    από McGyver στο forum Ανέκδοτα & χιούμορ
    Απαντήσεις: 10
    Τελευταίο μήνυμα: 13/05/2008, 00:09
  2. Απαντήσεις: 35
    Τελευταίο μήνυμα: 06/07/2005, 23:15
  3. Απαντήσεις: 11
    Τελευταίο μήνυμα: 30/11/2004, 19:11
  4. να τα νε μια φορα!να σε καλα εκει που εισαι ξυλουρη
    από wolfman13 στο forum Αναζητήσεις, σκέψεις & προβληματισμοί
    Απαντήσεις: 2
    Τελευταίο μήνυμα: 13/10/2004, 22:34
  5. Απαντήσεις: 6
    Τελευταίο μήνυμα: 24/07/2004, 01:16

Κανόνες δημοσιεύσεων

  • Δεν μπορείτε να ανοίξετε νέο θέμα
  • Δεν μπορείτε να απαντήσετε
  • Δεν μπορείτε να επισυνάψετε αρχεία
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τα μηνύματά σας
  •  
  • Ο κώδικας ΒΒ είναι ΟΝ
  • Τα smilies είναι ΟΝ
  • Ο κώδικας [IMG] είναι OFF
  • Ο κώδικας [VIDEO] είναι OFF
  • Ο κώδικας HTML είναι OFF