Την σηκώσαμε, δεν θέλω να θυμάμαι πως και συνεχίσαμε…
Μετά από λίγο έριξα και το βεστρομ, να δω αν δουλεύουν ακόμα τα κάγκελα…
Είχαμε δύο επιλογές.
Ή τάπα και όπου βγει, ή τα πόδια κάτω, συμπλεξάρισμα και δώσε γκάζι και ιδρώτα…
Τουλάχιστον αυτά ξέραμε, αυτά κάναμε…
Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, είχαμε τοοόσα πολλά να μάθουμε
Άμμο παντού…!
Σε μία ανασυγκρότηση.
Μην νομίσετε ότι ήταν τίποτα 50 χιλιόμετρα διαδρομή…
Ίσως ούτε δυο χιλιόμετρα…
Αλλά όποιος έχει δοκιμάσει ξέρει…
Παρακάτω έφτιαξε η κατάσταση…
Νιώθαμε ότι οδηγούμε στην καλύτερη άσφαλτο της Ευρώπης…
Και μία από που κατεβήκαμε...
Φτάσαμε στο κάμπινγκ, όπου μετά και την προτροπή του Μπάμπη, τα έχωσα λίγο παραπάνω στο βεστρόμ, έκανα κάτι παντιλίκια, δεξιά, αριστερά, όρθιος φάση, κόβω, και πετάω την μηχανή κάτω πριν καλά καλά σταματήσω…
Υπέρτατη μαλακία, αλλά συμβαίνουν και αυτά…
Καμία ζημιά εκ πρώτης όψεως, εκτός από την πλαϊνή βαλίτσα που ξεκούμπωσε και καλά έπραξε.
Τουλάχιστον από όσο φάνηκε…
Ρωτήσαμε για σκηνή. Πάλι ο Σαλάμ μας είπε ότι δεν είναι καλή ιδέα η σκηνή και μας οδήγησαν στο δωμάτιό μας.
Νιώσαμε λίγο ότι μας καθοδηγούν, αλλά από την άλλη σκεφτήκαμε ότι ίσως το κάνουν και για το καλό μας…
Μπανιάρισμα στα κοινά μπάνια πάλι, μπουγάδα, τσαντίρι κλασικά μέσα στο δωμάτιο και φύγαμε για φαγητό.
Ρε μαλάκα Σαλάμ πάλι καπνίζεις..;
Σίγκαρετ ις γκοοουυυυντ… Γκουντ φορ δε άιςςς….
Τελικά ο Γιώργος είχε φύγει για να κάνει Πάσχα με την οικογένειά του.
Ο Νίκος και η Μίνα είχαν μείνει πίσω. Είχαν σκοπό !ΧΩΡΙΣ ΟΔΗΓΟ!, από την Ταμαρανσέτ, με λεωφορεία, ότοστοπ ή ότι άλλο, να φτάσουν στο Αλγέρι. Είχαν ξοδέψει ήδη μία βδομάδα με τον Σαλάμ στην έρημο και τώρα 4 μέρες μόνοι τους κάνανε τα δικά τους…
Τα παιδιά ήρθαν από το κάμπινγκ να γνωριστούμε.
Ο Σαλάμ πρότεινε για ντίνερ στο κάμπινγκ, αλλά εμείς πιέσαμε και ζητήσαμε βόλτα στην πόλη.
Μπήκαμε όλοι στο Λαντ Κρούιζερ και κατευθυνθήκαμε προς την πόλη.
Υπήρχε και άλλος δρόμος.
Βατός και όμορφος…
Ε yes… Off road is good… Goood for the eyes…
Ο Μαάμαρ χαζεύει την δύση του Ηλίου στην έρημο…
Περπατήσαμε λίγο στο κέντρο.
Τα παιδιά ήξεραν το καλό το μαγαζί.
Τσεκάραμε την κουζίνα και παραγγείλαμε κοτόπουλα και τηγανητές πατάτες...
Τα παιδιά δεν ήταν τυχαίοι ταξιδιώτες...
Έχουν επισκεφτεί σχεδόν κάθε έρημο που ξέρουμε.
Έχουν πάει στα πιο απίθανα μέρη και αυτό είναι που λατρεύουν να κάνουν στην ζωή τους.
Χωρίς αλκοόλ και με κάτι λεμονάδες, το τραπέζι είχε πάρει φωτιά!
Σε κάποια φάση που ήρθαν οι πατάτες, όλοι οι Ελληνάρες πλάκωσαν τα αλάτια... Τι κακό και αυτό να τα φέρνουν όλα ανάλατα...
Λέει ο Σαλάμ...
Ohhh... You Greeks... You put everywhere salt...
Since there is no salt, how not to add some for flavour...?
Salt is not good... Not good for the eyes...
Κάποια στιγμή έρχονται και τα κοτόπουλα...
Βάζουμε όλοι αλάτι και αρχίζουμε και τρώμε. Δοκιμάζει και ο Σαλάμ το δικό του, πέρνει το αλάτι και του αλλάζει τα φώτα...
Salam?
Salt on the chicken is gooood.... Gooood for the eyes...
Η Μίνα πραγματικά είναι σπάνια περίπτωση Ελληνίδας...
Το Σαλάμ τον έπαιζε στα δάχτυλα μόνο με ένα βλέμμα...
Σαλάμ... Θέλουμε τσάι στους αμμόλοφους...
Οοοοο... Είναι αργά... Νοτ γκουντ φορ δε άις...
Σαλάμ θέλουμε τσάι στους αμμόλοφους...
Άντε και οι 7 μέσα στο Λαντ Κρούιζερ και...
Κάτω ακριβώς από το κάμπινγκ είναι η αρχή των αμμόλοφων...
Οδηγήσαμε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και βρήκαμε ένα μικρό αμμόλοφο...
Ντουνίτσα και όχι ντιουν, τον αποκάλεσε η Μίνα.
Ο Μαάμαρ, καλλιτέχνης στην παρασκευή τσαγιού, άναψε κάρβουνα και έφτιαξε το τσάι έτσι όπως πρέπει...
Κουβεντούλα, μουσική από την κιθάρα του Σαλάμ και μια δροσούλα που διαπερνούσε το βρασμένο από την ζέστη κορμί μας, κάνοντας τα πάντα τόσο μαγικά...
Ήταν Μ. Παρασκευή περασμένες 23.00 και εμείς είχαμε διανύσει 638,9 χιλιόμετρα εκείνη την ημέρα, στα βάθη της ερήμου της Αλγερίας...
Η πιο γλυκιά καληνύχτα...
Είναι ωραία η αίσθηση της άμμου.
Ακόμα και αν μπαίνει παντού…
Κανόνες δημοσιεύσεων
