Τι άλλο… Τι άλλο…
Δευτέρα πριν την αναχώρηση, μου ήρθε φλασιά.
Και αν σκάσει καμιά πέτρα πάνω στο φίλτρο λαδιού;
Να πάρουμε λάδια και φίλτρο να κουβαλάω μαζί μου…;
Μετά από σύντομη κουβέντα αποφάσισα να αγοράσω ποδιά και μετά στην χειρότερη να την σκοτώσω…
Έχοντας κάνει τον Βασίλη λάστιχο και τρέχοντας για τα πάντα και τα όλα, αναλαμβάνει και την ποδιά.
Έλα όμως που τα κάγκελα της ΗΒ δεν ταιριάζουν με την Μοτεκ ποδιά...
Σάββατο πριν την αναχώρηση και έχω την ποδιά ακόμα με τάι απς!
Εκεί είναι που κολάει ο συμφορίτης sotpag και η τέχνη του…
Περάσαμε από το μηχανουργείο του και έκανε τα θαύματά του…
Ευχαριστώ και πάλι ζουμερό μου αρκουδάκι…
Είχαμε αποφασίσει αναχώρηση Κυριακή από Πάτρα. Θα είχαμε το Σάββατο για τελικές προετοιμασίες.
Σάββατο απόγευμα χτυπήσαμε ένα τελευταίο σούπερ μάρκετ.
Περισσότερο από 10 κιλά ξηροί καρποί συνολικά και για τους τρεις. Μπαταρίες, κάτι έτοιμες σούπες, κάτι νούντλς, κάτι ντολμαδάκια… Κάτι μωρομάντηλα, κάτι ένα έξτρα γκαζάκι γιατί ποτέ δεν ξέρεις…
Μαλακίες. Λεφτά να χαλάς…
Να συμπληρώσεις ότι λείπει από το νεσεσέρ, ότι λείπει από το φαρμακείο…
Είχαμε μαζί μας 4 φαρμακεία… Ξέραμε ότι όταν θα χρειαζόμασταν ένα απλό χατζαπλάστ, κανένας δεν θα έβρισκε, δεν θα μπορούσε να φτάσει ή να βρει το φαρμακείο… Κλασικοί χάλιες όπως πάντα…
Μαζί μας εκτός από ξηρούς καρπούς, άπειρα κράκερς, άπειρες τσίχλες για την ζέστη της ερήμου, μπαλόνια και γλειφιτζούρια για τα πιτσιρίκια που συναντούσαμε. Είχαμε και άλλα πολλά μαζί μας…
Δύο σκηνές, υπνόσακοι και υποστρώματα… Γκαζιέρα και σκεύη για ελεύθερο μαγείρεμα και κάμπινγκ…
Εκτός των μελιών του Τιτζάνι, για να πάρουμε την έκπτωση, είχαμε και για την πάρτη μας μελάκι από την Αχαΐα, 1 λίτρο τσίπουρο καθαρό από την Κρήτη (έχοντας περάσει πρώτα από την Σόφια για έγκριση και έλεγχο… ) και άλλα πολλά…
Ήμασταν προετοιμασμένοι για τα πάντα… Θεωρητικά…
Είχα ονειρευτεί πως και πως το ηλιοβασίλεμα της Πάτρας σε παραλιακή καφετέρια με πρώτο πλάνο τα τρακτερωτα λάστιχα του πολύχρωμου από τον τεχνικό εξοπλισμό περιπέτειας (πιάσε μου τον κώλο) μοτοσακό, και λίγο πιο πίσω το σούπερ φαστ να φορτώνει τις νταλίκες
Όλα τα είχαμε σκεφτεί…
Τι ωραία που θα νιώθαμε με φίλους και γνωστούς να μας αποχαιρετάνε και σε αυτό το ταξίδι λίγο πριν μπούμε στο καράβι…
Τι ωραία που η παρέα θα ξανασυναντιέται για να κάνει το τρελό της χόμπι…
Όλα εκτός από τις λεπτομέρειες του ταξιδιού στο κομμάτι της Αφρικής…
Είχαμε άπειρο χρόνο στα καράβια, να διαβάσουμε και να οργανωθούμε… Θεωρητικά...
Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Πολύ απλά πάντα κάτι προκύπτει μέχρι την τελευταία στιγμή. Γιατί είμαστε Έλληνες και μας αρέσει να τρέχουμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο…
Το καράβι έφευγε στις 6.
Το ραντεβού συνάντησης είχε δοθεί για τις 3, αλλά εμείς μέχρι τις 5.30 δεν είχαμε καν αναχωρήσει από τα σπίτια μας…
Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν την αναχώρηση ήταν να κολλήσω λίγα ακόμα αυτοκόλλητα στις βαλίτσες μου.
Ο τρόπος να φτιάξεις αυτοκόλλητα εδώ από τον συμφορίτη McGyver http://www.moto.gr/forums/showthread...threadid=98201
Ήταν τα αγαπημένα παιχνίδια από τα ανίψια μου.
Θέλω πολύ όταν μεγαλώσουν και καταλαβαίνουν, να τους δείξω τις φωτογραφίες και τα μέρη που τα πήρα νοητά μαζί μου…
Τα υπόλοιπα αυτοκόλλητα που τα μαζεύω τα τελευταία χρόνια τα είχα κολλήσει από την Σόφια καιρό πριν.
Η αλήθεια είναι πως το μετάνιωσα. Από την μία καμαρώνεις για το που έχεις πάει και όλοι σε κοιτάνε με θαυμασμό. Από την άλλη υπάρχουν πολλοί κακόβουλοι, ζηλιάρηδες ανικανοποίητοι σεξουαλικά και μη σε αυτό τον κόσμο που θα σου προσφέρουν απλόχερα όλη τους την αρνητική ενέργεια.
Στις επόμενες βαλίτσες στο καπάκι τα αυτοκόλλητα. Εσωτερικά.
Και στα μεγάλα κέφια ένα μεγάλο, φτιαγμένο στο φώτοσοπ, τυπωμένο σε βινύλιο, να ντύνει όλη την βαλίτσα. Σαν και αυτό που είχε ο Αυστριακός στο τζιες που συναντήσαμε στο καράβι για την αραπιά…
Ο κύριος Κροκ και οι υπόλοιποι, περιμένουν τα αυτοκόλλητα από την Αλγερία και την Τυνησία.
Μπήκαμε στο καράβι έγκαιρα.
Μέσα στην λάμψη και την καθαριότητα.
Άλλους μηχανόβιους δεν είδαμε.
Φάγαμε την καραβίσια μακαρονάδα μας όπως κάθε σωστός ταξιδευτής πρέπει να κάνει και μετά από κανα δύο μπύρες και κάτι προφιτερόλ λιώσαμε στον ύπνο.
Το ταξίδι που τόσους μήνες παλεύαμε είχε μόλις ξεκινήσει…
Το όμορφο κούνημα του καραβιού θα μας νανούριζε μέχρι το πρωί, ενώ ζέβρες, πιθήκια και διάφοροι τουαρέγκ που έφτιαχναν τσάια και μάσαγαν περίεργα εξωτικά φυτά, πέρναγαν σε πρώτη προβολή από τον προτζέκτορα του ονειροπαρμένου μυαλού μου…
Τα μοναδικά καράβια στον κόσμο που δεν ξέρουν να δένουν και δεν διαθέτουν σωστό εξοπλισμό για δέσιμο, είναι τα Ελληνικά..;
Ξυπνήσαμε σε πολύ καλή διάθεση.
Έκανα και ένα ντουζ… Πλέον όπου βρίσκω ευκαιρία την εκμεταλλεύομαι. Ποτέ δεν ξέρεις που και πως θα καταλήξεις με δεδομένο ότι είσαι στον δρόμο…
Μαζέψαμε και προχωρήσαμε για πρόχειρο πρωινό.
Σήμερα είχαμε σκάρτα 250 χιλιόμετρα. Θα παίρναμε το καράβι για την Τυνησία από το Σαλέρνο, λιμάνι στην δυτική Ιταλία, λίγο κάτω από την Νάπολι, στις 12.30.
Ερασιτέχνες γαρ, χάρτη Ιταλίας δεν είχαμε… Υποτίθεται ότι δεν το χρειαζόμασταν. Θέλαμε μάξιμουμ δυόμισι ώρες μέχρι το Σαλέρνο. Σε ταξιδιωτικές αναφορές, ακριβώς το ίδιο καράβι προλάβαιναν και έπαιρναν ακόμη και τουρ από ταξιδιωτικά πρακτορεία.
Έλα όμως που στην Ηγουμενίτσα καθυστερήσαμε 2 ώρες με τις νταλικες…
Έλα που αντί για 08.30 το καράβι έφτασε στις 10 και.
Και η αγωνία και το άγχος μόλις ξεκινά….
Ένας νταλικέρης μας λέει…
Φύγετε κατευθείαν για κάτω…
Όχι μωρέ λέμε… Θα προλάβουμε… Τι στο καλό…
Έχουμε τα σούπερ τούμπανα! Με τα αυτοκόλλητα που έχω στο βστρομ, αγγίζω τους 100 ίππους!
Και τα χίλια κιλά, έτσι όπως είχα φορτωθεί…
Όλα τα είχαμε κάνει. Εκτός από το να οργανωθούμε και να σκεφτούμε σωστά τα δρομολόγια των καραβιών και τις αποστάσεις… Στο εκατοστό ταξίδι μας θα έχουμε βάλει μυαλό…
Κρυφτείτε και σας έφαγα! Το τζιες θα σας πάρει παραμάζωμα όλους!
Φεύγουμε σφαίρα. Διαπιστώνω ότι το σπάσιμο στους χάρτες για Ευρώπη δεν δουλεύει στο τζιπιές μου…
Βγαίνουμε από Μπάρι και μπαίνουμε Οτοστράντα.
Έχει μπει μπροστά ο Βασίλης με στόχο να δώσει σβέλτο ρυθμό. Με ένα ντεπόζιτο βγαίναμε στο λιμάνι. Χωρίς στάση χωρίς κανένα πρόβλημα. Επιταχύνω, 60, 80, 100 όλα μια χαρά…
110 και νιώθω την μηχανή να μην κοντρολάρεται εύκολα…
Ο Βασίλης έχει στόχο να πάμε με πάνω από 140 για να βγουν τα χιλιόμετρα…
Βγαίνω από μία προσπέραση με 113 στο τζιπιές…
Αρχίζει και κουνάει η μηχανή…
Επιταχύνω, 125 και αρχίζει η μηχανή σαν λάστιχο να κάνει της κινήσεις του διαμαντί, του διάσημου φιδακίου…
Χέζομαι επάνω μου ενώ το φαινόμενο της ταλάντωσης αυξάνεται!
Προσπαθώ να επιταχύνω, αλλά χάνω το τιμόνι…
Κάπου είχα διαβάσει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πατάς πίσω φρένο για να τεντώσει λέει το σασί και να σταματήσει την ταλάντωση… Όταν είσαι όμως με 130 και φορτωμένος σαν γαιδούρι, δεν δοκιμάζεις τέτοια πράγματα… Αποφασίζω στιγμιαία και πλαγιάζω την μηχανή, αλλάζοντας πορεία και μεταφέροντας τα φορτία… Το ίδιο είχα κάνει άλλη μια φορά που είχα αντιμετωπίσει παρόμοια περίπτωση ανεβαίνοντας Σόφια και κουβαλώντας όλο το βιος μου…
Αλλάζω λοιπόν πορεία, ενώ ουρλιάζω στην ενδοσυνεννόηση να σταματήσουμε γιατί δεν μπορώ σε αυτόν το ρυθμό… Λαστιχάρισμα, πιέσεις, γερασμένες αναρτήσεις, υπερβολικά φορτωμένο βεστρομ, βίζες, καράβια…
Όλα μέσα στο μυαλό μου και το καράβι να ξεμακραίνει από το λιμάνι…
Τι σκατά ρε γαμώτο…
Σταματάμε, τερματίζουμε την προφόρτωση, μπαίνω μπροστά να δίνω τον ρυθμό…
Υπήρχαν σημεία ανάλογα με την ποιότητα του οδοστρώματος και τις κλίσεις, που πήγαινα 130 άνετα… Υπήρχαν και σημεία όπου στα 112-113 άρχιζε το φαινόμενο… Σύμφωνα με το τζιπιές οι ταχύτητες πάντα.
Αντίθετα το αντβ δεν το ένιωσε ποτέ αυτό το φαινόμενο, ενώ ο Μπάμπης με το απλό τζιες πεντετίας και αυτουνού σαν το βεστρομ διαμαρτυρήθηκε κάποιες φορές αλλά πάνω από τα 150…
Με τα πολλά φτάσαμε στην πανέμορφη πόλη του Σαλέρνο. Πρόκειται για μία πανοραμική – αμφιθεατρική πόλη, όπου λειτουργεί σαν λιμάνι της Νάπολης.
Πεπεισμένοι ότι έχουμε χάσει το καράβι, προς μεγάλη μας έκπληξη το αντικρίζουμε…
Όσο πλησιάζαμε, τόσο ξεκαθάριζε το τοπίο και ήταν εμφανές τα κοντέινερ και τα επιβατικά αυτοκίνητα που περίμεναν απέξω για να επιβιβαστούν και φορτωθούν στο καράβι…
Φτάνουμε στο λιμάνι, όπου επικρατεί πανικός. Είναι μόλις 12.40 η ώρα και φωνάζουμε μέσα από τα κράνη από την χαρά μας, που όπως όλα δείχνουν προλάβαμε το καράβι παρ’ όλο τον άθλιο σχεδιασμό μας στο ξεκίνημα του ταξιδιού…
Παρκάρουμε τις μηχανές σε σημείο που δεν ενοχλούσε, κατά την άποψή μας.
Έρχεται ένας μουστακαλής, μας βάζει τις φωνές πάρτε τες από δω στα ιταλικά κτλ…
Ρε με τον μαφιόζο τον μαλάκα… Δεν του δίνουμε πολύ σημασία και ρωτάμε έναν ένστολο.
Που κάνουμε τσεκ ιν;
Κλειστό το τσεκ ιν μας λέει.
Καλά τότε του λέμε, ας κάνουμε μέσα στο καράβι.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μπείτε σε αυτό το καράβι… Το τελωνείο έχει κλείσει…
Τι λες ρε φίλε… Τι είναι το τελωνείο και έχει κλείσει; Η Δέλτα της γειτονιάς;
Ο μουστακαλής μας αρχίζει στα καντήλια ενώ εμείς τον γράφουμε επιδεικτικά… Ο μαλαάκας ο λιμενεργάτης μας έχει πρήξει…
Ρωτάμε πάλι το όργανο… Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι..; Πού είναι οι τελωνιακοί; Να πάρουμε μια σφραγίδα να πάμε και μεις στον προορισμό μας… Το καράβι δεν παίζει να φύγει ούτε σε δυο ώρες…
Δεν γίνεται κυριέ μου. Δεν μπαίνετε σε αυτό το καράβι με καμία παναγία…
ΡΕ φίλε βοήθησε λίγο… Είχαμε καθυστέρηση στο προηγούμενο καράβι… Ποιος είναι υπεύθυνος εδώ για την αστυνομία, Για τα τελωνεία…;
Ορίστε. Ο κύριος… και μας δείχνει τον μουστακαλή λιμενεργάτη… Πτου ρε πούστη μου…
Τις μηχανές τώρα έξω από το λιμάνι αλλιώς σας περναώ χειροπέδες ο μουστακαλής…
Τις μεταφέρουμε καμια διακοσαριά μέτρα μακριά και πάω στο κτήριο του τελωνείου.
Μπαίνω μέσα… Μία κατάσταση άκρως νότια Ιταλία…
Τελωνιακοί υπάλληλοι να αλλάζουν από την στολή σε πολιτικά ρούχα…
Από την μία κάποιος να τραγουδάει όπερα στον καθρέπτη του βεστιαρίου του, ο άλλος να βγαίνει με την πετσέτα από τα ντους και ο άλλος με το σώβρακο να ξύνει τον κώλο του…
Ρε παιδιά… πως γίνεται να μπούμε στο καράβι...;
Δεν γίνεται… Ελάτε σε μία βδομάδα πάλι που φέυγει το επόμενο.
Μας σας παρακαλούμε ρε αδέλφια…
Διάβασε στην πίσω πλευρά του εισητηρί…
Άσε άσε… Μαλακίες ξέρω και γω να λέω…
Φεύγουμε από το λιμάνι με στόχο να βρούμε τα γραφεία της Γριμάλντι.
Απελπισία μας έχει πιάσει, ενώ δεν μπορούμε να δεχτούμε πόσο ερασιτεχνικά το σχεδιάσαμε...
Χάσαμε κάπου στην μία ώρα ψάχνοντας σαν τα ζώα..
Όλα τα πρακτορεία κλειστά για σιέστα και μεσημεριανό ύπνο…
Μιλάω με το Μαράκι στην Σόφια. Με παίρνει πίσω μετά από 5 λεπτά και μας πληροφορεί ότι το ίδιο καράβι φεύγει στις 23.59 από Παλέρμο.
Τζιπιες και φύγαμε…
Δεν έχουμε ιδέα πόση ώρα χρειαζόμαστε για Παλέρμο.
Δεν έχουμε ιδέα αν έχουμε χάσει τα εισιτήρια μας, αν θα μπορέσουμε να μπούμε στο καράβι αν θα το προλάβουμε ή τι θα γίνει στην συνέχεια του ταξιδιού μας…
Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι οδηγώντας προς τον νότο θα είμαστε πιο κοντά στον προορισμό μας…
Χαζά και κρύα αστεία έπεφταν κατά διαστήματα, του στυλ, 12 μέρες νότια Ιταλία – Ελληνόφωνα χωριά! Τέλεια!
Έχουμε να διασχίσουμε περί τα 700 χιλιόμετρα σε λιγότερο από 8 ώρες, μαζί με το καράβι για Σικελία… (κατόπιν τζιπιες φώτιση)
Μαράκι!, κεράκι τώρα στον Αλεξάντερ Νέφσκι!
Γρήγορος ανεφοδιασμός σε μαφιόζικο βενζινάδικο…
Ο δρόμος πολύ καλός.
Ανεφοδιασμός περιμένοντας το φέρυ για Σικελία.
Απέμεναν μόλις 228 χιλιόμετρα και είχαμε 4 ώρες μέχρι την αναχώρηση, αλλά μόλις 2 για το τσεκ ιν.
Φτάνουμε στο λιμάνι 15 λεπτά μετά τις 10… Είμαστε έγκαιρα και ον τάιμ. Τρέχουμε για τσεκ ιν. Τουλάχιστον 100 άτομα περίμεναν στους γκισέδες της Γκριμάλντι…
Ρε λες να περάσουμε;
ΡΕ λες να τα καταφέρουμε;
Παρακάμπτω την ουρά και σε διπλανό γκισέ και καλά κλειστό και ασε τους μαλάκες να σκοτώνονται απ’ έξω του λέω έλα κύριε Ντον Βίτο γιατί αν δεν μπούμε στο καράβι θα χρησιμοποιήσω το βστρομ για αυτομόληση οσάν τους μουτζαχεντίν!
Νόου πρόμπλεμ!
30 γιούρος τόταλ πέναλτυ να αλλάξουμε τα εισιτήρια.
Τσεκ Ιν και φύγατε για την Αφρική…
Μόνο που δεν λιποθύμησα…
12 ώρες αγωνίας, ταλαιπωρίας, απίστευτης ζέστης και υγρασίας για το συνηθισμένο μου σώμα στα κρύα από την Σόφια, φαινόταν ότι έπαιρναν τέλος επιτέλους…
Θα μπούμε στην καμπίνα και λιώσουμε…
Περιμένοντας για το τσεκ ιν, χαζεύαμε τους ντόπιους που πέρναγαν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό στην άλλη Ήπειρο…
Είχε και ένα συνάδελφο. Αυστριακός.
Πήγαινε για 9 μήνες Τυνησία για δουλειά σαν μηχανικός σε κάποια κατασκευαστική. Αποφάσισε να κατέβει με την μηχανή και όχι με το αεροπλάνο όπως θα μπορούσε εύκολα να διαλέξει…
Δεν ήταν τυχαίος. Όχι επειδή είχε το κιτ διαχείρισης καυσίμων της γούντερλιχ στο τζιες του…
Είχε κάνει πολλά και διάφορα ταξίδια στην ζωή του…
Ένα από αυτά ήταν ένας μήνας με νοικιασμένο ένφιλντ στην Ινδία…
Μας έλεγε διάφορα σκηνικά με κομμένες ντίζες στα Ιμαλάια και τέτοια…
Τρομερό τύπος…
Υπήρχε κι άλλος ένας τύπος εκεί…
Μηχανόβιος.
Με δύο πελώρια σακίδια πάνω στο καρέλι του, κάποιος παρατήρησε ότι η εξάτμισή του βρίσκεται στον αέρα…
Η μισή μαφία του λιμανιού μαζεύτηκε πρόθυμη να βοηθήσει…
Ελευθέρας το καρέλι και χωρίς εξάτμιση η μετάβαση στην Τυνησία…
Ήμασταν οι τελευταίοι ίσως που κάναμε τσεκ Ιν. Χαλαρώσαμε λίγο, παρακολουθώντας το φόρτωμα του καραβιού.
Επικίνδυνη υπόθεση…
Σε κάποια στιγμή ένα κοντέινερ έφυγε από το ρυμουλκό, ακυβέρνητο τσούλησε στην ράμπα του καραβιού, πήρε παραμάζωμα και ένα αυτοκίνητο…
Πανικός… Συνέχισαν το φόρτωμα σαν να μην έτρεχε τίποτα…
Μπήκαμε και αρχίσαμε τα δεσίματα… όχι εμείς.
Οι υπάλληλοι του πλοίου. Πολύ οργανωμένοι…
Κανόνες δημοσιεύσεων
