Φουλάραμε με αμόλυβδη, φωτογραφηθήκαμε, κάναμε τα αστεία μας και μας είπε να τον ακολουθήσουμε.
Φουλάραμε με αμόλυβδη, φωτογραφηθήκαμε, κάναμε τα αστεία μας και μας είπε να τον ακολουθήσουμε.
Οδηγούσαμε πιστεύοντας ότι θα μας βγάλει από την πόλη.
Μας πήγε στο σπίτι του και μας κάλεσε για φαγητό.
Το κουβεντιάσαμε λίγο με τα παιδιά.
Καλή η φιλοξενία όλων αυτών των ανθρώπων και με τις καλλίτερες προθέσεις.
Αλλά δεν γίνεται συνέχεια να ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Έχουμε ένα πρόγραμμα. Πολύ σφικτό και δύσκολο.
Το μέγιστο που μπορεί αυτός να σου προσφέρει ίσως είναι το ελάχιστο των στάντρντς σου, και αυτό είναι το ωραίο σε αυτούς τους τόπους. Να αναθεωρήσεις.
Το γεγονός ότι μας καλεί στο σπίτι του, σημαίνει ότι θα πρέπει να σεβαστούμε τον ιερό αυτό χώρο. Αν βγάλουμε τις μπότες μας για παράδειγμα και μπούμε μέσα, φοβάμαι ότι κανένας δεν θα έμενε ζωντανός για να μας προσφέρει φαγητό…
Μακάρι να είχαμε έναν μήνα, ή και έναν χρόνο. Να κάτσουμε εκεί καμιά βδομάδα. Να τον ακολουθήσουμε στην δουλειά του και στην καθημερινότητά του…
Μεγάλη κουβέντα…
Αρνηθήκαμε ευγενικά.
Μας συνόδεψε μέχρι την έξοδο της πόλης. Εκεί υπήρχε ένα μαγαζάκι και μας κάλεσε πάλι για να μας κεράσει. Τι θέλετε λέει του Βασίλη; Νερό; Κόλες; Αλκοόλ; Τι θέλετε; Μπύρα; Ουίσκι; Λεφτά; Έχετε λεφτά;
Βγάζει ένα πάκο λεφτά και το κούναγε στο πρόσωπο του Βασίλη…
Τρελή μορφή.
Χαιρετίσαμε και φύγαμε…
Άσχετο. Αλλά όμορφο….
Συνεχίσαμε.
Η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς.
Ο δρόμος καλός.
Υπήρχαν κομμάτια του δρόμου υπό κατασκευή και οι παρακάμψεις ήταν από χώμα.
Γελάγαμε λέγοντας μεταξύ μας ότι επιτέλους θα κάνουμε απόσβεση στα χωμάτινα ελαστικά μας…
Τα διαστήματα μεταξύ των περιοχών με πολιτισμό άρχισαν να μεγαλώνουν.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση στην μέση του πουθενά.
Μέσα στο ερημικό τοπίο, με άμμο και κάποιους θάμνους, υπήρχε ένα τεράστιο δέντρο.
Ξαλαφρώσαμε, απλώσαμε τα τρόφιμά μας και ξεκινήσαμε το τσιμπούσι.
Κάποιοι έφτιαξαν και καφέ καραβίσιο… Αλλά δεν λέω ποιος…
Ήταν τέλεια. ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΣΥΧΙΑ και χαλάρωμα…
Κούκλα μου εσύ…
(Την καλοπιάνω για να μην γυρίσω Ευρώπη με αεροπλάνο… )
Ανανεωμένοι πλέον συνεχίσαμε.
Είχαμε κάτι λιγότερο από 100 χιλιόμετρα για την Γαρδαία.
Στην είσοδο της πόλης είχαμε το κλασικό τσεκ πόιντ, αυτή την φορά από αστυνομικούς.
Δηλώσαμε το όνομα του Κάμπινγκ που θα μέναμε και ξεμπερδέψαμε μέσα σε 5 λεπτά.
:smilea:
Οι εισβολείς της ερήμου…
Κάναμε μία στάση έξω από τον σταθμό των λεωφορείων της Γαρδαίας.
Ήταν πολύ όμορφη στιγμή.
Πολύς κόσμος, ζωντανή πόλη και όλα αυτά στην μέση του πουθενά.
Από την στιγμή που μπαίνεις σε μία πόλη της ερήμου, ξεχνάς εντελώς ότι βρίσκεσαι στο πουθενά.
Μπορεί η θερμοκρασία να φλερτάρει τους 40 βαθμούς κελσίου, αλλά η πόλη δεν παύει να είναι ζωντανή και δραστήρια.
Δίπλα μας ακριβώς υπήρχαν δύο αστυνομικοί. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος που κανένας δεν μας πλησίασε, κανένας δεν μας ενόχλησε ή δεν μας ζήτησε κανένα δηνάριο. Πολύ πιθανό.
Ίσως και να είναι συνηθισμένοι με τους τουρίστες…
Το κάμπινγκ που θα μας περίμεναν ο οδηγός μας και ο μεταφραστής, ήταν στην περιοχή Beni-Isguen ονόματι Camping AKHAM.
Το πήραμε το χρωματάκι μας…
Το μαντήλι σε συνδυασμό με τα γυαλιά ηλίου, βοηθάει να κόβει την πολύ την σκόνη μιας και η αλλεργία τις πρώτες μέρες με είχε πεθάνει…
Ναι. Υπάρχει μία ταλαιπωρία στο βλέμμα…
Λίγο νερό, λίγο χάζεμα και μια ευτυχία στο γεγονός ότι έχουμε φτάσει στον προορισμό μας σχετικά νωρίς.
Δεν χρειάζεται να ψάξουμε για δωμάτια, δεν χρειάζεται να οδηγήσουμε νύχτα…
Υπάρχει μία αγωνία να γνωρίσουμε τον οδηγό μας…
Φεύγουμε χωρίς συγκεκριμένο στίγμα στο τζιπιές.
Πανέμορφη η πόλη και ξαφνικά νιώθω ότι είμαι στην Αφρική…
Σε κάτι διαφορετικό.
Το άγχος και οι συνεχόμενες ανωμαλίες δεν μου είχαν δώσει περιθώρια να χαλαρώσω και να απολαύσω την διαδρομή και τα εξωτικά τοπία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
