Εκεί που καθόμουν πριν ένα μήνα και απολάμβανα το καφεδάκι μου μπροστά στην τηλεόραση έρχεται ο μεγάλος μου γιος κρατώντας ένα περιοδικό μοτοσικλέτας και μου λέει.
Μπαμπά θα πάω αύριο να παραγγείλω αυτό σε πράσινο.
Και μου δείχνει το 636/05.
Κεραμίδα…….
Όχι πως δεν το περίμενα ήμουν είδη ψημένος στο ότι κάποια στιγμή θα ήθελε να αγωραση μοτο και ήμουν ψημένος. Βέβαια δεν περίμενα ότι θα μου το φέρει πιο μαλακά.
Θα άναβε σιγά σιγά την φωτιά, θα με έριχνε στα κάρβουνα, και θα με γύριζε κάθε τόσο για να ψηθώ καλά.
Αντί για αυτό και λόγω του ότι με είχε << διάβαση>> καλά μου την πέταξε την κεραμίδα λίγο απότομα θα έλεγα χωρίς ούτε να με ξεπαγώσει, από την κατάψυξη στην φωτιά.
Στο μυαλό μου ηρθαν τα ξενύχτια που τραβούσαμε με την Κατερίνα όταν έγινε 16 χρονών και πήρε το πρώτο του μηχανάκι, και αργότερα στα 18 το 125 σκούτερ του. Τον μεσαίο μας γιο που πήρε και αυτός μηχανάκι, και ετοιμαζόμασταν για τον μικρό που βγάζει και αυτός δίπλωμα τώρα που έκλεισε τα 16. Αντί για αυτόν ορθέ από αλλού η Κεραμίδα.
Μπράβο αγόρι μου του είπαμε και εγώ και η μητέρα του. Αφού σου αρέσει να το πάρεις.
Και εμείς θα σου κάνουμε ένα δωράκι για εσένα και την μοτο σου.
Το δωράκι που έπρεπε να του κάνουμε θα πρέπει να είναι για την ασφάλεια του αλλά και αν είναι δυνατών να μας κάνει να κοιμόμαστε και εμείς πιο ήσυχοι Αφού θα ήταν το δυνατόν πιο ασφαλείς.
Την άλλη μέρα του το ανακοινώσαμε.
Σου κλίσαμε μαθήματα ασφαλούς οδήγησης με το California superbike school. Έχεις μάθημα στης 25-26 Ιουνίου.
Η αντίδραση του ήταν ευχάριστη για εμάς.
Ευχαριστώ πολύ, μας είπε. Ήθελα να πάω αλλά με τα γραμμάτια δεν θα είχα τα λεφτά, είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να μου κάνετε.
Όλα αυτά τα χρόνια στους γιους μου και τους φίλους τους έδειχνα το τι είχα μάθει εγώ στα μαθήματα και είχαν μάθει την θεωρία. Αλλά με το σκούτερ και μάλιστα στους ελληνικούς δρόμους …. Είναι λίγο ανθυγιεινό να κάνεις ασκήσεις…
24-6 ξεκινάμε οδικός για Σέρρες με σκοπό να συνηθίσει την μοτο του. Ο Γιάννης έχει κάνει μόλις 1300 χιλ με την μοτο του και ακόμα δεν την έχει μάθει. Φοβάται να γύρη την μοτο του στις στροφές Φοβάται να φρενάρει, γενικά είναι σφιγμένος.
Μπαίνω μπροστά να του δείχνω τα πατήματα και τον τρόπο που πρέπει να κινείται στην εθνική αλλά και αργότερα στον δρόμο από Θεσσαλονίκη προς Σέρρες. Εκεί που ο δρόμος είναι άλλο στροφές και χάνετε πίσω από τα δέντρα τον βλέπω αν και πάμε πολύ αργά να μένει πίσω. Φοβάται…
Είναι λογικό αλώστε για ένα παιδί 22 χρονών να Φοβάται κάτι που δεν έχει ξαναοδηγησει, αλλά έχει ακούσει τόσους και τόσους φίλους του να έχουν φάει τα μούτρα τους.
Σάββατο πρωί ξυπνάμε (αν και ο Γιάννης δεν έχει κοιμηθεί από την αγωνία του το βράδυ) και φτάνουμε στην πίστα.
αυτό που του λέω είναι να ακούει τα λόγια του Αντί σαν να είναι το ευαγγέλιο. Και τον εκπαιδευτή του στην πίστα να τον βλέπει σαν τον φύλακα άγγελο του. Να δήξη εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτές του σαν να είναι η μάνα του.
Ξερώ ότι θα φανώ υπερβολικός αλλά όσοι έχουν κάνει τα μαθήματα θα συμφωνούν απόλυτα μαζί μου.
Το περιβάλλον και η οικειότητα που δείχνουν τα παιδιά του 0300 μαζί με τα πειράγματα εκατέρωθεν αρχίζουν να ανεβάζουν το ηθικό του Γιάννη και το χαμόγελο αρχίζει να ξεπαγώνει στο πρόσωπο του. Ο απίστευτος Αντί δίνη το έναυσμα και το τελευταίο ίχνος άγχους και φόβου φεύγει και μια ευχάριστη νότα αρχίζει να παίζει μέσα στης καρδιές και στο μυαλό των παρευρισκομένων.
Λέβελ 1 μάθημα πρώτο. Μετά την θεωρία που βλέπω τον Γιάννη να βγαίνει με χαμόγελο έρχεται η ώρα της πρακτικής μέσα στην πίστα.
Το άγχος είναι σε εμένα τώρα. Θα τα καταφέρει? Θα δήξη εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτές του η θα φοβηθεί?
Το τέλος του πρώτου μαθήματος βρίσκει τον Γιάννη και εμένα ενθουσιασμένους.
Εμένα γιατί βλέπω την χαρά στα ματιά του, και τον Γιάννη να μην μπορεί να περιγράψει αυτό που ένιωσε και να εσθανετε ότι θα πετάξει.
Προς το τέλος του πρώτου λεβελ το απόγευμα έχει να κάνει με έναν Γιάννη που όποιος τον βλέπει πιστεύει ότι αυτός ο πιτσιρικάς με το πράσινο 636 είναι πολύ έμπειρος οδηγός. Θα πρέπει να οδηγεί χρόνια για να πάει τόσο καλά. Και εμένα να διαφέρω μόνο στα χρώματα από ένα παγώνι.
Η λήξη της ημέρας βρίσκει τον Γιάννη να παίρνει το πρώτο βραβείο του μαθητή που έδειξε την μεγαλύτερη βελτίωση.
Τα λάστιχα του 636 είχαν τερματίσει από το δεύτερο μάθημα του πρώτου λεβελ και στο τρίτο έξυσε και της άκρες από της μπότες του.
Το παιδί που φοβόταν να γύρη.
Την Κυριακή στο δεύτερο λεβελ ο ενθουσιασμός του ήταν απερίγραπτος.
Μπορώ να πω ότι κάποια στιγμή ζήλεψα που μόλις κατέβαινε από την μοτο του έτρεχε να βρει τον εκπαιδευτή του και Μετά βουρ στην θεωρία. Μόνο στο διάλυμα τον έβλεπα.
Ο γυρισμός στην Αθήνα δεν είχε καμιά σχέση με το ανέβασμα στης Σέρρες. Το πράσινο 636 που με ακολουθούσε τώρα πια το οδηγούσε ένας έμπειρος και ώριμος αναβάτης που βλέποντας τον και μόνο σου έδειχνε εμπιστοσύνη.
Ευχαριστώ τα παιδιά του 0300 που έφεραν το California superbike school. Στην Ελλάδα και μας μαθαίνουν να οδηγούμε σωστά. Αλλά και όλους τους συντελεστές των μαθημάτων που κοπιάζουν για να βγάλουν ασφαλείς οδηγούς
Γιώργος ρουσσος
Απάντηση με παράθεση
Μπραβο...
