Χωρίς πολλά λόγια (δεν βρίσκω λόγια άλλωστε...) θα πω ότι για 2 μέρες περάσαμε με την οικογένεια τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μας.
Νόμιζα ότι άνθρωποι σαν την Ασπασία, γέννημα-θρέμμα Σφακιανή. δεν υπάρχουν πια. Αλλά αυτή, δίχως να μας γνωρίζει, μας άνοιξε το σπίτι της και μας φιλοξένησε στον όμορφο κόσμο της για άπειρες μικρές στιγμές μαγείας.
Θες κάτι από το Σφακιανό πιλάφι της, το αχνιστό μαύρο ψωμί που ζυμώσαμε παρέα, κάτι από τη γνήσια καθαρή ματιά της, κάτι από τη θάλασσα που ήταν δίπλα στο σπίτι της...
Τρέξαμε στην άσπρη άμμο, περπατήσαμε στα μεσαιωνικά χαλάσματα, μυρίσαμε το θυμάρι όταν σουρούπωνε, γελάσαμε με την ψυχή μας στις βόλτες με τα τρίκυκλα με τα ξεφούσκωτα λάστιχα, γευθήκαμε το βούισμα ενός τρόπου ζωής που χάνεται..
Αρμύρα και ηρεμία και ψυχή ένα!
Πράματα που αξίζει κανείς να απαντήσει έστω και μια φορά στη ζωή του.
Απάντηση με παράθεση
