Φτάνω Σπιτι το λοιπόν χτες το βράδυ μετά την δουλειά. 5 φανάρια πριν πατησω το κουμπί για να το βάλω στο γκαράζ με πλησιάζει απο πίσω 660 με ακραποβιτς με τρελλο μαρσαρισμα και με κοιτάει. Κράνος γάντια μποτες εγώ, ζελέ σορτσακι και πατουμενο ελβιελα αυτός.
Εδώ είμαστε λέω, πέσαμε σε περιπτωση. Μαρσαρω το λοιπόν ωσαν τον πουστη, ξεκινάει και φυσικά όπως είναι λογικό με περνάει. Δεν άνοιξα, αλλά και να άνοιγα όπως όλοι οι άνθρωποι με μυαλό θα ήξεραν το αποτέλεσμα της άτυπης κόντρας. Αυτός δεν το ήξερε ίσως.
Στα επόμενα φανάρια το ίδιο. Μάλιστα με άφησε να φύγω μπροστά λίγο για να με περάσει και να με κοιτάξει με υποτιμητικό ύφος. Αφου γέλασα μέσα απο το κράνος τον ευχαρίστησα για την παράσταση με μια κορνα στο τέλος. Τι διαλο όλοι σε μένα τυχαινουν;
Απάντηση με παράθεση
