Το φάντασμα, ο άφραγκος κι η μοτοσυκλέτα που δεν πήγε χαμένη...
Ναι, πλέον είναι γεγονος... Αλλά για να δούμε τι προηγήθηκε...
Η "Οδύσσεια ενός περιφρονημένου" ή "Πως να γίνετε μοτοσυκλετιστής από ανάγκη"
Πρίν δύο χρόνια ήταν, στα μέσα του Ιανουαρίου, που ήρθα αντιμέτωπος με το εξής δίλλημμα:
Να πω την αλήθεια πως δεν ξέρω να οδηγάω παπί και να χάσω τη δουλειά που μου προσέφεραν ή να πω ψέμματα για να μπορέσω να επιβιώσω....
Έπραξα το δεύτερο, τρέμοντας στην ιδέα πως αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα να καβαλήσω.
Μετά από 3 ημέρες στην καινούρια μου δουλειά, ήρθε η στιγμή της αλήθειας:
-"Πάρε το παπάκι και πήγαινε στον τάδε να πάρεις κάτι χρήματα..."
-"....Όκευ!...."
Το λοιπόν, κάθομαι επάνω, γκάζι, φρένο, ταχύτητες, κι άλλο φρένο? Ποιό είναι το εμπρός και ποιό το πίσω?
Τέλος πάντων, ξεκινάω με το ζόρι και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ερχόταν η ώρα να σταματήσω. Την πρώτη εβδομάδα μέχρι να το μάθω έβαζα στόχο τα πεζοδρόμια και σταματούσα με την μπροστινή ρόδα να χτυπάει στο πεζοδρόμιο γιατί δεν μπορούσα να υπολογίσω καλά τις αποστάσεις!
Ήμουν ο φόβος και ο τρόμος και ταυτόχρονα φοβόμουν κι έτρεμα τα πάντα γύρω μου.
Παλιότερα έλεγα πως οι μηχανές είναι για τους ριψοκίνδυνους, όχι για εμένα που έχω σώας τας φρένας.
Η ανάγκη όμως, με έβαλε πάνω στη σέλα, και μάλιστα χωρίς κράνος, χωρίς ιδέα και χωρίς δίπλωμα...
Μετά από 3 μήνες, βρήκα την εργασία που κάνω τώρα (κούριερ) και μπήκα στα βαθειά...
Ακόμη μάθαινα και όλα μου φαινόντουσαν πολύ απλά! Για κράνος ούτε λόγος.
Μέσα σε λίγο καιρό, άρχισα να χαζεύω τις μοτοσυκλέτες γύρω μου, και έτσι ένας έρωτας άρχισε να γεννιέται!
Μέσα στο καλοκαίρι πήραμε με τη σύζυγο το πρώτο μας δίτροχο, ένα παπάκι Daytona 125 για να καλύψουμε το κενό που άφησε η πώληση του αυτοκινήτου μας...
Από τη στιγμή που το πήραμε, πλέον μπήκαμε στον φανταστικό κόσμο της μοτοσυκλέτας!
Η ελευθερία, η ευκολία, η οικονομία, η απλότητα, μας κέρδισαν αμέσως και οι βόλτες που κάναμε ήταν ονειρεμένες!
Μέσα στο καλοκαίρι έκανα και μια άλλη γνωριμία, το moto.gr
Μέσα από εκείνο το site έμαθα τι σημαίνει να είσαι μοτοσυκλετιστής, έμαθα την αλληλεγγύη, την ασφάλεια, τη συνέπεια, τη προστασία και έμαθα να αγαπάω τα όμορφα δίτροχα....
Προσανατολιζόμενος πλέον στην αγορά μιας μεγαλύτερης μοτοσυκλέτας από το παπάκι, σύντομα κατάλαβα πως διάλεξα ένα ακριβό "σπορ". Η αγορά κάποιας μηχανής, ήταν τελείως απαγορευτική για εμένα, μιας και απ'ότι είχα καταλάβει, η μηχανή πρέπει να στοιχίζει τουλάχιστον 3-5000 και να είναι λίγων χρόνων για να αντέξει τα χρονάκια της.
Μέσα από το ίδιο site όμως, ανακάλυψα μια γωνία καλά κρυμμένη, αυτή των ανακατασκευών.
Ήταν πίσω από το έρημο εκκλησάκι, μετά το μονοπάτι με τα βάτα, περνώντας την είσοδο του στοιχειωμένου νεκροταφείου, πίσω από τον μεγάλο μαρμάρινο τύμβο και ανάμεσα από τις πεσμένες κληματαριές....
Εκεί ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο! Μία παράλληλη διάσταση όπου το μόνο όριο είναι η φαντασία! Μια διαφορετική θεώρηση του μοτοσυκλετισμού, από ανθρώπους διαφορετικής νοοτροπίας και διαφορετικών προτεραιοτήτων...
Συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό τους και μάθαινα από το μεράκι τους. Περίμενα με αγωνία τα καινούρια ποστ και έβλεπα πως, ακόμη και η παλαιότερη και γεμάτη σκουριές μοτοσυκλέτα, μπορεί να γίνει μια κούκλα.
Αφού λοιπόν τα χρήματα ήταν το θέμα, κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος για να αποκτήσω μια πραγματική μηχανή ήταν να την φτιάξω μόνος μου!
Ξεκίνησα λοιπόν να κοιτάω τις παλιές και παρατημένες μηχανές της πόλης μας, και μάλιστα μερικές φορές οδηγούσα για αρκετή ώρα ανάμεσα στα μικρά στενάκια σε αναζήτηση κάποιας ξεχασμένης καλλονής....
Σε όλη την πόλη, οι υποψήφιες ήταν δύο.
Αυτή....
Απάντηση με παράθεση
