Το φαγητό στο πλοίο, μια πραγματική ιεροτελεστία. Αυστηρό πρόγραμμα, ανακοίνωση γραπτή και διαχωρισμός των επιβατών σε 2 γκρούπ για να εξυπηρετηθούν όλοι.
Συγκεκριμένη θέση σε αριθμημένο τραπέζι και σερβίρισμα λοιπόν. Καυτή σούπα πάντα για πρώτο πιάτο (στα τέλη Ιουλίου), ατομική σαλάτα, κυρίως πιάτο και φρούτο.
Αντί νερού, ένα αναψυκτικό κόκκινου χρώματος. Όσο και αν προσπάθησα να καταλάβω γεύση, δεν τα κατάφερα. Ούτε η γλώσσα βοηθούσε στο να μου το περιγράψουν οι συνδαιτυμόνες μου… Πάντως δροσερό, πινόταν ευχάριστα!
Δεν έχω εμπειρία από θαλασσινά ταξίδια και κυρίως από ναυτικές πρακτικές, τα γονίδιά μου είναι καθαρά βουνίσια. Δεν ξέρω εάν ζω πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αλλά έμεινα ολίγον μ@λ@κ@ς όταν το δεύτερο βράδυ, εκεί που χάζευα τη θάλασσα προς την πρύμνη του πλοίου, το πλήρωμα έβγαλε εκεί τους κάδους με τα σκουπίδια και άρχισαν να τους αδειάζουν στη θάλασσα !!!
Ξύλινα καφάσια, πλαστικές σακούλες, αποφάγια, πλαστικά μπουκάλια... απ’όλα είχε το μενού που τάισαν αυτή την πολύπαθη θάλασσα...
Από τις πιο επιβαρυμένες θάλασσες του πλανήτη, λόγω του πολύ χαμηλού ρυθμού ανακύκλωσης των νερών της αλλά κυρίως λόγω της υπερβολικής επιβάρυνσης από βιομηχανική ρύπανση. Μια από τις πρωτιές άλλωστε της πρώην Σοβιετικής ένωσης ήταν και ο ρυθμός καταστροφής του περιβάλλοντος.
Προσθέστε σε όλα αυτά και το τι κουβαλούν τα μεγάλα ποτάμια που εκβάλλουν εκεί (Δούναβης, Δνείπερος, Δνείστερος κλπ) και θα έχετε έναν εκρηκτικό συνδυασμό..!
Εκεί που περίμενα ότι θα ξεκινούσα την περιπλάνησή μου στην Κριμαία λίαν πρωί, ήρθε η πρώτη γραφειοκρατική σφαλιάρα… οι επιβάτες κατεβαίνουν ανά καμπίνα, σύμφωνα με τη λίστα του πλοίου. 4 άτομα maximum λοιπόν τη φορά βαδίζουν προς τον έλεγχο διαβατηρίων.
Σαν ο μοναδικός συνοδός οχήματος κατέβηκα τελευταίος, κατά τις 11.30, 3 ώρες μετά την άφιξη. Συμπληρώνω customs declaration που μόνο τυπικό δεν είναι, όλοι το κάνουν με ευλάβεια θρησκευτική. Ήδη από το πλοίο είχα αρχίσει να ακούω διάφορα για την αυστηρότητα των ελέγχων στη Σεβαστούπολη.
Για την ιστορία, δήλωσα τα μετρητά που είχα πάνω μου, το φωτογραφικό εξοπλισμό και το gps. Κάπου ξεχωριστά, τα στοιχεία του οχήματος με αριθμούς πλαισίου, κινητήρα κλπ κλπ.
Νομίζοντας ότι η διαδικασία είναι μάλλον τυπική, η πρώτη έκπληξη ήρθε όταν μου ζήτησαν να πάμε σε διπλανό δωμάτιο για έλεγχο
Για να μην κουράζω το κείμενο με ανούσιες περιγραφές, απλά να αναφέρω ότι μόνο που δε μου έβγαλαν και τα εσώρουχα! Μου μέτρησαν όλα τα χρήματα για να δουν εάν συμφωνούν με τη δήλωσή μου, περιεργάστηκαν το τρίποδο της φωτογραφικής μηχανής, την κουλούρα της μοτοσυκλέτας, άδειασαν όλα μου τα ρούχα και έβαλαν και σκύλο να τα μυρίσει…
Πιστεύοντας πως έχω ξεμπερδέψει πια, η ώρα είχε πάει σχεδόν μία. Ρώτησα πότε θα παραλάβω τη μηχανή…
«Μα από τώρα; Πρέπει πρώτα να γίνει ο έλεγχος του σκάφους!»
Τελειώνοντας με τους επιβάτες, μικτή ομάδα τελωνειακών υπαλλήλων και αστυνομικών ανεβαίνουν στο βαπόρι όπου κάνουν έλεγχο για τα πάντα. Εμπορεύματα, χαρτιά πλοίου, οχήματα… ό,τι χωράει ο ανθρώπινος νους.
Τους χάζευα από μακριά να ανοίγουν τα καλύμματα των λέμβων, να ζητούν να ανοίξουν πόρτες και διάφορα άλλα τινά. Με τα πολλά, κατά τις 2.30 τελείωσαν και άρχισε το πλήρωμα να ξεφορτώνει τα εμπορεύματα.
Ήρθε επιτέλους η στιγμή να ανέβω στη μηχανή μου!
Πριν συνεχίσω στα περί Κριμαίας, μια μικρή παρένθεση.
Ίσως κάποιοι αναρωτιούνται γιατί τόση αναφορά στη Ρωσική γλώσσα και εθνότητα για κάποια εδάφη τυπικά Ουκρανικά. Η "Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας" αποτελεί οντότητα εντός των Ουκρανικών συνόρων αλλά η πληθυσμιακή σύνθεση στην περιοχή είναι κατά 80% εθνικά Ρωσική.
Αυτό σημαίνει ότι μιλούν Ρωσικά, αισθάνονται Ρώσοι και είναι φιλικά προσκείμενοι προς οτιδήποτε Ρωσικό. Από την κουζίνα τους έως την πολιτική τους. Η Κριμαία άλλωστε παραχωρήθηκε από το ανώτατο σοβιέτ στην τότε Ουκρανική επαρχία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μόλις το 1954.
Τα ζητήματα είναι πολλά και φλέγοντα στην περιοχή, με τον πληθυσμό να τάσσεται με σθένος υπέρ της Ρωσικής πλευράς ακόμη και στο γλωσσικό θέμα και να διαδηλώνει επίσης σθεναρά εναντίον κάθε τι φιλοδυτικού (σε άσκηση του ΝΑΤΟ με τις ευλογίες της προηγούμενης Ουκρανικής κυβέρνησης είχε γίνει της Κορέας!).
Στη Σεβαστούπολη βρίσκεται βάση του Ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας την οποία οι Ρώσοι ήταν να αφήσουν το 2012. «Εκβιάζοντας» ενεργειακά την Ουκρανική κυβέρνηση (τον περασμένο χειμώνα οι Ουκρανοί πάγωσαν όταν οι Ρώσοι τους έκοψαν σχεδόν το φυσικό αέριο), τελικά θα τη διατηρήσουν για 20 ακόμη χρόνια με ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς leasing.
Για το συγκεκριμένο θέμα είχαν πέσει ακόμη και αυγά στο Κίεβο εντός συνεδρίασης του κοινοβουλίου!
Τι γίνεται όμως στην πράξη, τι βλέπει κανείς στην καθημερινότητα;
Ένα τόπο ξεχωριστό, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ένα έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο σε αντίθεση με τον επίπεδο σιτοβολώνα της ενδοχώρας, ένα τόπο που τουριστικά θυμίζει παρθένα που πρωτοανακάλυψε τις χαρές του έρωτα.
Η Κριμαία μπορεί να ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο τουριστικό θέρετρο των αξιωματούχων της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο αναπτυξιακός οργασμός του τουριστικού κλάδου που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια είναι πρωτόγνωρος!
Τα αυτοκίνητα με Ρωσικές πινακίδες είναι σχεδόν όσα και τα Ουκρανικά και οι ευκατάστατοι Ρώσοι τουρίστες έχουν κάνει την περιοχή να φαίνεται (και μάλλον να είναι στην πράξη) τσιφλίκι τους. Ο τόπος είναι πραγματικά ευλογημένος και δεν είναι καθόλου περίεργο που έγιναν τόσοι και τόσοι πόλεμοι για την κυριαρχία στην περιοχή.
Πρώτοι εποικιστές οι Έλληνες, οι οποίοι κληροδότησαν και τα περισσότερα τοπωνύμια της περιοχής.
Σήμερα ο Ελληνισμός έχει ρημάξει, με κάποιες κοινότητες να έχουν ακόμη παρουσία μακριά από τα τουριστικά θέρετρα αλλά κοντά σε εργατουπόλεις όπως η Συμφερόπολη (η αδιάφορη πρωτεύουσα της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας) και η Μαριούπολη (ανατολικά, κοντά στα Ρωσικά σύνορα).