Κυνηγώντας τον Ήλιο (Νορβηγικά Φιορδ, Nordkapp)

[road spirit]

... η οποία εκτείνεται στο κενό ...

[road spirit]

πόσο ψηλά είναι είπαμε?

[road spirit]

,

[road spirit]

Θες η ενδιαφέρουσα στριφτερή διαδρομή? Θες η ομορφιά του σημείου? μας έκαναν να ξεχάσουμε τον εκνευρισμό της ημέρας και να χαλαρώσουμε λίγο ...

[road spirit]

Time to go. Ανεβαίνουμε και μετά από λίγο βρισκόμαστε σε ένα υψίπεδο άγονο, αφιλόξενο, λίγο απόκοσμο, λίγο αρκτικό. Κάνει κρύο (~ 10 C), φυσάει, δεξιά και αριστερά ξεπροβάλλουν σιγά σιγά χιόνια και αργότερα παγετώνες.

[road spirit]

H αίσθηση του “no man’s land” γίνεται έντονη. Όση ώρα οδηγούμε εδώ πάνω, έχουμε συναντήσει ελάχιστα αυτοκίνητα, ενώ η απεραντοσύνη της έκτασης δεν πιάνεται στη φωτογραφία

[road spirit]

Kοιταζόμαστε με τον Ηλία ... «που πάμε ρε μαλάκα? Τι μέρος είναι αυτό? Που έχουμε έρθει?». «Πόσο βόρεια είμαστε? Μα δεν είμαστε πολύ. Ακομα νότια Νορβηγία βρισκόμαστε.»

Δλδ πιο πάνω πως γίνεται το μέρος?

[road spirit]

«Tι ώρα είναι?» «1 κάτι» «καταμεσήμερο, τι κρύο! Πόσο ψηλά είμαστε?» «όχι πολύ, γύρω στα 500 μέτρα».
Έχεις την αίσθηση ότι είσαι πολύ πιο ψηλά. Αντίστοιχα τοπία συναντάς στις Άλπεις σε υψόμετρα πάνω από τα 2.000. Διασχίσαμε αυτή τη περιοχή και όταν πλέον κατεβήκαμε στο επίπεδο της θάλασσας η θερμοκρασία επανήλθε σε πιο φυσιολογικά επίπεδα (δλδ κάπου στους 13-14 C).

Κατευθυνθήκαμε προς το επόμενο φέρυ που θα μας οδηγούσε στην αρχή του δρόμου 55 και το Sogneford, το μεγαλύτερο φιορδ της Νορβηγίας και το 2ο μεγαλύτερο του κόσμου (το 1ο είναι στη Γροιλανδία). Έχει μήκος 200 χλμ ενώ ο βυθός του φτάνει μέχρι και τα 1300 μέτρα σε βάθος.

[road spirit]

Φωτογραφίες απο το Sognefjord δεν υπάρχουν. Δεν ήταν εντυπωσιακό, τουλάχιστον για το τμήμα που διαγράφει ο δρόμος 55. Ίσως μετά να είχε όμορφα σημεία...

Αλλά εμείς είχαμε αρχίσει ήδη από τα μισά του δρόμου να τρέχουμε να ξεφύγουμε από τη πιο ξεγυρισμένη βροχή μέχρι εκείνη τη στιγμή στο ταξίδι. Άρχισε απότομα και τη πάτησα σαν πρωτάρης αφού δεν έβαλα το αδιάβροχο σκεπτόμενος ότι θα κρατήσει για κάνα 5λεπτο. Όχι μόνο δε σταμάτησε αλλά στο χρόνο αυτό είχε ρίξει τόσο νερό που το μπουφάν είχε ποτίσει ολοκληρωτικά, η εσωτερική αδιάβροχη επένδυση τα έβρισκε σκούρα, ένιωθα το νερό παντού πάνω μου και πλέον ήταν πολύ αργά για να σταματήσω για να βάλω από πάνω το αδιάβροχο.

Το πρόγραμμα είχε πάει σκάρτο ήδη πριν το Sognefjord. Τα χλμ που βγάλαμε το βράδυ μετά τη πεζοπορία στο preikestolen δεν ήταν πολλά. Δεν αντιστοιχούσαν ούτε σε μισή μέρα. Σήμερα, στο Flam χάσαμε άλλη μισή πριν καν ξεκινήσουμε. Και τώρα, απόγευμα ακόμα, είμαστε σταματημένοι κάτω από μια στάση λεωφορείου, σαν τις βρεγμένες γάτες, δεν έχουμε φάει τίποτα, έχει 11 C, τρέμω, έχω νεύρα, έχω απελπιστεί και δεν έχουμε κάνει ούτε τα μισά χλμ από όσα θα έπρεπε.

Χοντρικά, είμαστε δυο μέρες πίσω και είμαστε ακόμα στο 1/3 της Νορβηγίας. Eκεί ήταν η χειρότερη στιγμή του ταξιδιού. Το πόσο χάλια αισθανόμουν δεν περιγράφεται. Έχουμε αφήσει πίσω το Γιώργο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Έχουμε χάσει 2 μέρες από το ταξίδι. Έχουμε ένα καιρό που μας γαμάει κανονικά. Έχουμε ακόμα 2 φορές τόσο να κάνουμε kαι είμαστε ήδη σε τέτοια χάλια ?

Φωτό: η παντόφλα που μας έφερε στο δρόμο 55

[road spirit]

Αν ο ρυθμός μας δε βελτιωθεί - πως, με τέτοιες συνθήκες? - την έχουμε κάτσει τη βάρκα. Και θα αναγκαστούμε να ξεχάσουμε διαδρομές από τις αρχικά σχεδιασμένες και το budget θα πάει περίπατο γιατί με τέτοιο κρύο και βροχή κάθε μέρα δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι τη τσέπη σου και το φθηνό κάμπινγκ. Aν ο καιρός χειροτερέψει βορειότερα? Δηλαδή, θεωρητικά ακόμα στη νότια χώρα είμαστε και χτυπάει για πλάκα 11-14 βαθμούς κάθε μέρα, πιο πάνω τι θα γίνει? Eίχα διαβάσει ότι τα καλοκαίρια της Νορβηγίας παίζουν από 10 μέχρι 25, όπου προφανώς τα 25άρια αντιστοιχούσαν στο νότο και τα 10άρια στο βορρά. H προετοιμασία μας ήταν ανάλογη. Όχι για 11 στο νότο και πόσο πιο κάτω στο βορρά?

Ο Γιώργος τι να κάνει άραγε? Έβγαλε άκρη?
Πεινάω, δεν έχουμε φάει τίποτα ...
Κρυώνω ...
Στάζω ...
Τι ώρα είναι?

Αφού συνήλθαμε κάπως, ξεκινήσαμε και μετά από λίγο άρχισε να επαναλαμβάνεται το σκηνικό της προχτεσινής μέρας. Πουθενά κάμπινγκ και η βροχή ανελέητη. Και πιέζουμε. Και προχωράμε. Rewind και replay το σκηνικό από το preikestolen μεχρι το Roldal. Ταμπέλα για κάμπινγκ δεξιά. Το δεξιά βγάζει σε χωριό και κάμπινγκ πουθενά. Γυρνάμε πίσω... Δεν το πιστεύω αυτό που γίνεται... κάποιος μας κάνει πλάκα. Και συνεχίζουμε... Πρέπει να έχει βραχεί μέχρι και το συκώτι μου... Αλλά αυτό που δεν μπορώ με τίποτα είναι η αίσθηση των ποδιών μου να κολυμπούν μέσα στο νερό, μέσα στις μπότες. Τα ρούχα τα απλώνεις και στεγνώνουν. Οι μπότες όμως δε στεγνώνουν εύκολα...

[road spirit]

Κάμπινγκ μπροστά μας! Ξυπνάω, τεντώνομαι πάνω στη μηχανή. Επιτέλους. Και καθώς πάμε προς τη ρεσεψιόν βλέπω το ταμπελάκι που έχει κρεμάσει απ’ έξω «no cabins free”. Θα τα εξαντλήσουμε τα περιθώρια, δεν παίζει να στήσουμε σκηνή. Έχει βραχεί το σύμπαν, πρέπει να στεγνώσουμε κορντούρες . Ο τύπος στη ρεσεψιόν δίνει πληροφορία στον Ηλία ότι λίγο πιο κάτω υπάρχει μια πανσιόν.

Ο Ηλίας χτυπάει τη πόρτα και η συμπαθητική γιαγιά του λέει τα ευχάριστα. Δωμάτιο για 2 οκ. Μηχανάκια από πίσω, ανεβαίνουμε, απλώνουμε τη φυσική μπουγάδα πάνω σε ότι βρίσκουμε. Σε ένα καναπέ, σε δυο καρέκλες, σε κρεμάστρες, στο τραπεζάκι, στο περβάζι του παραθύρου. Μέσα σε 10 λεπτά το πάτωμα του δωματίου θύμιζε μπάνιο. Όλο το βράδυ να μαζεύαμε με σφουγγαρίστρα τα νερά, δε θα τελειώναμε.

Κοιτάζω τις μπότες μου. Οι Sidi στο παρελθόν με έβγαλαν στεγνό μετά από πολλές βροχές, σε πολλές βόλτες και ταξίδια. Αθήνα – Θεσσαλονίκη διαρκώς υπο βροχη και δεν έμπασαν ποτέ σταγόνα. Τι είχε συμβεί τώρα? Από τη χρήση στη πίστα είχαν φαγωθεί αρκετά στο σημείο μπροστά από τη ξύστρα. Εκεί είχαν κάνει μια μικρή τρύπα στο μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας. Τόσο μικρή που μόνο αν την έψαχνες θα την έβρισκες αλλά αρκετή για να μη κρατάει έξω το νερό... Τη γάμησα... με βρεγμένα πόδια όλο το υπόλοιπο ταξίδι ?

Τηλέφωνο από τον pap. Έβαλε ντίζα ποδηλάτου, πήρε και καβάτζα, και όσο αντέξει. Του λέμε που είμαστε, παίρνει το συντομότερο δρόμο αποφεύγοντας όλο το κύκλο που κάναμε εμείς για να δούμε το sognefjord και φτάνει.

[Cpt. Haddock]

30 Ιουλίου, Flam - Byrkjelo, χλμ ημέρας : ~ 320

Το βράδυ έβρεξε φυσικα, αλλα όχι πολύ. Η σκηνή άντεξε, βοήθησε και το δέντρο απο πάνω, άλλο εαν είχα το θόρυβο απο τις σταγονες. Μικρές λεπτομέρειες που τις ξεχασα όταν αγουροξυπνημένος αντίκρισα τον γιγαντα να δένει στο μικρό λιμάνι.

Ηξερα οτι το QMII μπαινει σε φιορδ αλλα δεν ηξερα οτι ειναι σ' αυτο, ήμαστε πολύ τυχεροι. Λογικό βέβαια μια και εκεί ξεκινάει ένας τουριστικός σιδηρόδρομος, ο Flamsbana.

(καποια στιγμή...)

Ντυνομαι βιαστικά, κουνώντας βίαια τη σκηνή του Παπ, ο οποίος δυσκολεύεται λιγο απο τη χθεσινη κραιπαλη (λεμε τωρα). Με το που ετοιμαζομαι, τρέχω κατω να βγάλω φωτογραφίες, χωρίς να περιμένω τους άλλους.

Προσπαθω να παω όσο πιο πισω γινεται, η μηχανή έχει καλό ευρυγώνιο, παρ' ολα αυτα ο βάπορας με το ζόρι χωράει.

Η μέρα ξεκινάει ωραία (αν εξαιρέσεις οτι αργούμε...)

[Cpt. Haddock]

[Cpt. Haddock]

Ο καιρός δείχνει να ανοιγει, η διαδρομή που μας περιμένει ειναι απιστευτη, ο βάπορας αδειαζει κόσμο, όλα άσπρα.

Αφου βγαζω πολλές φωτο και μπαινω στο τοπικο σουπερμαρκετ για τις ημερήσιες προμήθειες. Βγαίνοντας, έρχονται και τα παιδια να κανουν τα δικά τους ψώνια. Κάνω νοημα στο Γιαννη οτι έχει περάσει η ώρα, μου λέει οτι όλα ειναι οκ.

Βγαινω εξω να τους περιμένω. Καφες στο χέρι, περισσότερες φωτο, πλοίο, γάτες, ανθρωποι, τρένα. Η ώρα περνάει και αρχίζω να αδημονω.

Βλέπω τον Γιάννη να έρχεται. Το ύφος δεν προμηνύει κατι καλο.

"Εμεινε ο Παπ". "Πως; Απο τί;" "Απο ντίζα"

Παύση. Πολλά περνάνε εκεινη την ώρα στο μυαλό. Βλάβη ειναι, σε όλους θα συνέβαινε, αλλα αυτή ήταν, πως να το πώ, τη βλέπαμε να 'ρχεται. Σκέφτομαι την αναποδιά, την περαιτέρω καθυστέρηση, τον Γιάννη να μη λέει πολλά αλλα να ξέρω οτι μεσα του βράζει, σκέφτομαι τον Παπ, που ξέρω οτι θα νιώθει πολύ άσχημα γιατι κι αυτός το ηξερε οτι μπορεί να συνεβαινε. Ηταν κατι που όλοι φοβομασταν, η ντιζα ηταν απο άλλο μηχανακι. Ανεβα-κατεβα στο στροφιλίκι, συχνές αλλαγες, τα 'φτυσε.

Τι κάνουμε τώρα;

Παω και τον βρισκω. Ειναι μεσα στη μουτζούρα, βριζει, ξερω οτι νιωθει άσχημα. Κοιτάμε μηπως μπορουμε να τη δεσουμε πιο πανω.. Δε γίνεται. Γρηγορες σκέψεις. Ευρεση συνεργείου ή οδική (κι όσο στοιχίσει). Λεω του Γιαννη να αραξει στο παγκακι και πηγαινω με τον Παπ στο νετκαφε. Ψαχνουμε για συνεργειο, αντιπροσωπεία. Κατι βρίσκουμε αλλα μακρυα. Στο χωριό τιποτα, γελάνε με την ερώτηση.

Η ώρα, όπως σε τέτοιες φάσεις, περναει γρήγορα, αλυπητα. Κοντεύει 12. Τί κάνουμε; Μινι συμβούλιο. Είμαστε ήδη πισω κι αν χαθει η σημερινη μερα το όλο εγχείρημα κινδυνεύει.
Δυσκολες στιγμές. Ψυχραιμία, μια λάθος κουβέντα και μπορεί να δώσει τη σπιθα να τιναχτούν όλα. Πρέπει να συνεχίσουμε εμείς, άλλωστε ήταν κατι που το είχαμε πει εξ' αρχης και το είχε πει κι ο Παπ, "μαγκες αν κατι συμβει στο μηχανακι και δεν τη βγαζω, συνεχίζετε, να 'μαστε ξεκάθαροι"

Μεγάλη και τίμια κουβέντα, αλλα εύκολα την ακους στο ήρεμο κατάστρωμα ενος πλοίου στη ζέστη της Αδριατικής. Δυσκολα τη λες, ή την πραγματοποιείς, τόσα μιλια βορειότερα, εκει που δεν ξέρεις πού να κινηθείς.

Τι κάνουμε;

Όλοι το σκεφτόμαστε, αλλα κανενας δεν το λέει. Δινει τη λύση ο Παπ "φυγετε μαγκες, όπως το 'χαμε πει, θα δω τι θα κανω". Αγωνία, στεναχώρια αλλα - το ομολογώ - και ανακουφιση. Δεν μπορούμε να κανουμε κατι εκει και το να χασουμε άλλη μια μερα δε θα μας βοηθησει.

Δε φεύγεις εύκολα, δεν εγκαταλείπεις το σύντροφό σου έτσι. Στον πολιτισμο ειναι, σε ασφαλή και αγγλομαθη χώρα, σε μερη με κόσμο, αλλα και πάλι so far away from home.

Μαζεύουμε, χαιρετιόμαστε. Κοιτάμε τα τηλέφωνά μας, εχει κρατήσει αυτος απο οδικες και αντιπροσωπείες. Του λέμε προς τα πού θα πάμε, πού μπορεί να μας βρει.

Φεύγουμε...

Κάνουμε καλά; Ετσι ειναι οι φίλοι; Η αλληλεγγύη; Η υποστηριξη; Που πάμε;

Δυσκολες στιγμές. Το Flamfjord ανοιγεται μπροστα μας, αλλα η διάθεση δεν ειναι καλή.

"Γιατι ρε μλκ Γιώργο δεν ετοιμαζόσουν λιγο καλυτερα; Γαμώτο!"

[Cpt. Haddock]

Flamfjord και στο βαθος το QM2. Ανεβαινουμε τον στενο και φιδίσιο παλιο δρομο. Αραγμα στην εξέδρα για φωτό. Οπως το είπε ο Γιαννης πριν, η θεα, η φυση, το τοπίο μας χαλαρώνουν.