Κυνηγώντας τον Ήλιο (Νορβηγικά Φιορδ, Nordkapp)

[Cpt. Haddock]

Μαζεύει ομίχλη, λεμε να φύγουμε. Το ίδιο απότομα τη διωχνει και ξανατρέχουμε για φωτο στην εξέδρα.

Παω προς τη μηχανή. Πούλμαν απο το QM2 έχει φέρει τουρίστες, ηλικίες κρουαζιεροπλοίου, κυρίως άγγλοι.

Μια γριούλα περιεργάζεται τη μηχανή μου. Ακολουθεί απολαυστικός διάλογος (φανταστείτε φωνη, προφορά και στόμφο αγγλίδας γιαγιούλας)

"Excuse me, is this a Triumph?"
"Indeed!" (φοράω την καλύτερη cockney προφορά μου)
"Οh, I didn't know they still make them! My husband and I had one, back in 1948! It was our first motorbike!"
"Oh really?"
"Yes, and then we bought a BSA, then a Norton, then I think another Triumph. I thought they don't make them anymore!"

Η γριούλα έφυγε συγκινημένη. Ηρθε ο Γιαννης, του τα μετέφερα, γελάσαμε. Ωρα να συνεχίζουμε, η μέρα ειναι ακόμα καλή και έχουμε πολλα χιλιόμετρα μπροστα μας και μπολικα φέρυ

[Cpt. Haddock]

Ανεβαίνουμε λιγο και το τοπίο αλλαζει. Τουνδρα, αλπικο, βρυα, λειχηνες. Μα..

Μα εκει λιγο πιο κατω, 20 λεπτα πριν δεν ειμαστε στη θαλασσα; Εκει που ειχε Έλατα; Εδω γιατι εχει παγετώνες, ειμαστε ψηλά;

Τριχες. Απλά είμαστε βόρεια, αυτα που ξέρουμε τα ξεχνάμε. Αλλος κόσμος. Ουτε το ανατολή/δυση εχει νοημα, ο ήλιος (οταν φαινεται) βγαινει απο καπου κοντα στο βορα και ξαναχάνεται καπου κοντα στο βορά κανοντας μια ελλειπτική τροχια.

Πόσες στάσεις πρέπει να κανεις για να θαυμάσεις τέτοιο τοπίο; Πού είμαστε; Πόσες φωτογραφίες να βγάλεις; Υπάρχει μηχανη να αποτυπώσει εστω και λιγο το μεγαλειο;

[Cpt. Haddock]

...

[Cpt. Haddock]

.....

[Cpt. Haddock]

(η φωτό ειναι απο vidcap γι' αυτο και τα περιεργα χρωματα)

[Cpt. Haddock]

Ο δρόμος κατηφόριζε όμορφα με γερό στροφιλίκι. Στένευε σε σημεια τοσο πολύ που δύο μηχανές με βαλίτσες μπορεί να μη χωρούσαν. Κατεβαιναμε ξανα στη θαλασσα. Φτάνουμε παραλία, ταμπέλα "Ferry service closed". Αγχος, αλλα τελικά ήταν άλλο. Μια λάθος στροφή, ξαναγυρνάμε, ενα τουνελ και το φέρυ που θα μας βγάλει στον 55.

Για αυτόν είχε διαβασει ο Γιαννης τα καλύτερα. Στο χάρτη έδειχνε μια γ@μιστερή διαδρομή όλο στροφές, κατα μηκος του Sognefjord.

Ο καιρός καλός, ήλιος, προχωράμε.

[Cpt. Haddock]

Θάλασσα πάλι. Δε με χαλάει. Μου λείπει. Εγω στα νερά μεγάλωσα, σχεδον γεννήθηκα. Πως έμπλεξα με μηχανές και τρέχω στα βουνα, τι δουλειά έχω εκει, καπετάνιος ανθρωπος, "τι δουλειά έχεις εσυ Στρατηγέ, ένας Υδραίος στη Λαρισσα;"

[Cpt. Haddock]

..

[Cpt. Haddock]

[Cpt. Haddock]

Τηλέφωνο απο τον Παπ. Τα νέα δεν ειναι και πολύ καλα. Εχει βρει μια οδικη (ενα αγροτικό βασικα) και τον πήγε καπου να βρουν ντιζα.

Εχει μιλήσει με Αθηνα, εξετάζουμε σεναρια να του στείλουν ντιζα με κουριερ. Κοιτάμε επιλογές, που να πάει, βόρεια ή νοτια. Του λέμε ξανα που είμαστε και τί δρομολόγιο έχουμε.

Ο Παναθηναϊκός έχει πατήσει και τα Νορβηγικά εδάφη...

[Cpt. Haddock]

Πλοίαρχος - Μορφή

[Cpt. Haddock]

Δεύτερο φέρυ και μας αδειαζει στον 55. Ξεχνάμε τα προβλήματα, τις αναποδιές, την πρωινη καθυστέρηση. Είμαστε έτοιμοι να τον απολαυσουμε.

Ξεκινάμε.

Ωραίες στροφές, καλή ασφαλτος, αριστερα θαλασσα, δεξια λοφοι. Μπολικοι οικισμοι με όρια.

Χμμμμ....

Αυτό ειναι το αριστούργημα;

Ο ενθουσιασμός έχει φυγει.

Ακριβώς εκει, ο ουρανός μπροστά μαυρίζει. Μαυρίζει πολύ. Μυρωδια όζοντος και βρεμενου χώματος μας έρχεται με τον αέρα. Πρώτες ψιχάλες, τις αγνοούμε, το σπρέυ ειναι αδιάφορο.

Ο ήλιος χάνεται, η βροχή και ο αέρας δυναμώνουν. Ειναι κοντρα, το λουκάνικο πισω δεν εχει το αδιαβροχο καλυμα, το τανκμπαγκ δεν εχει το αδιαβροχο καλυμα, δε φορεσα το αδιαβροχο πάνω απ' το μπουφάν, ο Γιαννης το ίδιο, έργα στο δρόμο, θαμπώνει η ζελατίνα, χώμα κατω, κάνει κρύο, νιώθω να βρέχομαι εκει που δεν πρέπει, προσαγωγοι και πιο πάνω, στο αδιαβροχο (αλλα παλιο) παντελόνι.

Οι συνθηκες δυσκολεύουν, ξαφνικά όλη η κατάσταση ειναι δυσκολη, ξανανιώθω τα πόδια να πληγιάζουν απο τις ακομα βρεγμενες μπότες, πριν απλα δε μ' ενοιαζε, νιωθω τα γάντια μουσκεμα, τα παπάρια μου μουσκεμα, ξέρω οτι βρέχονται όλα. Κρυώνω.

Στάση νορβηγέζικου κτελ και σταματαμε. Οπως - οπως καλυπτω λουκανικο και τανκμπαγκ με τα καλυματα, ξεροντας το πρόβλημα του να παγιδεψεις υγρασία απο κατω. Τα γάντια βγαινουν μουσκεμα και δεν ξερω πώς θα ξαναμπουν, το μπουφαν ζυγίζει ενα τονο απο το νερο.

Που ειναι ο Παπ;

Μιλάμε, εχει βρει ντιζα ποδηλάτου. Μονο αυτό. Εδώ δεν κρατησε του TZR θα κρατήσει αυτή; Τι θα κάνει; Θελει να μας βρει, του λέμε πώς ειμαστε και λεμε να μιλησουμε αργότερα.

Κρύο.

[Cpt. Haddock]

Στον Παπ μιλησα αποτομα κι αισθανομαι άσχημα. Τον ακουω στο τηλέφωνο, ειναι κι αυτος απελπισμένος, 200 χλμ μακριά μας, κουρασμένος, μονος, στεναχωρημένος για μας και γι' αυτον...

Συνεχίζουμε, η βροχη δε σταματάει. Σας τα είπε ο Γιαννης. Ψαχνουμε αγωνιωδώς κατάλυμα, καμπινγκ ανυπαρκτο το ένα, γεματο (σε καμπινες) το άλλο.

Πανσιον λεει ο Νorgeman, πηγαινουμε στο χωριο, βλεπω ενα σπιτι, όχι στην πρωτη νιότη. Χτυπαω, ερχεται μια φαφουτα νορβηγίδα, πολύ περαν της τέταρτης νιότης. Λειπουν δόντια, το σπιτι μυρίζει περίεργα, Β&Β ειναι, αλλα εμείς πειναμε και κρυώνουμε.

Συνεννοηση, λογική τιμή απλώνουμε το βιος μας κι όσο στεγνώσει. Ο Γιαννης αμιλητος, κοιτάει το χαρτη, κοιτάει το παραθυρο και τις σταγόνες να σκανε στο τζάμι. "Δε βγαίνει, τί θα κάνουμε;" "Δεν ξέρω, θα δουμε, υπομονη"

Ψυχραιμία, να φαμε κατι ζεστό, να ξεκουραστούμε, να στεγνώσουμε και θα δουμε αύριο

Αραζουμε, τηλέφωνο ο Γιώργος, εχει βαλει την ντιζα ποδηλάτου κι εχει ανεβει τη διαδρομη. Ειναι σ' ενα χωριο που περάσαμε πιο πριν. Ειναι πολύ κοντά, λογικά θα έρθει να μας βρει, πρέπει να έρθει τί άλλο να κανει;
Θες η κουραση, θες ο εκνευρισμός, θες το κρυο, του μιλάω άσχημα, αποτομα, σχεδον του λέω να κόψει το λαιμό του. Είναι 30 χλμ απο μας κι εγω του λέω να μεινει αλλου.

Γιώργο, ΣΥΓΓΝΩΜΗ ρε φιλε... Δεν το 'θελα...

Ερχεται, τρίτο κρεβατι υπήρχε, η γριά ανεβαζει την τιμή αλλα τελικά μας έρχεται λιγότερο. Είμαστε και οι τρεις σε περίεργο mood, παλι πρεπει να προσέξουμε μη σκάσει η σπιθα.

Κατεβαινω στην κουζινα να βρασω λιγο ρυζι. Το λέω στη γρια, μου δίνει ενα κατσαρολικο κι έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας ενα μεγαλο γαλλικο κλειδί.

Misery, Psycho, the shining κι αλλα τετοια θριλερ περνάνε στιγμιαία απ' το μυαλό μου, πρέπει ασυναίσθητα να οπισθοχώρησα λιγο.

Το κλειδί το θέλει για να ανοιξει το ματι της κουζίνας. Η ζωη ειναι πιο πεζή τελικα.

Τρώμε, ανορεχτα, αμίλητοι. Υπνος βαθυς ( = ροχαλητα)

Η μέρα πέρασε, δεν ξέρουμε τί θα κάνουμε αύριο.

Γιάννη, πες ρε συ...

[road spirit]

31 Ιουλίου, Byrkjelo – Trondheim, Χλμ ημέρας : ~ 560

Το βράδυ στην πανσιόν κοιτάζαμε το χάρτη. Είπαμε να καλύψουμε έδαφος και αυτή τη φορά θα ξυπνήσουμε στις 6 το πρωί χωρίς πολλά πολλά. Και θα το επαναλάβουμε για όσες μέρες χρειαστεί. Είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε στο αρχικό πλάνο. Το έγραψα στην αρχή... μου είχε γίνει εμμονή. Απο εδω πάνω δε φεύγω αν δεν δω αυτά που θέλω ...

Οι μπότες δεν είχαν στεγνώσει... ήθελα μόνο να ξυπνήσω και να μην δω βροχή έξω... @@

[road spirit]

6 το πρωί στο πόδι. Ο Γιώργος αποφασίζει να γυρίσει πίσω Ελλάδα. Το χρονικό περιθώριο των ημερών που θα χρειαζόταν για να μπεί σωστή ντίζα (είτε παραγγελία, είτε υποχώρηση στο νότο και μετά ξανά τράβα πάνω) σήμαινε ότι το ταξίδι θα άλλαζε εντελώς. Ξεχνάς στροφιλίκι και ορεινές διαδρομές, ξεχνάς ότι ήθελες να δείς, τραβάς μια ευθεία ελαχιστοποιώντας τις στάσεις και τις αλλαγές ταχυτήτων και πας καρφί για Νορντκαπ.

Και πάλι όμως το ρισκάρεις? Μια δανεική ντίζα από TZR άντεξε 2 βδομάδες στο τρανσαλπ, μια ντίζα ποδηλάτου θα τον άφηνε ξανά πολύ σύντομα και στο Νόρντκαπ η οδική μαααλλον θα αργήσει πολύ να έρθει.

Συνεχίζουμε πλέον οι δυο μας, εγώ και ο Ηλίας, και χωρίς να χαλαρώνουμε πάμε για να βγάλουμε 3 στόχους για τη μέρα. 3 μέρη από το αρχικό σχέδιο που θα θέλαμε να δούμε. Ο καιρός ηρέμησε κατά κάποιο τρόπο. Η θερμοκρασία παρέμενε χαμηλά στους 12-14, αλλά η βροχή είχε αντικατασταθεί από ένα ψιλόβροχο που κατά διαστήματα σταματούσε.