Έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα το "Twist of the wrist II" by Keith Code...Φαντάζομαι οι περισσότεροι ξέρουν περι τίνος πρόκειται. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και και και....Το βιβλίο λέει σωστά πράγματα μέσες άκρες (ποιος είμαι εγώ φυσικά να αμφισβητήσω έναν Keith Code). Η φιλοσοφία του είναι το πως να καταφέρει ο οδηγός να υπερνικήσει τις ενστικτώδεις αντιδράσεις επιβίωσης οι οποίες συνήθως είναι καταστροφικές. Για να μην τα πολυλογώ λέει ότι πριν μια στροφή...
1) Φρενάρουμε αποκτώντας την επιθυμητή ταχύτητα
2) Κάνουμε ανάποδο τιμόνι (counter steering) με αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα μας να πλαγιάσει προς την πλευρά της στροφής.
3) Αμέσως μόλις η μοτοσυκλέτα πάρει κλίση, ανοίγουμε προοδευτικά το γκάζι μέχρι την έξοδο.
Τα κύρια σημεία λέει είναι α)Να μην φοβηθούμε να ανοίξουμε το γκάζι και β) Να κρατάμε χαλαρά το τιμόνι.
Δεν γίνεται και πολύς λόγος για πρόσφυση, πόση κλίση μας επιτρέπουν διαφόρων τύπων οδοστρώματα κτλ. Γενικότερα το όλο βιβλίο σου δείνει την αίσθηση (τουλάχιστον σε εμένα) ότι πάει να σου περάσει την φιλοσοφία "...δεν έχει σημασία πού οδηγάς (όσον αφορά την ποιότητα του οδοστρώματος και την μοτοσυκλέτα), δεν έχει σημασία αν έχεις μεγάλη κλίση ή αν πάει να σου φύγει το πίσω (...don't worry it will come back), εσύ πρέπει να πλαγιάσεις και να γκαζώσεις". Μου φάνηκαν πολύ ιδανικά για να είναι όλα αληθινά αλλά, όπως προείπα, keith code είναι αυτός, ποιος είμαι εγώ για να τον αμφισβητήσω.
Ωραία τα λέει, είπα, ας πάμε να τα κάνουμε πράξη.
Διάλεξα σημείο με μέτρια/λίγη κίνηση με ανηφορικές αλλεπάλληλες στροφές και με την συνήθη άσφαλτο που έχουμε στους ελληνικούς δρόμους (no comment). Λέω, " δεν πειράζει που δεν έχω άσφαλτο πίστας, αφού αυτά που λέει το βιβλίο είναι για να εφαρμόζονται ως επι το πλείστον στην καθημερινή οδήγηση". Άρχισα να ανεβαίνω. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα τόσο καλά με τα ανάποδα τιμόνια πάντως έτσι ένιωθα. Οι ταχύτητες μου ήταν της τάξης των 55-70 km/h και οι στροφές του κινητήρα 3000-4500. Σε μια δεξιά στροφή που δεν είχα πολή ορατότητα κατάλαβα ότι με την κλίση με την οποία μπήκα, ανοιγόμουν πολύ και έρχονταν και αμάξια από το αντίθετο. Λέω λοιπόν να αυξήσω την κλίση και ταυτόχρονα την επιτάχυνση (εφόσον λέει ότι όσο μεγαλώνει η κλίση τόσο περισσότερο επιβραδύνει η μοτοσυκλέτα). Πλαγιάζω λίγο ακόμη (μη φανταστείτε τρελές κλισεις, αμφιβάλω αν άγγιξα καν τις 35-40 μοίρες) και ανοίγω προοδευτικά το γκάζι και αρχίζει να μου φεύγει το πίσω
. Να μη φοβάστε, λέει το βιβλίο. Προσωπικά χέστηκα επάνω μου. Απογοητεύτικα.
Τι έκανα λάθος; Καθόμουν και σκεφτόμουν αλλά δεν μπορούσα να το βρώ. Το γκάζι μου ήταν απαλό και προοδευτικό, το ψιλο-ανάποδο αρκετό για την απαραίτητη κλίση, τα χέρια μου χαλαρά στο τιμόνι. Τί έφταιγε λοιπόν? Μήπως ήταν η αναμενόμενη συμπεριφορά της μηχανής και εγώ κακώς νόμιζα ότι θα φάω χώμα ή κάτι όντως πήγαινε στραβά;
Αφού ο Keith λέει No Fear, "κάντο σωστά και ως εκ' θαύματος θα στρίψει", εγώ γιατί μου καρφώθηκε η ιδέα ότι μάλλον ο τύπος μιλάει για άλλες συνθήκες οδήγησης, εξωπραγματικές για μας, για μέρη όπου τα λάστιχα είναι φτιαγμένα από τσιχλόφουσκα και οι δρόμοι στρώνονται καινούργιοι κάθε μέρα και έχουν πάντα την σωστή κλίση;
Απάντηση με παράθεση
) απ' το να γλυστρίσουμε προς το εξωτερικό της στροφής είναι η πρόσφυση των ελαχιστότατων τετραγωνικών εκατοστών του ελαστικού που έχουν επαφή με το έδαφος. Με το απλό μου μυαλό λοιπόν λέω... Περισσότερη ταχύτητα=περισσότερη φυγόκεντρος=περισσότερη ανάγκη για αντίστοιχη κεντρομόλο=περισσότερη ανάγκη για πρόσφυση. Άρα η επιτάχυνση και η μεγαλύτερη ταχύτητα που αυτή έχει ως αποτέλεσμα, σε ότι αφορά τον κάθετο άξονα της μοτοσυκλέτας, είναι ΜΟΝΟ κακή. Κάνω λάθος; Τώρα πρέπει να βρίσκουμε πάντα την χρυσή τομή΄. Επιτάχυνση τόσο πολύ ώστε να μη χάσουμε την σωστή κατανομή βάρους αλλά από την άλλη τόσο λίγη ώστε να μην κάνουμε παρκέ στην άσφαλτο. Και όλα αυτά στους ελληνικούς δρόμους....
Άνοιγμα γκαζιού σε συνδυασμό με κατάλληλη γραμμή
)
