Αφού πέρασε το πούλμαν, αποφασίσαμε να φύγουμε και να μην περιμένουμε το δεύτερο πέρασμα με το ανοιχτό λεωφορείο. Ο λόγος ότι με τόσο κόσμο στο δρόμο, θα αργούσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και τα αυριανά χιλιόμετρα ήταν πολλά.
Ψωνίσαμε από ένα από ένα μίνι μάρκετ που το είχε ένας Κινέζος και πήγαμε στα δωμάτια. Ο Μαικ ένιωθε μια αδιαθεσία αλλά του είπα με έναν καλό ύπνο, θα λυθεί το πρόβλημα. Με άκουσε και ξεράθηκε….
Αφού φάγαμε τα made home σαντουιτσάκια μας και ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, μάζεψα την μπουγάδα μου και σάπισα στον ύπνο. Η Μαδρίτη δεν με ενθουσίασε μπορώ να πω σαν πόλη, βεβαία ίσως είχα σαν μέτρο σύγκρισης την Βαρκελώνη. Βεβαία, γούστα είναι αυτά…Το σκηνικό όμως με το παγκόσμιο θα το θυμάμαι για πάντα, ήταν μια υπεροχή σύμπτωση. Αυτό που λατρεύω όταν ταξιδεύω, είναι να γίνομαι ένα με τους ντόπιους και την καθημερινότητα τους.
Ύπνος λοιπόν.... Αύριο το μενού έχει Λισαβόνα..γιεεααα
:ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ: :ZZZ:
Οι ιμάντες χρησιμεύουν παντού...
Me gusta la moto, me gustas tu....
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7 και σηκώθηκα όσο κουρασμένος ήμουν όταν ξάπλωσα. Πήγαμε και φέραμε της μηχανές και ξεκινήσαμε το φόρτωμα. Τα χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό που έδειχνε το Garmin ήταν 660 και έτσι στις 8:30 ήμασταν στον περιφερειακό της πρωινής Μαδρίτης. Πλέον δεν έβλεπες σημάδια ότι αυτή η χώρα είχε πάρει το Μουντιάλ (Σημαιάκια κτλπ). Το πρωινό είχαμε αποφασίσει να το πάρουμε καθ οδόν, σε κάποιο βενζινάδικο ώστε να κάνουμε κάποια πρωινά χιλιόμετρα λόγο ζέστης. Οι θερμοκρασίες οι πρωινές ήταν περίπου 22 με 23 βαθμούς.
Έτοιμοι για Πορτογαλία baby
Me gusta la moto, me gustas tu....
Έβαλα Παπακωνσταντινου στο mp3 και απολάμβανα τις Ευρωπαϊκές ευθείες μου στο μέγιστο. Ένιωθα ελεύθερος αυτές τις στιγμές, όσο σπάνια. Τα χιλιόμετρα έφευγαν πολύ εύκολα, θες η ποιο χαμηλή θερμοκρασία από την περασμένη φορά, θες η δύναμη της συνήθειας, δεν ξέρω. Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα ότι το απόγευμα θα έβλεπα τον Ατλαντικό. Τον έχω ξαναδεί βεβαία, και έχω πετάξει από πάνω του, άλλα ήταν κάτι διαφορετικό αυτή την φορά.
Ήταν η προσωπική μου κατάκτηση, καβάλα στο μηχανάκι μου. Κάπου εκεί βυθισμένος στις σκέψεις μου έκανε νόημα ο Μάικ με το Τουονο… Ήταν η ώρα για ανεφοδιασμό, πως περάσαν τόσο γρήγορα τα 150κμ..
Me gusta la moto, me gustas tu....
Μακάρι να είχα τον χρόνο να έμπαινα σε κάθε χωρίο που συναντούσαμε και να έπινα καφεδάκι στα καφενεία τους και να περπάταγα τα στενά τους. Να μύριζα τις τοπικές μυρωδιές από τις κατσαρόλες που έβραζαν και όλα αυτά που συνθέτουν μια μικροκοινωνια. Αλλά το αφήνω για μια άλλη φορά.
Τώρα ξέρω τι θέλω και πάω προς τα εκεί. Κάποια στιγμή που δεν θα ξέρω τι θέλω και που να πάω, θα φύγω ετσι απλά, χωρίς σχεδία, πάνω σε δυο ρόδες και με την καλύτερη παρέα.
Όποιο λόφο συναντούσαμε στην διαδρομη, δέσποσε ένα παλιό φρούριο.. Πόσο όμορφα θα είναι εκεί άραγε...
Me gusta la moto, me gustas tu....