Μονοήμερη εκδρομή στο "Νησί" (ή οι περιπέτειες ενός πρωτάρη Vol. 2)

[John Steed]

(Οι περιπέτειες ενός πρωτάρη Vol. 1: http://www.moto.gr/forums/showthread...hreadid=103062 )


Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα. Και οι τέσσερεις μας συμφωνήσαμε πως πρέπει να πάμε. Λίγο από περιέργεια, λίγο για την εμπειρία και λίγο για να αποδώσουμε τα σέβη μας στις βασανισμένες ψυχές.

Καθόμασταν σε ένα τραπέζι και η συζήτηση κατέληξε στο βιβλίο της Hislop, Το Νησί.
Η αρραβωνιαστικιά μου η Μαρία και η αδελφή της η Ευαγγελία το είχαν ήδη διαβάσει και συζητούσαν με πάθος για τα προβλήματα και τους καημούς των κατοίκων του νησιού, τις απλές ανάγκες τους και τη χαρά τους όταν κατάφεραν να ασβεστώσουν τα λιγοστά σπιτάκια που ανηφόριζαν στο λόφο της μικρής βραχονησίδας.

Η πρώτη ιδέα ήταν να πάμε και οι τέσσερεις με αυτοκίνητο.

-Εγώ δεν μπαίνω σε αμάξι με τίποτα, δήλωσε αποφασιστικά ο τέταρτος της παρέας. Ζαλίζομαι, δεν μπορώ.
-Έλα βρε Μανώλη, να οδηγάς εσύ αν θες.
-Δεν μπορώ, και να οδηγάω πάλι ζαλίζομαι.
-Εντάξει, τότε θα νοικιάσουμε εμείς μηχανή!

Μια ιδέα που μας βρήκε όλους σύμφωνους.

Τρείς εβδομάδες μετά, πλησίαζε η Κυριακή της εκδρομής. Εγώ να γίνομαι όλο και πιο ανήσυχος και να συζητάω για τον καιρό περισσότερο και από Άγγλο μεσήλικα.

Είχα τους λόγους μου να ανησυχώ, διότι είχα μάθει πως το “Καταραμένο Παντελόνι του Βρεγμένου Καβάλου” είχε φτάσει στην Κρήτη…….

Κι αν οι αρχαίοι θρύλοι επιβεβαιώνονταν? Κι αν πάθουμε ό,τι έπαθαν αυτοί που κυνηγούσαν τον Ήλιο? Κι αν βουλιάξει το νησί μετά από 142 συνεχόμενες ημέρες νεροποντής?

Ένα ήταν σίγουρο: Ο μάγος γιατρός της φυλής από όπου εκλάπη το “Ιερό (για αυτόν και τη φυλή του) Παντελόνι του Βρεγμένου Καβάλου” δεν θα ησύχαζε εάν δεν τιμωρούνταν οι υπεύθυνοι….

Σάββατο πρωί και ακόμα να βρέξει. Πλέον ήμουν σίγουρος ότι θα τη γλιτώναμε.

Σάββατο μεσημέρι και πάω στον Βαγγέλη.
Μετά από τα διαδικαστικά, πάει και μου βγάζει από το γκαράζ μια BMW F650 GS κίτρινη. Εγώ κολλάω στο χρώμα, το οποίο όμως, συνήθισα και εν τέλει μου άρεσε!

[John Steed]

Πρώτη στάση βενζινάδικο και μετά αρχίζω τις βόλτες στην πόλη μέχρι να την συνηθίσω.

Οι πρώτες μου εντυπώσεις πολύ καλές. Ελαφριά, άνετη και ροπάτη, υπάκουη και προβλέψιμη. Κραδασμούς πολύ λίγους, χωρίς να ενοχλούν.

Γυρνάω σπίτι, την παρκάρω και ανεβαίνω πάνω….

Η σκέψη μου όμως, έμεινε εκεί κάτω και στην αυριανή βόλτα….

(Πάντα μου άρεσαν οι εξατμίσεις σε αυτό το μοντέλο )

[John Steed]

Πρωινό ξύπνημα στις 7. Καφές και κουλουράκια μέχρι τις 8:30. Ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε. Ο Μανώλης και η Ευαγγελία είχαν έρθει από κάτω και μας περίμεναν, με τη μηχανή του Μανώλη, μια Super Tenere 750.

Βάζουμε κασκόλ, κλείνουμε μπουφάν, βάζουμε γάντια, σφίγγουμε τα κράνη και καβαλάμε!

Η χαρά μου δεν περιγράφεται! 150 χιλιόμετρα στην εθνική μας περιμένουν!

Βάζω πρώτη και ξεκινάμε, μπροστά ο Μανώλης με την Ευαγγελία και πίσω εμείς.

Η Σπιναλόγκα βρίσκεται βόρεια της πόλης του Αγίου Νικολάου, κοντά στην Ελούντα και απέναντι από το μικρό ψαροχώρι Πλάκα. Από το Ρέθυμνο απέχει περίπου 150 χιλιόμετρα και χρειάζεται 2 με 2,5 ώρες οδήγηση (Εκτός κι αν είσαι ο Νίκος και πετάγεσαι για καφέ ).

[John Steed]

Για να φτάσεις στο νησάκι, μπορείς να πάρεις καραβάκι από τον Άγιο Νικόλαο, από την Ελούντα ή από την Πλάκα. Εμείς προτιμήσαμε την Πλάκα, γιατί η βαρκούλα κάνει μόνο 5 λεπτά να περάσει απέναντι. Δρομολόγια έχει κάθε μισή ώρα.

[John Steed]

Η διαδρομή γνώριμη και χιλιοπερασμένη. Αλλά πρώτη φορά με μηχανή. Τις στροφές και τις ιδιαιτερότητες του δρόμου τις ξέρω απέξω, κι αυτό βοήθησε πολύ σε αυτή τη βόλτα.

Ακολουθούσα τις γραμμές του Μανώλη και πηγαίναμε με μέση ωριαία τα 100 χλμ. Οι στροφές δεν άργησαν να έρθουν. Μικρά πλαγιάσματα στην αρχή, μου έφτιαχναν την ψυχολογία και το χαμόγελο δεν ξεκολλούσε από τα χείλη! Από πίσω η Μαρία, συγκεντρωμένη, με ακολουθούσε σε κάθε αλλαγή.

Φτάνουμε στις Σίσσες. Οι αγαπημένες στροφές του Μανώλη, ο οποίος κουρασμένος από τα 100 χλμ αποφάσισε να ανοίξει. Ακολουθώ τις γραμμές του και πλαγιάζω! Δεξιά και καπάκι από την άλλη! Η αδρεναλίνη ανεβαίνει και η χαρά κορυφώνεται!
(εκεί νομίζω είχα έναν μίνι οργασμό… )

Η αίσθηση πάνω στη μηχανή πολλές φορές δεν περιγράφεται. Είναι κάτι ίδιο αλλά και τόσο διαφορετικό για τον καθένα! Είναι κάτι που νομίζεις πως βιώνεις μόνο εσύ και δύσκολα μπορείς να το μοιραστείς με τα λόγια.
Οι στροφές με κρατάνε σε εγρήγορση. Για πότε φτάσαμε στη γέφυρα του Παλαιόκαστρου ούτε που το κατάλαβα!

Από εκεί και πέρα ευθεία. Μεσαία λωρίδα, έλεγχος σε καθρέφτες που και που και χαλαρή πορεία.

Άφησα το μυαλό μου να χαλαρώσει. Θυμήθηκα τον προορισμό τον δικό μας και τον προορισμό των εκατοντάδων καταραμένων ψυχών, μόλις λίγες δεκαετίες πριν.

Μπροστά μου ήρθε η εικόνα του «σημαδεμένου», του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που με την τραχιά φωνή του προλόγιζε την εκπομπή «Πρωταγωνιστές».

http://www.youtube.com/watch?v=lRu60YmKnlU

«…Τριανταέξι χρόνια είμαι φυλακισμένος, χωρίς έγκλημα.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια, πολλοί άνθρωποι μας επισκέφτηκαν.
Άλλοι να πάρουν φωτογραφίες, άλλοι από φιλολογική άποψη να δουν ένα είδος ανθρώπων αλλιώτικους.
Γιατί άλλοι θέλανε να μας δείξουν την απέχθεια και άλλοι τη συμπόνοια.
Εμείς όμως δεν θέλουμε ούτε να μας απεχθάνονται, ούτε να μας συμπονούνε.
Εμείς έχουμε ανάγκη από το ωραίο αίσθημα, την Αγάπη….»

Αισθάνθηκα έναν κόμπο στο στήθος μου…

[John Steed]

Συνεχίζουμε στις ευθείες με πέμπτη και 4000 στροφές. Η μηχανή κυλάει όμορφα και καταπίνει όλες τις ανωμαλίες. Το ελαφρύ γουργούρισμα του κινητήρα σε ηρεμεί, σε αντίθεση με τον μετωπικό αέρα και το συνεχόμενο βουητό στα αυτιά που άρχισε να γίνεται ενοχλητικό.

Λίγο μετά το ΚΤΕΟ στο Ηράκλειο, ο Μανώλης βγάζει δεξί φλας σε βενζινάδικο.

Είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε μια ενδιάμεση στάση για τσιγάρο και ξεμούδιασμα.

Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του ιδιοκτήτη μας άφησαν άναυδους, το ίδιο και η ενδημική πανίδα….

[John Steed]

[John Steed]

Κάναμε λοιπόν το τσιγάρο, ήπιαμε λίγο νερό και ξεμουδιάσαμε.

Ώρα να συνεχίζουμε την πορεία μας.

Εθνική και πάλι, μικρά ανοίγματα για προσπεράσεις και μετά πάλι στην μεσαία. Είχα αρχίσει να συνηθίζω στους ρυθμούς και στην απόκριση της μηχανής.

[John Steed]

Κάποια στιγμή η εθνική μετατρέπεται σε λεωφόρο και περνά μέσα από τα Μάλια. Ευχάριστο διάλειμμα από την μονοτονία.
Τα επόμενα χιλιόμετρα θέλουν προσοχή. Γουρούνες, σκουτεράκια και αυτοκίνητα πετάγονται από παντού, ενώ εμείς πασχίζουμε να κρατήσουμε σταθερά 80 χλμ ανά ώρα.
Ευθείες που διακόπτονται από μικρές στροφές που δίνουν τη δυνατότητα για παιγνίδι. Που και που ο Μανώλης απομακρυνόταν, αλλά στην ευθεία τον έφτανα πάλι.

Λίγο πριν την πόλη του Αγίου Νικολάου, στρίψαμε αριστερά για Ελούντα. Ο δρόμος στένεψε και οι στροφές αυξήθηκαν, ενώ η ταχύτητα κυμαινόταν από 60 μέχρι 80.

Εκεί φάνηκε η άγνοιά μου, σε αντίθεση με τον Μανώλη, που χωνόταν σε κάθε στροφή, με λογική ταχύτητα όμως.

Από Ελούντα πιάσαμε παραλιακή και συνεχίσαμε μέχρι την Πλάκα.

Παρκάραμε τις μηχανές και βολέψαμε τα κράνη. Ακολούθησαν μερικές στιγμές μέχρι να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε και τελικά αποφασίσαμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ πρώτα. Απέναντι φαινόταν το νησι…..

[John Steed]

…. Η Σπιναλόγκα, όπως το ονόμασαν οι Ενετοί. Σημαίνει μακρύ αγκάθι. Το αρχαίο όνομα του νησιού ήταν Καλυδών.

Η σημασία του μικρού αυτού νησιού άρχισε να γίνεται αισθητή από το 1574, όταν άρχισαν οι εργασίες για την οχύρωσή του.

Την περίοδο αυτή, οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει την Κύπρο και οι Ενετοί ήθελαν να κατασκευάσουν ένα αμυντικό οχυρό που θα μπορούσε να προστατεύει τα πλοία τους αλλά και τις αλυκές της περιοχής, φοβούμενοι πως θα ερχόταν και η σειρά τους.

Ακόμη κι όταν έπεσε η Κρήτη στα χέρια των Οθωμανών το 1649, η Σπιναλόγκα με την άρτια οχύρωσή της αντιστάθηκε για τα επόμενα 65 χρόνια, μέχρι το 1715. Μέσα σε αυτά τα 65 χρόνια, η Σπιναλόγκα έδινε καταφύγιο στους «Χαΐνηδες» (από την αραβική λέξη χαΐν, που σημαίνει τον επίβουλο, τον προδότη, τον αχάριστο), ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον πόλεμο εναντίων των κατακτητών.

http://users.sch.gr/psaroudak/xainides.htm

Περισσότερο γνωστό όμως σήμερα, είναι για την λειτουργία του ως λεπροκομείο από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Η ασθένεια του Χάνσεν (από το όνομα του Νορβηγού ιατρού Γκέρχαντρ Χάνσεν που ανακάλυψε το βακτηρίδιο που προκαλούσε τη νόσο), ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων του νησιού. Τους «σημαδεμένους» ή «μεσκίνηδες», όπως τους αποκαλούσαν, τους ανάγκαζαν να μένουν σε απομονωμένες συνοικίες (τις μεσκινιές), και να φορούν κουδούνια για να τους καταλαβαίνουν όταν πλησίαζαν.

Την εποχή εκείνη, η μεταφορά των σημαδεμένων σε ένα απομονωμένο από τον υγιή πληθυσμό νησάκι, φάνταζε ιδανική ιδέα. Η Σπιναλόγκα επιλέχθηκε λόγω της εύκολης πρόσβασης, αλλά και λόγω των εγκαταλειμμένων οικιών που ήδη υπήρχαν από παλαιότερες κατοικήσεις.

Η απόφαση της μετατροπής του νησιού σε αποικία λεπρών υπογράφηκε στις 30 Μαΐου του 1903, και άρχισαν να συρρέουν λεπροί από όλο το νησί.

Το 1913, με την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, η Σπιναλόγκα απορρόφησε λεπρούς από όλη τη χώρα και αργότερα χαρακτηρίστηκε ως Διεθνές Λεπροκομείο της Ευρώπης. Ο πληθυσμός της έφτασε μέχρι και τους 1000 κατοίκους.

[John Steed]

Καφές τέλος. Πάμε στο λιμανάκι για να πάρουμε το καραβάκι. Ο ευγενέστατος εκδότης εισιτηρίων μας είπε την ταρίφα: 8 ευρώ το άτομο, με επιστροφή (γιατί μερικοί αναρωτιόντουσαν ).

[John Steed]

Επιβίβαση και ξεκινάμε.

Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε απέναντι.

[John Steed]

[John Steed]

Από την αυτοβιογραφία του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη:

«Το Σεπτέμβρη του 1935, είχαν υποχρεώσει την αδελφή μου τη Μαρία να κλειστεί στη Σπιναλόγκα. Επτά μήνες μετά την ακολούθησα. Ήμουν εικοσιενός έτους.

«Άρχισαν να φαίνονται άνθρωποι, που προχωρούσαν μέχρι την προβλήτα. Κοντά σε αυτούς και άλλοι. Και άλλοι ακόμα. Εβδομήντα έως ογδόντα είχαν μαζευτεί. Οι καλύτεροι στην υγεία ή οι περισσότερο περίεργοι.»

[John Steed]

Η είσοδος....