Είναι μερικές "ιστορίες του δρόμου" που όλοι έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές αλλά καλό είναι να διηγούνται πιστεύω, ίδιες και απαράλλαχτες, ώστε ποτέ μην ξεχνάμε το μόνιμο συνεπιβάτη μας πάνω στη μηχανή, τον κίνδυνο. Αν δεν υπήρχε η βλακία, η απροσεξία, η αμάθεια μερικών δεν θα χρειαζόνταν το το συζητάμε αλλά να που, 5:30 το πρωί, με βρίσκει ξαπλωμένο στο κρεβάτι και η υπερένταση μου χτυπάει τη πόρτα ενώ όλες οι εικόνες επανέρχονται μια μια. Ο πρώτος πόνος πέρασε, ευτυχώς χωρίς να είναι κάτι σοβαρό και όλα έχουν αρχίσει να γυρνάνε στο μυαλό μου, η τύχη μου, η ατυχία μου, ό,τι συναίβει προχθές που ξεκίνησα από το εξοχικό μου να πάω μια βόλτα 4χλμ μέχρι το Ξυλόκαστρο και κατέληξα εγώ στο νοσοκομείο της Κορίνθου και η μηχανή μάλλον για ανταλλακτικά.
Θυμάμαι σχεδόν όλες τις λεπτομέρειες, ξεκινάω από το σπίτι 3 το μεσημέρι, ο ξάδελφος μου μου φωνάζει να τους περιμένω (αυτός και ένας φίλος μας με το αυτοκίνητο). Κάτι με είχε πιάσει και του λέω, οκ θα τα πούμε εκεί. Παίρνω το κράνος και φεύγω, αφήνοντας το δερμάτινο (κάτι που κάνω πολύ σπάνια) πίσω. Για να μη πολυλογώ, μετά από λίγο πηγαίνω με περίπου 80-100 σε μια μεγάλη ευθεία ενώ βλέπω ένα κόκκινο αγροτικό από το απέναντι ρεύμα να έχει σταματήσει, να στρίβει? Είδα μόνο ότι είχε μια ουρά από αυτοκίνητα από πίσω του και έτσι κόβω μέχρι να καταλάβω τι στο διάολο πάει να κάνει. Τον βλέπω να κόβει αριστερά πηγαίνοντας να διασχίσει το ρεύμα μου για να μπει σε ένα κάθετο δρομάκι και αφήνω γκάζι ενώ του παίζω φώτα, σταματάει, οκ λέω με είδε. Και εκεί που πάω να περάσω από μπροστά του εννοείται ότι...ξεκινάει τσουλώντας αργα αργά κλείνοντας μου το δρόμο!! Κόβω αριστερά ενώ φρενάρω όσο πιο δυνατά μπορώ και σκέφτομαι αν βγω στο αντίθετο θα χτυπήσω μετωπικά με το αμάξι που περίμενε πρώτο από πίσω του. Στα 5 μέτρα πριν την απογείωση καταλαβαίνω ότι δεν με παίρνει, χαλαρώνω και λίγο πριν η μπροστινή μου ρόδα σφηνωθεί στο πίσω του φτερό αφήνω το τιμόνι και δίνω μια ελαφριά σπρωξιά με τα πόδια να φύγω πάνω από τη καρότσα του. Και...take off!!!
Τελευταία εικόνα θυμάμαι που κοίταξα τα πόδια μου να σπρώχνουν, πέταξα για λίγο, χτυπάω κάτω και αρχίζω τις τούμπες μέχρι που νιώθω ένα δυνατό κρότο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ένα χτύπημα στα πλευρά και σταματάω. Λίγα δευτερόλεπτα πρέπει να μου πήρε να κάνω reconnect με το περιβάλλον και σίγουρα η επαναφορά δεν ήταν και πολύ ομαλή! Μου είχε κοπεί η αναπνοή, όπως όταν τρως δυνατή γροθιά στο στέρνο, και μετά από 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες να εισπνεύσω τα πνευμόνια ελευθερώνονται και αρχίζω να κάνω σαν γυναίκα που γεννάει (καλό εε?:P). Βρισκόμουν ξαπλωμένος σε τσιμέντο, αναπνέοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα και σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Ακριβώς από πάνω μου 2 τύποι με κοιτάνε και λένε πωπω το παιδί, χτύπησε, σηκώστε τον, κάντε τον, ράντε τον, ενώ στο background πίσω από αυτούς μια κυρία κρεμασμένη από το μπαλκόνι του πρώτου φωνάζει να μου βγάλουν το κράνος, να με πάνε στη σκιά. Άρα βρισκόμουν στη πιλωτή της πολυκατοικίας που βρισκόταν φάτσα στο αντίθετο ρεύμα αφού με τη σύγρουση έφυγα διαγώνια (μετά το σκέφτηκα αυτό!). Πρώτη μου έννοια να δω τι έχω πάθει, κουνάω δάχτυλα ποδιών, οκ, αστράγαλος οκ, γόνατα πονάνε αλλά οκ, χέρια οκ, εντάξει είμαι λέω από μέσα μου. Και πάνω που προσπαθώ να ηρεμήσω από το σοκ, με βουτάνε απο τις μασχάλες οι 2 τύποι που ειχαν κρεμαστεί από πάνω μου και με σέρνουν στη σκιά ενώ εγώ τους βρίζω όσο μπορώ, ρε μαλάκες μη με τραβάτε αφήστε με!! Εκεί πάλι τα ίδια, βγάλτε το κράνος στο παιδί, να αναπνεύσει, βγάλτε του τη μπλούζα, το παντελόνι, μόνο πίπες δεν άκουσα να θέλουν να μου κάνουν πριν με αφήσουν παράλυτο και φυτό. Ευτυχώς, κατάφερα να τους πήσω να μη μου βγάλουν το κράνος, μέχρι που εμφανίστηκε μια όμορφη 40αρα που νόμιζα ότι ήρθε για το τελευταίο αλλά, ακόμα καλύτερα, ήταν γιατρός. Αρχίζει να με ρωτάει τα κλασσικά, με ψηλαφεί από εδώ και από εκεί, της λέω που πονάω και να 'ναι καλά η γυναίκα διώχνει όλους τους μαλάκες από πάνω μου και με ένα χαμόγελο με καθησυχάζει ότι δεν φαίνεται να έχω κάτι σοβαρό και θα με πάνε σύντομα στο νοσοκομείο.
Τα ασθενοφόρο και η τροχαία ήρθαν πολύ γρήγορα είναι η αλήθεια. Την ώρα που με έβαζαν στο φορίο εμφανίζεται και ο ξάδελφος μου που ερχόταν από πίσω, είδε ότι είχε γίνει ατύχημα αφού είχε κλείσει η κυκλοφορία, είδε από μακριά τη μηχανή μου πεσμένη και είδε και το Χριστό φαντάρο μέχρι να με δει ζωντανό. Από εκεί και μετά κατέληξα στο νοσοκομείο που μου έκαναν ακτινογραφείες αλλά μετά εξαφανίστηκαν όλοι οι γιατροί και οι νοσοκόμες μέχρι σήμερα που βγήκα με τηλεφωνικό εξιτήριο. Τέλος πάντων, απ ότι μου είπαν έχω κάκκωση στο θώρακα, διάστρεμμα στο δεξί γόνατο και θλάση στο αριστερό χιαστό, πονάω παντού αλλά δεν έχω σπάσει ούτε ραγίσει τίποτα. Ένα καλό έγκαυμα στο δεξί χέρι είναι λίγο ταλαιπωρία αλλά ήδη έχει σταματήσει να τρέχει ποίον. Επίσης και διάφορες γρατζουνιές παντού που ανακάλυψα μόνος μου αφού στην εξέταση που μου έκαναν ούτε τη μπλούζα δεν μου έβγαλαν και το μικρό δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού πρέπει να έχει χάσει λίγα χιλιοστά κρέατος. Το ευτυχές είναι ότι δεν είχα καμία εσωτερική αιμοραγία όπως φοβόντουσαν, αφού οι υπέρηχοι σήμερα δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό.
Η μηχανή τώρα έχει γίνει λίγο κώλος και μη φανταστείτε κανένα μικρό, σφηχτό και σφριγιλό κώλο. Τα καλάμια έχουν σπάσει μαζί με το φανάρι, φτερό, δίσκους, ψυγείο, ποδόφρενο,επιλογέα,φλας, το ντεπόζιτό έχει μείνει μισό, μέχρι και η ουρά και η εξάτμιση έφυγαν από την ακαριαία επιβράδυνση. Αυτά είδα όσο λίγο την είδα, για πλαίσιο δεν ξέρω. Το αγροτικό του άλλου πέρασε καλά και αυτό. Κόπηκε το πλαίσιο του (παλιατζούρα΄ήταν έτσι κι αλλιώς), η πίσω σούστες της ανάρτησης και κόλλησε και το πίσω διαφορικό του. Ευτυχώς ο τύπος μετά από κάτι δηλώσεις που άρχισε ότι πήγαινα με 200 (και που η τροχαία του είπε και με 500 να πήγαινα πάλι αυτός έφταιγε) παραδέχτηκε (άκουσον άκουσον) ή ότι δεν με είδε ή ότι δεν υπολόγισε πόσο κοντά ήμουν. Το πείραμα του γορίλλα μάλλον το ξέρετε...άυριο περιμένω να κάνει τη δήλωση στην ασφάλεια και βλέπουμε. Η πλάκα είναι ότι ο τσαμπουκάς του πέρασε γρήγορα μόλις έμαθε ότι θα γίνει αυταπάγγελτη μύνηση και όλη μέρα στο νοσοκομείο ήταν και μου έλεγε ότι θα κάνει ότι χρειαστεί για να τα βρούμε. Λεφτά να φτιάξω τη μηχανή (αν φτιάχνεται) αυτή τη στιγμή δεν έχω και ομολογώ ότι προς το παρόν το πάθος μου να ξανακαβαλήσω έχει κλονηστεί λίγο. Ο χρόνος θα δείξει πόσο θα αντέξω χωρίς μηχανάκι, το αφήνω στην καρδιά μου αφού αυτή μου είπε να πάρω μηχανή, αυτή μπορεί να μου πει και το σταμάτα.
Σημείωση 1: Αμέσως μετά το ατύχημα και ενώ με είχαν πάρει βγαίνει μια κυρά από την γειτονιά και αρχίζει
"Εγώ τους μουτζώνω αυτούς τους αλήτες με τις μηχανές, που πάνε με 200 και σκοτώνουν τον κοσμάκι!!!!"
Απ ότι μου είπαν, η κυρά μούτζα πήγε να φάει ξύλο, αφού ευτυχώς το όλο συμβάν το είδαν 5-6 άνθρωποι (πάλι προσέφερα θέαμα ο άτοιμος...) που δήλωσαν και στην τροχαία ότι δεν πήγαινα πάνω από 60-70χλμ/ωρα
Σημείωση 2: Αφού έκανα τις τούμπες μου σταμάτησα χτυπώντας σε μια κολώνα με το κεφάλι και τα πλευρά όπου έκανα γκελ και βρέθηκα στην αυλή του σπιτιού. Το κράνος πίσω έχει ένα μεγάλο χτύπημα,όπου λείπουν μερικές στρώσεις υλικού. Εγώ το μόνο που έπαθα ήταν που είχα λίγες ζαλάδες χθες μόνο. Τελικά αυτό το Arai ήταν η καλύτερη αγορά που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Και ευτυχώς η ζωή μου συνεχίζεται χάρη στο κράνος μου. Γι αυτό ρε παιδία, χωρίς να θέλω να γίνομαι εκνευριστικός, γκρινιάρης ή οτιδήποτε. Μια απλή κίνηση είναι το ρημάδι να το φορέσεις, ακόμα και αν πηγαίνεις στο περίπτερο, μη το ξεχνάτε. Δεν χρειάζεται να σκοτωθείς αν δεν το σκέφτεστε έτσι, το πολύ απλό, θα έπρεπε να δείτε το πρόσωπο του παιδιού δίπλα μου στην χειρουργική που έπεσε με 30χλμ/ωρα χωρίς κράνος και θα με καταλαβαίνατε...
Απάντηση με παράθεση
