Έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι, έχω ζούρλα στο μυαλό,
παίζουν βιφόρια και αρβιεφίδια, γραναζιωτικό σκοπό
Μια βολτα μεχρι το χωριο μου...Πλεον υπαρχει η Εγνατια, μιση ωρα δρομος.
Αλλα σημερα διαλεξα τον "παλιο δρομο". Ισως με επηρεασε το παλιο μου μηχανακι. Πηρα λοιπον τον πισω δρομο, απο εκει που μας πηγαινε ο μπαμπας μου "για να μην πεσουμε στην κινηση της εθνικης". Αδειοι οι δρομοι πια, σχεδον ιδιοι ομως. Σε πολλες περιπτωσεις με τις ιδιες λακουβες που θυμομουν απο τοτε. Οταν απο το πισω καθισμα του Fiat Ritmo παρακολουθουσα τον πατερα μου να οδηγει. Δεν υπηρχαν τοτε ζωνες πισω, ουτε παιδικα καθισματακια. Οδηγουσα κι εγω νοερα λοιπον, κρεμασμενος αναμεσα στα μπροστινα καθισματα για να βλεπω καλυτερα τι κανει ο πατερας μου. Προσπαθουσα να μαντεψω ποτε θα ξεκινησει να στριβει το τιμονι για μια στροφη. Και χαιρομουν οταν το πετυχαινα. Προσπαθουσα να μαντεψω ποτε θα αλλαξει ταχυτητα, ποτε ηταν το καταλληλο σημειο για να βγει να προσπερασει το τρακτερ που ειχαμε πετυχει μπροστα μας. Βιαζομουν να μαθω κι εγω να οδηγαω. Ολα αυτα τριαντα χρονια πριν.
Το χαρηκα πολυ το σημερινο. Χαιρομαι πολυ και αυτο το μικρο "Τζινι" που βρεθηκε στα χερια μου. Μου μαθαινει πως υπαρχουν κι αλλες ομορφιες στο δικυκλισμο. Πως μπορει να περνας καλα πηγαινοντας και με 80.
Ενας αναβατης του '81, με μια μηχανη που πρωτοκυκλοφορησε το '81. Σε δρομους ακομα πιο παλιους.
Μια βολτα μεχρι το χωριο λοιπον. Απο τον πισω δρομο. Και μια βολτα και στο παρελθον μου, στο πισω μερος του μυαλου μου.
Ξερω πια ποτε πρεπει να στριψω το τιμονι μπαμπα. Ξερω ποτε να αλλαζω ταχυτητες. Ξερω και ποτε να προσπερασω...
Μεγάλη αξία οι αναμνήσεις, όσο μεγαλώνουμε. Ο χρόνος έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να ωραιοποιεί το παρελθόν. Γίνονται νοσταλγικές όχι μόνο οι καλές εποχές, αλλά και οι δύσκολες.
Το παθαίνω συχνά με μυρωδιές, οικείες εικόνες, ήχους (το DT200 που έγραψα σε άλλο νήμα).
Τελευταία τροποποίηση από νεοσσός; 10/10/2018 στις 21:39.
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν δεν πεινούσαν.