Δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω. "Χλιαρά θαύματα" ή "όταν ξυπνήσετε θα είναι αργά!"
Παίρνοντας σαν αφορμή τις τελευταίες παρουσιάσεις σημαντικών και πολύ αναμενόμενων μοντέλων διαπιστώνω πως πολλές εταιρείες τρέχουν πίσω απ’ τους καταναλωτές τους κινδυνεύοντας να χάσουν την ταυτότητά τους ενώ άλλες τραβούν το δρόμο τους παρασέρνοντας το κοινό τους (και όχι μόνο).
Ξεκινώντας από την big H. Αφού μας έχει ψήσει για τα καλά για την καινούρια μοτοσυκλέτα σταθμό στην ιστορία της, το καινούριο τεχνολογικό της επίτευγμα κτλ, παρουσιάζει ναι μεν μια πολύ καλή μοτοσυκλέτα αλλά τίποτε από αυτά που υπόσχονταν τόσο καιρό. Ένα χλιαρό πακέτο που μπορεί άνετα να συγκριθεί με κάποια από τα είδη υπάρχοντα μοντέλα άλλων μεγάλων κατασκευαστών. Φυσικά και μπορεί να κάνει την διαφορά. Το έχει αποδείξει όχι μόνο στο μακρινό παρελθόν της αλλά και στο πιο πρόσφατο, όταν αποφάσισε να βγάλει προσωρινά τα τσαρούχια και να ανοίξει για λίγο τα μάτια της.
Για την Yamaha και το σκοτσέζικο ντους που μας έκανε τι να πω? Χρησιμοποιεί ονόματα που άφησαν ιστορία για να κερδίσει και αυτή ένα κομματάκι από την πίτα άλλων που στο κάτω κάτω δίκαια κατέχουν μιας και δεν πτοήθηκαν παλαιότερα από την ιδιαιτερότητά τους, συνέχισαν κρατώντας τον ίδιο χαρακτήρα, σε εμφάνιση και εργονομία και στο τέλος απέκτησαν το δικό τους κοινό. Ναι ο λόγος για το καινούριο τενερέ. Και για να μην παρεξηγηθώ λέγοντας πως το μοντέλο έγραψε ιστορία δεν εννοώ αυτή που γράφτηκε στις ερήμους από αγωνιζόμενους αλλά την ιστορία που έγραψε σαν μια γνήσια μοτοσυκλέτα διπλής χρήσης. Απ’ αυτές που μπορούσε να την αποκτήσει και να την οδηγήσει ο καθένας. Απ’ αυτές που μπορούσαν να σε ταξιδέψουν παντού. Και στο χώμα όταν ο δρόμος το επέβαλε και στην άμμο σε ρυθμούς βόλτας. Δεν μπορείς να μας λες στο τέλος η λύση στα (ανάθεμα και αν είναι μόνο 260 κιλά) είναι η άψογη κατανομή του βάρους. Στην άμμο που μας έταζες τέτοια τερτίπια δεν περνάνε.
Το ίδιο έπαθε και η Ducati με την πρώτη Multistada. Έβγαλε αυτό που νόμιζε πως θέλει ο κόσμος συμπληρώνοντας και το κενό στην γκάμα της. Με την καινούρια Moultisrada όμως πήγε ένα βήμα παραπέρα. Χαμηλότερο βάρος, μεγαλύτερη ιπποδύναμη, τεχνολογία, ρυθμίσεις σε όλα, δύο εκδόσεις, αξεσουάρ. Απ’ όλα. Αν είχε κάνει και αυτή το λάθος που έκαναν οι δύο παραπάνω κατασκευαστές θα την πρόσεχε τώρα κανένας? Τώρα θα μου πείτε πόσοι θα το αγοράσουν με τόσα που κοστίζει? Αυτοί που μπορούν. Το θέμα όμως είναι πως όλοι θα το ήθελαν. Οι 150 ίπποι σε 190 κιλά φωνάζουν δυνατά, σε ξεκουφαίνουν, προκαλούν το βλέμμα. Δεν μπορείς να προσπεράσεις σφυρίζοντας αδιάφορα. Η σύγκριση μέσα στο μυαλό σου είναι αναπόφευκτη 100 κιλά λιγότερα και 50 έως 70 ίπποι περισσότεροι από άλλα της ίδιας κατηγορίας.
Η Bmw δεν εγκατέλειψε την ιδέα του διαφορετικού. Telelever, boxer κτλ. Απαρνήθηκε τους τρεις διακόπτες για να ανάψεις ένα φλας και άλλους τόσους για να το σβήσεις αλλά από τις λέξεις εκφοβιστικό, τεράστιο, κτηνώδες μαστόδοντο, σίδηροκατασκευή γεννήθηκε ένα από τα πιο επιτυχημένα μοντέλα της και ως γνήσιος γόνος συνεχίζει και τo καινούριο πουλώντας τον έλικά της ακριβά. Παρ' όλα αυτά δεν επαναπαύεται, συνεχίζει με τον καινούριο της εξακύλινδρο.
Ktm. Μαχαίρια, ελβετικοί σουγιάδες, λεπίδες, κτλ. Αυτά μας έχει συνηθίσει η πορτοκαλί εταιρεία να μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε το όνομά της. Φαντάζεστε να βγάλει το 690 adventure με αναρτήσεις του κιλού και να μας πει, «μα είναι φθηνό!»
Η κάθε εταιρεία πρέπει να έχει μια φιλοσοφία. Πρέπει να εξελίσσεται ανάλογα με τις επιταγές των καιρών της και να μην επαναπαύεται στις δάφνες της και σε ηχηρά ονόματα της ιστορίας της με την ελπίδα ότι θα συνεχίσει με την ίδια επιτυχία. Κανένα όνομα Honda, Tenere, Harley, κ.α. δεν εξασφαλίζει την επιτυχία από μόνο μου. Τουλάχιστον όχι για πολύ. Το κοινό δυσαρεστείται από τον συντηρητισμό, απογοητεύεται από την στασιμότητα ενώ επιβραβεύει τους τολμηρούς. Κάνω λάθος ή η κρίση, όποια και αν είναι αυτή, απαιτεί πάνω απ' όλα σταθερότητα στις αξίες?
Απάντηση με παράθεση
