GR2CZ - Father's report

[liberec]

Διαδρομή?
Σίγουρα από Βαλκάνια επάνω και από Ιταλία πίσω. Από Βαλκάνια σίγουρα να μπορώ να ξαναπεράσω μερικές διαδρομές που τις ξέρω από παιδί, όταν πηγαίναμε κλασικές διακοπές ανατολικού μπλοκ, δηλαδή Τσεχία - Μαύρη Θάλασσα με τους γονείς μου. Εμείς βέβαια είχαμε λίγο διαφορετική διαδρομή από τους υπόλοιπους, διότι πηγαίναμε μέσο Σόφιας για να συναντήσουμε τους παππούδες. Η οικογένεια του πατέρα μου διασκορπίστηκε σε τρία κράτη μετά τον εμφύλιο. Ο παππούς με την γιαγιά κατέληξαν ως ηττημένοι αντάρτες στην Βουλγαρία και με στέρηση ιθαγένειας. Από τα πέντε παιδιά τους, τα δύο έμειναν στο χωριό στην Ελλάδα. Τα άλλα τρία μετά τον πόλεμο βρέθηκαν σε δύο διαφορετικούς παιδικούς σταθμούς στην Βουλγαρία επίσης. Χωρίς όμως οι παππούδες να το γνωρίζουν. Από τα τρία παιδιά προωθείται ο πατέρας μου πιο βαθιά, στην Τσεχία. Αυτά πριν ακόμα ο Ερυθρός Σταυρός μαζέψει όλα τα στοιχεία και θα βοηθήσει στις οικογένειες να ανασυνταχθούν, να ενωθούν. Στην δεκαετία του '50 αυτό γινόταν. Άλλαζαν οι άνθρωποι τα κράτη να βρεθούν με τους δικούς τους, έτσι μερικές φορές οι οικογένειες ξανά μαζεύονται, κάποιες ενώθηκαν, κάποιες όχι. Έτσι η οικογένεια του πατέρα ένωσε μόνο τα εντός Βουλγαρίας μέλη. Ο πατέρας μου έμεινε τελικά στην Τσεχία, όπου σπούδασε και αργότερα πανδρεύτηκε μία Τσέχα, την μητέρα μου. Έτσι πηγαίνοντας στην Βουλγαρία τα καλοκαίρια ήταν και ευκαιρία να δει την υπόλοιπη οικογένεια, δηλαδή το κομμάτι του εξωτερικού. Γιατί μοναδική φορά που συναντήθηκαν όλοι μαζί ήταν τελικά το 1975, όταν μπόρεσαν να έρθουν στην Σόφια και τα άλλα δύο παιδιά από το ελληνικό χωριό. Ο παππούς μέχρι τον θάνατό του δεν μπόρεσε να πάει στα πάτρια εδάφη ούτε για επίσκεψη. Κάθε πόλεμος είναι τρομερός και αφήνει εκτός τα χαλάσματα και ανθρώπινες πληγές. Όταν πρόκειται για εμφύλιο, αδελφοκτόνο πόλεμο, ακόμα χειρότερα, αφήνει διαλυμένες οικογένειες και πληγές για τρεις γενιές. Εγώ που ανήκω? Στην τρίτη γενιά. Επιλέγοντας την Ελλάδα, αφήνω πίσω την Τσεχία και εκεί όλη την δική μου οικογένεια. Είμαι μόνος μου στην Ελλάδα από την δική μου στενή οικογένεια. Διαλυμένος και εγώ. Μέχρι πότε αυτά? Τα παιδιά μου μάλλον θα έχουν πια μικρή σχέση με την Τσεχία και θα σβήσει η σχιζοφρένεια......
Θα έλεγα, ότι μπροστά σε αυτά, τα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας, όσο τραγικά και να είναι, φαντάζουν μικρά.

[liberec]

Για αυτό θέλω να περάσω από τα Βαλκάνια. Ξέρω για μία διαδρομή μεταξύ Σόφιας και Vidin, από τις αρχές που άνοιξε το φέρυ στον Δούναβη μεταξύ ρουμανικού Calafat και βουλγάρικου Vidin. Αυτά πίσω στην δεκαετία του '70. Περνάγαμε από το διάσελο Πετροχάν. Θυμάμαι το ποτάμι από κάτω με το κρύο νερό. Θυμάμαι ότι όταν περνάγαμε την πρώτη φορά από εκεί, ο νέος χάρτης είχε τον δρόμο, στην πραγματικότητα ακόμα ανοιγόταν. Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και το ασθματικό Σκόντα 1000 κυβικών αγκομαχούσε στην ανηφόρα σε μη στρωμένο δρόμο μεταξύ φορτηγών και μπουλντόζας. Μάλιστα, σε ένα σημείο ο δρόμος τελείωσε. Βουνό και τέρμα δρόμου. Από την άλλη πλευρά ήδη έτοιμος, έλειπαν τελευταία εκατό μέτρα να ανοίξουν. Σαν να συναντιόνται δύο σήραγγες στην κατασκευή τούνελ. Περιμέναμε λίγο και είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι Skoda MB 1000 LIA-00-35 ήταν πρώτο επιβατικό αυτοκίνητο, που πέρασε το διάσελο του Πετροχάν. Βόρια της Σόφιας πάς για Μοντάνα με δύο δρόμους. Είτε με τον σήμερα κύριο δρόμο, μέσο πόλης Βράτσα, είτε μέσο Μπερκόβιτσα, δηλαδή μέσο του διάσελου Πετροχάν. Είναι σήμερα λιγότερο χρησιμοποιούμενος δρόμος.

[liberec]

Σίγουρα θέλω να περάσω και από την Ρουμανία, έχω ρομαντικές αναμνήσεις για τους τσιγγάνους και τα κάρα τους. Για τον κίνδυνο που συνεπάγεται με αυτό έχω να πω, ότι το ξέρω, αλλά όλα αυτά τα πήρε ο άνεμος των δεκαετιών και σήμερα έχω απλά γλυκιά ανάμνηση για τα τσιγγάνικα κάρα. Εξάλλου, τον δρόμο τον πέρασα και με την μηχανή. Με την πρώτη μου, με την Jawa 350 και την μαμά του Νίκου στην πλάτη. Ως φοιτητές ιατρικής τότε, το '84 στην Τσεχία, κάναμε ταξίδι ενός μήνα στην Βουλγαρία και πίσω. Στα χωριά με 50 [και περιφερειακές οδοί δεν υπήρξαν τότε, ο δρόμος απλά πέρναγε από ένα χωριό στο άλλο], εκτός χωριού μέχρι τα βαριά 80 και πολύ σπάνια ξεπερνάγαμε τα 100. Αυτήν τη φορά θα περάσουμε από το διάσημο διάσελο Fagaras και όποιος αρέσκεται στους βαρύγδουπου τίτλους όπως Panamerican, TransSibirian, Pacific, ας γνωρίζει, ότι η επίσημη ονομασία είναι Transfagarasan magistrala. Βέβαια, κάτι δυνατές βροχές αρχές Αυγούστου χάλασαν τον δρόμο και λίγο καιρό πριν την αναχώρηση ακόμα να ανοίξει, αλλά ελπίζω να περάσουμε από εκεί.

[liberec]

Και την Ουγγαρία θέλω να την δω. Στην αλλαγή δεκαετιών '70 και '80 ήταν η πρώτη "ελεύθερη" πόλη, τουλάχιστον έτσι την βλέπαμε στο ανατολικό μπλοκ. Πηγαίναμε εκεί, φοιτητές, να βρούμε μοντέρνο ντύσιμο, δίσκους μουσικής, ρολόγια. Μαύρη και κανονική αγορά μας επέτρεπε να βρούμε κάτι το διαφορετικό να φοράμε, για να διαφέρουμε από το αγιοποιημένο κολεκτίβο. Και πρώτα από όλα, η Βουδαπέστη είναι μία πανέμορφη πόλη.

[liberec]

Και μία και θα είμαστε στην Ουγγαρία και πρέπει να πάμε Τσεχία, μήπως είναι ιδανική ευκαιρία να κάνουμε μία βόλτα στην Σλοβακία. Δεν πήγα πολλές φορές εκείνα τα χρόνια, και ας ήταν ακριβώς όπως με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Δεν έτυχε, παρά δύο φορές, μία σε κάποιο γάμο και μία εβδομάδα στα βουνά για σκι. Αλλά βουνά της Σλοβακίας αξίζουν και θα είναι πανέμορφα στο φθινοπωρινό ήλιο, πρέπει να πάμε. Πότε άλλοτε περνά ο δρόμος τόσο κοντά, σε ποιο άλλο δρομολόγιο. Άσε την Μπρατισλάβα, δεν λέει πολλά, στα βουνά σου λέω...

[liberec]

Και όταν λέμε για την αγορά της μηχανή του Νίκου, πρέπει να συμπληρώσω, ότι για την αγορά κάθε αυτή δεν έδωσα φράγκο, αλλά συμμετείχα σε άλλες αγορές, κυρίως εξοπλισμού. Ένα κλειστό Lazer Dayton, βρήκαμε σε μισή τιμή ολόκληρη στολή Rallye2Pro της BMW, μπότες, του έδωσα ένα παντελόνι, ένα δερμάτινο [από τα καλά] και το μπουφάν Savanna, πάλι της BMW.

[liberec]

Αλλά είχα ξεκινήσει και άλλο δώρο, πολύ μεγάλο. Μία και πάμε στην Τσεχία, γιατί να μην αγοράσουμε μία τριπλέτα αλουμινένιων βαλιτσών? Η τιμή της μαμάς εταιρείας, όπως και Touratech και άλλων ονομάτων παρά είναι ψηλή για μηχανή των 3.000 Ευρώ. Και υπάρχουν στην Τσεχία τουλάχιστον δύο γνωστοί πια και δοκιμασμένοι κατασκευαστές/απομιμητές. Μετά από μερικά μαιλ καταλήγω στα Big Husky. Μία τριπλέτα μαζί με όλα τα παρελκόμενα αλλά και όλα τα αξεσουάρ δεν ξεπέρασε 700 Ευρώ.
Αυτό έμελε να είναι το κύριο δώρο μου για την μηχανή του και τα ταξίδια του. Είχε μία τόπκεϊς της μαμάς, αλλά δεν έκλεινε καλά. Τον Νίκο τον έπεισα, να πάρει μαζί ένα μεγάλο λουκάνικο Ortlieb, το 90λ, και θα είναι κομπλέ. Του το έδωσα από πριν. Αργότερα τελικά πάει με το λουκάνικο της μαμάς BMW, που δεν θα χρειαστώ εγώ, είναι μικρότερο, αλλά βολικότερο και επίσης αδιάβροχο. Εγώ έτσι και αλλιώς θα έχω τριπλέτα και για λόγους ... της χρηματαποστολής. Ο κατασκευαστής Big Husky βρίσκεται κιόλας στο πλάνο μας, είναι μεταξύ Σλοβακίας και Τσεχίας, πάνω στο δρόμο μας. Για αυτό το δώρο όμως δεν γνωρίζει ο νεαρός μας τίποτε. Δηλαδή γνωρίζει, ότι κάτι τον περιμένει στο ταξίδι, δεν ξέρει όμως παρακάτω τίποτε.

[liberec]

Διαμονή?
Εύκολο. Πρώτη νύχτα στην Σόφια, που θα κοιμηθούμε στον Παναγιώτη PanVas. Είναι ήδη κάποια χρόνια στην Βουλγαρία λόγω εργασίας. Ανήκει σε άλλη ομάδα αναβατών, παρόμοια με την δική μου παρέα, και κάνουν παρόμοια ταξίδια με τα δικά μας. Ο Παναγιώτης εκτός από εξαιρετικός ταξιδιώτης είναι και εξαιρετικός συγγραφέας και πάντα μου άρεσαν τα γραπτά του. Το τελευταίο μεγάλο από την Αλγερία είναι άπαικτο. Κάπου με συμπαθούσε και αυτός, του άρεσαν τα οδοιπορικά από το Ιράν, την Συρία/ Ιορδανία, τα βίντεάκια στο youtube - υπήρχε αλληλοσεβασμός και όπως λέμε: ίσως κάποτε οι δρόμοι μας διασταυρωθούν. Δεν μπορούσα να περνάω από την Σόφια λοιπόν και να μην θέλω να τον γνωρίσω από κοντά. Επέμενε φυσικά ότι θα μείνουμε για νύχτα. Μεταξύ ταξιδιωτών όχι μόνο υπάρχει αλληλοβοήθεια, αλλά καταλαβαίνονται γρήγορα και κερδίζουν χρόνο στις διαπραγματεύσεις. Εμείς τα βρήκαμε εύκολα. Εσύ τα κρεβάτια, εμείς το τραπέζι έξω στην βόλτα, που εσύ θα μας πας. Το μαύρο σουμενσκοε να έχεις στο σπίτι στο ψυγείο έτοιμο. Εύκολα πράγματα, σταράτα. Αλήθεια είναι ότι έτσι και αλλιώς απόλυτα ταίριαζε στο πρόγραμμά μας. Θα φεύγουμε Παρασκευή, μπορώ να πάρω μισή μέρα άδειας, άρα το πρωί ακόμα πρέπει για λίγο να πάω, μετά σφαίρα για Σόφια, μία 800άρα μέχρι το βράδυ είναι ότι πρέπει. Από την άλλη, δεν έχω ακόμα ιδέα, τι και πώς θα καταπίνει τα χιλιόμετρα ο Νίκος. Τεσπα, ναι Πάνο, το βράδυ Παρασκευής τα λέμε στην Σόφια.

[liberec]

Οι επόμενες δύο νύχτες θα μας βρει κάπου στην Ρουμανία, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί απόλυτα από το εάν και πόση αναμονή θα έχουμε στο φέρυ Vidin-Calafat. Μπορεί την ίδια ημέρα να περάσουμε κιόλας το Φαγαρας, μπορεί και όχι και σίγουρα δεν έχει νόημα να το περνάμε το βράδυ και να μην βλέπουμε τίποτε. Σε τέτοια περίπτωση θα αρκεστούμε με διανυκτέρευση στην Curtea de Arges και την άλλη, πρωί πρωί με το Φαγαρας θα ξεκινήσουμε. Η δεύτερη νύχτα κάπου στα σύνορα με την Ουγγαρία ....
Στην Βουδαπέστη καλύτερα έκλεισα για την επόμενη νύχτα. Πρώτα πρώτα δεν θέλω να χάνω πολύτιμο χρόνο με ψάξιμο, κατά δεύτερον τι καλύτερο θα μπορούσα να βρω από το δίκλινο στα 40Ευρώ με πάρκιν και πρωινό σχεδόν στο κέντρο την πόλης και με καλές κριτικές? Άρα το έκλεισα από booking.com. Στην Σλοβακία που θα ακολουθήσει έχω παιδική φίλη παντρεμένη επίσης με ορθοπεδικό, τι σύμπτωση. Οι μανάδες μας είναι φίλες, μένουν δίπλα δίπλα. Και η φίλη μου μένει στο κέντρο της ορεινής Σλοβακίας, στους πρόποδες ή αλλιώς στην μικρή κοιλάδα που χωρίζει τα High Tatras από τα Low Tatras. Μετά έχουμε την μετάβαση, στον χάρτη σχεδόν οριζόντια από Σλοβακία στην Τσεχία, καθ' οδόν και θα βάλουμε την τριπλέτα στην μηχανή του Νίκου. Κοιμόμαστε στο πατρικό, που αλλού. Στην επιστροφή απλά γνωρίζω, ότι θα πάμε από Ιταλία, αλλά μερικές διαδρομές που επέλεξα είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και τόσο μακριά μία από την άλλη που δεν υπάρχει δυνατότητα καμίας πρόβλεψης. Η διαδρομή θα επιλεχτεί βασικά τελευταία στιγμή ανάλογα με τον καιρό και με τις ικανότητες που θα έχει τελικά ο Νίκος. Ξέρει πια, ότι τον περιμένει κάποια, αρκετά μεγάλη, έκπληξη-δώρο στον δρόμο, αλλά παρά την πίεσή του δεν προδίδω τα σχέδιά μου.

[liberec]

ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο Νίκος έχει την εποχή της αναχώρησής μας στο ενεργητικό περίπου 2.000 χιλιόμετρα, μισά στους επαρχιακούς δρόμους και μισά στην Αθήνα, που είναι μεν καλό σχολείο, αλλά καμία σχέση με ένα ταξίδι εκτός συνόρων. Προφανώς θα είναι για αυτόν ένα μεγάλο σοκ. Δεν θέλω να τον πιέζω καθόλου όσον αφορά την ταχύτητα ούτε την αντοχή και να ξεπερνάει πιθανόν τις δυνατότητές του, για αυτό όλο σκέφτομαι εάν είναι να πάει αυτός ή εγώ μπροστά. Τελικά αποφασίζω να είμαι μπροστά εγώ για να μπορεί να αντιγράφει σωστές και λογικές κινήσεις ενός έμπειρου οδηγού. Δεν τρέφω για τις ικανότητές μου καμία αυταπάτη, αλλά σίγουρα λόγω πείρας μπορώ την στροφή να την καταλάβω και να την εκτιμήσω πιο νωρίς. Και δεν είναι μόνο αυτό, θέλει εκτίμηση στις προσπεράσεις, στους χρόνους που απαιτούνται για αυτές και πως αλλάζουν αυτοί ανάλογα με τις διαφορές των ταχυτήτων. Για όλα αυτά αποφάσισα να "αντιγράψει" παρά να τα μαθαίνει όλα σιγά σιγά με τα χιλιόμετρα με τρόπο σωστό/λάθος και να κινδυνεύει μέχρι τότε. Δεν είναι κακό, εξάλλου δάσκαλος στα track days το ίδιο δεν κάνει? Συμβουλεύει και δίνει έτοιμη τροφή, πληροφορία, για πάς πιο σωστή γραμμή με βάση συμβουλής και όχι δοκιμάζοντας δεκαετίες...
Θα είμαι λοιπόν μπροστά leader-δάσκαλος.

[liberec]

Συνεννοούμαστε, ότι ο Νίκος θα ξεκινήσει την Παρασκευή μόνος του από την βόρια Αθήνα νωρίτερα, με την ησυχία του. Εγώ πρέπει να περάσω από την δουλειά μου πρωί και μετά τις δέκα και μισή θα ξεκινήσω και εγώ από το κέντρο, κυνηγώντας τον και κάπου στην Λάρισα, φαντάζομαι, θα ενωθούμε. Θα βρει μόνος του τον ρυθμό σιγά σιγά, γιατί να πάει πλακωμένος από την αρχή. Μόνο και μόνο όταν σκέφτεται ότι σήμερα θα κάνει 800άρα, και ας είναι τα περισσότερα στον αυτοκινητόδρομο, τον πιάνει άγχος και θα ξεκινήσει από χαράματα, υποψιάζομαι. Έτσι και έγινε, εγώ πήγα στο ΙΚΑ Καλλιθέας πρωί πρωί να δω κάποιους ασθενείς ακόμα, αυτός ήδη στον δρόμο. Είχα έμπνευση και έστειλα ένα πιστό ασθενή στην κοντινή αντιπροσωπεία BMW και αγόρασα για τον Νίκο ένα τσαντάκι μέσης της BMW. Έχω παρόμοιο και είναι πολύ ποιοτικό, έχει και αδιάβροχο κάλυμμα όταν χρειαστεί. Θα είναι ένα δώρο, με το οποίο ελπίζω να ξεγελάσω τον Νίκο όσον αφορά την προσμονή του για το δώρο-έκπληξη. Εγώ προσωπικά χάνω πολύ εύκολα πράγματα και πολλές φορές στα ταξίδια οι φίλοι μου με γλίτωσαν από μεγάλες φασαρίες όταν αφήνω χαρτιά, πορτοφόλια, φωτογραφικές μηχανές στην διάρκεια διαδρομής. Όταν πήρα αυτό το τσαντάκι, που είναι και σχετικά μεγάλο, ευρύχωρο, ησύχασα. Τώρα τα βάζω όλα μέσα και δεν είναι σκόρπια. Ο αφηρημένος εγκέφαλός μου δεν είναι ικανός να τακτοποιήσει πέντε διαφορετικές τσέπες με οκτώ σημαντικά αντικείμενα. Ένα μεγάλο στην μέση το καταφέρνει εύκολα και με ασφάλεια. ....... Όλα μέσα στο τσαντάκι λοιπόν. Ο Νίκος δυστυχώς κληρονόμησε και αυτό το κουσούρι μου, για αυτό είναι και δώρο ιδιαίτερα χρήσιμο, θα τα έχει όλα υπό έλεγχο.

[liberec]

Ο Νίκος ξεκινά χαλαρά, 120 στην εθνική με συχνές στάσεις για τσιγάρο. Το απολαμβάνει. Τον καταλαβαίνω. Τι δεν θα έδινα εγώ να μπορούσα να πάω στα είκοσι δύο κοινό ταξίδι με τον πατέρα μου. Θυμάμαι, όταν παίζαμε μαζί μπάλα σε κάτι τοπικές ομάδες, εγώ πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαπέντε, δεκαεφτά και ο μπαμπάς λίγο πάνω από τα σαράντα. Αργότερα, όταν αγόρασα την Jawa, δεν κρατήθηκε και ανέβηκε να την δοκιμάσει, είχε στα νιάτα του μονοκύλινδρη Jawa 250 και ταξίδευε με την μαμά μου όλη την Τσεχία πάνω κάτω.
Εγώ ξεκινώ κατά τις δέκα και μισή, ακριβώς όπως ήταν το πρόγραμμα. Καθυστερώ αναγκαστικά όταν πρέπει να στρίψω στην Στυλίδα, για να βρω διάλυμα για φακούς επαφής που ξέχασα σπίτι. Εδώ κάτι μου θυμίζει το ταξιδιωτικό του Παναγιώτη από την Αλγερία, αλλά με μία παραλλαγή "Not good for eyes!" Τον Νίκο λοιπόν τον φτάνω στην είσοδο στα Τέμπη. Πίνουμε φραπέ στα όρθια δίπλα στις μηχανές και λέμε πώς ήταν μέχρι εδώ. Βγάζω από την μπαγαζιέρα το τσαντάκι - δώρο, είναι ελάχιστα πιο μεγάλο το νέο μοντέλο από αυτό, που φοράω εγώ. Και στολή έχουμε ίδια, το είπα ότι βρήκαμε μία ευκαιρία. "Καλορίζικη η τσάντα και πολλά χιλιόμετρα!" του λέω, "Να η έκπληξη που σου έλεγα!" Το πίστεψε, το έχαψε το δόλωμα μαζί με το καλάμι. Αγκαλιά και φιλιά. Τα πάμε καλά τελευταία, καταλαβαινόμαστε πολύ καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν μου αντιμετωπίσαμε αρκετά προβλήματα.... φταίνε όλες οι πλευρές, μην τα αναλύω εδώ ..

[liberec]

Πάω μπροστά και μέχρι το τέλος του ελληνικού εδάφους άνετα, μία στάση αμέσως μετά τα σύνορα, τα οποία περνάμε στις πέντε. Με σήμα ελληνικό Vodafon και πίνοντας φραπέ με βουλγάρικες τιμές [καλός συνδυασμός!] παίρνουμε τελευταία τηλέφωνα στην Αθήνα, γιατί από εδώ και προς οι επικοινωνίες θα είναι λογικά πιο ακριβές. SMS στον Παναγιώτη, ότι είμαστε σύνορα, να προσανατολιστεί περίπου πότε θα φτάσουμε.

[liberec]

Ο δρόμος μετά τα σύνορα είναι πολύ επικίνδυνος μέχρι σχεδόν την Σόφια. Το χειρότερο είναι περίπου 50χλμ δίπλα σε ένα ποτάμι. Εάν πετύχετε αρκετή κίνηση [και εμείς είχαμε Παρασκευή απόγευμα], είναι δρόμος με πολλούς κινδύνους. Στροφές, πολλές νταλίκες και πολλές διπλές γραμμές είναι θανάσιμο τρίπτυχο. Η κίνηση πολλή, οι οδηγοί σταδιακά χάνουν την υπομονή τους, γιατί όλοι περιμένουν μία μικρή ευθεία να περάσουν τις νταλίκες. Όταν δεν μπορούν, γιατί απλά έχει πολλή κίνηση και από απέναντι, βλέπεις αλλαγή συμπεριφοράς. Στην απόγνωσή τους σταδιακά ανεβάζουν το ρίσκο, μόνο και μόνο να περάσουν το φαράγγι κατά τέσσερεις νταλίκες πιο μπροστά, δηλαδή ούτε ένα χιλιόμετρο διαφορά. Για τα γούστα μου έχει πολύ κίνδυνο τούτη την ώρα και εύχομαι να περάσω αλώβητος. Αγχώνομαι όμως, γιατί σ'αυτή την τρέλα έχω στις πλάτες μου ένα νέο οδηγό, άπειρο παλικάρι. Προσπαθώ να κρατήσω την ηρεμία μου, να είμαι υποδειγματικός, είπαμε, έχω και χρέη του εκπαιδευτή. Μου κοστίζει όμως αρκετά νεύρα. Αργότερα ο δρόμος λίγο ανοίγει, που και που υπάρχει και τρίτη λωρίδα. Γενικά το οδικό δίκτυο την Βουλγαρίας, τουλάχιστον εδώ, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον αριθμό των αυτοκινήτων ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας. Ο ρυθμός αύξησης των αυτοκινήτων [και των καλών] είναι πολλαπλάσιος του ρυθμού επέκτασης του οδικού δικτύου. Λίγο πριν την Σόφια είμαστε καλά, αλλά δεν είναι καθόλου οι απέναντι. Η πρωτεύουσα θέλει να φύγει απόγευμα Παρασκευής και ορδές εκδρομέων στριμώχνονται σε μία λωρίδα της νότιας εξόδου της πόλης. Θα πάνε στα εξοχικά τους να ηρεμήσουν μετά από τόση ταλαιπωρία στο να φτάσουν.... Μου θυμίζουν μυρμήγκια με την προβλέψιμή τους συμπεριφορά. Η μακροοικονομία πρέπει να έχει πλάκα. Σαν ένα strategy game. Υπάρχει φανερή προσπάθεια για βελτίωση του δικτύου, παντού, αλλά πάνε αργά και δεν βλέπω πρόοδο από την τελευταία μου επίσκεψή εδώ [αεροδρόμιο - Μπάνσκο επί δύο χειμώνες]. Φτάνουμε και με την βοήθεια του GPS βρίσκουμε τον Παναγιώτη.

[liberec]

. Μένει σε ένα κλασικό διαμέρισμα, κλασική εργατική πολυκατοικία, όπως συνηθίζεται να λέμε στην Ελλάδα και νομίζουμε, ότι χαρακτηρίζει πάντα μόνο το ανατολικό μπλοκ. Λάθος. Τα ίδια θα βρείτε σε όλη την Τουρκία, στα προάστια της Ρώμης, στην Γερμανία, παντού. Ένα τέτοιο διαμέρισμα πούλησα και στην Τσεχία. Τα περισσότερα τέτοια κτίσματα στην Βουλγαρία είναι σε κακό χάλι, του Παναγιώτη είναι σε πολύ καλή κατάσταση, σχεδόν καινούργιο. Έχει γκαράζ κάτω, παρκάρουμε σαν κύριοι, βγάζουμε τις εσωτερικές τσάντες και βούρ επάνω. Ντους και φύγαμε για έξω. Μία μικρή ξενάγηση που μας έκανε ο Παναγιώτης με το αμάξι και μετά σε μία καλή μπιραρία. Το βουλγάρικο φαγητό πάντα μου άρεσε και έχω και συναισθηματικό δέσιμο με την Βουλγαρία από μικρός, όπως εξήγησα [σχεδόν κάθε καλοκαίρι] για αυτό άρεσαν τα φαγητά διπλάσια και τα τιμήσαμε δέοντος. Ο Παναγιώτης είναι δεινός ταξιδιώτης όχι μόνο επί χάρτου ή επί της συγγραφής αλλά και στην κουβέντα, μιλούσαμε πολύ ώρα για διάφορα ταξίδια, περάσαμε ιδιαίτερα φιλική βραδιά. Μας βοήθησε και η μπιραρία με το τρόπο πως γεμίζεις το ποτήρι σου. Μέχρι τότε δεν συνάντησα μπιραρία, που κάθε τραπέζι έχει δικιά του παροχή, δικό του draft με μετρητή επάνω. Όπως στο βενζινάδικο. Συμπληρώνεις μόνος σου, όπως λέμε "πυρ κατά βούληση". Εμάς δεν μας πείραζε καθόλου, μαύρη μπίρα όπως και η άλλη με μαγιά ήταν εξαιρετικές. Η βραδιά μεγάλη, πίναμε με μυαλό, αφού αύριο ξεκινάμε νωρίς. Περίπου δύο ντεπόζιτα, δεν θυμάμαι...