GR2CZ - Father's report

[liberec]

ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ - ΣΑΒΒΑΤΟ

Το πρωί φεύγουμε κατά το πρόγραμμα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι η αφηρημάδα μου, ξέχασα στον Παναγιώτη το υγρό για τους φακούς. Not good for eyes. Τώρα είμαι όμως στο εξωτερικό και δεν ξέρω, πόσο εύκολα ξαναγοράζεις ότι ξεχνάς. Θυμάμαι, ότι πρόπερσι για τον ίδιο λόγο στο ιρανικό Tabriz ταλαιπωρήθηκα αρκετά., χαχα.
Από την άλλη ο Πάνος μας έδωσε πολλά σακουλάκια ξηράς τροφής μηχανόβιου, δηλαδή ξηρούς καρπούς και σταφίδες. Πώς έχουν τα κατοικίδια τις κροκέτες? Εμείς φιστίκια. Ποτέ ξέρεις έλεγε ο Παναγιώτης όταν μας τα παρέδιδε.
Προσπαθώ να βρω την σωστή έξοδο για Vidin, αλλά εκείνη την μικρή, μέσο Πετροχάν και Μπερκόβιτσα. Τελικά την βρίσκουμε, ούτε μισή ώρα από την ώρα που φύγαμε από τον Πάνο.

[liberec]

Θα έλεγα, ότι μόλις τώρα ξεκινά το πραγματικό μας "δικό μας" ταξίδι. Και λόγω της συνάντησης με τον Παναγιώτη τώρα θα ξεκινήσει για τα καλά το ταξίδι στα γνωστά και άγνωστα Βαλκάνια.
Father's and son's trip. Είμαστε λίγο συγκινημένοι, το λύνουμε με μία στάση δίπλα στο δρόμο για τσιγάρο. Το σκεφτήκαμε και δύο ταυτόχρονα. Δεν βρίσκουμε ακριβώς τα λόγια, συγκίνηση, αγκαλιά. Ρε μαλάκα τώρα ξεκινάει, πάμε δυνατά! και άλλες "ανδρικές" κουβέντες

[liberec]

Πρέπει να ομολογήσω, ότι παρόλο που είχαμε μαζί φωτογραφική μηχανή, δεν έχουμε παρά ελάχιστες φωτογραφίες. Που και που, καμιά φορά με το iPhone, αλλά συνολικά λίγα. Περισσότερο το ζούσαμε, παρά το φωτογραφίζαμε. Ανεβαίνουμε το Πετροχάν με τις δικές μου παιδικές αναμνήσεις, περιμένοντας χιόνια και διάσελο περίπου στα πέντε χιλιάδες μέτρα [όταν πήγα αργότερα φοιτητής με την Jawa και στην πλάτη την μαμά του Νίκου, περάσαμε Πετροχάν νύχτα, δεν βλέπαμε]. Αντί αυτού ανεβήκαμε σε ένα ωραίο οροπέδιο, θα έλεγα στα χίλια, χίλια πεντακόσια μέτρα. Χα χα, τι παιχνίδια μας παίζουν οι αναμνήσεις! Που είναι τα Ιμαλάϊα που θυμόμουν? Ο δρόμος είναι και με τα σημερινά μου κριτήρια ωραίος, περνάει και από τα δάση και ανοικτά. Καθαρά εκδρομική αίσθηση με ελάχιστη κίνηση. Η άσφαλτος άλλοτε τέλεια, άλλοτε με μεγάλα κομμάτια που αφαιρέθηκαν [που ήταν προφανώς χαλασμένο με λακκούβες] και ήταν προετοιμασμένο για επισκευή. Αλλά όχι ακόμα έτοιμο, δηλαδή κάναμε σλάλομ μεταξύ τρυπών με μέσο βάθος δέκα εκατοστά.

[liberec]

Κατεβαίνοντας το Πετροχάν κάτω, κάπου στους πρόποδες είδα στο καθρέφτη τον Νίκο να τον βγάζει μία στροφή μέχρι την άκρη του δρόμου, πέρασε στο χαλίκι στην άκρη, εκτός ασφάλτου. Το γλίτωσε. Ήταν μετά από μία μακριά και γρήγορη κατηφορική ευθεία και στην πρώτη στροφή, η οποία είναι πιο απότομη, από όπως την περίμενες. Όπως πας στον αυτοκινητόδρομο νε άνεση 150 και πρέπει να βγεις, κατεβάσεις την ταχύτητα μέχρι τα 60 και παρόλο που νομίζεις ότι κυριολεκτικά σέρνεσαι, μόλις θα ξεκινήσεις η έξοδος κάθε αυτή, ξαφνικά διαπιστώνεις, ότι ήθελε τελικά 50 και όχι 60 που έχεις εσύ, ότι το υποτίμησες. Τεσπα, επιβραδύνω να με φτάσει και να του δείξω ότι κάνει χαζομάρες, ότι στην μηχανή πρέπει να είσαι πάντα "εκεί", δεν συγχωρεί. ΟΚ συγκαταβατικά κουνάει το κεφάλι του, είναι σίγουρο ότι τρόμαξε και ο ίδιος.

[liberec]

...

[liberec]

Συνεχίζουμε προς το Vidin σε μία μάλλον αδιάφορη διαδρομή. Σε ένα σημείο περνάμε μία μικρή κοιλάδα, ο δρόμος σε ευθεία, κατηφόρα - ίσια - ανηφόρα, όλα μαζί κάνα χιλιόμετρο. Κάτω έχει μία μικρή διασταύρωση, όπου περιμένει ένα "μόσκβιτς" της παλαιάς εποχής. Επειδή από μακριά δεν είμαι σίγουρος [από το τρόπο πως κινείται στο δρόμο, που σταματάει, πως κοιτάει] για την ποιότητα του πουρέ στο κρανίο του συγκεκριμένου Βούλγαρου, είμαι έτοιμος να αντιδράσω ότι και να προκύψει. Τελικά επρόκειτο για θείο εβδομήντα και κάτι ετών, ακριβώς όπως το φανταζόμουν. Τον αδίκησα, γιατί δεν μου έκανε τελικά απολύτως τίποτε. Ο Νίκος είναι πίσω μου σε σωστή απόσταση, πάμε σαν δίδυμο, πάμε μαζί, αλλά όχι και κολλημένοι. Ανάλογα με την περίσταση, συνήθως μεταξύ 50-100 μέτρων. Δεν ελέγχω, πως περνάει την διασταύρωση, το άφησα πίσω μου το άγχος για τον θείο. Όταν ξανά ελέγχω στα επόμενα πέντε δευτερόλεπτα, αυτά είναι περίπου τα διαστήματα που κοιτάω πίσω, όλα είναι ΟΚ.

[liberec]

Στα επόμενα τρία χιλιόμετρα τελειώνουν οι ευθείες και δρόμος δείχνει, ότι θα έχει πάλι πυκνές στροφές. Ο Νίκος πίσω μου. Πάμε σβέλτα, αλλά χωρίς υπερβολές. Δεν πάμε αργά εκδρομικά, πάμε κανονικά. Πρώτη στροφή, δεύτερη, τρίτη. Κοιτάω καθρέφτη - τίποτε. Ο γιος πουθενά. Γρήγορα επιβραδύνω να με φτάσει αμέσως, εάν κρύβεται κάπου πίσω από την στροφή . Πάλι τίποτε. Αναστροφή και γυρίζω. Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου. Όλη την ώρα κανένα αυτοκίνητο ούτε από απέναντι, ούτε και προσπεράσαμε ούτε και με προσπέρασε. Αυτό είναι καλό, λέω, τουλάχιστον δεν είναι σύγκρουση, αλλά "μόνο" απλή πτώση, ίσως μόνο απλή βλάβη. Όταν πλησιάζω στην πρώτη απότομη στροφή αναμένω τι θα δω. Πεσμένη μηχανή στο κέντρο του δρόμου? Λάδια να τρέχουν? Μου εμφανίζονται στο μυαλό εικόνες από την πτώση του Μάκη στην Συρία. Γαμώτο, γιατί μου το κάνετε αυτό? Γιατί με βασανίζετε? Τελικά τον βλέπω όρθιο, δηλαδή όρθιο να κάθεται επάνω στην μηχανή και προσπαθεί να κάνει πίσω από έναν θάμνο. Ουφφφφφ. Η στροφή ήταν απότομη αριστερή στροφή. Δεν ήταν έτοιμος για τέτοιο κλείσιμο και τον έβγαλε έξω. Κατά την γνώμη του έφταιγε ο θείος πριν. Αυτός, ακριβώς μετά το που πέρασα εγώ, βγήκε στο δρόμο και έκλεισε του Νίκου την πορεία. Έπεσε απότομα στα φρένα [καλά να είναι το ABS σε φάσεις πανικού] και αφού μείωσε αισθητά την ταχύτητα, έκανε ελιγμό την ύστατη στιγμή. Το σπετσοφάϊ στο κεφάλι του Βούλγαρου δεν είδε την δεύτερη μηχανή καν ή δεν μπορούσε να το αντιληφτεί, απλά βγήκε. Όταν εγώ τότε ξανά έλεγξα την κατάσταση, όλα είχαν πια τελειώσει, δεν το πήρα χαμπάρι καν. Ο Νίκος τα έκανε όλα μάλλον πολύ σωστά και γλίτωσε, αλλά ταράχτηκε. Και έτρεμε και αποδιοργανώθηκε η προσοχή του. Οδηγούσε τα επόμενα χιλιόμετρα μηχανικά και ακόμα αναλογιζόταν το προηγούμενο περιστατικό. Έτσι έφτασε στην επόμενη στροφή χωρίς συγκέντρωση και ξαφνιάστηκε. Τι του έμεινε? Η θα ξαπλώσει την μηχανή και η πρόσφυση θα τον κρατήσει - ίσως, ή θα φρενάρει ότι προλάβει και θα πάει μπροστά στους θάμνους. Επέλεξε το δεύτερο. Ότι δεν ήταν ψυχικά παρόν αποδείκνυε και το ότι σταμάτησε με τετάρτη μέσα. Δεν έπαθε απολύτως τίποτε ούτε ο οδηγός ούτε και η μηχανή. Απλά ίδρωσε κάνοντας όπισθεν από τους θάμνους. Κακώς έγινε, κάκιστα! Έπρεπε να είχαμε σταματήσει για διάλλειμα, για να ηρεμήσει από τον Βούλγαρο και μετά να συνεχίσαμε, αλλά δεν το έκανε και να οδηγήσεις μηχανή χωρίς να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος είναι πολύ επικίνδυνο. Anyway, το κάνουμε το τσιγάρο τώρα, το αναλύουμε, βρίζουμε τους κακούς θείους οδηγούς. Αλλά μας άναψε ένα μεγάλο προειδοποιητικό φωτάκι, ότι ο δρόμος θέλει προσοχή.

[liberec]

...

[liberec]

Μέχρι το Vidin έχουμε ακόμα 50χλμ περίπου, πρέπει να είναι ακόμα πριν τις 12. Μεμιάς φτάνουμε και μετά από μεγάλη παράκαμψη πόλης είμαστε στο φέρυ. Παρόλο που έχει εκσυγχρονιστεί και αναβαθμιστεί από τότε που θυμάμαι εγώ, αναγνωρίζω αρκετά πράγματα. Όταν φτάσαμε στην προβλήτα, είμαστε ουσιαστικά μοναδικοί. Καλό? Απεναντίας! Σημαίνει, ότι το προηγούμενο μόλις έφυγε και θα περιμένουμε αρκετά.

[liberec]

Εκμεταλλευόμαστε την αναγκαστική διακοπή για κάτι ευχάριστο. Φορτώνω νέο χάρτη στο GPS, πίνουμε καφέ, καπνίζουμε και συζητάμε. Περιγράφω στον Νίκο το τότε ταξίδι με την μαμά του. Πώς ήταν να ταξιδεύεις τότε, τις διαφορές από το τώρα, πώς δεν κοιμηθήκαμε δύο νύχτες, τι βλάβες είχαμε. Μερικές πτυχές από την ζωή των γονέων παραμένουν αδικαιολόγητα κρυφές για πάντα, όχι σκόπιμα, απλά δεν τα έφερε ποτέ η κουβέντα, επιπλέον δεν μένουμε μαζί, ο Νίκος είναι μόλις εφτά ετών, όταν οι δρόμοι των γονιών του χωρίζουν....

[liberec]

Μία και έχουμε τρίωρο, αναπληρώνω μερικά από τα κενά στην ψυχή και στην ενημέρωσή του, που μπορεί να έχει. Περνάει πιο εύκολα, από που περιμέναμε.

[liberec]

...

[liberec]

...

[liberec]

....

[liberec]

Τελικά πληρώνουμε αστείο ποσόν για το φέρυ και σε ένα μισάωρο είμαστε στην Ρουμανία. Στο Calafat προσπαθούμε να αλλάξουμε χρήματα αλλά δεν είναι εφικτό. Δεν υπάρχει κανένα ανταλλακτήριο και τράπεζα δεν είναι ανοικτή, είναι Σάββατο μεσημέρι. Πως είναι λοιπόν έτοιμη να αποδεχτούν τον τουρίστα? Χωρίς καμία υποδομή, χωρίς καμία βοήθεια? Ίσως και να μην τους ενδιαφέρει. Κάνουμε το Calafat πάνω κάτω πολλές φορές, μέχρι που σταματώ σε μία παρέα στην πλατεία με ένα supersport που χαζεύουν. Και φυσικά, μεταξύ μηχανόβιων υπάρχει κατανόηση. Εξηγώ την κατάσταση, ο άνθρωπος - αναβάτης δανείζεται από τους φίλους του δίπλα και μας αλλάζει όχι μόνο Ευρώ σε Lei, αλλά και τα Leva που μας έμειναν από την Βουλγαρία σε Lei. Χωρίς κόμιστρο, προμήθεια, χωρίς εκμετάλλευση. Μας ευχήθηκαν καλό δρόμο, αλλά ακόμα πριν θα με συνοδεύουν στο νοσοκομείο, να μου δείξουν το φαρμακείο εκεί, προκειμένου να ρωτήσω ..... για το υγρό για τους φακούς, αλλά - not good for eyes Παναγιώτη! Όχι, δεν έχουν το υγρό.