GR2CZ - Father's report

[liberec]

Στην έξοδο της πόλης φουλάρουμε με φρέσκα μετρητά σε βενζινάδικο που δέχεται και κάρτες, όπως διαπιστώσαμε καθυστερημένα, οπότε παίρνω πίσω τα περί τουρισμού.... Το πέρασμα από την πεδιάδα μετά τον Δούναβη είναι γρήγορο. Ο δρόμος στενός και άσφαλτος μόνο για on-off, αλλά ευθείες μεγάλες. Τα χωριά είναι αραιά και ακριβώς στην ίδια κατάσταση, όπως τα άφησα πριν τριάντα χρόνια πίσω. Με μία διαφορά. Τώρα μάλλον έχουν νερό μέχρι μέσα στα σπίτια τους, κρίνοντας από το ότι εξαφανίστηκαν δημόσια πηγάδια και αντλίες, που πριν πάντα μάζευαν κόσμο. Και λίγο καλύτερη άσφαλτος στον κύριο δρόμο, γιατί οι κάθετοι? Παρέμειναν χωμάτινοι. Τα κάρα είναι τα ίδια, οι τσιγγάνοι λιγότεροι. Άλογα και κάρα ως εργαλείο όμως πιο συχνά από τρακτέρ. Ι.Χ. πολλά και παντού.

[liberec]

Πολύ γρήγορα φτάνουμε στην Craiova, η πόλη μας ξαφνιάζει! Το κέντρο πάρα πολύ μοντέρνο, και κυρίως καθαρό, με μεγάλους λεωφόρους και πάρα πολλά σύγχρονα μαγαζιά. Δεν θα καταλάβεις καμία διαφορά από οποιαδήποτε δυτικοευρωπαϊκή πόλη. Σε αντίθεση με το χωριό, που δεν άλλαξε και πολύ, στην πόλη η πρόοδος είναι τεράστια. Στο κέντρο παρκάρουμε κυρίως για να ρωτήσω για το φακο-υγρό, αρχίζει και με ενοχλεί η ανασφάλεια, ότι ακόμα δεν βρήκα.

[liberec]

Ούτε εδώ όμως θα βρούμε, τα ανοικτά φαρμακεία εδώ στην Ρουμανία δεν πουλάνε υγρό για φακούς, μόνο κολλύριο. Ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι, ακόμα... Υγρό έχουν μόνο στα καταστήματα οπτικών, που όμως, Σάββατο απόγευμα που είναι, είναι κλειστά. Δεν μένει για σήμερα, παρά να κοιμηθώ με φακούς, θέλω δεν θέλω, εξάλλου το είδος των φακών μου το επιτρέπει, απλά δεν το συνηθίζω. Ας βρούμε αύριο τουλάχιστον, good for eyes....

[liberec]

Από την Craiova φεύγουμε μετά τις έξι το απόγευμα, είναι σαφές, ότι δεν περνάμε σήμερα το Φαγαρας. Απλά θέλουμε να φτάσουμε στους πρόποδες, να ξεκινήσουμε αύριο άμεσα με το διάσελο. Όταν φτάνουμε Pitesti, έχει σούρουπο, θερμοκρασία πέφτει απότομα. Στην είσοδο πόλης 25 βαθμοί, στην έξοδο, όπου το GPS μας οδηγεί αλάνθαστα στην DN7C, δηλαδή τρανσφαγαρας, κατεβαίνει στους 21 βαθμούς. Έχει σταματημένο αμάξι αστυνομίας και ρωτάμε, εάν το Φάγαρας είναι ανοικτό. Ναι, λένε, και μας χαιρετάνε. Μέχρι το τέλος της ημέρας, δηλαδή μέχρι την Curtea de Arges δεν είναι μακριά, καμιά 50χλμ, απλά συνεχώς ανεβαίνεις. Και όσο ανεβαίνουμε, τόσο θερμοκρασία πέφτει μέχρι τελικά στους 15 βαθμούς, όταν φτάνουμε. Έχουμε ήδη κλειστούς όλους αεραγωγούς των στολών μας, δεν έχει νόημα να σταματάμε και να προσθέτουμε ρούχα, φτάνουμε όμως κρυώνοντας. Όπως και το Calafat, έτσι και την Curtea de Arges την κάνουμε πολλές φορές πάνω κάτω στους κεντρικούς δρόμους. Ψάχνουμε κατάλυμα, κάτι μικρό και προσιτό, για έναν ύπνο. Επιλογές πολλές, εάν θέλαμε οτιδήποτε, ανεξαρτήτως κόστους, έχει σε κάθε γωνία. Εδώ είμαστε σε ανδρικό ταξιδάκι και δεν κάνει να έχουμε πολυτέλειες. Δεν ήρθαμε για χαλαρές διακοπές διαμονής, αλλά για τους δρόμους, για όλα τα άλλα, εκτός του δωματίου. Ζεστό ντους το θέλουμε, αλλά μέχρι εκεί, όλα τα παραπάνω είναι περιττά. Οι Ρουμάνοι έχουν ένα περίεργο χούι. Ακόμα και αυτοί, που δείχνουν [και είναι] μορφωμένοι, δεν μπορούν να σας εξηγήσουν σωστά έναν δρόμο, μία διαδρομή, όταν σας κατατοπίζουν. Σας λένε, με πολύ σοβαρό ύφος, πόσο μακριά μέχρι την διασταύρωση, σας περιγράφουν τα σημεία αναφοράς, πως να καθοδηγηθείτε κάπου και στο τέλος τα μέτρα δεν συμφωνούν, τα σημεία αναφοράς είναι ανάποδα και στο άλλο άκρο της πόλης. Είχε πλάκα. Στο τέλος ρωτάγαμε και, ενώ κοιτούσαν απορημένα, κάναμε το ακριβώς ανάποδο και voila, ο ξενώνας μπροστά μας . Είχε κάποια γιορτή μέσα, καλό αυτό, θα είναι ανοικτή κουζίνα μέχρι αργά. Δίκλινο 28Ε μαζί με το πάρκιν, το πρωινό προαιρετικό. Αυτό θα το σκεφτούμε το πρωί? Κανένα πρόβλημα. Ανεβήκαμε για μπάνιο και γρήγορα πάλι κάτω να φάμε. Προτιμήσαμε να καθίσουμε έξω, σε ξύλινα τραπέζια και πάγκους, ουσιαστικά δίπλα στις μηχανές.
Το φαγητό δεν μας έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, περιμέναμε κάποιες ξεχωριστές γεύσεις, αλλά ήταν πολύ συνηθισμένο με κάτι μέτρια λουκάνικα.... Τουλάχιστον είχαμε έκπληξη σε μορφή σπάνιας μαύρης μπίρας Cerne Krusovicke, τσέχικη σχετικά μικρή ζυθοποιία, μπίρα που πίνω σπίτι μου. Την προτιμήσαμε σε σχέση με Amstel, Heineken και όλες τις άλλες κλασικές μάρκες. Είχε ποικιλία πάντως.

[liberec]

ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ - ΚΥΡΙΑΚΗ



Εκεί θα πάρουμε και τον πρωινό καφέ. Χωρίς πρωινό. Και είναι πολύ νωρίς για ήλιο. Όλα είναι μούσκεμα από την πρωινή υγρασία. Εμείς όμως κοιτάμε επάνω, στο βουνό με προσμονή. Σήμερα λοιπόν Φαγαρας. Πληρώνουμε την διαμονή, φεύγουμε άμεσα. Ο καιρός μάλλον μουντός. Ξεκινάμε χωρίς αδιάβροχα, αλλά η άσφαλτος υγρή. Πρώτα έχουμε διαδρομή - στροφιλίκι δίπλα από την λίμνη. Η άσφαλτος άλλοτε άψογη, αγωνιστικός τάπητας, άλλοτε παλιά με διορθώσεις, πάντα επικίνδυνη λόγο των φθινοπωρινών φύλλων που είναι όλων των χρωμάτων, αλλά πολλά φύλλα στην άσφαλτο = εύκολη πτώση. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και πολύ ήσυχη, είναι νωρίς Κυριακής.

[liberec]

...

[liberec]

Sofia - Curtea de Arges

[liberec]

...

[liberec]

Όταν φτάνουμε πιο ψηλά, στο διάσελο κάθε αυτό, είναι μουντά, κάποιες στροφές στον ήλιο και κάποιες στην ομίχλη. Είναι μία ωραία διαδρομή, αλλά - και μη με κατακρίνετε για αχαριστία - όχι κάτι τόσο σπάνιο, κάτι που δεν έχουμε ξανά δει. Στις Άλπεις έχει τόσες τέτοιες διαδρομές και σε όλα τα χρώματα. Όχι ότι δεν άξιζε, απλά να μην υπάρχει μυθοποίηση μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για ρουμάνικα Καρπάθια. Βέβαια, η αυθεντικότητα των χωριών είναι κάτι που σε συναρπάζει, κάτι το διαφορετικό από την τουριστική βιομηχανία των Άλπεων.

[liberec]

transfagasan magistrala

Επάνω έχει κάποια καταλύματα και παίρνουμε ένα ζεστό καφέ ... μέσα, γιατί έξω έχει 8 βαθμούς. Φοράω πάντα ένα μοτοσικλετιστικό ή σκι μπλουζάκι και την στολή μου, και ανάλογα με τον καιρό προσθέτω και το windstopper και ρυθμίζω αεραγωγούς. Και τώρα είμαστε κουμπωμένοι μέχρι το λαιμό. Κατεβαίνουμε και είναι ακόμα πολύ νωρίς. Κάτω έχει πια αρκετά συχνά ήλιο. Φτάνουμε στο τέλος του DN7C δρόμου, στην διασταύρωση με την Ε68 έχουμε δύο επιλογές. Δεξιά στην ανατολή είναι η πόλη Fagaras και αργότερα Brasov, εμείς στρίβουμε αριστερά δυτικά για πάμε στο Sibiu, γιατί στη δική μας διαδρομή θέλουμε να πάμε μέσο Sebes στην Alba Julia και από εκεί να φτάσουμε στην συνοριακή Oradea από νοτιοανατολικά, από μικρό επαρχιακό δίκτυο, περνώντας και άλλο ένα πέρασμα, το λίγο γνωστό Bihor. Δεν μπορούμε να φανταστούμε μέχρι που θα φτάσουμε, αλλά εάν προλάβουμε και το δεύτερο πέρασμα και θα είμαστε κοντά στα ουγγρικά σύνορα, κάτι θα βρούμε, κάπου θα κοιμηθούμε. Την επόμενη έχουμε Βουδαπέστη με το κλεισμένο ξενοδοχείο.

[liberec]

Με αυτές τις σκέψεις φτάνουμε Sibiu, για σιγουριά ψάχνουμε στο κέντρο υγρό για φακούς και ανταλλακτήριο. Και τα δύο δεν βρίσκουμε ανοικτά την Κυριακή μεσημέρι. Συναντάμε όμως ένα γάμο με όλα τα στολίδια. Τα μετρητά μας λιγοστεύουν, να είναι καλά το παλικάρι από το Calafat. Σταματάμε στο Sibiu σε μεγάλο βενζινάδικο αλυσίδας Lukoil, όνομα οικείο, μία και κάπως έτσι αρχίζει και το δικό μας επίθετο. Δίπλα ακριβώς είναι ανοικτό το πλύσιμο με ένα στοιχειώδες σέρβις. Χρειάζομαι μία βίδα για την βάση GPS, κάπου μία χάθηκε και τρέμει όλο το GPS. Οι υπάλληλοι όπως και ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που περίμεναν το πλύσιμο ή κέρωμα μας πλησίασαν με πολύ φιλικές διαθέσεις. Τους αρέσουν οι μαστόδοντοι μας, επικροτούν το κουράγιο μας να πάμε τόσο μακριά και βλέπω ότι ο Νίκος κοκορεύεται. Είναι στην φάση ζωής, που δεν παίρνει ακόμη πολλούς επαίνους. Δεν μαζεύει καρπούς, για την ώρα σπέρνει, είναι από κάτω. Εδώ είναι μία αναλαμπή. Είναι όλο περηφάνια. Το καταγράφω, έχει σημασία και για μένα να τον καταλαβαίνω. Εμένα δεν με συγκινούν τόσο τέτοιες στάσεις περαστικών, διότι έχω πάει πολύ πιο μακριά από την πατρίδα για να μου κάνει κάποιο κλικ η Ρουμανία λόγω απόστασης και γενικά, δεν βλέπω το σκηνικό πρώτη φορά. Ο μικρός πάντως μιλάει, εξηγεί. Μέχρι να βρούμε από το προσωπικό [ομολογουμένως πρόθυμο και φιλικό] την σωστή βίδα, ο Νίκος ήδη είχε ηθικό του Cyril Despres ή τουλάχιστον έμοιαζε ότι επιστρέφει από Romaniacs. Τον αφήνω να πάρει την δόση του, από την βλακεία στην Βουλγαρία είναι άμεμπτος και τα καταφέρνει περίφημα. Και στην Ρουμανία δεν είναι εύκολη οδήγηση.


Οι κύριοι δρόμοι στην Ρουμανία θυμίζουν εποχή πριν εικοσιπέντε χρόνια αλλά με στόλο και ανάγκες σημερινές. Η άσφαλτος μεν άψογη, αλλά οι δρόμοι απ-ελ-πισ-τι-κά τίγκα και όλοι σέρνονται 60-70 ανεξαρτήτως κυβικών, αμαξιού, φορτηγού. Ένας πίσω από τον άλλον. Καμιά φορά υπάρχει κενό για μηχανή και το εκμεταλλευόμαστε, περισσότερο προς την φροντίδα νεύρων και εναλλαγή από την μονοτονία παρά να κερδίσουμε οτιδήποτε. Δεν φοβάμαι τόσο, παρακολουθώ τον μικρό στον καθρέφτη και βλέπω ότι το πιάνει καλά το νόημα. Μέχρι να φτάσουμε στο Sebes, παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα επί γεμάτου ρουμάνικου δρόμου. Το διασκεδάζω. Πάμε πολύ προσεκτικά, καμία αντίρρηση, αλλά όταν μπορούμε, το δεξί χέρι πιάνει δουλειά. Η μαγκιά εδώ, και το πιάνει ο μικρός το νόημα χωρίς να το πούμε πριν, είναι στην προσπέλαση να είμαστε απόλυτα precise. Και εννοώ να είναι παιχνίδι όχι η ταχύτητα, αλλά ο σωστός συγχρονισμός. Κατέβασμα ταχύτητας πριν, στην προετοιμασία. Φλας. Αφήνουμε μερικά μέτρα απόστασης πρώτα, πριν την προσπέραση, για να επιταχύνουμε μετά και βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα να έχουμε αισθητή διαφορά ταχύτητας από το προπορευόμενο, ώστε η συνολική διάρκεια παραμονής στο αντίθετο ρεύμα να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό. Όλα αυτά για όλους εσάς, τους έμπειρους αναβάτες φαντάζονται απλά, μηχανικά και αυτονόητα, αλλά για τον αρχάριο ΔΕΝ είναι. Για μας εδώ ήταν σαν το σάλτο από το τρίμετρο στους Ολυμπιακούς, όπου κρίνεται η άψογη και εναρμονισμένη εκτέλεση και ας είναι μόνο ένα απλό, μονό σάλτο. Σίγουρα τον ωφέλησε.
Λίγο μετά το Sebes στρίβουμε για Alba Julia ή Julia Alba, γιατί τι Λευκή Ιουλία και τι Ιουλία Λευκή. Ο δρόμος ομόρφυνε και κυρίως ελαττώθηκε η κίνηση. Τελικά μέχρι την Λευκοϊουλία άρχιζε να ψιχαλίζει, όχι όμως για αδιάβροχα και τα λίγα τα καταπίνουμε. Μας πάνε από γύρω γύρω χωριά λόγω εκτροπής δρόμου - κατασκευή γέφυρας και κάνουμε κύκλο πάνω από 30 χλμ. Μετά την Ιουλία πιάνουμε τον τέλειο ρυθμό, ο δρόμος στενεύει, εντελώς επαρχιακός δρόμος, αλλά άδειος και μας αρέσει να πάμε σβέλτα. Είμαστε σε εκείνο το δρόμο που σταδιακά θα ανέβει στο πέρασμα Bihor. Έχουμε καλό κέφι. Η σημερινή ημέρα μας πάει καλά. Κάναμε το Φαγαρας, είναι μόλις μία και μισή και ξεκινάμε το δεύτερο πέρασμα για σήμερα. Σίγουρα καλά τα πάει ο Νίκος, όλα τέλεια. Βενζίνη ακόμα έχουμε αρκετή, αλλά πολύ ώρα δεν καπνίζαμε. Για αυτό σταματάμε σε ένα απλό αναψυκτήριο στο δρόμο, είναι σαφές, ότι πάμε καλά, απλά να τα πούμε μεταξύ μας. Με το τσιγάρο να κάνουμε ανακεφαλαίωση πως σωστά προσπερνάγαμε και πως και τέλεια εκτέλεση μίας άσκησης μπορεί να είναι καλύτερη από ωμή δύναμη ή ταχύτητα. Αυτά σκεφτόμουν, όταν έβαζα το πλαϊνό σταντ. Βγάζω το κράνος, χαμογελάμε. Πάω να παραγγείλω καφέδες.
Πριν προλάβω, έρχεται ο Νίκος με σκυμμένο κεφάλι
"Τι έγινε?"
"Γάμησέ τα...."
"Τι έγινε, λέγε!"
"Τσαντάκι, το νέο μου τσαντάκι, δεν το έχω"
"Τι εννοείς? Τι θα πει δεν έχω τσαντάκι?"
"ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ! Το έχασα, κάπου θα έπεσε"
"Κακό αυτό, γμτ, τι είχες μέσα?"
"Τι?, Μα..... όλα! Τα χαρτιά της μηχανής, το διαβατήριο, πορτοφόλι με τα λεφτά που μου έδωσες να μην είμαι χωρίς φράγκο, κάτι να συμβεί, πράσινη κάρτα, ταυτότητα, ακόμα και τα δικά σου εφεδρικά κλειδιά που μου έδωσες. Εκτός από το iPhone, που το είχα σε άλλη τσέπη για την μουσική, όλα τα άλλα τα είχα εκεί..."
"Την γαμήσαμε πραγματικά...."

[liberec]

Τι κάνουμε τώρα? Πως το λύνουμε? Ρωτάμε την πρόθυμη κυρία στο αναψυκτήριο και μας σχηματίζει τον αριθμό της αστυνομίας. Παίρνω το ακουστικό, ξεκινώ με αγγλικό χαιρετισμό και μας συνδέουν με μία αστυνομικό με προφορά Οξφορδ. Ρωτά, ξαναρωτά, μετά μας δίνει, πάντα με το οξφορδικό στιλ σαφείς οδηγίες τι θα κάνουμε. Θα μεριμνήσει, λέει, θα βρεθεί λύση. Τώρα θα πρέπει να παραμείνουμε εκεί επί τόπου, μάλιστα μιλάει με την ντόπια κυρία, για να επιβεβαιώσει την θέση μας. Καθίστε εκεί, όλα θα γίνουν. Μιλάμε για εξυπηρέτηση, ούτε στην Ελλάδα δεν έχουμε, ούτε στην Τσεχία δεν μπορώ να φανταστώ, θα έχουν πολύ προχωρήσει τελικά τα πράγματα εδώ, σκέφτομαι. Και περιμένω, ΠΡΟΦΑΝΩΣ [και αφού δώσαμε σωστές συντεταγμένες], ένα Apache να προσγειωθεί στο πάρκιν. Αλλά τίποτε, ακόμα περιμένουμε και ήδη πέρασε μισή ώρα. Τελικά, σύνολο σε μία ώρα και μισή έρχεται το διεθνές κομάντο διάσωσης, που αποτελείται από μία Dacia, μέσα κάθεται ένας συνοδηγός, που δεν βγήκε ποτέ από μέσα. Θα είναι η κάλυψη των μετόπισθεν ή εφεδρεία, λέω εγώ. Ευτυχώς έχει όμως και οδηγό το πράμα, ευελπιστώ, εναποθέτοντας στον αρχηγό αποστολής όλες μου τις ελπίδες. Αλλά μάταιες ελπίδες έτρεφα, ο αρχηγός τόσο σημαντικής αποστολής είναι χαμηλόβαθμος αστυνομικός, ο τύπος ξέρει μόνο ρουμάνικα. Με μπλαζέ ύφος προσπαθεί να βγάλει [σιγά το κατόρθωμα με την κοινή καταγωγή γλώσσας] μερικές ιταλικές λέξεις. Καταλαβαίνουμε, ότι η αναβάθμιση της Ρουμανίας στην διάσωση αφηρημένων τουριστών για την ώρα προχώρησε μόνο στο πρώτο στάδιο, στην πρόσληψη ξενόφωνης στο τηλεφωνικό κέντρο. Ο αστυνόμος θέλει να μας σώσει ζητώντας τα στοιχεία του Νίκου ως παθόντα και εμού ως μάρτυρα. Μετά από μισή ώρα, κουραστήκαμε όλοι, τα μαζεύει. Τον ρωτάω λοιπόν, εμείς τι θα κάνουμε?, Κάποια χαρτιά ίσως να μας δώσει....? 'Όχι, είστε ξένοι υπήκοοι, θα πρέπει να πάτε στην πρεσβεία σας στο Βουκουρέστι.
"Βουκουρέστι!?!!?"
Οι κομάντος έφυγαν.....

[liberec]

Και τι άλλο δηλαδή περιμέναμε? Κάτι άλλο έπρεπε να κάνουμε. Τι κάνουμε τώρα? Που το είδες το τσαντάκι τελευταία? Θυμάται ότι το κούμπωνε στο Sibiu, εκεί στο βενζινάδικο με την βίδα για το GPS. Ναι, αλλά αυτό είναι τρεις ώρες και διακόσια χιλιόμετρα πίσω. Πώς το ψάχνεις? Δεν είναι απόσταση από την εξώπορτα μέχρι το αμάξι, κάπου εδώ μου έπεσαν τα κλειδιά... Μιλάμε για 200χλμ!! Οπότε, αναγκαστικά πάμε μέχρι το Βουκουρέστι, απλά καθ' οδόν θα σταματάμε σε κάποια αστυνομικά φυλάκια, μήπως και κάτι βρεθεί. Σταματάμε στο Sibiu στην αστυνομία, μιλάω με έναν αστυνομικό με καταπληκτικά αγγλικά, αλλά αυτό πια με απογοητεύει, οπότε καταλαβαίνω .... δεν βρέθηκε τίποτε. Περνάμε και από το βενζινάδικο, μήπως και κάτι..... Ούτε εκεί τίποτε. Καλού κακού αφήνει εκεί ο Νίκος τον αριθμό του κινητού του, για κάθε ενδεχόμενο.

[liberec]

Όχι μόνο δεν προχωράμε προς την Ουγγαρία, αλλά είμαστε πάλι στο Sibiu, εκεί που ήμασταν πριν πέντε ώρες, μόνο που τότε χαρούμενοι μόλις κάναμε το Φαγαρας και οδεύαμε εις τα ψηλότερα, ενώ τώρα είμαστε με ηθικό νεκροταφείου στο ίδιο σημείο, χωρίς μετρητά, χωρίς χαρτιά, με αβέβαιο μέλλον του ταξιδιού μας. Είναι σχεδόν επτά, πεινάμε. Ευτυχώς μας βάζει βενζίνη με την πιστωτική μου. Κατασκυμμένοι καβαλάμε πάλι μηχανές. Τελευταία καλή ελπίδα τελείωσε εδώ. Αφού ούτε στις αστυνομίες δεν ξέρουν τίποτε ούτε και εδώ τελικά βρέθηκε, πάει, κάποιος το βούτηξε και αφού είχε και αρκετά χρήματα για τα ρουμάνικα δεδομένα, τα κράτησε όλα. Τώρα δεν μας μένει πραγματικά παρά να γυρίσουμε στο Βουκουρέστι. Χαζό, από την έξοδο από την χώρα βορειοδυτικά να γυρίσουμε πίσω νοτιοανατολικά. Από Sibiu μας πάει ο δρόμος στο Ramnicu Valcea, ένας πολύ δύσκολος δρόμος γεμάτος αμάξια Κυριακής βράδυ. Από εκεί ακόμα με πολλή κίνηση μέχρι το Pitesti, από εκεί έχει αυτοκινητόδρομο μέχρι την πρωτεύουσα. Στο Pitesti αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Μπαίνουμε στην εθνική και σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο για βενζίνη, αλλά δεν δέχεται πιστωτικές. Συνεχίζουμε στο επόμενο, ήδη βρέχει τόσο, που σταματάνε αυτοκίνητα δεξιά και δεν συνεχίζουν ή φτάνουν απλά στο πλησιέστερο σταθμό, βενζινάδικο. Και εμείς στο βενζινάδικο, δέχεται κάρτες, ΟΚ. Δεν γινόταν να συνεχίσουμε σε αυτή την βροχή. Μας έρχεται από την γυναίκα μου sms με τους αριθμούς της πρεσβείας μαζί με έναν αριθμό hotline. Τον παίρνω εκεί στο βενζινάδικο. Εξηγώ την κατάσταση. Καταλαβαίνει, ούτε πρώτοι, ούτε τελευταίοι. Μου εξηγεί, τι πρέπει να κάνουμε.

[liberec]

Πρώτα πρώτα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, πρέπει να μας εκδώσουν προσωρινά χαρτιά, τα οποία όμως θα τα εκδώσουν μόνο εάν τα δικά μας εκλάπησαν, σε απλή απώλεια πρέπει να περιμένεις εύλογο διάστημα, μήπως βρεθούν. Οπότε πρέπει πρώτα να πούμε, ότι εκλάπησαν. Αυτό το λέμε προς την πρεσβεία μας με επίσημο τρόπο, δηλαδή με μία βεβαίωση από την αστυνομία της Ρουμανίας, ότι δηλώσαμε κλοπή. Μάλιστα. Μα πριν πέντε ώρες δηλώσαμε στους ρουμάνους, ότι τα χάσαμε?! ? Λοιπόν, αύριο πρωί να πάτε σε κάποιο αστυνομικό τμήμα και να δηλώσετε κλοπή και μετά ελάτε στην πρεσβεία μας. Θα κάνετε αίτηση και κατόπιν άδειας από τα κεντρικά στην Αθήνα θα σας βγάλουμε προσωρινό διαβατήριο. Α, πρέπει να περιμένετε και άδεια από την Αθήνα. Ναι, από την τοπική αστυνομία και από την ΓΑΔΑ, μήπως και είμαστε καταζητούμενοι ή φυγάδες ή οτιδήποτε. Λογικό. Και πόσο κρατάει αυτό. Ανάλογα, από δύο ώρες μέχρι δύο μέρες!!!! Αμάν!!
Πριν φύγουμε από το βενζινάδικο, επικοινωνούμε με την μαμά του Νίκου, να πάει βραδιάτικα στο τοπικό τμήμα και να προετοιμάσει το έδαφος.
Εμείς προσοχή πίσω στο δρόμο. Λοιπόν Νίκο, κοίτα πως θα αποβάλλεις τον φόβο από την έντονη βροχή στην εθνική. Χρειαζόταν μία εξήγηση, γιατί το είδα, ότι το φοβάται πολύ. Η βατότητα των ελαστικών μας επάνω στην καλή άσφαλτο είναι πολύ καλή, ιδιαίτερα σε μία εθνική, που πάς ευθεία. Η μειωμένη ορατότητα μην σε τρομάζει, δεν έχουμε να πάθουμε τίποτε στην εθνική. Προσέχουμε τυχόν σταματημένα σβησμένα αμάξια δεξιά και καλύτερα πάμε στην αριστερή λωρίδα. Είναι συνήθως πιο καθαρή, γιατί δεν έχει μαζεμένο νερό από κακοποιημένη άσφαλτο από τα φορτηγά, όπως έχει δεξιά λωρίδα. Η ταχύτητα με πάνω από εκατό δεν είναι απαγορευτική, μία έννοια είναι μόνο... δες ότι προπορεύομαι στα εκατό μέτρα μπροστά σου, πάω απλά σταθερά, ούτε στρίβεις ούτε τίποτε. Και δες πόσο σταθερά πάει η GS!
Ακόμα και εκεί είχα τον ρόλο μου. Εκείνη την ώρα όμως σκέφτομαι ακόμα ένα τηλέφωνο που έπρεπε να σκεφτώ να κάνω.....