GR2CZ - Father's report

[liberec]

Αρχή του έτους είχα ένα πάρα πολύ δύσκολο κάταγμα να χειρουργήσω. Η κυρία 60 ετών έκανε ένα άσχημο υπερδιακονδύλιο κάταγμα μηρού [άνω μέρος γόνατου]. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο. Εδώ όμως είχε την ιδιαιτερότητα, ότι είχε και άλλο ένα κάταγμα, το οποίο έφτανε μέχρι την ολική αντικατάσταση του γόνατος, που έκανε η κυρία τριετία πριν στο Βέλγιο. Τα περιστατικά αυτά είναι λίγα, σπάνια τέτοια σύμπτωση και δεν υπάρχει manual τι κάνεις. Αναγκαστικά θα πρέπει τα συναρμολογείς αυτοσχεδιάζοντας. Η κυρία όμως πήγε περίφημα. Το κάταγμα κόλλησε, ξανά περπατάει.... και ο γιός της, είναι..... ας πούμε Γιάννης
Πρόσφατα επέστρεψε από κάποια πρεσβεία και είναι ένας νέος διπλωμάτης καριέρας. Όχι παλιός, νέο παιδί είναι, νομίζω ότι είναι αυτή την εποχή στην διπλωματική υπηρεσία του γραφείο του πρωθυπουργού. Καλώ το τηλέφωνο. Αλλά δεν απαντάει. ΟΚ, τελευταίο τσιγάρο και πάμε. Εκείνη την στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο, ένας αριθμός για μένα άγνωστος, αλλά περίεργος, πολλά νούμερα στην σειρά. Είναι ο Γιάννης από ΗΠΑ. Ναι, το ξέχασα, ότι ο Παπανδρέου πήγε εκείνη την εβδομάδα στην Washington. Του εξηγώ την κατάσταση. ΟΚ, μου λέει, στείλε μου να μην ψάχνω με sms τα τηλέφωνα και τα ονόματα ανθρώπων που μίλησες στην πρεσβεία και το πρωί βλέπουμε. Το πρωί να βγάλεις το χαρτί από την ρουμάνικη αστυνομία! Ελπίζω ότι θα έχουμε κάποιον πίσω μας που θα ισοφαρίσει για εμάς όποια κακή εντύπωση μπορεί να προκαλέσουν δύο μηχανόβιοι, άπλυτοι, πεινασμένοι, κουρασμένοι.

[liberec]

Ξεκινάμε το υπόλοιπο εθνικής, για αρκετά χιλιόμετρα με δυνατή βροχή, δεν πειράζει, μούσκεμα είμαστε έτσι και αλλιώς, αλλά τώρα τουλάχιστον γίνεται σχολείο, που σε κανένα προσομοιωτή δεν θα βρεις. Τα καταφέρνουμε και λίγο πριν τα μεσάνυχτα μπαίνουμε στη πρωτεύουσα. Σχετικά στην αρχή μπαίνουμε στο πρώτο ξενοδοχείο στην περιφερική, που είχαμε στο δρόμο. Χωρίς διαπραγματεύσεις. Στο δωμάτιο πάμε με τα αδιάβροχα. Απλώνουμε παντού τα βρεγμένα, ότι προλάβει ας στεγνώσει μέχρι αύριο. Καυτό ντους και λίγα φιστίκια του Παναγιώτη. Και χωρίς υγρό για να βγάλω φακούς, δεύτερη νύχτα - not good for eyes...

[liberec]

ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ - ΔΕΥΤΕΡΑ

Το πρωί ξυπνάμε πολύ νωρίς, κατεβαίνουμε κάτω ντυμένοι, έτοιμοι για αναχώρηση, πρώτα όμως κάνουμε μία καταστροφική επιδρομή στο πρωινό. Μία ομάδα πόλο τρώει λιγότερο, αλλά δεν νοιαζόμαστε, είμαστε χωρίς ντόπια χρήματα και δεν ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε όλη την ημέρα.
Βάζω στο GPS την πρεσβεία μας και διαπιστώνω, ότι κάπου στο δρόμο έχουμε μεγάλη αστυνομική διεύθυνση. Σταματάμε εκεί. Πρέπει να περιμένουμε αρκετά μέχρι να φτάσει κάποιος, που να μιλάει αγγλικά. Του λέμε τι έγινε, πως ήμασταν σταματημένοι και ανέμελα καπνίζαμε στις παρκαρισμένες μηχανές και ξαφνικά κάποιος νεαρός αρπάζει το τσαντάκι και τρέχει. Δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε, του λέμε. Και σε ποιον δρόμο ήταν? Πριν την μεγάλη γέφυρα ή μετά? Γιατί εάν ήταν πριν, είναι στην δικαιοδοσία την περιφέρειας του Βουκουρέστι και αυτό λοιπόν θα πρέπει να πάτε σε άλλο αστυνομικό τμήμα να το δηλώσετε. Καταλάβαμε...όπως στην Ελλάδα, ου μπλέξεις. Με πρόσχημα, ότι πάμε να διευκρινίσουμε το σημείο του συμβάντος εξαφανιζόμαστε. Πάμε στην πρεσβεία. Η κατάσταση στους δρόμους του Βουκουρέστι είναι απερίγραπτη. Παντού μποτιλιάρισμα και δεν περνάς. Και να πεις ότι από την Αθήνα δεν είμαστε αρκετά θρασείς οδηγοί, όταν χρειάζεται. Εδώ είναι αυτές οι γνώσεις άχρηστες, έχω τριπλέτα και είμαι εγκλωβισμένος σε κίνηση, που θυμίζει φρακαρισμένους δρόμους γύρω από την Σταδίου την ημέρα πορείας και εκτροπής κίνησης. Θέλουμε ένα χιλιόμετρο και κάνουμε 40 λεπτά της ώρας με μηχανές. Απίστευτο. Η πρεσβεία είναι σε μία ήσυχη όαση, στο κέντρο της πόλης, με ήρεμους δρόμους. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, όπως είναι Παλαιό Ψυχικό, το ίδιο πράγμα. Παρκάρουμε τα μαμούθ μας στην είσοδο γεμάτοι απελπισία, διότι η ώρα είναι σχεδόν εννέα και δεν καταφέραμε ακόμα απόλυτα τίποτε. Ούτε το χαρτί από την αστυνομία. Μπαίνουμε μέσα και ξαφνικά μας περιβάλει εμπιστοσύνη, ευπρέπεια και κατανόηση. Εξηγώ, πόσο δύσκολο είναι να έχουμε το πιστοποιητικό κλοπής από τους Ρουμάνους. Το καταλαβαίνει η υπάλληλος και όχι μόνο αυτό, το συμμερίζεται! Ξαφνικά φτάνει να συμπληρώσει ο Νίκος ένα σορό έντυπα, να εγγυηθώ εγώ την ταυτότητά του [και μπορώ, εγώ έχω τα χαρτιά μου εντάξει, γιατί να μην εγγυηθώ τον γιό μου?] και όλα ΟΚ. Δηλαδή μέχρι το βήμα το εδώ, της πρεσβείας. Μας στέλνει στην κοντινή πλατεία να βγάλει ο Νίκος φωτογραφίες, ευτυχώς μας δέχτηκαν Ευρώ. Τώρα, λέει, θα περιμένουμε το πράσινο φως από την Αθήνα και θα σας εκδώσουμε το προσωρινό διαβατήριο. Μάλιστα και πως γίνεται αυτό? Ένα φαξ περιμένουμε. Αυτό το βήμα υποτίθεται ότι κινήθηκε από βραδύς στην Αθήνα από την πρώην γυναίκα μου. Έτσι τουλάχιστον ήξερε ο Νίκος, ότι το έκανε. Περιμένουμε ένα φαξ, και άλλο μισάωρο και τίποτε. Και αν θα κάνει τελικά δύο ημέρες, γιατί κάτι κάπου σκάλωσε? Τότε έχουμε πρόβλημα, μικρέ. Γιατί εγώ θα πρέπει να συνεχίσω επάνω, προς Τσεχία, να φτάσω στην αποστολή-χρηματαποστολή. Εσύ αναγκαστικά θα περιμένεις εδώ μέχρι να σου κάνουν το διαβατήριο και επιστρέφεις Ελλάδα. Εγώ δεν μπορώ να περιμένω μαζί του όσο χρειαστεί, γιατί πρέπει να φτάσω σε εύλογο χρόνο Τσεχία, για να προλάβω να κατηφορίσω πάλι στην Ιταλία. Και μέχρι πότε μπορώ?, κουβεντιάζουμε. Μετράμε τις μέρες και πετάμε μεγάλα νούμερα και αποστάσεις σαν να είναι Αθήνα - Θήβα. Αποφασίζουμε, ότι μπορώ να κοιμηθώ εδώ ακόμα και σήμερα το βράδυ, και αύριο το πρωί, μετά από ένα αρνητικό τηλέφωνο στην πρεσβεία - οι δρόμοι μας θα χωρίσουν. Εγώ θα αλλάξω όλο το πρόγραμμα αναγκαστικά για να προλάβω και αυτός, όταν και όποτε θα έχει χαρτιά θα κατεβεί ταπεινωμένος στην Ελλάδα. Από ένα φοβερό ταξίδι με τον μπαμπά του θα του μείνει ένα πέρασμα από την Βουλγαρία και επιστροφή από την Ρουμανία. Άδοξο τέλος. Αλλά η μαμακία φίλε πληρώνεται!

[liberec]

Εδώ πρέπει να εξηγήσω, ότι έπρεπε να πάω επάνω στην Τσεχία και για άλλον έναν λόγο. Μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή μας τράκαρε η μαμά μου. Έπεσε με την μηχανή. Δηλαδή με το μοτοποδήλατο. Έφαγε τα μούτρα της και χτύπησε στον ώμο, έσπασε την κλείδα. Και την χειρούργησε υποχρεωτικά, πράγμα σπάνιο, διότι κάποια οστική παρασχίδα τραυμάτιζε το βραχιόνιο πλέγμα από κάτω. Άρα η επέμβαση επιβεβλημένη και άμεση. Και εγώ από εδώ [Ελλάδα], δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Τώρα είναι τρίτη ημέρα σπίτι της και φυσικά πρέπει να πάω να την δω.

[liberec]

Τα ήξερε όλα αυτά ο Νίκος και τα καταλάβαινε. Αλλά και εγώ του είχα πια εμπιστοσύνη, ότι μπορεί να επιστρέψει τόσα χιλιόμετρα μόνος του εάν χρειαστεί, δεν θα έχω αμφιβολία, εάν τα καταφέρνει και πως. Πάντως τα δάκρυα τα είχε ακριβώς στην άκρη του βλεφάρου, γεμάτα. Σε εκείνη την στιγμή, ίσως κακώς, του είπα, ότι εάν επιστρέψει πίσω, δυστυχώς χάνει και το βασικό δώρο, την αλουμινένια τριπλέτα! Εκεί του έδωσα την χαριστική. Ευτυχώς, ενώ βρίζουμε και εκνευρισμένα χτυπάμε τα τσιγάρα μας κάτω, μαθαίνουμε, ότι ήρθε ΤΟ ΦΑΞ!!! Για την ακρίβεια, έχει έρθει λέει από το πρωί, αλλά σε άλλο φαξ, στον πάνω όροφο. Τώρα το βρήκαν. Μπορείτε να σκέφτεστε ότι θέλετε για τους περίπλοκους ορόφους της πρεσβείας, και εγώ θα συμφωνήσω. Τώρα όμως μας νοιάζει μόνο, ότι το φαξ ήρθε. Και σε δέκα λεπτά έχουμε και το διαβατήριο στο χέρι. Είμαστε έτοιμοι.

[liberec]

Ήμασταν τόσο συγκινημένοι, που ο Νίκος ξέσπασε σε πραγματικό κλάμα και εγώ.... δεν μου έλειπαν πολλά. Τώρα άλλαξε η ψυχολογία, τώρα είναι όλα θετικά. Αφού είναι μόλις δέκα και μισή και έχουμε ακόμα μπροστά όλη την ημέρα. Εξορμάμε από το πνιγμένο Βουκουρέστι βορειοδυτικά, πάλι προς το Pitesti. Μπορεί να μην έχουμε ακόμα αλλάξει χρήματα, δεν έχουμε υγρό για φακούς, αλλά ακόμα δεν πεινάμε και βρίσκουμε και ένα βενζινάδικο με δεκτή πιστωτική. Τι άλλο θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι! Father's and son's trip is going on! Στα γρήγορα εκατό χιλιόμετρα εθνικής έχουμε χρόνο να σκεφτούμε το πρόγραμμα. Που κανονικά έπρεπε να είμαστε? Μόλις θα είχαμε, κανονικά, περάσει το δεύτερο πέρασμα το Bihor. Τώρα θα οδεύαμε προς Βουδαπέστη. Μα και τώρα, προς Βουδαπέστη πάμε. Αν θυσιάσουμε το Bihor [και κάπου θα βρούμε να κάνουμε κάποιο άλλο, έτσι, να σβήσουμε το χρέος] και πάμε άμεσα στην Βουδαπέστη, ουσιαστικά θα προλάβουμε να ισορροπήσουμε το πρόγραμμα. Σήμερα το βράδυ έχουμε το προπληρωμένο ξενοδοχείο στην Βουδαπέστη, απλά κανονικά θα φτάναμε μετά το μεσημέρι, ενώ τώρα.... Δεν πειράζει, ας πλησιάσουμε την Βουδαπέστη, κάπως να βρούμε το πρόγραμμά μας, γιατί είναι και άλλα στην μέση. Το ραντεβού π.χ. για την τριπλέτα, να τοποθετηθεί και άλλα. Αυτά λέμε στην πρώτη στάση για τσιγάρο. Ότι τολμάμε να πάμε στην Βουδαπέστη και ό,τι βγάλουμε. Η απόσταση κανονικά είναι 800 χιλιόμετρα και όταν λέμε σκληρά, το εννοώ. Από αυτά τα τελευταία 200 θα είναι στην εθνική Ουγγαρίας, αλλά τα υπόλοιπα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Είναι Δευτέρα πρωί, οι δρόμοι της Ρουμανίας δεν ήταν αστείο ούτε το ΣΚ, για σκέψου τώρα εργάσιμη ημέρα. Αλλά το αποφασίσαμε και έτσι κάνουμε. Με αποφασιστική κίνηση πετάμε το αποτσίγαρο και κατεβάζουμε την ζελατίνα του κράνους. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο για έμπειρο αναβάτη, όταν είσαι στο κέντρο πνιγμένης πρωτεύουσας στις δέκα και μισή το πρωί και έχεις μία οχτακοσάρα μπροστά σου σε δρόμους Ρουμανίας. Όμως, ο τολμών νικά! Τελειώνουμε την εθνική στο Pitesti και κάνουμε, αντίστροφα από χθες, προς Ramnicu Valcea. Δεν σταματάμε τόσο συχνά για τσιγάρα, είμαστε προσηλωμένοι στον στόχο μας. Κάποια στιγμή ο Νίκος σχεδόν στεγνώνει από βενζίνη. Όταν ρωτάμε, μας λένε άλλα 40 χιλιόμετρα, όταν του τελείωσε τελευταία γραμμή. Αυτό θα μας έλειπε τώρα, να χάνουμε και χρόνο από τέτοιες βλακείες. Όμως πάμε πολύ οικονομικά, ο δρόμος εκείνη την ώρα έτσι και αλλιώς δεν επιτρέπει τίποτε άλλο. Ευτυχώς σε λίγο είναι μπροστά το βενζινάδικο, το οποίο είναι από τα λίγα στην Ρουμανία, που με κάρτα έχει όχι μόνο την βενζίνη, αλλά και το κατάστημα [σε άλλες περιπτώσεις σε κατάστημα πληρώνεις μόνο με μετρητά]. Για εμάς είναι ευκαιρία να φουλάρουμε, να πάρουμε καφέ, σαντουιτσάκι, να ανασυνταχθούμε. Ευτυχώς, γιατί λεφτά πια δεν είχαμε [δεν θέλετε να ακούσετε και για τα υγρά για τους φακούς, χαχα?] και ξηρά τροφή του Παναγιώτη σχεδόν τελείωσε. Καθώς έχουμε γεμάτα τα στόματα με φαγητό, χτυπάει το τηλέφωνο του Νίκου. Πρώτα ακούει και μετά προσπαθεί να λέει κάτι στα αγγλικά αργά ξανά και ξανά, σαν να μιλά με κάποιον, μου δεν μπορεί να τα πιάνει εύκολα. Τελικά δίνει το κινητό του με ένα νεύμα σε έναν Ρουμάνο δίπλα, που έμοιαζε πολύ περιποιημένος. Ο Ρουμάνος μιλά κάμποση ώρα ρουμάνικα, μετά κλείνει το τηλέφωνο και γυρίζει προς εμάς, να μας πει την αγγλική μετάφραση. Πήρε τηλέφωνο ο κ. Ρουμάνος, που είναι οδηγός βυτιοφόρου της Lukoil, γιατί χθες το απόγευμα, στην έξοδο από το βενζινάδικο βρήκε ένα τσαντάκι!!!!!!!!! Το πήρε σπίτι, να το παραδώσει την επόμενη στην αστυνομία, αλλά όταν το πρωί έφτασε στην εργασία του, έμαθε, ότι πέρασαν κάποιοι μηχανόβιοι και ότι έχασαν τσαντάκι και άφησαν ένα κινητό. Να και τώρα πήρε, ότι είναι στο βενζινάδικο και αυτός και το τσαντάκι ακόμα για περίπου δύο ώρες. Τόσο απέχουμε και εμείς από το βενζινάδικο. Μας έπεσε το σαγόνι. Ο άνθρωπος βρήκε τσαντάκι με χρήματα και δεν τα βούτηξε, είναι όλα άθικτα, καθώς και όλα τα χαρτιά.

[liberec]

Δεν θέλουμε ακόμα να το πιστέψουμε. Και όμως υπάρχει δικαιοσύνη, υπάρχει ακόμα ο καλός άνθρωπος. Τελειώνουμε λαίμαργα το φαγητό και γρήγορα ξεκινάμε. Στο δρόμο που και που βρέχει, κάποια στιγμή τόσο, που σταματάμε πάλι σε βενζινάδικο για τσιγάρο. Είμαστε ακόμα στην αρχή του δύσκολου δρόμου Ramnicu Valcea - Sibiu. Μόλις λίγο μαλακώσει η βροχή, είμαστε και πάλι στον δρόμο. Αργότερα μία νταλίκα διπλώθηκε και έκλεισε τον δρόμο και στις δύο κατευθύνσεις για αρκετή ώρα. Εμείς με μηχανές προσπερνάμε τις μποτιλιαρισμένες ουρές και καταφέρνουμε να ξεγλιστρήσουμε δίπλα από νταλίκα. Πριν Sibiu η βροχή σταματάει. Στο βενζινάδικο μας περίμενε όντως ο οδηγός, μας τα παρέδωσε όλα. Ήταν ένας χαμηλών τόνων τριαντάρης περίπου. Τον ευχαριστήσαμε πολλές φορές, του αφήσαμε κάποια χρήματα και πήραμε μία φωτοκόπια από τα στοιχεία του [για περαιτέρω χρήση, μετά την επιστροφή μας]. Αφήνουμε το βενζινάδικο στις τέσσερεις το απόγευμα, ίσως και λίγο παραπάνω. Μπροστά είχαμε ακόμα πάρα πολύ δρόμο. Ξεκινήσαμε - και πάλι - με τον καταραμένο δρόμο μέχρι το Sebes, πόσες φορές τον κάναμε αυτό το διήμερο? Μετά όμως στρίβουμε δυτικά για Deva και αργότερα το Arad. Η κίνηση λίγο μικρότερη, κυρίως από φορτηγά, τα Ι.Χ. λιγοστεύουν. Πιάνουμε έναν ρυθμό, εγώ μπροστά, ο Νίκος πίσω. Έχουμε βρει τα σινιάλα μας, τα σήματα, τις χειρονομίες, καταλαβαινόμαστε. Οι κινήσεις είναι γρήγορες, ακριβείς και θυμίζουμε ένα δίδυμο από μαχητικών. Συγχρονισμένες κινήσεις, καθαρή ακολουθία γραμμής. Ο Νίκος αλάνθαστος. Έχουμε τώρα πια τον ήλιο κατάματα, είναι πολύ χαμηλά και πρέπει να έχω συχνά το χέρι πάνω από το κράνος, να κάνει σκιά και να βλέπω. Κοντά στο Arad νυχτώνει για τα καλά, αλλά μπήκαμε πλέον στο μεγάλο περιφερικό δρόμο του Arad. Κάποτε το δρομολόγιο πέρναγε μέσα από μία πόλη με χαλασμένο δρόμο και τραμ της κακιάς ώρας, το θυμάμαι. Και ο δρόμος για τα σύνορα κάθε αυτά, για το μικρό Nadlac ήταν πολύ στενός. Σταματάμε στο τέλος του περιφερικού δρόμου, πριν την έξοδο για το Nadlac. Πράσινο βενζινάδικο OMV, ξέρουμε πια, ότι στα OMV δέχονται κάρτες και για καφέ. Για τα σύνορα θέλουμε μόνο καμιά εκατοστή το πολύ. Είναι σίγουρο, ότι τα καταφέρνουμε, η ώρα είναι οκτώ το βράδυ και κάναμε μεγάλο δρόμο. Κάναμε περίπου πεντακόσια χιλιόμετρα Ρουμανίας από τις ένδεκα. Είμαστε αισιόδοξοι. Ντυνόμαστε πιο ζεστά, γιατί βράδιασε και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Τώρα υπάρχει καινούργιος δρόμος για τα σύνορα. Και πολύ καλή σήμανση του δρόμου και με το φρέσκο αντανακλαστικό άσπρο έκανε το δρόμο φωτεινό. Η κίνηση ξαφνικά σταμάτησε, τα φορτηγά κοιμήθηκαν και είμαστε μόνοι μας. Τα φώτα αλογόνου για πρώτη φορά γνωρίζουν την μεγάλη σκάλα για πολλή ώρα. Η άσπρη μπογιά σε κατατοπίζει τόσο καλά, που δεν μπορείς παρά να διατηρείς την ιδανική γραμμή στις λιγοστές στροφές και μεγάλες ευθείες. Πάμε πολύ γρήγορα για έναν απλά καλό επαρχιακό δρόμο. Που και που μας προσπερνάει κάποιο αμάξι με μεγάλη ταχύτητα και το ακολουθούμε για πολύ ώρα. Μας οδηγεί με σιγουριά και κυρίως, καθαρίζει όποιο πιθανό ραντάρ θα υπήρχε. Πριν τις δέκα περάσαμε σύνορα Ρουμανίας και Ουγγαρίας. Από μία συμπαθητική Ουγγαρέζα αγοράζουμε το μπιλιέτο χρήσης αυτοκινητόδρομου. 8 Ευρουδάκια . Μετά κλασικά τσιγάρο. Βρε μεγάλε, την κάναμε τελικά την Ρουμανία!! Σίγουρα είμαστε και κουρασμένοι, κλείνουμε πάλι δωδεκάωρο στην σέλα, όμως τώρα που μας βγαίνει, καλοδεχούμενο δωδεκάωρο. Χθες τέτοια ώρα είχαμε απελπισία. Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο στην Βουδαπέστη, ότι η κράτηση ισχύει, απλά είχαμε πρόβλημα στο δρόμο. Είμαστε στα σύνορα, πειράζει ότι θα αργήσουμε ακόμα? ΟΚ, θα μας περιμένει απαντά ευχάριστος Ούγγρος. Πρέπει να πάρεις τηλέφωνο, είναι μικρό ξενοδοχείο, μάλλον οικογενειακό. Από τα σύνορα είναι καμιά πενηνταριά μέχρι το μεγάλο Szeged και από εκεί εθνική μέχρι την Βουδαπέστη. Έχουμε ένα θεματάκι στο Szeged, γιατί μαλώνουν οι πινακίδες με το GPS μου. Πρόσφατα παρέδωσαν ένα νέο κομμάτι εθνικής και μερικές πινακίδες σε οδηγούσαν ήδη στην νέα ράμπα, άλλες στην παλαιότερη είσοδο εθνικής, το GPS και αυτό λίγο ΔΞ/ΔΑ [δεν ξέρω, δεν απαντώ], τελικά μπαίνουμε εθνική και την πλακώνουμε με σταθερά 140. Εδώ όμως έχουμε πια σοβαρό πρόβλημα κρύου. Εγώ στην adventure έχω κάποια προστασία, έχω καλά γάντια και θερμαινόμενα. Ο Νίκος υποφέρει και στα τρία αυτά, τρέμει πολύ πια. Του δίνω τα γάντιά μου και προχωράμε. Σε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα και πάλι στάση, γιατί το κρύο δεν αντέχεται μονοκόμματα. Όταν θέλεις να πάς γρήγορα και έχεις νυχτιάτικα στον ουγγαρέζικο κάμπο τρεις βαθμούς, σε λίγο τρέμεις ότι και να φοράς. Τελικά βλέπουμε πολλά φώτα, είναι μεσάνυχτα όταν μπαίνουμε στην κοιμισμένη αρχόντισσα του Δούναβη. Εδώ το GPS ξεπληρώνει την φήμη του. Μας πάει αλάνθαστα ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Ένα μικρό night seeing το κάναμε όμως, γιατί μπήκαμε από νότο και το κατάλυμά μας είναι βόρια του κέντρου. Ο ιδιοκτήτης ανοίγει την πόρτα να βάλουμε στο πάρκιν και τις μηχανές. Επάνω στα δωμάτια.
Μπορεί να μην έχω καθόλου υγρό για τους φακούς, που άφησα στην Σόφια στον Παναγιώτη, αλλά ποιος νοιάζεται. Τρίτη νύχτα με τους φακούς? Not good for eyes! Αυτήν την φορά όμως περνάω στην αντεπίθεση εγώ! Θα τους βγάλω, θα τους πετάξω και αύριο θα βάλω νέους από τους εφεδρικούς, που έχω μαζί! good for eyes? Yeah!

[liberec]

ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ - ΤΡΙΤΗ
το επόμενη πρωινό είναι απλά φαν-τασ-τι-κό
Ηλιόλουστο, είμαστε σε ένα λόφο, ψηλότερα από το κέντρο της πόλης.

[liberec]

Ξυπνάμε στις οκτώ, προκειμένου να κάνουμε μία μοτο-βόλτα στην πόλη. Έπρεπε να είμαστε εδώ από χθες νωρίς το απόγευμα για σουλατζάδα, δεν το καταφέραμε, κάτι όμως μπορούμε να προλάβουμε τώρα το πρωί. Το πρωινό το παίρνουμε έξω πάλι δίπλα στις μηχανές μας.

[liberec]

Δεν αργούμε να φύγουμε και να κατηφορίσουμε στο κέντρο. Έβαλα καινούργιου φακούς και τα βλέπω όλα τόσο όμορφα? good for eyes. Η πόλη μόλις ξυπνάει, αρκετά καλά αμάξια κατεβαίνουν και αυτά στο κέντρο. Εμείς με τις μηχανές όμως δεν δυσκολευόμαστε καθόλου και σε ελάχιστο χρόνο είμαστε στο κέντρο. Καμία σχέση με το Βουκουρέστι. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου, όχι απλά λόγω συνθηκών. Η Βουδαπέστη είναι σε άλλη κλάση. Παίζει μαζί με την Πράγα, την Χαϊδελβέργη. Καθαρή, με πάρα πολλά κλασικά κτήρια.

[liberec]

...

[liberec]

..

[liberec]

.,.,.

[liberec]

Χωρίς το GPS, αλλά με γνώμονα το ποτάμι και τον ήλιο κάνουμε βόλτες με τις μηχανές μας. Από γέφυρα σε γέφυρα ή παράπλευρα στον Δούναβη, ότι μας άρεσε. Μετά τον κατευθύνω προς το κέντρο κάθε αυτό. Παραβιάζουμε την σήμανση και μπαίνουμε σε δρόμους και δρομάκια περιορισμένης κυκλοφορίας. Ταπεινά, με μικρή ταχύτητα. Δεν μας σταματά καμία αστυνομία και ας είδαμε και μας είδαν. Αλλά τι θα πουν σε δύο μποξέρ, ιδιαίτερα όταν πάνε αργά αργά και με σηκωμένες ζελατίνες και στρίβουν κεφάλια, προφανώς θαυμάζοντας την πόλη τους? Εγώ σε τέτοιους τουρίστες δεν θα έκοβα πρόστιμο, θα τους χαιρετούσα υπηρεσιακά και μάλιστα θα τους άνοιγα και δρόμο. Δεν ήμασταν προκλητικοί, απλώς σερνόμαστε από πλατεία σε πλατεία. Σε μία φάση, όταν χόρτασε το μάτι, αλλά ακόμα δεν θέλαμε να φύγουμε, αράζουμε τις μηχανές σε μία τέτοια πλατεία, χωρίς κίνηση και απολαύσαμε ένα καλό καπουτσίνο. Νομίζω, ήταν ο πρώτος καλός καφές από την Ελλάδα. Η καφετέρια σχετικά γεμάτη, αλλά λόγω της ώρας ακόμα όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα.....

[liberec]

Ο Νίκος λέει, ότι πρέπει να ξανάρθει διότι η πόλη το αξίζει, είναι μεγαλοπρεπής αλλά και ρομαντική. Βάζω στοίχημα, ότι πρώτη μεγάλη βόλτα δικάβαλη θα τον οδηγήσει στην Βουδαπέστη.