Μόλις διάβασα αυτά που έγραψες φίλε. Δεν είμαι σίγουρος τι θα σου έλεγα αν ήσουν εδώ και μου τα έλεγες face to face. Αλλά από μια απόσταση και τον απαραίτητο χρόνο που δίνει η γραφή, να σκεφτώ και ύστερα να γράψω, απ' τη μια αισθάνομαι άσκημα για 'σενα γιατί σε καταλαβαίνω εν μέρει. Εσύ έφυγες μακριά παίρνοντας μαζί τις αναμνήσεις τις καλές μα και τα λάθη σου. Εγώ είμαι εδώ που ήμουν και πριν αλλά κάποιοι που σήμαιναν πολλά για 'μενα δεν είναι πια. Και ξέρεις όταν κάτι είναι μη αναστρέψιμο όσο και να στενοχωριόμαστε δεν μπορεί ν' αλλάξει κάτι.
Ίσως μπορούμε κι οι δυο να κάνουμε κάτι για ν' απαλύνουμε αυτά που νιώθουμε γι' αυτά που δεν αναστρέφονται, ή για όσα αναστρέφονται να ευχόμαστε για χρόνο στη ζωή μας και να φροντίζουμε να τον κάνουμε ποιοτικό. Τι θα πει ποιοτικός χρόνος για 'σενα το ξέρεις μόνο εσύ, όπως κι εγώ ξέρω για τον εαυτό μου. Αλλά στην ουσία, εσύ, εγώ, όλοι εδώ μέσα κι όλοι οι άλλοι εκεί έξω βράζουμε σε μια μεγάλη χύτρα, με μπόλικες αγωνίες, απογοήτευση, λάθος επιλογές, προσεγγίσεις που δε στεριώνουν, προβλέψεις που ποτέ δεν επαληθεύονται. Και πρέπει να ζούμε με αυτά. Κάθε βράδυ να λέμε ''σε μια καλύτερη μέρα'' πριν κοιμηθούμε.
Δεν ξέρω γιατί έφυγες. Μπορώ όμως να φανταστώ πολλούς λόγους. Η αλήθεια όμως ξέρεις ποιά είναι; Πολύ φοβάμαι πως ακόμη κι εκείνοι που σφυρίζουν αδιάφορα σύντομα θ' ακολουθήσουν το παράδειγμα σου. Θα λησμονούμε όλοι την Ελλαδίτσα και θα μας πληγώνει όλους η Ελλαδάρα όπως και κάποιο ποιητή αν δεν κάνω λάθος και θα μας λείπει ένας τόπος έρημος γιατί όλοι θα έχουμε φύγει. Κι όσοι δε φύγουμε πρέπει να δώσουμε μάχες. Μάχες απέναντι στην απληστία, την αχαριστία, τη λήθη που πότισε μερικούς και ξέχασαν την τουρκοκρατία και την κατοχή και πάνε να μας επιβάλλουν νέες χούντες με τα μνημόνια, τις τρόικες και τις περεστρόικες.
Εσένα σου λείπει αυτό που δε βλέπεις. Εμένα μου λείπει αυτό που έβλεπα και που πλέον ζω στα συντρίμμια του γιατί κάπου κάπως κάποτε δεν είχα, δεν είχες, δεν είχαμε τη δύναμη, ή την απαιτούμενη έγνοια για να πολεμήσουμε γι' αυτό.
Για τώρα είσαι καλά εκεί. Πολύ φοβάμαι για πολύ καιρό ακόμα. Εμείς εδώ ζούμε κάθε μέρα και δυσκολότερα. Και είναι κρίμα γιατί τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο.
Έχεις όμως μια ευκαιρία να κάνεις πολλά για τον εαυτό σου και το δικαίωμα να ελπίζεις στηριζόμενος σε κάποιες βάσεις που πολύ φοβάμαι πως εδώ δεν έχουμε. Κι όταν θα έρθει και το παιδάκι πιστεύω πως πολλά κενά θα συμπληρωθούν. Όχι για την υστεροφημία σου, αλλά για την αγάπη μέσα σου που ψάχνει μια διέξοδο. Κι αν κάποιοι λένε σε τι κόσμο να φέρεις ένα παιδί, να τους λες σε ένα κόσμο για τον οποίο θα παλέψω για χάρη του όπως κάποιοι κάπου κάποτε το έκαναν για 'μενα.
Να είσαι καλά και να θυμάσαι, μη στενοχωριέσαι για όσα μπορούν να αναστραφούν γιατί αν θες να κάνεις τη διαφορά, θα την κάνεις, αρκεί να το πιστεύεις και να το νιώθεις πραγματικά, χωρίς ο χρόνος να έχει καμιά σημασία.
Απάντηση με παράθεση
