Ώρα Μελβούρνης 18:30
Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του pc και χαζεύω στο internet. Κάτι για να περάσει η ώρα. Λίγο στο ψάξιμο για καμια πιο σταθερή δουλειά, λίγο για να δούμε πως πάνε εδώ οι τιμές με τις moto και τα αυτοκίνητα.
Και εκεί που κάθομαι και χαζεύω, για άλλη μια φορα μέσα στις τόσες, μου έρχεται στο νου η Ελλάδα. Οι γονείς, ο αδερφός, οι φίλοι, ο φράπες, το γυμναστήριο, το καλοκαίρι, οι μοτοσικλέτες. Όλα μου έλειψαν! Το περίμενα βεβαια ότι θα γίνει. Αργά η γρήγορα. Αλλα όσο και να το ξέρεις ότι θα σου λείψουν κάποια πράγματα και καταστάσεις, ποτε δεν είσαι αρκετά προετοιμασμένος. Όχι τόσο, ώστε να μην συγκινηθείς! Θυμήθηκα το αντίο με τους φίλους. Θυμήθηκα το αντίο με την οικογένεια. Θυμήθηκα το Jack που έφυγε. Και αναρωτήθηκα "ποτε στο διάολο πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός?" Και τώρα είμαι εδώ. Μελβούρνη. Δεν είναι εύκολο τελικά να είσαι μακριά. Καμια φορα αισθάνομαι ότι Έδωσα τρομερή στεναχώρια στους δικούς μου. Και ότι έχουν ένα μεγάλο βάρος στην καρδια τους εξαιτίας μου. Μιλάμε κάθε βδομάδα στο τηλέφωνο και τους ακούω καλά. Αλλα ξέρω ότι μπορούν να κρύψουν εξίσου καλά τη στεναχώρια τους. "Σταματα να σκέφτεσαι έτσι. Ηλίθιε! Σκέψου θετικά."
Συνέρχομαι λίγο. Είμαι σε μια χωρα που μπορεί να μου δώσει σχεδόν τα πάντα. Είναι αρχή ακόμα. Θα τη βρω την άκρη. Και αυτό πρέπει να κάνω. Να συνεχίσω να ψάχνω την άκρη. Να μη σταματήσω μέχρι να πετύχω αυτά που θέλω. Να τελειώσω πρώτα με τη σχολη και μετά οι πιθανότητες για μεγαλύτερο εισόδημα είναι πιο πολλές. Το personal training εδώ είναι σχεδόν μόδα. Μετά, ένα άλλο σπίτι. Να έχει γκαράζ, να μπορώ να βάλω καμια moto για ανακατασκευή. Πούλημα και μετά άλλη. Ο Dom μου είπε ότι το καλύτερο θα είναι να δημιουργώ cafe-racers. Πουλάνε πολύ αυτές. Δε χρειάζεται βιασύνες, μονος μου θα είμαι. Extra λεφτά να βγαίνουν! Και ποτε δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις σε όλη αυτή την πορεία. Πελάτες από το personal training η από τις πωλήσεις moto! Και μετά... ένα παιδί γαμώτο! Ένα πιτσιρίκι επιτέλους! Ένα μωρό να ολοκληρώσει τη ζωή μας. Κλείνω τα 40. Βαρέθηκα πια! Άσε που θα είναι η τέλεια χαρά για τους δικούς μου πίσω στην πατρίδα! Αλλα 20 χρονια ζωής θα πάρουν. Και μην ξεχνάς ότι έχεις κοντά σου έναν άνθρωπο που σε στηρίζει 100%. Είσαι τυχερός και στεναχωριέσαι. Παπάρα, ε παπάρα!
Κάπου σε μια σελίδα, το μάτι πιάνει ένα μικροσκοπικό χάρτη της Ελλάδας. Το μυαλό γυρνάει πάλι εκεί. Αναμνήσεις έρχονται πάλι. Θυμάμαι τι είπα στη μητέρα μου όταν την αγκάλιασα για να τη χαιρετήσω: "συγγνώμη για όλα τα λάθη που έκανα. Στο υπόσχομαι ότι θα τα διορθώσω όλα". Και εκεί επάνω, αυτή η υπόσχεση που έδωσα με ξύπνησε. Σα να μου έριξε κάποιος σφαλιάρα στο πρόσωπο. "Και πως θα τα διορθώσεις βρε βλάκα αν σε παίρνει από κάτω? Έτσι διορθώνονται? Με το να στεναχωριέσαι?" Από την άλλη πλευρά, πάω να απολογηθώ στον εαυτό μου: "όχι βεβαια. Αλλα... κάποιες φορες φοβάμαι. Για την υγεία τους. Ανησυχώ μην πάθουν τίποτα." Και συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι που με καίει. Αυτό με νοιάζει όλους αυτούς τους μήνες. Για μένα ξέρω ότι είμαι καλά. Για αυτούς όμως δεν το ξέρω. Αυτό είναι λοιπόν που καίει όλους τους ξενιτεμένους. Το τι γίνονται οι δικοί τους. Τώρα ξέρω, καταλαβαίνω. Νόμιζα πως ήξερα, αλλα τελικά αν δεν το ζήσεις.....
Καθαρίζω το μυαλό λίγο. "Σκέψου θετικά, θεωρώντας ότι είναι καλά και προχωρα. Κοίτα να κανεις τη ζωή σου καλύτερη εδώ και έτσι να τους κανεις και αυτούς χαρούμενους. Αν είσαι εσύ εντάξει και το ξέρουν, τότε όλα θα είναι τέλεια. Η απόσταση θα είναι απλώς ένα τηλεφώνημα. Τίποτα άλλο."
Να με συγχωρείτε που μοιράστηκα μια στενάχωρη προσωπική στιγμή. Άνθρωπος είμαι και καμια φορα δεν αντέχω. Σας ευχαριστώ που αφιερώσατε λίγο από το χρόνο σας να διαβάσετε τις στενάχωρες αυτές σκέψεις μου. Να είστε όλοι καλά.
Ώρα Μελβούρνης 19:23. Η ζωή κυλά ομαλά........