8η μέρα:
Ενώ περιμέναμε να συνεχίσει το χθεσινό τροπάριο ο ιδιοκτήτης, αντιθέτος μας υποδέκτηκε μες στη καλή χαρά, προσφέροντας μας ένα πλουσιοπάροχο πρωϊνό με φασόλια, μπεϊκον, ζαμπόν, κάτι απο αλλεσμένο κρέας απο αρνί και βόδι (που φυσικά δε το ακουμπήσαμε) και ζεστό καφέ.
Πιάσαμε τη κουβέντα και μας ρωτάει γιατι δε πίνουμε το καφέ (φυσικά μας ρώτησε για το αλλεσμένο κρέας αλλά του είπαμε οτι δεν είμαστε φαν σε τέτοιου είδους κρέατα) και του λέμε οτι εμάς μας αρέσει ακόμα και με κρύο καιρό να πίνουμε κρύο καφέ. Ξαφνικά τρέχει στη κουζίνα και έρχεται με το ... άγιο δισκοπότηρο, συγγνώμη με ένα κουτί φραπέ που είχαν αφήσει κάτι έλληνες μοτοσυκλετιστές, κανα μήνα πριν.
Το τι νιώσαμε δε περιγράφεται, ακόμα και τώρα που γράφω νιώθω ρίγος, το γεγονός οτι κάποιοι έλληνες πέρασαν και του άφησαν ένα κουτί φραπέ για όποιον έλληνα περάσει περάσει απο εκεί (οπως του είχαν πεί), για μένα προσωπικά δείχνει κάτι.
Με τα πολλά, ξεκινούμε για το Ullapool στη βορειοδυτική Σκωτία. Η διαδρομή ειναι 100% επαρχιακοί δρόμοι, δρόμους πλάτους ενος αμαξιού. Για να μπορεί να γίνει η κυκλοφορία σε μικρές αποστάσεις είχαν κάτι εξοχές (τα pass place) όπου όταν συναντιότουσαν δυο αμάξια, αυτό που είχε την εξοχή έκανε στην άκρη να περάσει το άλλο. Φυσικά αυτό δε ίσχυε με εμάς, σε όλες τις συναντήσεις, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μας άφηναν οικειοθελός.
Είμαστε πλέον στα HIGHLANDS … επιτέλους. Τα υψίπεδα είναι γεμάτα με πράσινο, στα ποτάμια αλλά και στη βροχή και το κρύο. Άλλο να το λες άλλο να το ζεις, με μια λέξη: '' ΜΑΓΕΙΑ''.
Η διαδρομή είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, η πρώτη μας σημαντική στάση ήταν στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στους Βρετανούς στρατιώτες των τριών σωμάτων που έχασαν τη ζωή τους κατα τη διάρκεια πολέμων, είναι ένα μνημείο σε κοινή θέα (όχι σε κάποιο κτήριο οπότε χωρίς εισητήριο) οι φωτογραφίες και τα μηνύματα των συγγενών των νεκρών.
Επόμενη στάση, το κάστρο Essien. Όλοι το θυμόμαστε σαν σκηνή από τη ταινία Highlander, ένα απο τα ομορφότερα κάστρα που έχω δεί ποτε μου. Δε ξέρω αν έφταιγε η βροχή, αλλά η θέα του και μόνο σε πάει σε άλλους χρόνους, παλιούς, νόμιζες οτι σε λίγο θα έβγαιναν οι Σκωτζέζοι έτοιμοι για πόλεμο με τους Άγγλους. Φοβερή εικόνα, φοβερό τοπίο και ευτυχώς που έβρεχε για να το κάνει ακόμα καλύτερο.
Το καλύτερο κομμάτι (οδηγικά) της διαδρομή, είναι η ανάβαση/κατάβαση του Applecross που δικαίως χαρακτηρίζεται σαν το Stelvio της Σκωτίας. Φιδίσιος, στενός βρεγμένος δρόμος και ένα πράσινο v-strom να ξύνει τις πλαινές βαλίτσες , το gs να ακολουθεί καταπόδας έτοιμο να το καταπιεί και το ανέβασμα έγινε σε χρόνο dt. Φτάνουμε στη κορυφή και είμαστε μέσα στα σύννεφα, αν είχες μαχαίρι μπορούσες να τα κόψεις, τόσο πυκνά. Ανάβουμε αλάρμ και σιγά σιγά μιας και ίσα που βλέπαμε ο ένας τον άλλο, με αναμένα τα προβολάκια ομιχλης κάνουμε τη κατάβαση στο επίπεδο της θάλασσας.
Είμαστε πλέον στο επίπεδο της θάλασσας και βγαίνει ο ... ήλιος, ναι μετά απο 2,5 μέρες συνεχόμενης βροχής, είδαμε ήλιο. Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Ullapool, ένα πανέφορφο ψαροχώρι. Είναι κτισμένο στη τέλος ενός φιόρδ και αποτελεί ένα απο τα λιμάνια για τα πλοία που πάνε στην Ισλανδία. Το πανδοχείο, μας το είχαν προτείνει τα παιδιά απο gsforum.uk και ήταν όμορφο, καθαρό, και με το πάρκινγκ εντός, δίπλα απο τη pub. Έτσι το gs του αδερφού μου, το δικό μου dl ξεκουραζόταν μαζί με ένα ΧΧ, ενα yamaha και ένα norton ακούγοντας ροκάκια.
Απάντηση με παράθεση