Είχα κοντά δέκα χρόνια να πατήσω στα μέρη της Ικαρίας της Ιχθυούσας. Τότες είχα περάσει αξέχαστες μέρες και την έψαχνα να ξαναβρεθώ εκεί. Από την μια οι πιο πολλές μέρες από της άλλη η διάθεσή μου να ψάξω πιο βαθιά από αυτό που σου παρουσιάζεται μπορώ να πω ότι αναίρεσα πολλά από αυτά που προείχα δει.
Για να τα βάλω σε μια σειρά , ήθελα να γράψω την γνώμη που σχημάτισα για την Ικαριά όμως ότι και να σου πει κάποιο άλλος είναι απλές πληροφορίες , αν δεν το ζήσεις δεν ξέρεις τι σημαίνει.
Εν πρώτης η Ικαρία σαν τόπος σου δίνει την εντύπωση των αργών και τεμπέλικων ρυθμών που αγκαλιάζει κάθε τυράκι που θέλει να αισθανθεί ελεύθερα και τελικά φιλοξενεί στις παραλίες της κάθε λογής ανθρωπάκο. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου πιο πέρα. Η κοινωνία της Ιακρίας και μιλάω για την περιοχή των Ραχών καθώς ο Αγ. Κύρηκος δεν νοείται Ικαρία έχει πολλές προσμίξεις πληθυσμού, η κοινωνία της λοιπόν είναι κάτι το αξιοπερίεργο που θα έπρεπε να το ζηλέψουμε αν μπορέσουμε να καταλάβουμε το σκεπτικό τους . Από παλιότερα που βρέθηκαν σαν πολιτικοί εξόριστοι στο νησί πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων και της γνώσης όλοι τους λόγω κοινωνικών φρονημάτων μετέδωσαν μια αριστερή πολιτική ροπή στην κουλτούρα των Ικαριωτών. Αυτό τελικά είχε τα καλά και τα άσχημα. Τα άσχημα είναι ότι είναι τελείως παραμελημένοι από την εκάστοτε πολιτική εξουσία, σιγά όμως το καινούργιο , κάθε νησί εκτός Μυκόνου και συναφών υποφέρει από το ίδιο πρόβλημα της εγκατάλειψης. Τώρα για τα καλά μπορεί να πει κανένας ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε ένα πρωτότυπο σχήμα μιας κοινωνίας που δεν άγεται και φέρεται από το χρήμα. Έχουν άλλες προτεραιότητες όπως το να ζουν με τους ανθρώπους τους να στηρίζουν ο ένας τον άλλο να χτίζουν οικογένειες με ισχυρά ηθικά θεμέλια να μεγαλώνουν τα παιδιά τους δίνοντας τους μια υγιή άποψη κατ εμέ για το σωστό και το λάθος. Ο αργός ρυθμός που φημίζεται στην Ικαρία δεν είναι τίποτα άλλο από ακριβώς αυτή την έκφραση ότι «ξέρεις ρε μεγάλε…επειδή είσαι ο τουρίστας με το χρήμα δεν θα ξεπουληθώ να τρέχω και να σε προσκυνάω…όχι αν θες θα μάθεις να με σέβεσαι και να περάσεις από εδώ από το νησί μου ήρεμα κι ωραία χωρίς κανένας να σε κοροϊδέψει και χωρίς να ενοχλήσεις την ηρεμία μας…».
Είναι τρομερό να το σκεφτεί κανένας μια και οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ιδιαίτερα πλούσιοι αλλά σίγουρα δεν έχουν το χρήμα για θεό τους.
Παρατήρησα πάντως ότι στο νησί δεν υπάρχουν άλλες πλυθυσμιακές μειονότητες όπως οι αλβανοί , αλλα όπως μου εξήγησαν και οσοι έμειναν μετά από κάποιο τραβηγμένο και αυτυχές περιστατικό έχουν αφομοιωθεί πια και δεν ξεχωρίζουν. Παρατήρησα ακόμη ότι στην Ικαρία η άσφαλτος π.χ. ανάμεσα στο δρόμο Αρμενιστής και Ράχες απολαμβάνουν την τελειότερη άσφαλτο που θα την ζήλευε κάθε Αθηναϊκό δρομάκι…μα γιατί εκεί αυτό που στρώνεται δεν είναι νοθευμένο είναι καθαρή άσφαλτος. Οι δε οδηγοί δεν ξέρω ρε παιδί μάλλον δεν είχαν συνεννοηθεί να μου κάνουν ομαδική πλάκα αλλά μέσα στη γενικότερη φιλοσοφία της χαλάρωσης θα παραμερίσουν θα σε προσέξουν εσένα που έχεις μηχανή θα πέσουν ακόμα και στο χωμάτινο κακοτράχηλο κομμάτι του δρόμου και ας ήταν ταρίφας με αγοραίο σου έκανε χώρο να περάσεις. Αμ το άλλο με τα φώτα τι πράγμα είναι αυτό… το βράδυ λογω ανύπαρκτου φωτισμού αναγκάζεσαι να ανοίξεις προβόλια, το ίδιο και κάθε ένας που θα έρχεται από την απέναντι μεριά. Ε όλοι όσοι συνάντησα τόσα βράδια που έμεινα εκεί κάθε φορά που απαντιώμαστε κατέβαζαν σε μεσαία χωρίς άλλη κουβέντα χωρίς εκείνο το πονηρό γελάκι ότι ξέρεις εγώ σε προσπέρασα και αδιαφόρησα σε τύφλωσα και καλά σου έκανα.
Ένα βράδυ στις Ράχες στο καφέ που μαζευόμασταν «η Απόλαυση» ( Οι ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ λέμε..) αναγκάστηκε ο μαγαζάτορας να σηκώσει κάποιον ντόπιο που μπεκρόπινε σε ένα τραπεζάκι μόνος του μια και έφτασαν παρέα τουριστών, ε αμέσως η παραδίπλα παρέα που ήταν ντόπιοι τον περιμάζεψαν να καθίσει μαζί τους να μην νιώσει αποδιωγμένος ας ήταν και μεθύστακας…
Πολλά τα παραδείγματα σε καθημερινή βάση , η αλήθεια είναι ότι η Ικαριώτικη κοινωνία είναι πολύ σφιχτά δεμένη και ότι κάνουν το κάνουν όμορφα και σιγά χωρίς βιασύνες αλλά σταθερά. Τους δε ξένους τους αφήνουν να πιστεύουν ότι θένε και χωρίς να τους δίνουν πολύ σημασία βασίζονται αναμεταξύ τους. Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο αριθμός των σφηκών αυτων των μικρών ενοχλητικών εντόμων εκεί είναι υπερβολικά αυξημένος με αποτέλεσμα όταν πας σε κάποιο ταβερνάκι να φας πρέπει να σε θυμιατίζουν εμ καφές ελληνικό που να καίγεται για να καλμάρουν την επίθεση από τις σφήκες. Ε λοιπόν η αλήθεια όμως είναι πιο πέρα, ο πληθυσμός αυξήθηκε απότομα από τότε που σταμάτησαν να ψεκάζουν με φυτοφάρμακα και οι σφήκες βέβαια τρώνε το ΔΑΚΟ το μικρόβιο της ελιάς με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη παραγωγή και λάδι χωρίς οξέα. Και όλα αυτά εξ αιτίας της σφήκας που ρυθμίζει το περιβάλλον …
Ε όταν το συζήτησα με ντόπιους άλλαξα κι εγώ αντιμετώπιση και κατάλαβα ότι αν θέλεις να φας θα πρέπει να αφήσεις ένα κομματάκι από τον μεζέ σου παραπέρα να τις ταΐσεις με άλλα λόγια και όλα θα είναι μέλι γάλα μετά. Έβαζα κι εγώ λοιπόν κάθε φορά ένα κομματάκι κρέας και καθόμουνα και παρατηρούσα το ασκέρι που τρωγότανε ..
Από συναυλίες άλλο πράγμα ,
Θανάσης Παπακωσταντίνου, Μάλαμας και Περίδης , μεταξύ μας ο Μάλαμας τραγουδάει σαν ξυλοκόπος δίπλα στον Περίδη καλά νάναι ο άνθρωπος , πανυγήρια να φάνε και οι κότες και ρακόμελα για όλους μέχρι το πρωί…
Είναι αλήθεια ότι ο όλος τόπος ζωής σε κάνει να ξεχνιέσαι και να αφήνεις πίσω τις μικρότητες της καθημερινής Αθηναικής κοινωνίας που θα ήταν ονειρική κατάσταση αν ποτέ άλλαζε προς τα εκεί. Σου δίνει την ευκαιρία μέσα από τους αργούς ρυθμούς της να μιλήσεις να επικοινωνήσεις με ανθρώπους να νιώσεις και εσύ άνθρωπος όχι γρανάζι που κυνηγάει το χρήμα … Τώρα όμως αυτό πρέπει να μπορεί σαν το καταλάβεις , πώς να το πεις στα παιδάκια που πάνε να ζήσουν την επανάστασή τους στη Μύκονο και στη Σαντορίνη..( χωρίς να το λέω σαν κακία).
Φοβάμαι ότι ξεχάστηκα να αναφέρω κι άλλα πολλά που γέμισαν το μυαλό μου είτε σαν σκέψεις είτε σαν γεγονότα γι αυτό θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους…
Καιρό είχα πάντως να νιώσω τόση ξεκούραση όπως αυτό το καλοκαίρι..
Αφιερωμένο στο Ηλία , τη Στέλλα , την Άννα την κα Αθηνά με τις σπαλομπριζόλες της, το γκαρσόνι στο μαγαζί της παραλίας στο γέρο που πιάσαμε κουβέντα ένα πρωινό στις Ράχες σε όλους τους Ικαριώτες που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε γι αυτό που είναι αυτό το αυθεντικό …
Απάντηση με παράθεση