300 τροποι θανατου

[blackrose]

Οπου πεθαινει ενας νεκροζωντανος ακομα.
θοδωρος σαραντοπουλος 1983 εκδ.Υακινθος


[…] Ξηπναω ξανα μετα από τεσσερις ωρες. Ο ιδρωτας εχει μουσκεψει το μαξιλαρι μου. Προσπαθω να τραβηξω το σεντονι που μου πνιγει το προσωπο.Ενα ανημπορο χερι παλευει με το υφασμα. Μαχη αρχιζει και αγωνια . "Μανα;!" φωναζω.Σιωπη.
Αργα-αργα ερχεται η συνειδητοποιηση.Δεν υπαρχει μανα…Πανε τοσα χρονια που… Ριχνω μια ματια στο ρολοι. 12. Σηκωνομαι και ανοιγω τα πατζουρια. Ο ηλιος με χτυπαει καταματα. Τα κλεινω γρηγορα για να συνηθισουν στο φως.
Δυο λεπτα αργοτερα βλεπω καθαρα. Πρωτη ματια κατω. Το ΚΑΤΑΝΑ! Είναι εκει;.. Ναι …Είναι εκει! Γερμενο στο πλαινο σταντ του αναπαυεται ακουμπισμενο στη ριζα της πολυκατοικιας. Το κοιταζω καλα-καλα. Το χαζευω. Οι λαμψεις από τα νικελ του φτανουν μεχρι εδώ πανω. Την εβγαλε ακομα μια νυχτα… Δε μου το κλεψανε! Η αλυσιδα το κραταει γερα ασφαλισμενο πανω στην κολωνα. Τουλαχιστον γι' αποψε… Τρεχω και βαζω το κεφαλι μου κατω απ' τη βρυση. Ξυπναω.
Ντυνομαι γρηγορα-γρηγορα. Περναω τις μποτες και τις άλλες ιστοριες και δρομο. Σε μισο λεπτο ειμαι μπροστα στο ΚΑΤΑΝΑ. Είναι γκριζο και κατακοκκινο και μαυρο.SUZUKI γραφει και το ονομα είναι γερτο, πλαγιασμενο πανω στο τεποζιτο,σαν να κοιμαται. Όπως κοιμουνται και τα 65 του αλογα κατω απο τους αστραφτερους κυλινδρους,τους εκκεντροφορους,
τις βαλβδιδες, τα καρμπιρατερ και τα φιλτρα. Χαιδευω με τις ακρες των ματιων μου τις απαλες του γραμμες. Τουτο το υπεροχο μηχανημα το φτιαξαν οι μακρινοι λοξοματηδες εκει που πεσανε οι βομβες. Τους στελνω ένα φιλι που το ακουμπαω στο κρυο μεταλλο του τιμονιου. Ρουφαω την παγωνια και την σκληραδα του. Αγγιζω το μαλακο πλαστικο της σελας. Τραβαω τις σκονες με το μανικι. Μετα ξεκλειδωνω την αλυσιδα. Τη γυριζω λιγο με το ένα χερι και την περναω στη μεση μου.
Κλικ! κουμπωνει το λουκετο και με σφιγγει στην παγερη του αγκαλια. Τουτη η αλυσιδα εχει ανοιξει τεσσερα κεφαλια ως τωρα. Μετα αργα, μαλακα, ανεβαινω στη σελα. Ανοιγω το διακοπτη και παταω τη μιζα. Το μοτερ παιρνει μπρος ελαφρα.Το αφηνω να ζεσταθει. Σιγσ-σιγα του δινω λιγω γκαζι. 2.000…3.000 στροφες…Κλεινω το γκαζι ξανα. Το μοτερ δουλευει ησυχα, απαλα. Ο ηχος του πλουσιος και υποκωφος με γεμιζει. Νιωθω μικρους, αδιορατους κραδασμους να ξεκινουν από τα εγκατα του μηχανηματος και να ανεβαινουν από τα αρχιδια στο σωμα μου.
Ανεβαζω το σταντ και πεταω την πρωτη. Αφηνω μαλακα το συμπλεκτη. Το ΚΑΤΑΝΑ αρχιζει να κυλαει αργα. Κατεβαινω το πεζοδρομιο και η μερα αρχιζει.[…]

[…] Με λενε κλεφτη και φονια… Όμως εκεινο που λεω εγω, αδελφε μου, εναι τουτο: "Δε με χωρανε τα καλουπια τους". Δεν εχει σημασια ποιος ειμαι και τι ειμαι. Μη με ψαχνεις.. Δε με βρισκεις. Πουθενα… Μπορει να με βρεις στην αρχη της Βουλιαγμενης η χαμηλα στη Συγγρου… μετα από τις αδελφες και τους τραβεστι…Μετα.. Παντα μετα… Μετα από ολους… εσας… Να κοιταω ολο τουτο το χαος που ονομασατε Πολη, και να σκεφτομαι διαφορα περιεργα και ενοχλητικα συνηθως, όπως: Τι σκατοπολη που είναι η Αθηνα…! […] [...] Οπου και να κοιταξεις τσιμεντα, καυσαερια και αυτοκινητα. Ζουν σαν τα ποντικια ολοι, ο ενας πανω στον αλλον…εχει κι εκεινη τη μοστρα, την ακροπολη, που εχει μαδησει κι εχει μεινει τσουτσουριτικη και βρομερη, η φουκαριαρα. επι διχτατοριας ανεβαινανε οι μπαγλαμαδες με χλαμυδες και αλογοουρες και παιζανε τους αρχαιους! Ειχε φοβερη πλακα, αδελφε! εγω ημουνα δεν ημουνα δεκατεσσαρων χρονων τοτε. Ένα ολοκληρο εθνος λακησε. 12 εκατομμυρια ανθρωποι το βουλωσανε, μουλωξανε, χεστηκανε, κλασανε, κοιταξανε τη βολη τους και 10 καραβαναδες, και τι καραβαναδες, ηλιθιοι, ασχετοι, τους κατσανε στο σβερκο! Κι ολοι οι βολεψακηδες το βουλωσανε: Κι αρχισε η ….Αντισταση…. Το νεοτερο ΕΠΟΣ! Οι μισοι την κανανε για Παρισι, οπου, αδελφε, αντιστεκονταν αναμεσα σε γευματα στο Μαξιμ και βολτιτσες στον κηπο του Λουξεμβουργου, τραγουδοντας τον πονο των αλλων που μεινανε πισω. Το στρειδι ηταν πικρο καθως κατεβαινε στο λαρυγγι τους από τη σκλαβια! Τα βουτηρωμενα ψωμακια σκαλωνανε κι αυτά! Κι αυτοι τραγουδαγαν και τραγουδαγαν τη χωρα του φωτος, του ηλιου και της Ελευθεριας…! "Του Ελληνος ο τραχηλος ζυγο δεν υποφερει". Την καρπαζια, όμως, φιλε μου, την αντεχει καλα τουτο το εθνος των χατζηαβατηδων. Κι αρχισε η αντισταση και μπαινανε τρακατρουκες στους σκουπιδοντενεκεδες. Καποιος μαλιστα, εριξε και ένα βαρελοτο στο αυτοκινητο του αρχηγου.
Οι Βασκοι αμολυσανε τη Μερσεντες του Καρρερο Μπλανκο στον πρωτο οροφο της πολυκατοικιας. Κι ειμαστε εμεις, πιτσιρικαδες, και βλεπαμε τους γυρω μας σκυφτους, μικρους, μουνιχισμενους και ανυπομονουσαμε ποτε θα ερθει η ωρα να παιξουμε το δικο μας το χαρτι. Όμως τα μαγειρεματα, αδελφε, μας την σκασανε και "κατερρευσε αναιμακτως" κι ηρθανε οι αυτοεξοριστοι και μας σωσανε και μειναμε εμεις χωρις εχθρο, και χωρις στοχο. Αλλαξε τωρα το βιολι και το 'να χερι νιβει τα' άλλο. Και πλακωσε η φτωχεια κι η ανρχεια και δουλευω σαν το σκυλι τρια χρονια στα μπετα για να παρω το ΚΑΤΑΝΑ. Κι από την άλλη μερια βλεπεις τους αλλους με διπλες βιλες και τα κοτερα και λες, ως ποτε, αδελφε μου, ως ποτε; Ποτε θα τα παρουμε όλα σβαρνα και δεν θα αφησουμε τιποτα ορθιο; Και σκαει μυτη, αδελφε, η απρη στο χωριο, και βλεπεις τα παιδακια να συριγγωντονται στα σχολεια ως επαναστατημενα και τα κοριτσια να πουλανε το κορμι τους για να συριγγωσουνε μετα, κι ολο αυτό είναι, λεει, επανασταση κι εξεγερση κι ελευθερια. Και οι μεγαλοι νταβαδες της ασπρης δινουν συνεντευξεις στην τηλεοραση ως προστατες και δασκαλοι του ηθους. Και οι σεπτοι πολιτες τουτης της ομορφης χωρας ενοχλουνται από τον ηχο της μοτοσυκλετας μου τα βραδια που τρεχω στις παραλιακες λεωφορους, γιατι τουτη η αναθεματισμενη πολη δεν εχει ουτε ένα δρομο της προκοπης, μονος καταμονος, μακρια από ολους και όλα, με το κοντινοτερο σπιτι στα τρια χιλιομετρα. Τους ενοχλει η ελευθερια μου. Δεν κανει να φωναζεις την ελευθερια σου στα μουτρα τον δουλων. Δεν κανει να φωναζεις την ατελειωτη μοναξια και την ατομικοτητα σου στη χωρα των ισοπεδωμενων, του κοπαδιου και της μαζας.
Ολος τουτος ο φωνακλαδικος οχλος που τσιλιμπουρδιζει στις καφετεριες και τα παρκα, που γαμιεται αφυσικα, που κλεινει τις γιαγιαδες του στα γηροκομεια και βασανιζει τα παιδια του, που κλοτσαει τους σκυλους και τους ζητιανους, που γλειφει τους μπατσους, αυτος που ο ιδιος πληρωνει για να τον φυλανε κι αυτοι τον βουρδουλιαζουνε, που βρομαει σαπιλα, που σιδερωνει τα προσωπα των κοριτσιων, που μαχαιρωνει τα αδελφια του για εν χωραφι, οι γριες λεσβιες, οι γεροντοκορες, οι ανεραστες και οι αυτοδιακορευμενες φωναζουν για μενα! Για μενα! που άλλο δεν κανω παρα να καβαλαω τη μηχανη μου ποτε-ποτε ολοκληρο το πορνειο φωναζει για τον πορτιερη! Ετσι μου 'ρχεται…….![…]

Στεκομαι και την κοιταζω, ακουμπησμενος, στη σελα του ΚΑΤΑΝΑ, εδώ, στην αρχη της βουλιαγμενης,περιμενοντας τον Λυκο.[…]

[blackrose]

[…] και τον περιμενω… και τον περιμενω… και δε φαινεται.. Το σουρουπο πεφτει και το ΚΑΤΑΝΑ είναι το μονο γυαλιστερο πραμα σ' αυτή την ερημια. Κανα δυο αυτοκινητα περνανε και ησυχια… νεκρα…ξεραιλα…Μεχρι που το αυτι μου πιανει κατι…! Μακρια ενα Ροοοοο! μπουκωμενο και ξεσπαει η μπορα αδελφε μου! Ενας μοναχικος, μαυροκοκκινος καβαλαρης προβαλλει πλακωμενος. Είναι ο Λυκος…! Ροοοο! κανει το KAWASAKI του, ανακοπη, ρουφαει τεταρτη, και Ροοοοο! ξανα! Περναει βολιδα μπροσταμου, σηκωνει το ένα χερι σε χαιρετισμο, το κατεβαζει στο τιμονι ξανα και φευγει, Ροοοοοοο! Μεχρι να καταλαβω τι γινεται προβαλλουνε μια… δυο… τρεις… τεσσερις, πεντε, εξι μοτοσυκλετες! Κρυβομαι πισω από το ΚΑΤΑΝΑ και κοιταω!
Περνανε πλακωμενα ένα 6'5 Ιτσιμπαν, δυο CB 750, ένα Ζ 1000, ενα 900αρι και τελευταιο αργοκινητο και σερναμενο, αλλα σαν βοδι δυνατο, ενα ΚΖ 1300! Και είναι οι Απατσι σε απαρτια! Ποιος ξερει τι μαλακια εκανε παλι ο Λυκος και τον κυνηγανε! Καβαλαω,ξετυλιγω την αλυσιδα και την περναω στο αριστερο χερι. Το ΚΑΤΑΝΑ φευγει σαν τον ανεμο και σε δυο δευτερολεπτα ειμαι πισω τους. Το 1300 στην ευθεια εχει ριξει στη μαπα σε ολα τα υπολοιπα. Καταβροχθιζει την αποσταση σαν ελεφαντας και βρισκεται καμια εικοσαρια μετρα πισω από τον Λυκο. Ο Λυκος εχει κοψει λιγο. Πιθανως περιμενει εμενα. Πλησιαζω σιγα σιγα. Ειναι ολοι απορροφημενοι στο κυνηγι. Πισω πισω είναι τα δυο 7,5 που πανε διπλα-διπλα, σαν αδελφακια. Πλησιαζω το δεξι, παμε λιγο πλαι-πλαι, και μετα λιγο γκαζι στο ΚΑΤΑΝΑ και περναω διπλα του σαν βελος.Μολις περναω διπλα από το τιμονι του, σηκωνω την μποτα μου την ακουμπαω στη δεξια μανετα του 7,5. Σπρωχνω πολύ απαλα.
Ο τυπος εχει πεσει πανω στο τεποζιτο μολις βλεπει το ποδι μου. Κανει να σηκωθει και το άλλο δευτερολεπτο εχει πεσει πανω στο άλλο 7,5. Γινεται ένα τεραστιο μπερδεμα και τα δυο 7,5 τιναζονται στον αερα. Κρατς! Χερια ποδια στον αερα, οι τυποι κουτρουβαλανε στην ασφαλτο και μενουνε ακινητοι. Και τοτε ολοι γυριζουν προς εμενα! Χε!χε! τους σκαω ένα γελακι! Πλησιαζω το Ιτσιμπαν, οπως πλησιαζει το φιδι. Ο τυπος με βλεπει και απομακρυνεται προς την αριστερη ακρη του δρομου. Τον πλησιαζω και τον σπρωχνω απαλα από το σωμα με το χερι. Το Ιτσιμπαν συνεχιζει το δρομο του προς τα αριστερα γκοπ! πεφτει στο χαντακι, πεταγεται πανω συνεχιζει μεσα στα χωραφια1 Ο τυπος πανω του χοροπηδαει προσπαθωντας να το κρατησει. Μετα… Κρατς! Το Ιτσιμπαν προβαλλει μονο του, ορθιο στον αερα, και πεφτει σηκωνοντας σκονη.
Κανω να γυρισω και … σβιιιν!..! αποφευγω ένα λοστο που περναει τρια χιλιοστα πανω από το κεφαλι μου. Χτυπαω αγρια με την αλυσιδα κι ο τυπος με το 1000αρι φευγει στα χωραφια να παει να βρει το Ιτσιμπαν! Γυριζω και κοιταω γυρω…Ειμαστε δυο και δυο. Εγω και το 900αρι και ο Λυκος με το 1300. Κι ο Λυκος κανει το κολπο. Κατεβαζει μια ταχυτητα και το 1300 περναει διπλα του σαν φορτηγο. Ο Λυκος ορμαει πισω του. Ορμαω στο 900αρι και την ωρα που ειμαι ετοιμος να τον κατεβασω με την αλυσιδα, βλεπω πισω από το κρανος έναν πιτσιρικα!!! Είναι δεν είναι 16 χρονων! Με κοιταει παγωμενος και δεν κανει καμια απολυτος κινηση. Περιμενει να τον κτυπησω! Το KAWASAKI παει σε μια πατσακλη πορεια. Περναω διπλα του και τον κοιταω καλα καλα. Ο πιτσιρικας τρεμει. Του ριχνω μια τελευταια ματια και τον αφηνω και ανοιγω για τον Λυκο. Καθως φευγω ριχνω άλλη μια ματια. Ο πιτσιρικας εχει σταματησει και γυριζει την μηχανη του προς τα πισω. Ο φουκαρας! Εχει παθει την πλακα του! πεφτω στο τεποζιτο και φευγω μπροστα. Ο Λυκος και το 1300 δε φαινονται πουθενα.Παω λιγη ωρα ετσι και ξαφνικα δυο κουκιδες μπροστα μου κινουνται. Ανοιγω λιγο ακομα γκαζι και πλησιαζω. Και συμβαινουν τα εξης περιεργα. Πανε πλαι-πλαι στις στροφες και μολις βγαινουνε στην ευθεια, ο Λυκος πλησιαζει το 1300 και το κλοτσαει μ'ολη του τη δυναμη. Αντι όμως να μπαλατζαρει το 1300, μπαλατζαρει ο Λυκος! Κανει κατι ζικ-ζακ επικινδυνα και ξαναρχεται στα ισα του, ενώ το 1300 μπαλατζαρει ελαφρα και συνεχιζει ακλονητο! Καταλαβαινω ότι ετσι και κλεισει λιγο, ο Λυκος την εκατσε. Ανοιγω το ΚΑΤΑΝΑ και την πεφτω διπλα στο 1300. Ο τυπος που το καβαλαει γυριζει και κοιταζει μια εμενα μια τον Λυκο. Το βλεμμα του κατεβαινει στην αλυσιδα μου. Καταλαβαινει, ξερει ότι δεν θα τον χτυπησω μια και ειμασταν δυο εναντιον ενός, και μας σκαει ένα χαμογελο. Παραταει το κυνηγι και αργα-αργα, σαν αεροπλανο, στριβει προς τα πισω. Νιωθουμε δελφινακια που χαιρεταμε μια φαλαινα! Σε λιγο χανεται από τα ματια μας.
Ο Λυκος ερχεται κοντα. Χαμογελανε και τα μουστακια του. Παραταει το τιμονι, σηκωνει και τα δυο χερια στον αερα και οδηγαει με τη μεση ξεφωνιζοντας: "Γιαχιιιι!" Τα κατεβαζει μετα και παμε πλαι-πλαι. "τι εγινε, ρε μαλακα;" του λεω,
"εχω λεφτα!" μου λεει. "πολλα λεφτα! 750 κολλαριστα!" "Που τα βρηκες;" "Του Λαλακη!" μου λεει. "Γιαααχιιι!" και φευγει ξανα μπροστα. Τρεχω κοντα. "Τι εγινε, ρε παιδι μου;" Κοβει, κατεβαζει και φευγω τωρα εγω! Το μουρλο! Κατεβαζω και παω με τριτη. Ερχεται διπλα μου. Παμε σιγα-σιγα. "Εχω λεφτα, παιδαρε! Λεφτα! Πολλα λεφτα!" Φρεναρει και κατεβαζει. Σταματαει. Σταματαω κι εγω. Ανοιγει το μπουφαν του και βγαζει από μεσα ένα ματσο χιλιαρικα!Πολλα χιλιαρικα! Ολος του ο κορφος είναι γεματος χιλιαρικα! είναι δυο δεσμιδες σπασμενες και πεντε-εξι γερες! "Που τα βρηκες,ρε οργιο;" ρωταω.
Βουταει μια χουφτα και μου τα δινει! Θα 'ναι ισαμε 200! Τα κοιταω, τον κοιταω και τα χωνω στο μπουφαν.[…]

[blackrose]

[…] Μιλαει, μιλαει και ξαφνικα όπως μιλαει ησυχα-ησυχα το κεφαλι του μπροστα μου θρυμματιζεται. Ο Λυκος πεφτει κατω σαν κουτσουρο. Η μηχανη του τον πλακωνει και από τον ανοιχτο του κορφο τα χιλιαρικα σκορπανε στον δρομο. Σαν αστραπη περνανε οι σκεψεις από το μθαλο μου. LONG RANGE,FN H M-16 με διοπτρα! Χωρις να κοιταξω από πού μας εχουν ριξει πεταω πρωτη και φευγω! Μονο η ταχυτητα με σωζει τωρα. Φευγω σκυφτος σαν δαιμονας τραβωντας και τα 125 χιλιομετρα που μου δινει η πρωτη! Ένα αναλαφρο σβιιν! πεφτει εκει που ειμουν πριν μισο δευτερολεπτο! Δυο τρια σβιιν! ακομα και φευγω οσο πιο σκυφτος μπορω κι ο δρομος ανοιγει μπροστα μου κι ο Λυκος είναι μια αναμνηση κι αυτος. Η νυχτα εχει πεσει για τα καλα και γω ξερω ότι πρεπει να χαθω, να εξαφανιστω. Να μην υπαρξω, για ενα διαστημα….
… Κι εχουν περασει εξι μηνες από το φαγωμα του Λυκου. Τα 200 χιλιαρικα που μου μεινανε απο την ιστορια τα ρουφηξε η σκονη. Το κρυφτο στην αρχη και μετα δυο μηνες ντολτσε βιτα, και ουτε καλαβα πως φυγανε. Τα γεγονοτα εξελισσονται ραγδαια. Το καινουργιο αφεντικο αποφασισε να καθαρισει το σταβλο κι αρχισε βαζοντας χερι στην Αστυνομια. Ο Λαλακης και κανα δυο από το συναφι του παιρνουνε ποδι και βγαινουνε στην πιατσα. Αδελφε μου, κι είναι η πιατσα σιχαμα! Το τι γινεται δεν περιγραφεται. Πρωτα-πρωτα όλα τα τσιναρια εχουν HONDES και KAWASAKIA και πανε και στουκαρουνε σαν κοτοπουλα πανω στις κολονες! Μερα-νυχτα τους ξεκολλανε από τα ντουβαρια! Γκομενες με 2,5 και 4,5! Κανα δυο λαντζιτσες καβαλανε και κατι συμμαχικες HARLEY και τετοια! εχει κουφαθει το συμπαν! εχει αρχισει να 'ναι ντροπη να καβαλας μοτοσυκλετα! Η πιατσα γεμιζει από χιλιαδες πιτσιρικαδες που είναι αδιστακτοι και με το ματι θολωμενο από την πεινα! Την πεφτουνε σε χρυσοχοεια,σουπερ-μαρκετ,εισπρακτορες,ξυλωνουνε βιλιτσες και κλεβουνε ψυγεια και τηλεορασεις! Τετοια πεινα εχει πεσει! Η ασπρη εχει αρχισει και πουλιεται επισημως απ' τα περιπτερα σε δυο συνοικιες, μεσα σε φακελακια και με μαζικη συσκευασια, οικογενειακο μεγεθος και τετοια. Πλακωνουνε κι οι κουλτουριαρηδες κι αρχιζουνε να θεωρητικοποιουνε τη φαση και χεσε μεσα. Ολοι οι παλιοι μαγκες εχουν χασει το μπουσουλα. Ο Λαλακης κι οι δικοι του εχουν εξαφανισθει. Ασχολουνται με κατι λατζες στην τρουμπα και τωρα που εχουν χασει την επισημη προστασια της Αστυνομιας δεν τολμουνε να δειρουνε ουτε εμενα…! Αδελφε μου, το συμπαν είναι ανω κατω![…]


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..... (οταν βρω παλι χρονο θα ανεβασω και τα υπολοιπα αποσπασματα απο το διηγημα του Σαραντοπουλου )

[Ichigo]

80s. Μια δύσκολη εποχή αν ήσουν νέος αλλά και συνάμα όμορφη και νοσταλγική για πολλούς αυτής της γενιάς. Μιας γενιάς που είχε ψίγματα λίγης τσίπας και τιμής παντελονάτης πριν ξεφτιλιστούν τα πάντα εντελώς στη δική μου σημερινή γενιά. Όσον αφορά τα μηχανάκια τυχεροί ίσως όσοι τα πρόλαβαν και τα καβάλησαν. Δύναμη και ροπή που κατέβαινε άγρια χωρίς "traction control" και γραμμικούς κινητήρες στον τροχό χωρίς έλεος και καμία προειδοποίηση. Και τι δε θα δινα να καβαλούσα ένα από αυτά και να κατηφόριζα τη Βουλιαγμένης της εποχής εκείνης! Τώρα ακούω μόνο ιστορίες από τους παλαιότερους...

Φίλε όποτε μπορείς ανέβασε και τα υπόλοιπα

[taisteal]

[thePrince]

Παπαριές, με το συμπάθειο...

[blackrose]

[…]Και στεκομαι και εγω και τον κοιταω γιατι ο κυριος Μειντανης,η κουφος, με μαζεψε εδώ μεσα ως σκουπα, η μπραβο, η χερι, να του κραταω καθαρο το μαγαζι από τοτε που εφυγε ο Λυκος κι εμεινα χωρις αδελφο. Και καθομαι με τα μπρατσακια μου απλωμενα στον παγκο κι ερχονται οι πιτσιρικαδες και τα κοιτανε και εχω αποκτησει και θαυμαστες![…]
[…] Κι είναι μια υπογα μεγαλη, μαυρη στο συνταγμα γεματη φλιπερακια. Ηλεκτρονικα ματζαφλαρια, δηλαδη, γιατι τα παλια, καλα τζογαδορικα φλιπερακια τα εχει απαγορεψει το χρηστο κρατος. CORINTHIANS,SPACE INVADES,PACKMAN,SCAMBLER και αλλα και μαζευονται τα πιτσιρικια από τα φροντηστηρια που τα στελνουν οι τσοπαναρεοι στην αθηνα να σπουδασουνε γιατι επεσε η δικτατορια και περασε η μοδα της μπασκιναριας. Τωρα πρεπει να γινουν γιατροι και δικηγοροι.[…]
[…] Δεν περνανε δεκα λεπτα κι ακουω φωνες και φασαρια και βγαινω εξω και βλεπω τον σφηγγακια να εχει κολλησει την καμα του στην κοιλια του αλλουνου και τον εχουν βουτηξει δυο μπατσοι και τον αλατιζουνε. Ο άλλος φωναζει "Μανα μου! μανα μου!" χαμω και τρεχουνε τα αιματα του και βγαινουν ολοι εξω κι ο κουφος μου κλεινει το ματι και κατεβαινουμε οι δυο μας στο αδειο μαγαζι. Μολις καθομαστε στον παγκο μπουκαρουνε τεσσερις πεντε ροπαλοφοροι, αμολιουνται και ψαχνουνε δεξια-αριστερα, στις τουαλετες, παντου. Ψαχνουνε για ασπρη,ξερω. Δε βρισκουνε τιποτα κι ερχεται ενας βαρυς και μου το σκαει: "Γδυσου!" σχεδον του λεω: "Οριστε;;;"Και ο βαρυς ξανα: "Γδυσου ρε!" και μου κουναει το γκλοπ του μες τη μαπα. οποτε, τι κανεις; γδυνεσαι! απλα-απλα και σκετα. Άλλο δε με νοιαζει παρα που θα δουν τα κρινακια, γιατι δυστυχως εχω δυο κρινακια τατουαρισμενα στην πλατη. Φτου ρε παιδι μου! Βγαζω το τζακετ και το πουκαμισο και μενω με το παντελονι. Ερχεται ο τυπακος και ψαχνει τα μπρατσακια μου για τρυπες. βλεπει ότι ειμαι καθαρος,ασπρος-ασπρος σαν το γαλατακι της μαμας και απογοητευεται."βγαλε τα παπουτσια,ρε!" μου ξαναλεει. βγαζω τις μποτες. Μου κοιταει τους ατραγαλους. Θελω να του πω " ειμαι καλο παιδι, κυρια αστυνομε" όταν βλεπει τα κρινακια. "τι είναι αυτά;" λεει και τα κοιταει με γουρλωμενα ματια. Εγω δε μιλαω. "Τι 'ναι αυτά, ρε;" ξαναρωταει ο τυπος και μετα βαζει τις φωνες. "Μεσα! Ολοι μεσα! Για εξακριβωση!"Φτου, ρε παιδι μου, ξανα! ξερω ότι δεν είναι ωρα για ζοριλικια. Μαζευω τα υπαρχοντα και βγαινω μαζι με τους ροπαλοφορους κανοντας νοημα στον κουφο. "κουφε, το ΚΑΤΑΝΑ!" Ο κουφος καταλαβαινει και μου γνεφει. "θα βαλω να το φερουν μεσα. Τραβα, μη σε νοιζει".Μας μαντρωνουνε ολους σε μια κλουβα. Εμενα και δυο τρεις χαχηδες που ειχαν σταματησει να κανουν χαζι. Τα εξυπνα παιδακια, βλεπεις, το ειχαν κοψει λασπη. Εγω, η δουλεια…..εμεινα. Ο σφηγγακιας παει τιμητικα με ειδικη συνοδεια, σε άλλη κλουβα, μονος του. Μας τραβανε σε ένα τμημα. Εκει τα διαβαστερα παιδακια, καθοτι η εξακριβωση δειχνει ότι είναι φοιτητες τα καημενα, πανε σπιτακια τους. Και μενω ξαφνικα εγω.Η εξακριβωση δειχνει: ".…πρωην φοιτητης φυσικομαθηματικης, διεκοψε τις σπουδες του και πηγε Στρατο. Εξι μηνες φυλακη για σειρα παραπτωματων περι την Υπηρεσια…. εργασθηκε πεντε ετη εις τα μπετα ( οικοδομες)… Συλληφθεις δυο φορες εις τα γεγονοτα του πολυτεχνειου. Συλληφθεις δυο φορας δια χρησιν ινδικης κανναβεως. Ηθωωθη λογω αμφιβολιων. Συλληφθεις εξι φορας δια διαταραξιν της κοινης ησυχιας και της κυκλοφοριας (Αυτοσχεδιοι αγωνες μοτοσυκλετας)…." Μαλιστα! ηταν η εποχη που τρεχαμε με τα 4,5 τα HONDA, τα μαυρα! Ωραιες εποχες! "…Φερεται ως απολιτικος…" Ωραιο! αυτό το τελευταιο μου αρεσε! "… ο πατηρ του…" και μετα λεει κατι ωραια για τον μπαμπακα μου που δεν τα ηξερα! βεβαια, ο ανθρωπακος είναι θαμμενος τεσσερα χρονια τωρα, αλλα τη ψαχνεις να βρεις! Ο τυπακος ο βαρυς μου λεει: " Μαγκακο, θα σε κλεισουμε μεσα τωρα, κι αυριο με το καλο, βγαινεις…! μη προς παρεξηγηση, δηλαδη, αλλα μπορει να ξερεις τιποτα για την φασαρια…" Μαλιστα, λεω εγω. Αμα σου ξηγιουνται ετσι ωραια, δεν πρεπει να το παιρνεις αναποδα! Τα μαζευω λοιπον και με πανε στην υπογα και με χωνουνε σ' ένα κελακι. Ετοιμαζομαι να πεσω για υπνο και βλεπω που τραβανε πανω τον σφηγγακια, δεκαξι χρονων φιδακι.
Δεν εχω κοιμηθει κανα- δυο ωρες και χραπ! χρουπ! ξαναφερνουνε τον σφιγγακια και τον χωνουνε στο απεναντι κελι. Μολις φευγουν οι τυποι ο σφιγγακιας μου σφυριζει. " θα σε χαρακωσω!" "Γιατι ρε αγορι;" τον ρωταω. " Μ' εδωσες!" σφυριζει ξανα. " Εισαι καλα, ρε μαλακισμενο;" τον ρωταω. "Μολις βγουμε εξω, θα σε φτιαξω!" μου ξαναλεει ο σφηγγακιας. Μου τη δινει το τσογλανακι! "Αμα βγουμε εξω θα σου κατεβασω το παντελονι και θα στις βρεξω στα μαλακα!" του λεω εγω. "θα σε φτιαξω, φερτακια! θα σε χαρακωσω, χαφιε!" ουρλιαζει ο σφηγγακιας. Κοιτα το μαλακισμενο που θα μου βγαλει καμια βρομα! "Σφηγγακια, βουλωσε το να κοιμηθουμε, κι αμα βγουμε εξω θα τα πουμε!" του λεω τσαντισμενος. Ο σφηγγακιας μουρμουριζει κανα-δυο ωρες ακομα και μετα το βουλωνει. Εγω στριφογυριζω πανω στις ταβλες και στο τελος με ξαναπαιρνει ο υπνος.[…]
[…]Ο σφηγγακιας τρωει τεσσερα χρονια και τον μαντρωνουνε. Τι να πεις, αδελφε μου! Τι μαλακιστηρια είναι τουτα! Σε λιγο θα φτιαξουν και συμμορια![…]
[…]Οι μερες περνανε η μια πισω απ' την άλλη, ιδιες, απαραλλαχτες. Άλλο δε με νοιαζει παρα που αυτή η δουλεια με κραταει μεσα ολη μερα και το ΚΑΤΑΝΑ κοντευει να σκουριασει. βεβαια, ο κουφος μου χωνει δυο χηνες καθημερινως, τακτικα κι ανελλιπως. Οι Απατσι, οι ELECTRONICS, ολος ο καλος ο κοσμος εχει εξαφανιστει. Ουτε ακουγονται πια. Τους θυμαμαι με τους ωραιους, καλαμπουρατους τσαμπουκαδες τους και μου λειπουν. Τουτοι οι καινουργιοι σφαζονται για ψυλλου πηδημα. Ουτε καταλαβαινει κανεις γιατι σφαζονται. Οι μηχανοβιοι δε σφαζανε παλια. Ηταν μονο φασαρτζηδες και τρεχαληταδες. Τσακωνοτανε μεταξυ τους για τα λημερια,τις γκομενες και τα ποστα. "Σφαρες επιρροης" οι κυριοι! Ακομα και όταν καποιος τους νοικιαζε, παλι δεν κανανε ζημια. Τη ζωη σου σου την εδωσε ο θεουλης και κανεις δεν εχει δικαιωμα να σου την παρει. Ακομα και ο λαλακης που δεν χαμπαριαζε από τετοια,εβαλε κι αλλους να μας βρουνε μαζι με τους απατσι, τοτε που μας κυνηγουσε. Αλλωστε, σου λεει, μπορει να τον πιασουνε οι απατσι και να του παρουν τα λεφτα του και μετα να πρεπει να κυνηγαω τους απατσι! Ετσι εβαλε εκεινα τα παιδακια του συναφιου του από την διωξη ναρκωτικων με την καραμπινα που φαγανε τον Λυκο…. Παει και αυτος! Αδελφε μου, τι μελαγχολιες….! Συγκινιεμαι σαν κοριτσακι! Α, ρε Λυκακο…! Κατσε, ρε παιδι μου, υπομονη…! θα σου 'ρθω, μη βιαζεσαι! Καποια λακκουβα θα με παραμονευει πουθενα,καποιος γιωταχης θα πλακωνει τα γκαζια του για να δειξει στην γκομενα πως παει το εργαλειο και θα σου 'ρθω. Μπορει και να με φανε τουτα τα φιδακια…! Μη βιαζεσαι, ρε Λυκακο! θα 'ρθει η ωρα μου και μενα….![…]

[blackrose]

[…] Κάθε βραδυ,μολις κλεισει το μαγαζι, παιρνω το ΚΑΤΑΝΑ και παω μια βολτα. Η παραλια εχει γινει αγνωριστη, παντου τραβεστι! εχουν εκτοπισει και τις γυναικες! οπου γυρισεις να δεις, αμερικανακια ναυτακια πρεζωμενα μεχρι τ' αυτια, ψωνιζουν τραβεστι για γυναικες! φαντασου το τι επακολουθει! Γυρναω τις νυχτες, κι η νυχτα επαψε πια να 'ναι φιλικη για μας. θυμαμαι τις παλιες νυχτες που εβγαινες εξω και ξαναγυριζες μεσα λυτρωμενος. Τωρα βγαινεις και όλα σε διωχνουν,σε αρρωσταινουν. Δυο-τρια πραγματα που πιστευες και γουσταρες, τα εφαγε η μαρμαγκα,ο πολιτισμος τους![…]
[…]…Μπραοοορρρ!..160!..180!.. Κι αυτή είναι η τριτη μου, αδελφε! λιγο αναποδο, σπασιμο μεσης, κρεμασμα γονατο, 185… 190… 200 στρογγυλα, κι είναι η τεταρτη! Εχω άλλη μια, αλλα δεν την βαζω συχνα… 240 φουλ, γεματα κι ατοφια το ΚΑΤΑΝΑ! αλλα που να τα χτυπησεις και για ποσο; Μονο εθνικη. Όπως τωρα! ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ! Το ΚΑΤΑΝΑ δεν ακουγεται με την πεμπτη, η μαλλον ο ηχος μενει πισω μου… 210…20…30! Και το ΚΑΤΑΝΑ είναι ετοιμο να δωσει και αλλα σαν να μην τρεχει τιποτα! Ο αερας είναι ένα αρπακτικο με νυχια και δοντια που εχει πεσει απανω μου, αλλα δεν τρεχει τιποτα. Μονο η νυχτα, είναι οφορφη… πολύ ομορφη αδελφε μου, με 230 την ωρα!... κοβω λιγακι, μια δεξια, ανοιχτη καμπυλη, πεφτω στα 180, περναω από κατι σαμαρακια πετωντας και χωνομαι στη μεγαλη ευθεια. Γκαζιά, πεμπτη και το ΚΑΤΑΝΑ δινει 240 για τρια δευτερολεπτα! παει η ευθεια, κατεβαζω αρπαχτα, 160, και μπαινω με κωλια, κι αναποδο, πρεπει να φτασω τα 120 προτου μπω στην άλλη στροφη, σβυνω γκαζια, Ροοοοοοο!!!, ριχνει τις στροφες του το ΚΑΤΑΝΑ, πισινο, μαλακά, μπροστινο,πισινο, μπροστινο… το πισω λαστιχο κοσκινιζει λιγακι, το κραταω με λιγο αναποδο κι ανοιχτο γκαζι, 120, και μπαινω ανετα… ευθεια ξανα, σαμαρακια, λακκουβες, γλιστρες, κατεβαζω κι άλλο, 80 χιλιομετρα… 60… 45, τερμα το καλαμπουρι για σημερα…
Μπορει πιο βραδυ να ξαναρθω…. παω στα 60 σταθερα και κοιταω πισω. Η εθνικη είναι αδεια. Ποιος να βγει μιαμιση ωρα; κανω στροφη επι τοπου και μπαινω στο ρευμα που παει για την πολη. Αργα-αργα τσουλαω. Εκπληκτικη ησυχια. Δεντρα δεξια κι αριστερα και σκοταδι… Ομορφια,αδελφε μου, ομορφια! Εχει ένα ωραιο φεγγαρακι και περα μακρια, η θαλασσα φαινεται να λαμπυριζει. Αυτή ζει μονη της, για παρτη της, αδελφε… δεν τρεχει τιποτα με μας. Δεν εχει αναγκη κανενα. Μας εχει ολους χεσμενους… Ερωτας κι αυτος, ε! να αγαπησεις τη θαλασσα! Την εκατσες από χερι! κι όμως… δε θα αξιζε αυτος ο ερωτας από οποινδηποτε άλλο; χεσε μεσα, γερναω και αρχιζω και κουλτουριαζω..! Τσουλαω προς τα κατω σ' ένα μικρο, χωματινο δρομακι που ξερω ότι βγαζει σ' ένα μακρινο χωριουδακι. Μπαινω μεσα στους σκοτεινους του δρομους κανοντας οσο λιγοτερη φασαρια μπορω. Δε θελω απ' τη μια να ξυπνησω τους φουκαραδες που κοιμουνται τωρα αφανισμενοι από τον κοπο της μερας στο καικι κι από την άλλη δε θελω μαρτυρες σε τουτη τη νυχτερινη μου ωρα. Οδηγαω ησυχα μεχρι που βγαινω στην παραλια του χωριου. Ενας μικρος, ξυλινος μολος δενει καμμια δεκαρια καικια και ψαροβαρκες. Καβαλαω στο μολο και σβηνω το φαναρι του ΚΑΤΑΝΑ. Αμεσως ένα εκπληκτικο φως από την αστροφεγγια φωτιζει ολοκληρη την απαλη επιφανεια της θαλασσας. Σβηνω τη μηχανη. Όλα είναι ακινητα και σιωπηλα… Μια σιωπη γεματη ψιθυρους… περα στο σκοταδι παραξενα φωτακια λαμπυριζουν και νιωθω την απαλη κινηση της θαλασσας και την τρυφερη της αναπνοη. Κανω ένα τσιγαρο, εκει, στην ηρεμια και τη μοναξια. Κοιταω τα αστρα ψηλα που φεγγουν πανω σε χιλιαδες καφαλια τωρα, αστοχαστα, χωρις επιλογες, και σκεφτομαι ότι ολη ετουτη η ιστορια είναι αδικη, ανωφελη, αδελφε μου!... τζαμπα! πανε όλα τζαμπα!... Ειμαστε ολοι αχρηστοι… πώς να αλλαξει ολο αυτό το θηριωδες πραμα; Οι κνιτες θα το αλλαξουν;… Δεν εισαι καλα, αδελφε μου!...
Σβηνω τσιγαρο και φευγω. πλακωνω το ΚΑΤΑΝΑ και προσπαθω να ξεπλυνω στον αερα και στο θανατο ολη τη βρομια που με τυλιγει… οδηγαω πλακωμενος, με τα ματια μισοκλειστα, στο οριο, παρακαλωντας να βρεθει ενας κοιμισμενος γιωταχης, μια νταλικα, να με καθαρισει… Όμως, τιποτα δε γινεται… οδηγαω ετσι ένα εικοσαλεπτο μεχρι που φαινονται τα φωτα της πολης. Ο Μεγαλος Γιαραμπης με στελνει στον αργο, καθημερινο μου θανατο…[…]
[…] Είναι ένα κοριτσι μες τη νυχτα… το ονομα της, αν και δεν εχει σημασια, είναι Μαντηλου. Ετσι θα την ξερετε. Τη λενε μαντηλου γιατι ο πατερας της την επιασε με καποιο αγορι και την κουρεψε. Όταν ηθελε να βγει, λοιπον, φοραγε ένα μαντηλι για να μη φαινεται το κουρεμενο της κεφαλη. Ετσι τη γνωρισα. Κι ετσι την ξερω. Το κατά κοσμον ονομα της είναι εφη. Κι είναι ολο κι ολο 16 χρονων, στο οριο του εισαγγελεα. Ισως να λεει και ψεματα και να 'ναι παρακατω…. κι είναι αθωα και αγνη, τοσο αγνη που το νερο και τα περιστερια είναι αστειο μπροστα της. Η ψυχη της είναι πιο αμολυντη κι από τα πουπουλα της κοιλιας ενός γλαρου,πιο πολύ κι από την ψυχη ενός νεογεννητου,πιο πολύ κι από αυτουνου που μαρτυραει στο σταυρο, πιο αγνη κι απ' του εργατη….κι είναι αυτή που μου κραταει συντροφια αυτή την νυχτα… Με τα μπρατσα της που ενώ δεν εχουν δυναμη ακομα είναι αξια ν' αγκαλιαζουν και να κρατουν το πονεμενο μου καφαλι. Τα ματια της λαμπουν μεσα στο σκοταδι καθως αναζητουν τα δικα μου… Είναι μια απ' τις λιγες φορες που δεν αποφευγω τα ματια της. Άλλες φορες καρφωνονται μεσα μου και με πληγωνουν. Τωρα ξερω ότι προσπαθει να χαιδεψει με τα ματια αυτό δεν χαιδευεται με τα χερια. Την κοιταζω και γω μεσα στο σκοταδι και της κανω χωρο να μπει μεσα μου. Κουρνιαζει στην αγκαλια μου. Τι στενους ωμους που εχει… παραξενο που ειναι το κεφαλι της κουρεμενο! εχει μια απαλη επιφανεια και νιωθεις καθως το κρατας σαν να κρατας την εξω επιφανεια ενός μηχανηματος που δουλευει. Ανατριχιαζει καθως την αγγιζω στο κεφαλι. "θα μεγαλωσουν…" ψιθυριζει. Δε μιλαω. " θα σου αρεσω και τοτε…;" ρωταει. "Μαλλον". Της λεω ησυχα. "Γιατι εισαι τοσο σιωπηλος και αμιλητος;" " τι να πω;" "Δεν ξερω. από τον καιρο που σε γνωρισα δεν εχουμε μιλησει παρα δυο τρεις φορες… θελω να μου μιλανε, να με καθησυχαζουνε…" Δε μιλαω ξανα. Με αγγαλιαζει και βαζει το κεφαλι της στο στηθος μου. "Ασε με! θελω να ακουω την κάρδια σου που χτυπαει…" Της χαιδευω το κουρεμενο της καφαλι. Την παιρνει ο υπνος. Ησυχασε κοριτσακι.[…]
[…] Κοιταω… κοιταω τους πιτσιρικαδες κι η νυχτα παλι δεν περναει… είναι φορες που πιστευω ότι ο χρονος καπου χαλαει, καπου κανει μια σακουλα κι όλα αργουν, ακινητουν, περνουν από δευτερολεπτο σε δευτερολεπτο με κοπο και αγωνια… σταματανε τα ρολογια. Οι πιτσιρικαδες βουβαινονται. Οι κινησεις τους αργες, βασανισμενες… ο χτυπος της καρδιας μου ξεχωριζει βουβος κι υποκωφος μεσα στο VICIOUS του Λου. Τα κυματα κυλανε πανω μου και με κλεινουν… βλεπω μεσα στο σκοταδι μια μποτα βιολετια που κατεβαινει τη σκαλα… κι άλλη μποτα…. μια καμπαρντινα βιολετια κοντοστεκεται στη σκαλα. Η καμπαρντινα κατεβαινει αργα. Μου φαινεται αδιορατα γνωστη… το προσωπο είναι κρυμμενο πισω από μαυρα γυαλια. Πισω απ' τον τυπο κατεβαινουν κι αλλοι…κι αλλοι. είναι τεσσερις. Φορανε μαυρα γυαλια κι είναι ντυμενοι στα μαυρα και τα βιολετια. Ο αρχηγος φοραει καμπαρντινα. Οι αλλοι φορανε διαφορες παραλλαγες. Τρεις προχωρουν μεσα στην αιθουσα. Ο άλλος μενει στο κεφαλοσκαλο. Πεφτει βουβαμαρα. Μονο ο Λου ακουγεται.βγαινω απ' τον παγκο. Οι δυο από τους τυπους βολταρουν μεσα στην αιθουσα. Οι πιτσιρικαδες ολογυρα κατι πιανουν απ' την ατμοσφαιρα. Κανα δυο πλησιαζουν με τροπο προς την πορτα.Τα ποδια του τυπου που στεκεται στο καφαλοσκαλο παραμεριζουν και τους αφηνουν να βγουν. Διαολε! Να ηταν ο Λυκος εδώ…! να ειχα τις πλατες καλυμμενες…! […]

[blackrose]

[…]Πεντε σφαιρες πεφτουν, οι τρεις πεφτουν πανω στον παγκο! Τον διαπερνουν σαν να ηταν χαρτινος και χωνονται διπλα μου στον τοιχο. ποιοι να 'ναι; ποιοι να 'ναι; δεν μπορω να καταλαβω! Μενω ακινητος. Τρομαγμενος και ησυχος. Ο κουφος με κοιταει με τα νεκρα του ματια πεσμενος διπλα στην καρεκλα του. Φουκαρα κουφε, δε σε προστατεψα! κραυγες ακουγονται, κλαματα, ποδοβολητα και μετα ησυχια. Καταλαβαινω, θα αδειασανε την αιθουσα… "Ελα εξω….! ελα εξω….!" ακουγεται μια ησυχη φωνη. Δισταζω. Σηκωνομαι αργα αργα. Υπαρχουν δυο νεκροι χαμω. Ο κουφος και ενας πιτσιρικας. Οι τυποι στεκονται μπροστα μου με τα οπλα στο χερι. Ο τεταρτος κατεβαινει απ' τα σκαλια. Είναι ο Σφηγγακιας. "Πολύ αιμα για παρτη σου, ε;" μου λεει ησυχος. "Τζαμπα και βρομικο…" του λεω εγω. "Αυτά συμβαινουν!" μου λεει και ανασηκωνει τους ωμους. Καθεται σε μια καρεκλα παιχνιδιου. "Πιαστε τον!" λεει στους υπολοιπους. Αυτό είναι το σφαλμα τους. Καθως με πλησιαζουν χτυπαω τον πρωτο με δυο δαχτυλα στα ματια. Πεφτει σαν κουτσουρο. Ο δευτερος τρωει μια στα αρχιδια και τον τριτο τον χτυπαω οπου μπορω. Ο σφηγγακιας κανει να φυγει και τον βρισκει η μποτα μου στη μυτη. Πεφτει ξερος και μενει μονο ενας που παλευει. Καμια φορα είναι αρκετος. Πυροβολει πρωτη φορα και ο καθρεπτης του κουφου σωριαζεται. Τη δευτερη νιωθω ένα τρανταγμα….δεν ξερω ακομα που με πηρε. Υγρα κατρακυλανε στο στομαχι μου και παλευω να τον σηκωσω ορθιο. Σηκωνεται παλευοντας σαν φιδι. Τον βρονταω στον τοιχο στην αρχη και μετα χαμω. Επι τελους μενει ακινητος. Πισωπαντωντας και κοιτωντας τους βγαινω εξω. Μπορει να συνελθει κανενας από στιγμη σε στιγμη. Μακρια ακουω τις σειρηνες. Απ' το στομαχι μου κατι προβαλλει. Δεν ξερω τι είναι, όμως είναι ζεστο… Καβαλαω το ΚΑΤΑΝΑ και φευγω… με το ένα χερι κραταω αυτά που θενε να βγουν εξω…. κοιταω πισω και βλεπω τον σφηγγακια και τους αλλους να βγαινουν απ' το μαγαζι…. ενας τους σταματαει και μου ριχνει μια σφαιρα. Δεν ξερει ότι δε χρειαζεται…. Οι δρομοι είναι αδειοι ευτυχως και παω…και παω… και παω… Το ΚΑΤΑΝΑ μ' ακουει για λιγο…. μετα γινεται βαρυ, του λεω να στριψει και δεν στριβει. Το ΚΑΤΑΝΑ με παει οπου θελει αυτό… με κοπο βγαινουμε εξω απ' την πολη. Τα χιλιομετρα του ανεβαινουν συνεχως. Το χερι μου είναι παγωμενο πανω στο γκαζι. 120… 160…175… προβαλει η θαλασσα… του δινω μια κατευθυνση για κει και το ΚΑΤΑΝΑ με ακουει….
Παμε για λιγο μαζι και μετα με αδειαζει. Συνεχιζει μονο του…. κατρακυλαω…. το ονειρο τελιωνει εδώ, πανω σ' αυτην τη ματωμενη πετρα…. Αρχιζει η βασιλεια του σφηγγακια…

Υ.Γ αφιερωμενω στους αδικοχαμενους μηχανοβιους μιας αλλης εποχης! ( '73-'83)

[Verden]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Ichigo
80s. Μια δύσκολη εποχή αν ήσουν νέος αλλά και συνάμα όμορφη και νοσταλγική για πολλούς αυτής της γενιάς. Μιας γενιάς που είχε ψίγματα λίγης τσίπας και τιμής παντελονάτης πριν ξεφτιλιστούν τα πάντα εντελώς στη δική μου σημερινή γενιά. Όσον αφορά τα μηχανάκια τυχεροί ίσως όσοι τα πρόλαβαν και τα καβάλησαν. Δύναμη και ροπή που κατέβαινε άγρια χωρίς "traction control" και γραμμικούς κινητήρες στον τροχό χωρίς έλεος και καμία προειδοποίηση. Και τι δε θα δινα να καβαλούσα ένα από αυτά και να κατηφόριζα τη Βουλιαγμένης της εποχής εκείνης! Τώρα ακούω μόνο ιστορίες από τους παλαιότερους...

Φίλε όποτε μπορείς ανέβασε και τα υπόλοιπα

Efoson den exeis zisi tote pos 3eris ti ginotan
Paparia leo go. Apla oi neoi tote megalosan k gia na min tous aporipsoume telios lene outopikes istories gia to tote.
Kai meis to idio 8a kanoume to 2031
ego sou leo oti einai an oxi kalitera ta idia

[Johnny_Nik]

Εγώ διαφωνώ. Μπορεί να μην είχα την τύχη να ζήσω την δεκαετία εκείνη αλλά κάθε φορά που ακούω μια ιστορία από τα παλιά ταξιδεύω με νοσταλγία. Υπάρχουν φορές που έχω επισκευθεί διαδρομές οι οποίες λόγω του ότι εγκαταλείφθηκαν θυμίζουν ακόμα κάτι από εκείνη την εποχή.

Όπως διάβαζα και παλιότερα, ήταν η εποχή που δεν υπήρχαν κινητά facebook Internet, Και όμως ο κόσμος παιρνούσε καλά, ζούσε!

Και τώρα πια ξέρω....


Το 2031 θα λέω στα εγγόνια μου για τη δική μου γενιά. Τη γενιά του Facebook, τη γενιά του club, του μπουζουκιού και της ψευτοεπανάστασης, του iphone/ipad/ipod, τη γενιά που έχει τη μοτοσυκλέτα ή το αυτοκίνητο (πάντα καινούργια ή απλά μουράτα) για να πιάσει την πρώτη γκόμενα, τη γενιά που θεωρεί ότι κάθε τι παλιό έχει πεθάνει μαζί με την εποχή του... Και όμως μέσα σε κάθε τι παλιό κρύβεται ένα κομμάτι ιστορίας.

Νιώθω τυχερός που μεγάλωσα σε μια εποχή όπου οι δικοί μου φρόντισαν να έχω όσα δεν είχαν εκείνοι, νιώθω συνάμα και άτυχος γιατί στην εποχή αυτή απαλλοτροιώθηκε ο άνθρωπος, χάθηκαν οι επαφές, η ουσία, οι πραγματικές φιλίες και σχέσεις. Αντικαταστάθηκαν όλα από ένα χαζοκούτι. 8 ώρες δουλειά και πίσω στο σπίτι για άλλες 8 ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, πάντα με την ίδια ρουτίνα, Facebook, blogs για... ανεξάρτητη ενημέρωση, msn, skype, κλπ...

Στην πορεία της ανακατασκευής που έκανα στη μηχανή μου ανακάλυψα ότι το "βάρος" της κληρονομιάς που κουβαλάει κάτι που αντιπροσωπεύει τη δεκαετία εκείνη είναι πολύ μεγαλυτερο από το "βάρος" της γκλαμουριάς και της μόστρας που αντιπροσωπεύει η δική μας εποχή, μια εποχή στην οποία καλούμαι να ζήσω αλλά δεν σημαίνει ότι θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια να "πνιγώ" στα νερά της...

Όσο για μένα, μπορεί να γεννήθηκα σε λάθος εποχή, η απλά να έχω άλλη άποψη, η να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα, δεν ανήκω σε καμία παράταξη, όμαδα, γκρουπ...

"Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος" [Ν.Καζαντζάκης]

ΥΓ: Η ομορφία της δικής μου γενιάς βρίσκεται την ώρα που όλος ο κόσμος κοιμάται, ή χοροπηδάει στα club. Εκείνη την ώρα που ο δρόμος είναι για σένα και τη μοτοσυκλέτα σου, άδειος μοναχικός, ατελείωτος....

Τυχεροί όσοι κατάφεραν να ζήσουν εκείνες τις παλιές εποχές

[sober]

Ax! γιατι να μην το κανουνε ταινια....

για τη Μαντηλου ρε γμτ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=vDotqO6xNJA

:rotflmao: :rotflmao:

[sniper]

Χαλαρώστε..

Κάθε εποχή έχει τα δικά της ωραία κι άσχημα..

[blackrose]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Ax! γιατι να μην το κανουνε ταινια....

για τη Μαντηλου ρε γμτ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=vDotqO6xNJA

:rotflmao: :rotflmao:

καμια σχεση αλλα.... καμια σχεση με την μαντηλου!




http://www.youtube.com/watch?v=cebYKhrZ7DI&feature

[blackrose]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sniper
Χαλαρώστε..

Κάθε εποχή έχει τα δικά της ωραία κι άσχημα..

+1000.......................