Υποθετω οτι πολλα νεα μελη δεν με ξερουν... Παει καιρος εξαλλου που ειχα χαθει... Οι λογοι πολλοι και προσωπικοι... Ομως παντα αγαπω τους φιλους μου εδω μεσα και ποτε δεν σας ξεχναω... Παρακολουθω, διαβαζω, ρωταω... Κατα καιρους συναντιομαστε σε διαφορες γωνιες της πολης και της χωρας (η ενιοτε και εκτος).
Και αυτο το ταξιδιωτικο ειναι long time coming, κατι που χρωστουσα στα αδερφια μου εδω, και θελω να μοιραστω μαζι σας... Παλιους και νεους φιλους... Ζητω υπομονη γιατι θα παρει λιγο καιρο να ολοκληρωθει. Στο μεταξυ εμβολιμα σχολια, παρατηρησεις, μπινελικια, ολα καλοδεχουμενα!
Ελπιζω να σας αρεσει!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Παει τοσος καιρος τωρα που αναβαλλω συνεχεια να ξεκινησω να περιγραφω το φετινο μου ταξιδι... Ολο καθομαι να γραψω και δεν ξερω απο που να ξεκινησω και τι να πρωτοπω. Γραφω, σβηνω, ξαναγραφω, ξανασβηνω και ολο στην αρχη βρισκομαι! Γιατι ειναι τοσο δυσκολο πια αυτο το πραγμα;
Ισως γιατι αυτο που εζησα δεν ηταν ταξιδι... Ηταν μια εμπειρια ζωης βαθυτατη απο αυτες που αλλος ανθρωπος ξεκινας και αλλος γυριζεις...
Αν μπορουσα να δωσω μια μονολεκτικη περιγραφη σε αυτο το ταξιδι ηταν η λεξη Περιπετεια. Χωρις υπερβολη, αναμετρηθηκα με τα παντα...
Με τα στοιχεια της φυσης... Καυσωνες, ψυχος, θυελλωδεις καταιγιδες, λιακαδες, ανεμους...
Με τα ορια αντοχης ενος σωματος... Χιλιαδες χιλιομετρα μερα και νυχτα και με καθε δυνατη συνθηκη...
Με τα ψυχικα αποθεματα κουραγιου... Οταν ο Μερφυ εκανε παρτυ και ολα τα πραγματα πηγαιναν στραβα....
Με ολα τα συναισθηματα μιας καρδιας... Ανειπωτη χαρα, τεραστιο δεος, βαθυτατη λυπη, πονο, συμπονοια, θαυμασμο, φοβο, αγαπη...
Υπηρξαν στιγμες που ενοιωσα να τα βαζω με θεους και δαιμονες... Ομως πανω απο ολα μετρηθηκα με τον εαυτο μου. Και αποδειχθηκε ο μεγαλυτερος μου αντιπαλος!
Ομως τελικα επρωξα περα τα ορια μου, καταργησα νοοτροπιες και αντιληψεις χρονων, πιεσα τον εαυτο μου να παει ακομα μακρυτερα απο οτι φανταζομουν οτι αντεχε και οταν τα καταφερα τελικα και βγηκα στην απεναντι οχθη ημουν καποιος αλλος και οχι εγω.
Οταν εισαι στο δρομο συνεχως εισαι ανοιχτος στα παντα, σε ολα τα ενδεχομενα καλα και ασχημα. Το πιο σημαντικο που πηρα απο αυτη την περιπετεια ηταν οτι καποια στιγμη εφτασα να νοιωθω ενα με το Δρομο και το Ταξιδι... Να πεταω απο πανω μου καθωσπρεπισμους, συνηθειες, βολεματα, φρουφρου και αρωματα και να μετραω τα ουσιαστικα και οχι τα περιτυλιγματα.
Νομιζω οτι καπως ετσι νοιωθουν οσοι ταξιδιωτες τριγυριζουν τον κοσμο επι μακρον...
Μετα απο αυτο το ταξιδι δεν φοβαμαι κανενα και τιποτα...
Ζητώ την κατανόηση σας αν πολυλογήσω όπως τώρα ή αν καθυστερώ στο γράψιμο αλλά ας παρουμε τα πραγματα με τη σειρα και ισως τα βαλω και 'γω σε μια ταξη μεσα μου...
Και βέβαια όλα σας τα σχόλια καλοδεχούμενα!
Βαλτε λοιπόν το υπεροχο Enjoy the ride των Morcheeba να παιζει, ενα καλο ποτο στο γυαλι και παμε....
[font=Georgia]You're open to the skyline, you won't want to go back home,
In a garden full of angels, you will never be alone...
But oh the road is long...
The stones that you are walking on have gone...
With the moonlight to guide you, feel the joy of being alive,
The day that you stop running is the day that you arrive...
Stop chasing shadows, just enjoy the ride...[/font]
Απάντηση με παράθεση