Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μεταφέρω αυτό με μέτριο ταξιδι με μια μέτρια αλλά πλήρης περιγραφή γιατί αυτό του άξιζε. Η μετριότητα…
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Για να γίνει κατανοητή η αφήγηση που ακολουθεί θα πρέπει να πούμε κάποια πραγματάκια εισαγωγικά. Για να βοηθήσουμε τον αναγνώστη-τρια να αναφωνήσει με αγαλλίαση «ευχαριστούμε που μας ταξίδεψες», «1000 λέξεις, μια εικόνα» κτλ.
Ο κάθε άνθρωπος έχει και έναν άλλο. Δηλαδή όλοι είμαστε δυο (και τρεις και χίλιοι δεκατρεις αλλα δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοια νούμερα). Στις ακραίες εκδοχές αυτό ορίζεται επιστημονικά ως σχιζοειδής προσωπικότητα, αλλά αυτό γίνεται μόνο για να οριοθετηθεί το «κανονικό». Ανα περιόδους ο ένας επιβάλλεται στον άλλο. Επιβάλλει τους όρους του. Δεν χρειάζεται να σε φερμάρει χοντρά κανας ψυχολόγος για να σου πει τα αυτονόητα. Η κυκλοθυμία στην τελική δεν είναι ασθένεια, είναι χαρακτήρας και στυλ και πόζα και πρόζα και...
Αλλά υπάρχουν και στιγμές, -οι οποίες μπορεί να κρατήσουν πολύ καιρό- όπου δίνεται μάχη για την κυριαρχία. Και αυτή η βόλτα είχε τη λογική να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας εγώ και ο άλλος. Οπότε είναι η ώρα για τις συστάσεις.
Τζίνο ντακαρίνο. Ο κάγκουρας με το βιβλίο και τη μπετόβεργα, ο αστειάτορας με τη μαλλιασμένη γλώσσα, ο στα όρια του αλκοολισμού κοινωνικός εργάτης, ο «φόρτώνω και φεύγω» της καθημερινής ζωής. Αυτός είναι που κυριαρχούσε στη σχέση μέχρι πριν δυο χρόνια. Κάτι ψιλο-κρισούλες υγείας και κάτι κουσουράκια ψυχοσωματικής φύσεως όμως έδωσαν χώρο στον άλλο που καραδοκούσε...
...Στον βασιλάκη το γλύκα, τον μελαγχολικό μέχρι τελικής εκπτώσεως νεαρό, τον ανασφαλή γκρινιάρη, τον βασιλιά του «να σου πω τον πόνο μου», τον «πω,πω τι πάθαμε» και «αδικη μοίρα μου σακαταμένη» γκαντεμόσαυρο, η χαρά του σπίτι δουλειά και αλκοολ ούτε σταλιά που πήρε θέση οδηγού και επέβαλλε σε μεγάλο βαθμό τους όρους του.
Και να που αυτοί οι δυο έδωσαν ραντεβού στα ευρωπαικά σαλόνια για μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως...
Και ιδού τα αποτελέσματα... Στην αφήγηση ο τζίνο ντακαρίνο και όχι ο άλλος...