The long way around my self!

[thou-vou]

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μεταφέρω αυτό με μέτριο ταξιδι με μια μέτρια αλλά πλήρης περιγραφή γιατί αυτό του άξιζε. Η μετριότητα…

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Για να γίνει κατανοητή η αφήγηση που ακολουθεί θα πρέπει να πούμε κάποια πραγματάκια εισαγωγικά. Για να βοηθήσουμε τον αναγνώστη-τρια να αναφωνήσει με αγαλλίαση «ευχαριστούμε που μας ταξίδεψες», «1000 λέξεις, μια εικόνα» κτλ.

Ο κάθε άνθρωπος έχει και έναν άλλο. Δηλαδή όλοι είμαστε δυο (και τρεις και χίλιοι δεκατρεις αλλα δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοια νούμερα). Στις ακραίες εκδοχές αυτό ορίζεται επιστημονικά ως σχιζοειδής προσωπικότητα, αλλά αυτό γίνεται μόνο για να οριοθετηθεί το «κανονικό». Ανα περιόδους ο ένας επιβάλλεται στον άλλο. Επιβάλλει τους όρους του. Δεν χρειάζεται να σε φερμάρει χοντρά κανας ψυχολόγος για να σου πει τα αυτονόητα. Η κυκλοθυμία στην τελική δεν είναι ασθένεια, είναι χαρακτήρας και στυλ και πόζα και πρόζα και...
Αλλά υπάρχουν και στιγμές, -οι οποίες μπορεί να κρατήσουν πολύ καιρό- όπου δίνεται μάχη για την κυριαρχία. Και αυτή η βόλτα είχε τη λογική να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας εγώ και ο άλλος. Οπότε είναι η ώρα για τις συστάσεις.

Τζίνο ντακαρίνο. Ο κάγκουρας με το βιβλίο και τη μπετόβεργα, ο αστειάτορας με τη μαλλιασμένη γλώσσα, ο στα όρια του αλκοολισμού κοινωνικός εργάτης, ο «φόρτώνω και φεύγω» της καθημερινής ζωής. Αυτός είναι που κυριαρχούσε στη σχέση μέχρι πριν δυο χρόνια. Κάτι ψιλο-κρισούλες υγείας και κάτι κουσουράκια ψυχοσωματικής φύσεως όμως έδωσαν χώρο στον άλλο που καραδοκούσε...
...Στον βασιλάκη το γλύκα, τον μελαγχολικό μέχρι τελικής εκπτώσεως νεαρό, τον ανασφαλή γκρινιάρη, τον βασιλιά του «να σου πω τον πόνο μου», τον «πω,πω τι πάθαμε» και «αδικη μοίρα μου σακαταμένη» γκαντεμόσαυρο, η χαρά του σπίτι δουλειά και αλκοολ ούτε σταλιά που πήρε θέση οδηγού και επέβαλλε σε μεγάλο βαθμό τους όρους του.
Και να που αυτοί οι δυο έδωσαν ραντεβού στα ευρωπαικά σαλόνια για μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως...
Και ιδού τα αποτελέσματα... Στην αφήγηση ο τζίνο ντακαρίνο και όχι ο άλλος...

[thou-vou]

Που θα πάμε; Ε κάπου που να μην έχουμε ξαναπάει μιας και δε μας βλέπω να ξαναπερνάμε τα σύνορα με το νόμιμο τρόπο. Σε 9 μέρες πρέπει να βρισκόμαστε (οχι απαραίτητα και οι δυο) στη φλωρεντία. Οπότε πάμε προς τα παν. Κοιτάξαμε τους χάρτες αποφασίσαμε περίπου και αρχίσαμε να φορτώνουμε. Και ενω ο Τζίνο ντακαρίνο είχε ήδη ετοιμάσει τα 5 κοντομάνικα, το ισοθερμικό, τα αδιάβροχα και τη βερμούδα ο βασιλάκης ο γλύκας έβγαζε και τα δυο παντελόνια, δυο φούτερ, σεντόνια και δεύτερο υπνόσακο, μαξιλαροθήκες και φορτωνε με αντιόξινα φαρμακοσκεύασματα τη βαλίτσα του... Όπως καταλαβαίνετε το ντακαράκι φόρτωσε τρικάβαλο, αναστέναξε και σφύριξε από την εξάτμιση με τον καταλύτη αδιάφορα...

Ξεκινήσαμε αθήνα από νωρίς. Το καράβι έφευγε στις 12 το βράδυ αλλα δεν βλέπαμε το λόγο να περιμένουμε. Στάση στο ξυλόκαστρο για καφέ με υψηλόβαθμο στέλεχος του μοτο για να μου ευχηθεί καλό ταξίδι και στ’ αρχίδια του όλα. Ήρθε λοιπόν με σαμπό στην καγκουροδεξιομεσημεριάτικη καφετέρια (ο αλλάχ να την κάνει) του ξυλόκαστρου (που υποψιάζομαι ότι δεν έχει ξυλόκαστρο...).
Τα νεράκια που τρέχανε από το ψυγείο του ντακαρ δεν μας φάνηκαν και πολύ σημαντικά...

Πήραμε καράβι για βενετία καθώς δεν είχαμε ξαναπάει. Ο βασιλάκης ο γλύκας ήταν πεπεισμένος ότι θα πιούμε καφέ στου αγίου μάρκου αλλα του ξεκαθαρίσαμε ότι καλό θα είναι να δεί ότι προλάβει από το καράβι γιατί στάση στη βενετία δεν έχει...
Οι δυο νύχτες στο καράβι πέρασαν με άλλο ένα βιβλίο για την απαγωγή του άλντο μόρο για να εμπεδώσουμε την τραγικότητα αυτού του ιστορικού λάθους.

Φτάνουμε βενετία και ξεκινάμε. Δυο χρόνια είχαμε να νιώσουμε αυτή τη χαρά. Έχεις φτιάξει του κόσμου τις διαδρομές με σοβαρές πιθανότητες να περάσεις από τις μόνες που δεν υπολόγιζες, ανοίγεις το γκάζι (ελαφρά δε θέλω μαλακίες) και αφήνεις το εγκεγαλικό ασπρόμαυρο φιλμ να καταγράφει... Καυλερες ανατριχίλες μας έκαναν να τρεμουλιάσουμε σεξουλιάρικα πάνω στη σέλα του διτροχου αισθησιακού ελικοφόρου.
Δέκα χιλιόμετρα μετά την εκκίνηση σταματάμε να φουλάρουμε και ανακαλύπτουμε ότι όλα άρχισαν ιδανικά. Το αντιψυκτικό έπεφτε ραιτ θρου και αφού έβγαλα τα εργαλεία άρχισα να ξεβιδώνω. Για σιγουριά καλώ τηλεφωνικά άλλο ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του μοτο (κοίτα που έχω τόσες σχέσεις στα υψηλά κλιμάκια...) και του ζητώ να μου βρει τουλάχιστον τέσσερα κέντρα θεραπείας bmw σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις. Ο αξιωματικός υπηρεσίας σπίριτ με ενημέρωσε άμεσα και συνέχισε να στεγνώνει στην κέρκυρα το παπαριασμένο από νορβηγικές βροχές σώμα του...
Συμπληρώσαμε υγρά και σφίξαμε καλύτερα την τάπα... Έτσι απλά νόμιζα ότι καθάρισα με το προβληματάκια που προκύπτουν σε κάθε ταξιδάκι και ανέμελος άνοιξα ξανά το γκάζι με κατεύθυνση τις Ιουλιανές άλπεις... Ο άλλος δεν έβγαζε άχνα σέ τέτοιο σημείο που νόμιζα ότι καθάρισα μια για πάντα μαζί του. Φευ... Απλά ετοίμαζε την αντεπίθεσή του.

[thou-vou]

Julian Alpes (slovenia)
Άμα είναι η πρώη μέρα του ταξιδιού φτιάχνεσαι με το παραμικρό. Με το που αρχίζεις να ανηφορίζεις κανα βουνό, η άσφαλτο μοιάζει ιδανική οι στροφές άρτιες και το περιβάλλον θολό σαν να ξεπροβάλλει από παραμύθι. Οπότε
Α. Σταματάς κάθε λίγο να βγάλεις φωτογραφία ή να κάνεις ενα τσιγάρο για να απολαύσεις τη φύση.
Β. Ξεχνάς ότι για να τη βγάλεις φτηνά πρέπει να βρεις σουπερμαρκετ πριν πεινάσεις και οπωσδήποτε πριν κλείσουν τα μαγαζιά και
Γ. Δεν έχεις καμιά ελπίδα να τηρήσεις το πρόγραμμα διαδρομής ιδίως αν απλά θες να είσαι κάπου μετά τρεις μέρες και αυτό το κάπου γίνεται και σε μια μέρα.
Ετσι λοιπόν αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε στα σύνορα αυστρίας σλοβενίας αφού όλα ήταν πράσινα οι δρόμοι φιδίσιοι και οι χίλιες φωτογραφίες περίπου ενα μύριο λέξεις.
Με αυτά και με αυτά καταφέραμε τα 200 με το ζόρι χιλιόμετρα ως το klagenfuert (το οποίο δεν υπήρχε στο πρόγραμμα) να γίνουν 420... Εκεί είχε αντιπροσωπεία μπεεμβε την οποία επισκεφτήκαμε το επόμενο πρωι και αφού δεν είχαμε πλέον θεμα με την τάπα του ψυγείου απλά περάσαμε να δούμε πως είναι...
Φτάνουμεν κλαγκενφουρτ και βρίσκουμε καμπινγκ. Πολύ οργανωμένο, πολύ κρυόκωλο, πολύ ακριβό, δε γαμιε... πρώτη μέρα είναι. Να ‘σου πετιέται και ο 2δ με λαπτοπ. Ε αστο, τράβα να κοιμηθείς καλύτερα δεν είναι η μέρα σου. Το βραδάκι η υγρασία χτύπησε κόκκινα και το παλιό χοντρο σλιπινμπάγκι δεν αντεχε πια... Ε, αγκαλιαστήκαμε και κάτι έγινε...

[thou-vou]

Αυστρια – σλοβενια – ουγγαρία
Το επόμενο πρωι (μετά το εξωφρενικά ταληροφονιάδικο καμπινγκ των απογόνων του κοντομούστακου καθάρματος) και όσο συνέχιζαν οι στροφές και τα ανεβοκατεβάσματα (σε χαμηλά πλέον υψόμετρα) συνεχίζαμε το ημίτρελο πάνω κάτω και μέσα έξω στα σύνορα. Μπαίνοντας ουγγαρία δεν βλέπαμε βουνο ούτε για δείγμα οπότε ξαναστρίψαμε αριστερά να μπουμε αυστρία. Λίγο πριν τη βιέννη κάναμε σχεδόν επιτόπου και να μαστε πάλι δίπλα από τα σύνορα. Αράζουμε στο κάμπινγκ και βουρ για μπάνιο. Ανακαλύψαμε βέβαια ότι σε κάποιο βενζινάδικο απωλέσαμε την πιστωτική στην οποία είχαμε ποντάρει για να βγούν τα έξοδα, όπως εκατομμύρια κάτοικοι της ηπείρου (οχι του νομού ούτε της οδου), οπότε και την ακυρώσαμε με συνοπτικές διαδικασίες.
Στο μπάνιο είχε χώρο αναμονής και βιβλιοθήκη. Εκεί βρήκαμε και κομικ των 80ς στα αυστριακα. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάτσουμε στη χέστρα για μια ωρίτσα αγκαλιά με μερικά απο δαύτα... Μαμ – χαμομήλι – νανι.

Αυστρια-ουγγαρία-σλοβακία-τσεχία
Με ύφος «είμαι και γαμώ τους ταξιδευτές 4 χώρες σε μισή μέρα» διανύσαμε 450 χλμ όλα κι όλα με το γνωστό στυλ «αποφεύγουμε να πάμε στον προορισμό μας και όποτε βλέπουμε πινακίδα για εκεί στρίβουμε για αλλού». Ονειρικό πρωινό και εξαιρετική η ιδέα να ξαναπάμε νότια για ουγγαρία για να αγοράσουμε σημαιούλα αυτοκόλλητη για το εφε. Μετά από 150 ούγγρικα χιλιόμετρα ξαναμπήκαμε αυστρία χωρίς σημαιούλα αφού το ξεχάσαμε. Στάση μπρατισλάβα για ντεκαφεινε απ’ τα χεράκια μας κάτω από γέφυρα τίνγκα στα συνθήματα. Ζούπερ.
Ε, καιρός να πάμε για τσεχία. Μπαίνουμε στα σύνορα, αλλάζουμε ευρω σε τσεχικες κορώνες και τραβάμε για μια λίμνη 40 χιλιόμετρα απο το μπρνο. Η σκέψη μας ήταν ότι δεν θα μας έκανε καλό να πάμε πολύ κοντά γιατί τα καμπινγκ τριγύρω από την πίστα θα ήταν γεμάτα μοτοσυκλετιστε λόγο του αγώνα. Επιπλέον δεν θα θελα να συναντήσω και ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν γιατί δεν είμαι φαν του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
Οπότε μείναμε σε καμπινγκ με υπέροχες υποδομές όπως βαμμένα κίτρινα κοντεινερ για τουαλέτες και τη δική του χωματερη σκουριασμένων μετάλλων στο πίσω μέρος. Αλλα... 6 ευρώ χαλαρά.
Ιστορική στιγμή η συνάντησή μου με δυο σλοβάκους που μίλαγαν τα βασικά ελληνικά, μαλάκα, παλιαδελφή και τέτοια. Δεν είναι και το καλύτερο να σε φωνάζουν δυο ντερέκια κοντοκουρεμένα «μαλάκα» 2000 χλμ απ’ το σπίτι σου... Ευτυχώς το έκαναν για να τονίσουν το ότι γνωρίζουν μπιούτιφουλ ελλας και ευτυχώς δεν γνώριζαν το τράβα γαμήσου ρε χλαπάτσα που τους έλεγα συχνά για καλημέρα... Αυτοί λοιπόν οι κύριοι αφού με ζάλισαν με την υπεροχή των βαραντέρο στην κατηγορία μεγάλα ον οφ, είχαν έρθει με αμάξι!!!

[thou-vou]

Μπρνο
Ξυπνάς με βροχή. Ζούπερ. Οι δρόμοι τίποτα το ιδιαίτερο αλλα η ομίχλη στο χωριουδάκι κάνει τα πράγματα γλυκά κι ανάλαφρα. Και αφού είχαμε κουβαλήσει τόσα χιλιόμετρα τα αδιάβροχα (μπότες, γάντια, πανταλον, μπουφαν) θα έπρεπε να τα χρησιμοποιήσουμε, έ? Μπα... Χάλια είμαι με τα αδιάβροχα. Το στυλ θέλει θυσίες. Οπότε ξεκινάμε για τα 40 χλμ που μας χωρίζουν από την πίστα με ψιλόβροχο και στα 20 χλμ δεν έχει μείνει τίποτα στεγνο από τη μέση και κάτω. Αλλά για καλή μας τύχη ξαναβγήκε ήλιος και στεγνώσαμε σβέλτα. Βγάλαμε εισιτήριο και φύγαμε να δούμε την πόλη. Κι επειδή η πόλη ήταν μούφα αράξαμε σε ενα πάρκο με το σεικερ ανα χείρας και απολαύσαμε τις περιπέτειες του ντετεκτιβ ρεμπους... Στην επιστροφή ελαφριά βροχή και μαγικό ταγκο απο αυτοκίνητα που ερχόντουσαν από το αντίθετο ρευμα και πανω σε στροφή το κοψαν ευθεία για τα χωράφια...
Ο βασιλάκης ο γλύκας ούτε κιχ... Αλλα αύριο είναι μια άλλη μέρα...

Motogp… δηλαδή χίλιες φορές ατρόμητος...
Ξημέρωνε η τρίτη μέρα στη νότια τσεχία και ήδη σκεφτόμασταν ότι σε τόσο χρόνο θα είχαμε φτάσει ως τη βόρεια θάλασσα. Τι σκατά κάνουμε λοιπόν δυο μέρες εδω πέρα? Έλα μην γκρινιάζεις αξίζει τον κόπο. Δεν θα χεις άλλη ευκαιρία να δεις αγώνα από κοντά. Ωραία λοιπόν. Ετοιμάζουμε σαντουιτς, καφέ, χυμο, νερο και βουρ για την πίστα. Νόμιζα ότι ξεκίναγα νωρίς αλλά τελικά μερικές δεκάδες χιλιάδες είχαν πάει νωρίτερα. Τύποι και τύπες με δερμάτινα, άλλοι στυλιζαρισμένοι άλλοι γνήσιοι. Κώλοι όλων των ειδών χαμογελούσαν σπρώχνοντας κάθε είδους σπονσοράρικο προιόν, σε συνδυασμό με μεθυσμένους τσέχους και μακρινά δευτεροξάρερφα του αμπραχαμ που τους πήρε ο ύπνος από τις μπύρες και δεν είδαν το καμάρι τους να αγοράζει χωράφι με γαρμμπίλι εξαιρετικής ποιότητος. Το θέαμα? Θα είμαι άδικος και γουστάρω. Δεν ήμουν και πολύ ψημένος τελικά. Αφού θα μπορούσα να οδηγάω εγώ προς πάσα κατεύθυνση τι κάνω εδώ που οδηγούν άλλοι εντός κλειστής ασφαλτόπιστας? Ξέρω ότι πολλοί απ’ εδω θα με βρίζουν γιατι γουστάρουν περισσότερο απο εμένα αλλά τι να κάμω? Να πω ψέμματα?
Όπως και να χει όμως είχε χαβαλέ και πολύ γούστο στα 125 και στη μοτο 2. Ξύλο στις στροφές από γκρουπ με 4-5+ μοτοσακό και βαρβάτος ήχος. Και ύστερα βγήκαν οι φίρμες. Αυτοί που βλέπουμε στην τηλεόραση και πάει λέγοντα... Το θέαμα εκτος τηλεόρασης γάματα. Αφού λοιπόν πέρασαν σχεδόν όλα τα 14 μηχανάκια που έμειναν εντός πίστας ανα ενα και τριαντα κάτι λεπτά για εικοσικάτι γύρους τέλειωσε το παραμύθι μέσα σε πανηγυρισμούς και κίτρινα καπνογόνα για το λάγνο ψιλόλιγνο αγόρι που ακούει στο όνομα βαλε (φινα?).

[thou-vou]

Με πεσμένο ηθικό γιατί χαράμισα τρεις μέρες εδώθε και σκέψεις να φορτώσω εξι η ώρα το απόγευμα σκηνές κτλ και να τραβήξω κανα ξενύχτι στη σέλα να ισιώσω τράβηξα για το ντακαράκι που λιαζότανε στο παρκινγκ. Ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο καμπινγκ. Αλλα, αν υπάρχει θεος το χει το θεματάκι με την ακοή του. Οι προθέσεις μας να φορτώσουμε και να ξενυχτήσουμε πάνω στο ντακαράκι εισακούστηκαν κατά το μισό. Κάποιος δεν άκουσε το «να φορτώσουμε» και το «οδηγώντας» και το μόνο που έπιασε ήταν το «να ξενυχτήσουμε πάνω στο ντακαράκιιιιιιιιιι»... Έτσι λοιπόν πέντε χλμ μετά την πίστα το ντακαράκι σβήνει εν κινήσει. Ο μύθος ότι ό,τι κι αν του κάνω δεν μένει με τίποτα γκρεμίζεται μπροστά μας. Ο βασιλάκης ο γλύκας που καραδοκούσε εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο και ξεκινάει η μάχη στα αλώνια ή καλύτερα στο παρκινγκ του βενζινάδικου...
Όλα δούλευαν ρολόι αλλά δεν μπορούσε να πάρει μπρος. Τροφοδοσία σκέφτηκε ο γάτος και βάλθηκε να ξεβιδώνει για να τσεκάρει τα υγρά του ψυγείου. Με λύπη διαπίστωσε ότι δεν έχει θέμα με τα υγρά και ότι το κύκλωμα υδροψυξης δεν εχει προφανή σχέση με την τροφοδοσία. Του λέω του παπάρα (του βασιλάκη του γλύκα) «πάρε βρε βλαμμένε την οδική να τελειώνουμε» και με ακούει. Καλούμε την ασφαλιστική, τους λέμε που είμαστε, τον αριθμό της μηχανής, τα στοιχεία των αναβατών και περιμένουμε να μας πουν πότε θα ρθει η οδική και μας απαντάνε στεγνά ότι οδική δεν κάναμε μαζί με την ασφάλεια οπότε να πα να γαμηθούμε. Τέτοια προοπτική δεν υπήρχε οπότε καλούμε τον μηχανικό. Κάνε εκείνο, κάνε το άλλο, τρόμπα βενζίνης είναι μάλλον τυχερούλη... Ξεκινάμε τα τηλέφωνα σε γνωστά στελέχη του μοτο. Τι τρουπερ σε αυτοκίνητο πήρα, τι σπιριτ, δοκτορ χι, τι άλλους που δεν το σήκωναν το μόνο που καταφέραμε ήταν να βρουμε τηλέφωνο της αντατσε. Ο κύριος πολύ εξυπηρετικός με έπαιρνε τηλ κάθε λίγο και με ενημέρωνε για το τι ώρα θα ρθει η οδική και που θα με πάει. Ομορφα. Κάτσαμε συνολικά τέσσερις ώρες στο βενζινάδικο και η μάχη μεταξύ μας είχε φουντώσει. «δεν έκανες οδική ρε κάνγκουρα?», «αφού είχε πρόβλημα η αντετσε ρε μίζερε». «Δεν έχω πάρει τα χάπια μαζί μαλακάκο, αν με πιάσει καμια κρίση να δω τι θα κάνεις...», «θα σε πετάξω στο δρόμο ρε καραγκιόζη να ησυχάσω...» και άλλα τέτοια μαγικά.

[thou-vou]

Μερικές ώρες αργότερα εμφανίζετε η οδική. Λαικόφατσα (με την καλή ένοια) και χωρίς γνώση αγγλικών αλλά σωστός κύριος. Μου βρίσκει μπανκοματ (μηχανημα ατμ), αφήνουμε το ντακαράκι στο φυλασσόμενο πάρκινγκ της μπεμπε και πάμε να δούμε που θα κοιμηθώ. Είπαμε το καμπινγκ 40 χιλιόμετρα μακριά και εμείς θέλαμε κάτι δίπλα από τη μπεμπε. Μου βρίσκει δωμάτιο σε παρακείμενο «σπίτι» με ιδιοκτήτρια που δε μιλάει άλλη γλώσσα. Αυτός κάνει το διερμηνέα με νούμερα. 400 τσέχικα (14Ε περίπου) οκ? Οκ. Μου δείχνει πως να κλειδώσω και να πετάξω τα κλειδιά μέσα από την πόρτα το πρωί που θα φεύγω και αποχωρεί. Η κυρία με οδηγεί στο δωμάτιο και...
... ανοίγουμε πόρτα δωματίου και κοιτάμε πρώτα πόσο καθαρά είναι. Μια χαρά. Η κυρία φεύγει και κλείνοντας ανακαλύπτω το μάυρο καπιτονε δερμάτινο κάλυμα στο πίσω μέρος της πόρτας. Χμμμμμμμμμμμ... Κοιτάω το κρεβάτι μπας και βρίσκεται κανας μολούκος εκδικητής για τα εγκλήματα των λευκών αυτού του κόσμου, ευτυχώς κανείς. Καθρέφτης πίσω απ’ το κρεβάτι και άλλος ένας ακριβώς απέναντι μαζί με την τηλεόραση. Οκ. Μπαίνω για μπανάκι, βγαίνω και ξαπλώνω. Τα οξέα στο στομάχι κάνουν πάρτυ, χάπια πουθενά και βλέπω στον απέναντι καθρέφτη την καράφλα μου. Η γκρίνια του βασιλάκη του γλύκα ατελείωτη. Να οι αρρυθμίες, να οι ζαλάδες και φαίνεται πως διάφοροι που τον λένε χέστη να δικαιώνονται (αν και οι περισσότεροι το λένε εκ του ασφαλούς). Βέβαια εγω έχω κάθε δικαίωμα να βρίζω το άλλο μου μισό οπότε φαντάζεστε τι έγινε. Κάποια στιγμή μας πήρε ο ύπνος ανάμεσα σε μπινιλίκια, γκρίνια και κάτι τσέχικα του μεταγλωτισμένου ματ ντειμον.
Το επόμενο πρωι, 15η αυγούστου, πάω 7.30 στην αντιπροσωπεία εκεί δίπλα. Τους λέω τι έγινε, τσεκάρουν το μηχανάκι και βουαλά, τρόμπα βενζίνης. «Το πολύ μεθαύριο θα είναι εδώ. Δηλαδή στις 17. Και τι θα κάνω εγω δυο μέρες με τα πράγματα στου διαόλου τον πισινό? Λοιπόν λεφτα δεν παίζει σάλιο οπότε δανεικά. Πως μπορούμε να την βγάλουμε φτηνότερα? Σε καμπινγκ και διατροφή από σουπερμάρκετ. Πως θα πάρουμε όμως τα πράγματα? Να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Που? Θα σας δώσουμε εμείς. Πόσο? 45 Ε τη μέρα. Ωραία. Καμπινγκ κανα 8ευρώ, αυτοκίνητο 45 και προμήθειες κανα 8 από σ/μ κομπλέ. Ας το δούμε σαν διήμερο με αυτοκίνητο. Μπλιαχ...

Αρκετά ήρεμος πλέον με μόνο άγχος να είναι έτοιμο το ντακαράκι στις 17 για να είμαι 19 πρωί φλωρεντία παίρνω τα κλειδια της bmw diesel 1.6 etc, etc, και πάω να το βάλω μπροστά. Φτάνω στο τουτου και ανακαλύπτω γεμάτος βεβαιότητες και υψηλά επίπεδα νοημοσύνης ότι μου έδωσε μόνο το μπρελόκ. Χαμογελό και επιστρέφω να ζητήσω με χιούμορ τα κλειδιά. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Μου παίρνει το μπρελόκ από τα χέρια και με ύφος «βρε καλώς τον μπόγδανο» μου κάνει μια επίδειξη τάπερ με το μπρελοκ που όπως αποδείχτηκε ήταν το «κλειδί». Μπαίνω μέσα, πατάω το σταρτ και ξεκινάω για το καμπινγκ. Σταματάω στη διαστάυρωση βάζω νεκρά, σβήνει ο κινητήρας. «Έμεινα και μ’ αυτό σκέφτηκα...» Ασυνείδητα πατάω συμπλέκτη και... βρουμ βρουμ... Γαμημένοι αυτοματισμοί...

[thou-vou]

Φτάνω σβέλτα στο καμπινγκ και αρχίζω να μαζεύω. Αφήνω το αμάξι απ’ έξω γιατί ντρέπομαι λίγο είναι η αλήθεια. Πληρώνω και βουρ πάλι για μπρνο. Εκεί βρίσκω το καμπινγκ που είναι πολύ κοντά στην πίστα δίπλα σε λίμνη. Παραμυθένιο. Ξύλινο κιόσκι μεσ’ τη μέση, γκαζόν, σαν ξέφωτο δάσους. Στην άκρη μικρό μονοπατάκι που μετά από πέντε βήματα σε βγάζει στη λίμνη. Τρελή ησυχία, ψυγείο, κουζινάκι, κατσαρολικά φουλ, και 7 άτομα όλα κι όλα εκ’των οποίων τα δυο είναι ο james και η cat. Ζευγάρι άγγλος-αυστραλέζα που πούλησαν το σπιτάκι τους, πήραν το κομποδεματάκι τους και πάνε αυστραλία με το κτμ. Εξαιρετικά παιδιά. Κάτσαμε μαζί το βράδυ, με κάλεσαν για μπάρμπεκιου και άρχισε να ρίχνει καρέκλες οπότε μετακομίσαμε σε μπαρ ταβέρνα χοτελ με πάγκους και τέντα έξω (για να χωράνε οι μοτοσυκλετιστες που μέχρι χθες είχαν πλημμυρίσει τον τόπο) μέσα στο δάσος. Μακαρονια σκέτα και μπουκάλι μπύρα 1.8Ε... Αφού με άκουγαν να μιλάω μέχρι να βαρεθούν τη ζωή τους με καληνύχτισαν ευγενικά και πήγαν στη σκηνούλα τους...
Πίσω στη σκηνή με τους ήχους της βροχής κουμπώνουμε το χάπι μας και περιμένουμε να ηρεμήσει το στομάχι από την τσίτα, το άγχος, τα νεύρα του ντακαρίνο και τη γκρίνια του γλύκα. Αυριο είναι μια άλλη μέρα...

Ήλιος υγρασία ζεστο καφε ντεκαφεινε από τα χεράκια μας και άραγμα στο κιόσκι με το τελευταίο αντίο του επιθεωρητή ρεμπους... Μακράν το 2ο καλύτερο ξύπνημα μετά το ξύπνημα με το τιμόνι στα χέρια... Κάτι ντάγκλες από τον στόμαχο ξεπερνιούνται με μια βόλτα στις όχθες της λίμνης και μια επίσκεψη στο σουπερμαρκετ. Χαλάρωση και αναμονή αφού την επομένη περιμένουμε τα νεα από την τρόμπα. Όλη η μέρα μια χαλάρωση και νεες στάσεις τάσεις και εκφράσεις ανάμεσα στα πισινά μου και το μαδέρι του πάγκου. Χαμόμηλο για το απόγευμα, ύπνο νωρίς και ξύπνημα στις 6 με το τηλέφωνο αγκαλιά. Πέρνουμε την αντιπροσωπεία στις 7, τίποτα ακόμη. Λένε θα με πάρουν σε καμιά ώρα. Παίρνω μετά από δυο ώρες, με βάζουν αναμονή και λίγο μετά μου ανακοινώνουν ότι το ντακαράκι είναι έτοιμο και με το 60% του κόστους που είχαμε αρχικά υπολογίσει. Ζούπερ. Μαζεύουμε και αμολάμε για μπεμπε. Παίρνω το ντακαράκι, πάω να πλερώσω και αρχίζουν οι μαλαγανιές. Υπολογίζαμε το αυτοκίνητο στα 90Ε για δυο μέρες. Τελικά είναι 90 συν 20% φπα. Και άργησα και μια ώρα σε σχέση με την ώρα που το πήρα. Η ώρα είναι εντεκα εγω βιάζομαι αλλα πάντα υπάρχει χώρος για θεατρικό.
Με τη σκισμένη στο σημείο αποσυμπίεσης βερμούδα μου και το μισοφαγωμένο ντακαρινο μπλουζακι παίρνω ύφος αντερκαβερ γιου μεγαλοβιομήχανου και αρχίζω το σόλο σε σπαστα αγγλικά, γλώσσα την οποία μιλάει μόνο ο εξαιρετικό υπάλληλος του συνεργείου και κανένας από τη ρεσεπσιον!!!!!!!!!!!
« Σορυ μπατ δις ις ανεξεπταμπλ. Ιτ ιζ νοτ δε μανεη, ιτ ιζ δε μπιχεηβορ. Ι εμ ε κλαηεντ δατ ντασεντ σπικ γιορ λανγκουατζ, ι νιιντ το μπι ιν ιταλι φορ α μπισνες μιτινγκ τομοροου εντ γιου τεηκ αντβαντατζ οφ δε φακτ ι ντου νοτ σπικ γιορ λαντγκουατζ... Χαου παθετικ ις δατ. Για να μη συνεχίσω φανταζεστε περίπου το κονσεπτ. Αλλα η χοντρη που ήταν στις ενικοιάσεις τίποτα. Ε, το γύρισα στα ελληνικά και έφυγα. Ακολούθησε όμως μαγευτικό στριπ σοου έξω από την κεντρική είσοδο όπου και φόρεσα μπουφάν, παντελόνι μπότες με τις βαλίτσες χυμένες ολ οβερ δε πλεης.
Μετά από αυτό έπρεπε να διασχίσω την αυστρία μεσημεριάτικα διαγώνια πράγμα εύκολο καθώς όλοι οι μεγάλοι δρόμοι επιτρέπουν σβελτάδα. Ξεκινήσαμε στις μια το μεσημέρι και πριν νυχτώσει είμασταν σύνορα με ιταλία στη λιενζ. Στήνουμε, κοιμόμαστε, ξεστήνουμε και φεύγουμε. Κάπου ενδιάμεσα τηλεφώνησα στον στεγνό πλέον σπιριτ. «Ρε συ, απο λιενζ, για γκρομπγλοκλξδφλκαξγκνερ μέχρι στελβιο μαζί με τα ενδιάμεσα πάσα και απο κει φλωρεντία βγαίνει?». Είναι 950, απάντησε ο ήρωάς μου με μια δόση «κρατιέμαι μη πέσω από τα γέλια» στην πάντα ήρεμη φωνή του. Οκ. Πάμε κι όπου νυχτώσει.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και περάσαμε πέντε πάσα ανω των 2000 μ αφήνοντας τελευταίο το στέλβιο. Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, βράζουν τα πισω φρένα και σταματάμε σε καμπινγκ 100 χλμ πριν τη μπρέσια. Κλείσαμε 12ωράκη με στάσεις για τσιγάρο εσπρεσάκι ντεκαφεινέ και φαί στα πάσα και στο όρθιο.
Την άλλη μερα το πρόγραμμα ήταν έυκολο. Μπρέσια φλωρεντία, κανα 400άρη βαριά. Αλλα με το που φύγαμε από τα βουνά τλειώσαν οι δροσούλες κι αρχίσανε οι καύσωνες της βιομηχανικής ζώνης. ΑΛΛΑ... περάσαμε ξανα από τον πιο απολαυστικά γρήγορο δρόμο που έχουμε περάσει... Μπολονια φλωρεντία και μαλιάσανε τα λάστιχα του γαιδουροφορτωμένου ελικοφόρου... Φτάσαμε φλωρεντία με καύσωνα και με κάυσωνα τέλειωσαν και οι διακοπές μας ενιά μέρες μετά. Φλωρεντία δεν έχει οδήγηση οπότε δεν έχει και νόημα. Ασε που από τότε που γυρίσαμε, για την ακρίβεια από την πρώτη μέρα γίνεται της ποτάνας... Αλλα...

[thou-vou]

Τι έγινε με τον βασιλάκη το γλύκα και τον τζίνο ντακαρίνο? Τίποτα. Περιμένατε εσεις σε ταξίδι να λυθούν προβλήματα της καθημερινότητας... περιμένατε σε συνθήκες χαλαρότητος και γκάυλας να αντιμετωπίσει κανείς προιόντα πίεσης και τσαμπουκάδων? Αν ναι μαλακία σας. Οι τσαμπουκάδες με τον εαυτό σου δεν παλεύονται σε στιγμές που αισθάνεσαι δυνατός.

Για τις τοπικές κουλτούρες απο κεί που πέρασα? Λίγα πράματα. Με πρώτη ματιά δεν καταλαβαίνεις και τίποτα εκτός από τα προφανή... Βαρέθηκα την επαρχία της αυστρίας με τα μικρομεσαία ομοιόμορφα κουρεμένα χωριουδάκια της. Μεγάλη διαφορά στα φράγκα σε όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ. Δεν υπάρχουν σύνορα? Ναι καλά... Τσεχία όσο είδα τίνγκα στο σεξ σοου... Συμπτώματα της φτώχιας. Ίσως αυτό ενοούν διάφοροι όταν μιλάνε για τις γυναικάρες της τσεχίας, σλοβενίας, ουγγαρίας κλπ...

Δυστυχώς πέρα από τις ιουλιανές άλπεις που αξίζουν τον κόπο (και η βενζίνη στη σλοβενία είναι ακόμη κάτω απο 1.3), το δάσος του μπρνο, και τις άλπεις μέχρι και λίγο πριν τα αυστρο-σλοβενικο-ουγγρικα σύνορα, τα υπόλοιπα είναι ντεμι... Για τις μεγάλες πόλεις απο όσες πέρασα, τι να καταλάβεις με ένα φραπέ στο χέρι σε μια ώρα? Τι να πεις για ουσιαστικά 5 μέρες καθαρής οδήγησης και 3500 χλμ, περίπου? Οτι σ’αρές και σου λείπ? Παίρνεις τζούρα και συνεχίζεις...

[thou-vou]

Εν’ τέλει το μόνο που σκεφτόμουνα λίγο πριν φτάσω φλωρεντία ήταν το πόσο απολαμβάνω κάθε φορά να πέφτω πάνω σε ανθρώπους που δεν μιλάμε την ίδια «γλώσσα». Ένας χαιρετισμός στο δρόμο, μια μπύρα με πρώην τζανκι συνιδιοκτήτη μικρού κάμπινγκ, με μετανάστη σε παγκάκι της μπρατισλάβας, , με φρικαρισμένους «μάυρους» όλων των αποχρώσεων...
Ο τρόπος που ο άλλος μοιράζεται. Οι κινήσεις των χεριών, τα ζόρια και οι τσαμπουκάδες από τη δουλειά... Και καταλαβαίνεις ότι παντού τα ίδια. Λίγο χειρότερα λίγο καλύτερα. Ακόμη κι αν στη αρχή σε κοιτάνε δύσπιστοι αφου φοράς και ένα κάρο συμβολισμούς πλούτου, ακόμα και αν ξέρεις ότι η εικόνα σου είναι λίγο εως πολύ στυλιζαρισμένη για τη φάση τους, ανοίγει λίγο η καρδιά σου... Και καταλαβαίνεις με ποιους γουστάρεις και ποιους όχι. Και δεν έχει να κάνει ούτε με το ποιοι ζουν μέσα από τα σύνορα ούτε με το ποιοι εκπαιδεύτηκαν να μιλάνε την τοπική διάλεκτο. Ούτε με τοπικά ήθη και έθιμα, ελάχιστα έχουν μέινει στον πρώτο κόσμο από δαύτα. Το μπρνο σαν τη λάρισα, σαν κωμόπολη της ουγγαρίας... Σεξ σόου, νταβατζήδες με ύφος μεσοαστών και μεσοαστοί με ύφος νταβατζήδων... Άστεγοι και λαμέ στελέχη... Κάθε φορά που γυρνάς, άν έχεις βγάλει έστω και λίγο το κράνος από το κεφάλι και τη ματιά σου από την επόμενη στροφή τα βλέπεις κι αυτά... Ίδιες ή παρόμοιες μυρωδιές, πόλεις με τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις τους. Τελικά περαστικός μεν αλλά όχι τυφλός. Ταξιδιάρες ψυχές της καθημερινής ζωής που δεν φρικάρουν με τη φτώχεια αλλά με όσα επιτρέπουμε να μας φτηναίνουν... Και ανασαίνουν δυο βήματα ή 20.000χλμ μακρυα. Αυτά μου λείπουν όταν γυρνάω μόνος μου, οι τυχαίες συζητήσεις σε βενζινάδικα ή σε καφέ της συμφοράς. Αυτά με δυναμώνουν όταν τα σκέφτομαι. Παντού τύποι και τύπες με τα ίδια ζόρια. Αλλο που εμείς έχουμε παθολογική αγάπη με τον κώλο μας που λέει και ο βασιλάκης ο γλύκας σε στιγμές αυτοκριτικής...
Σε αυτό με βοηθάνε οι δυο γαμημένοι τροχοί. Να απολαμβάνω τις μυρωδιές και τις τυχαίες συναντήσεις ξεχνώντας για λίγο τον μικρόκοσμό μου... Αυτά θα μου λείψουν στους καιρούς που έρχονται. Η μήπως η ίδια μου η πόλη είναι γεμάτη από ευκαιρίες για κανγκουροταξίδια? Είδωμεν...
Αυτά λοιπόν. Ότι προλάβαμε προλάβαμε και πάλι καλά να λέμε...
Θα ακολουθήσουν (μάλλον) μοναδικές φωτό (όσες σώθηκαν από δήθεν κατα λάθος πέταμα στα trash του ψηφιακού κόσμου) και (σίγουρα) περικοπές μισθών...

[thou-vou]

.

[thou-vou]

μελαγχολία στην αυστρία και εκνευριστικά ομοιόμορφο γκαζόν

[thou-vou]

κιοσκι καμπινγκ στο brno

[thou-vou]

χέστηκε η φοράδα (και η γελάδα) στ' αλώνι

[thou-vou]

ιταλός "κουκουλοφόρος" που μεταμφιέζεται σε σκαντζόχοιρος σύμφωνα με τη γγ του κκε