Ο ΓΚΑΝΤΕΜΗΣ
Η παρακάτω επιστολή είναι από αναγνώστη του 0-300 και δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Αυγούστου. Μιλάμε το παλικάρι είναι ο ορισμός του γκαντέμη και του ατζαμή.:hypnotize
:a53:
Από μικρός είχα τρέλα με τις μηχανές. Μέσα μου ένιωθα ότι έχω τα προσόντα για μεγάλες διακρίσεις στον χώρο της μοτοσυκλέτας. Άρχισα την οδήγηση με την καθοδήγηση του πατέρα μου και πάνω σε ένα virago 250. Λόγω της ηλικίας μου και ενώ τα άλλα παιδιά έκαναν κόλπα με το ποδήλατο, εγώ μάθαινα παντιλίκια και προσπαθούσα για σούζα, κάτι αδύνατο με αυτή τη μηχανή ακόμα και με την τολμηρή αδερφή μου για συνοδηγό για καλύτερη κατανομή βάρους. Όλες αυτές οι προσπάθειές μου και η αγάπη μου για τις μηχανές συνοδεύονταν από συχνές πτώσεις. Πολύ συχνές μπορώ να πω, ώσπου μια μέρα με οδήγησαν στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι. Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου έθεσε στόχο της ζωής του να μην καβαλήσω ξανά καμία από τις δίτροχες αγάπες του. Άλλωστε μου είχε ήδη πουλήσει ένα παπί που μου είχε αγοράσει ο ίδιος λόγω του ότι μέσα σε δύο εβδομάδες είχα πέσει γύρω στις δέκα φορές, ενώ είχα τρακάρει και μία φορά το αγροτικό του παππού μου προκαλώντας ζημιά 1500 ευρώ. Οι ατυχίες μου όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Συνέχισα τον ένδοξο αγώνα μου και τη σχολαστική καταμέτρηση της ασφάλτου, με άλλο ένα τουμπάρισμα του αγροτικού (του πατέρα μου αυτή τη φορά) και με ένα καπάκι με μια γουρούνα ενενηντάρα και ένα Typhoon ενός φίλου. Μέσα σε όλες αυτές τις άσχημες συγκυρίες, εγώ δούλευα και ζούσα με ένα μοναδικό σκοπό την απόκτηση ενός δίτροχου όπλου. Αφού λοιπόν μάζεψα το απαραίτητο ποσό και περιμένοντας τον άγνωστο κάτοχο της μελλοντικής μου μηχανής από στιγμή σε στιγμή, άφησα το λάδι πολύ ώρα στο τηγάνι και αυτό συνωμοτώντας με την ατυχία μου πήρε φωτιά. Χωρίς να γνωρίζω τον τρόπο αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις (είμαι φοιτητής), προσπάθησα να σβήσω τη φωτιά με νερό. Αυτή ήταν και η αιτία που με οδήγησε με εγκαύματα στο νοσοκομείο για μία εβδομάδα. Το σώμα μου είναι γεμάτο τραύματα και υπογραφές σπουδαίων δρόμων και ακόμα και το λάδι πήρε φωτιά για να μη δω το μηχανάκι που θα έπαιρνα. Διαβάζοντάς σας εδώ και τρία χρόνια και η έχοντας χάσει κανένα τεύχος σας, θεώρησα πως εσείς θα μπορέσετε να μου λύσετε αυτήν την απορία. Μήπως τελικά κάποιοι είναι γραφτό να μην απολαμβάνουν αυτήν τη μαγική αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνουν οι μηχανές; Μήπως είναι καλύτερα να ασχοληθώ με κάποιο άλλο sport, με το μπιλιάρδο ίσως; Αλλά μάλλον και εκεί θα σκίζω τις τσόχες...
Απάντηση με παράθεση
