Με τι μπορεί ο νους να ταξιδέψει !!!

[matmat]

Ζεϊμπέκικο.

Σαββόπουλος Διονύσης


Am F G C F G C E

Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς

F G CF E F C E Am

τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι όμως εσύ δεν μάς ακούς

F G C F E

Δεν μάς ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές

F G C

μες στις υπόγειες στοές

F C E Am E Am

Ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές



Ο πατέρας μου ο Μπάτης ήρθε απ’ τη Σμύρνη το εικοσιδυό

κι έζησε πενήντα χρόνια σ’ ένα κατώι μυστικό

Σ’ αυτό τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί

έλεγε ο Μπάτης μια Κυριακή

Κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή



Χθες το βράδυ είδα έναν φίλο σαν ξωτικό να τριγυρνά

πάνω στη μοτοσικλέτα και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά

βάλε στα όργανα φωτιά

Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά





Ιπτάμενη παρθένα, κανονάς τους εσπερινούς

Του Θεού η φωνή γυρίζει στο μυαλό μας

κι όμως εσύ δεν μας ακούς



Σε υμνούμε, μες στις υπόγειες στοές

με όρκους και ιτιές

Ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές



Απρόσιτη μητέρα, μορφή από χώμα κι ουρανό

Θα χαθώ απ’ τα μάτια σου τα δυο

μες στον κόσμο σαν πρόσφυγας

σ’ ένα κατώι μυστικό



Αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί, του λόγου σου οι πιστοί

Κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή



Θεόρατη γυναίκα στον ουρανό που κυβερνάς

ήλιους και φεγγάρια ηλεκτρικά

Με κρατούσες και φεύγαμε

και πίσω τρέχανε σκυλιά



Σαν τον Μάρκο, δώσ’ μου τη λόγχη που κεντά

χρυσή λαβωματιά

Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά

[matmat]

Κύματα

Χαρούλα Αλεξίου


Μου διώξαν τους αγγέλους
οι σάλπιγγες του τέλους
της πιο καινούργιας εποχής
και παίρνω δρόμους της βροχής.

Λόγια φοράω μεταλλικά
και στα τραγούδια μου αντηχούνε
πράγματα τόσο ελληνικά
μόνο που δεν αντιστοιχούνε.

Κύματα πιάνω, ταξιδεύω
κι όλο τον κόσμο κυριεύω
μ’ ένα φευγάτο ερωτισμό
κι ένα λιμάνι για δεσμό.
Κύματα πιάνω, ταξιδεύω
κι όλο τον κόσμο κυριεύω
μ’ ένα παράταιρο καημό
κι ένα λιμάνι για δεσμό.

Μου διώξαν τις αρμύρες
του κύκλου οι λάθος μοίρες,
μου βούλιαξε κι η Γκιουλμπαχάρ
και κάνω δίσκους για ραντάρ.

Λόγια μαζεύω γυαλικά
που για τον έρωτα ραγίζουν
κι έτσι μπορώ συμβολικά
να γίνω εκείνο που απελπίζουν.

[matmat]

Θέλω να σε δω

Αρβανιτάκη Ελευθερία


Θέλω να σε δω να μ' αναζητάς

σε κάθε οδό και δω

στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω μ' έρωτα βαρύ

να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά φοράω τα λόγια μιας πληγής

Καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς

κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες γιατί στην κάνω συμφορά

και δε χωράει

η ζωή να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω να 'μαστε αγκαλιά και μία θηλιά

γερή το χθες να κάνει αθάνατο



Θέλω να σε δω να μ' αναζητάς

σε κάθε οδό και δω

στα λίγα που ζητάς

θέλω να σε δω μ' έρωτα βαρύ

να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά φοράω τα λόγια μιας πληγής

Καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς

κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μην στην κάνω συμφορά

και δε χωράει

η ζωή να μπει στο γλέντι ούτε μία φορά

Θέλω να σε δω να 'μαστε αγκαλιά και μια θηλιά

γερή το χθες να αθάνατο

[matmat]

Το περιβόλι του τρελού

Σαββόπουλος Διονύσης


E G#

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

C#m F#9 B7

κάτι μυστικό

E G#

κάτι πλούσιο και παράξενο

Cm# F#9 B7

σαν τοπίο του βυθού



E B7

Ανθισμένες κερασιές

E B7

κι απόγευμα ζεστό

E B7

και πολύχρωμο χορτάρι, ναι

A B7 E

για ν' αποκοιμηθώ



Αμαξάκια κάτασπρα

φεύγουν απαλά

και μας φέρνουνε σε σένανε

στα μέρη τα παλιά



Στο γαλάζιο θρόνο σου

χρυσό μανδύα φοράς

και σε δυο λιοντάρια ήμερα

τα πόδια σου ακουμπάς



Τόσα χρόνια πάλευα

μόνος στα τυφλά

και ταξίδεψα κι αρρώστησα

και πέρασα πολλά



Τώρα όμως πλάι σου

και πάλι περπατώ

μέσ’ τα χρώματα του κήπου σου

και δίπλα στο νερό



Κοντά μου φωσφορίζοντας

σκύβεις και με φιλάς

για την νύχτα με σκεπάζεις, ναι

και με παρηγοράς

[matmat]

Σ' αγαπάω ακόμα

Παπακωνσταντίνου Βασίλης




Am

Πάλι γύρισα πίσω για ένα ακόμα τσιγάρο

Em

Δε θα σου εξηγήσω αγκαλιά θα σε πάρω

Am

Ότι λένε οι λέξεις τη ζωή δεν την πιάνουν

Bm

Κι όσα λόγια αν ξοδέψεις για να ζήσεις δε φτάνουν



Από που θες να ζήσεις από ποια κερδισμένα

και σε ποιον να γυρίσεις όταν χάσεις κι εσένα



Am C

Η αγάπη δεν είναι μοναχά ένα ψέμα

D Bm

Ούτε μόνο ένα μείνε θέλει όλο το αίμα

Am C

H αγάπη μου είναι το πιο κόκκινο χρώμα

D B7

Κατακόκκινη γίνε σ' αγαπάω ακόμα

C Em C Em

Σ' αγαπάω ακόμα... Σ' αγαπάω ακόμα



Να κοιτάς και να θέλεις μη φοβάσαι να χάνεις

στη χαρά ν' ανασαίνεις ζωντανή μην πεθάνεις

κι αν ο φόβος μας δένει να μην μείνουμε μόνοι

πάλι ο φόβος μας στέλνει μακριά απ' ότι ενώνει



Η αγάπη δεν είναι μοναχά ένα ψέμα...

[nimbus]

Στον ύπνο μου

Σιδηρόπουλος Παύλος

Μουσική/Στίχοι: Θωμόπουλος Ανδρέας/Θωμόπουλος Ανδρέας

Στον ύπνο μου απόψε είδα πάλι

G A D

πως ήμουνα λέει σοφός

D Em

οι άνθρωποι γύρω χορτάτοι

G A D

κοιτούσαν και βλέπανε πως



G D

Κυλούσε γλυκά η ζωή τους

G D

αφέντες κακό πουθενά

G A D

χιλιάδες παιδιά στα ποτάμια

Em A D

ψαρεύανε φως στα νερά



Στον ύπνο μου απόψε είδα πάλι

πως ήμουνα λέει σωστός

πως δεν τραγουδούσα μονάχος

κι' ο φόβος φευγάτος κι' αυτός



Δεν είχαν αξία τα λόγια

δεν είχε ο Ιούδας φιλιά

και το πιο περίεργο απ' όλα

φώλια η βουλή για πουλιά



Και το πιο περίεργο απ' όλα

φώλια η βουλή για πουλιά

[matmat]

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει


Δήμος Μούτσης



Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν' η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

[matmat]

Ταξιδιώτης του παντός


Δήμος Μούτσης
Ερμηνευτές: Νανά Μούσχουρη


Πήραμε μια βαρκούλα
βαρκούλα μα πανί
βγάλαμε το πανάκι
και πιάσαμε το κουπί.

Ένα για τον καθένα,
δύο κι όλοι μαζί,
τρία για την βαρκούλα
και πάλι από την αρχή.

Όλα ωραία,
βαθειά γαληνεμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Μέσα στο φως
του δικαίου απλωμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός
μ' ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω
τη γνώμη του καθενός.

Ταξιδιώτης του παντός
είμαι κύμβαλο αλλαλάζον
έτσι καθώς διασκεδάζω
στο θάνατό μου εμπρός.

Τέσσερα για τη μέρα,
πέντε για το πρωί
έξι για την εσπέρα
και πάλι από την αρχή.

Όλα ωραία,
βαθειά γαληνεμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Πλήθος αγγέλων
τα ουράνια σπαρμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός
μ' ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω
τη γνώμη του καθενός.

Ταξιδιώτης του παντός
είμαι κύμβαλο αλλαλάζον
έτσι καθώς διασκεδάζω
στο θάνατό μου εμπρός.

Όλα ωραία,
βαθειά γαληνεμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Πλήθος αγγέλων
τα ουράνια σπαρμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

[sotpag]

Ο Ιρλανδός και ο Ιουδαίος

Χρονιά και χρονιά μες την άμμο
Εκεί που ανθίζει η φοινικιά
Δυο φίλοι πήγαιναν σε γάμο
Δώρα κρατώντας και προικιά

Ο ένας ήταν Ιρλανδός και άλλος Ιουδαίος.

Διψά τους έκαιγε τα χείλη
Μα πριν καλέσουν τη βροχή
Είδαν στη έρημο μια πύλη
Που έγραφε «τέλος και αρχή»

Βάδισε τότε ο Ιρλανδός βάδισε και ο Ιουδαίος.

Πέρασαν τα μεγάλα τοίχοι
Και κάπου εκεί στη αγορά
Κάποιον ρωτήσανε στην τύχη
Που είναι ο γάμος κι χαρά

Ρώτησε πρώτα ο Ιρλανδός ρώτησε και ο Ιουδαίος

Και κείνος απλώνοντας το χεριά
Τους έδειξε στο χώμα εμπρός
Δυο πεθαμένα περιστέρια
Που ήταν η νύφη και ο γαμπρός

Δάκρυσε τότε ο Ιρλανδός δάκρυσε και ο Ιουδαίος

[sotpag]

Ιωάννα και Μαριέτα

Μουσική Λάκης Παπαδόπουλος στοίχοι Γιώργος Χρονάς

Ιωάννα και Μαριέτα εδώ ξεκουραζόμαστε
Μετά την εκδρομή στα Σπάτα η μηχανή μας φόνευσε
Να ζήσω πιο πολύ ήθελα από τα δεκαεφτά μου
Εδώ βρίσκομε θαμμένος δίπλα στα πουρνάρια
Και πιο πολύ πέρα θαρρώ ο φίλος μου ο Νίκος

Μια λάμψη στην εξάτμιση μας έκοψε τη φόρα
Μια λάμψη στην εξάτμιση

Στην αυλή της δόλιας μάνας μου θα βρείτε το σκελετό της μηχανή μου
Στο ντουλάπι τα παπούτσια μου
Σ’ αυτά εδώ τα χώματα τα κόκαλα μου

Όχι να λυπηθώ που πέθανα με μηχανάκι γιατί αν ζούσα εγώ εδώ μαζί σας
Σ’ αυτή την άθλια πόλη ποιος θα με πρόσεχε
Σ’ αυτή την άθλια πόλη.

[sotpag]

Το μήλο
(Πορτοκάλογλου Νίκος – Αφροδίτη Μάνου)


Το φως του φεγγαριού σπασμένο από τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένιες σερπαντίνες
το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες’ τη νύχτα,
«κουράστηκα» της λέει «καληνύχτα»,
το χέρι της γλιστράει μηχανικά
στο στήθος το λαιμό του τα μαλλιά
«φρόνιμα» λέει αυτός και την φιλά,
γυρνάει στο πλάι.

Η ανάσα του σιγά σιγά βαραίνει
και εκείνη τον ακούει και σωπαίνει,
όμως απόψε πάλι δεν νυστάζει
και λύνει το άλογο της και καλπάζει.
και φεύγει για το άγνωστο,
παρέα μ’ έναν άγνωστο
το σώμα της λικνίζετε, ντρέπεται, βασανίζετε
και ας είναι η απιστία της μονό στη φαντασία της ,στη φαντασία της.

Στο βάθος οι σκιές του διαδρόμου
και ο μακρινός απόηχος του δρόμου,
το ξηπνυτήρι δείχνει δώδεκα παρά
και οι από πάνω ακόμα παίζουνε χαρτιά.

Μα η νύχτα προχωράει και εκείνη δεν κοιμάται ,
που πήγε η ζωή της δεν θυμάται,
σηκώνετε προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της
και βγαίνει τρομαγμένη από το ονειρό της,
πηγαίνει στο ψυγείο το φαγητό είναι κρύο
"καλυτέρα ένα μήλο" λέει
και παίρνει ένα μήλο,
το μήλο στο ένα χέρι στο άλλο το μαχαίρι το μαχαίρι.

Αφήνει την κουζίνα βιαστικά
μη τύχη και ξυπνήσουν τα παιδιά
και τότε άρχισε να κλαίει στα σκοτεινά
γιατί δεν είχε να πάει πουθενά.

Το φως του φεγγαριού στο χρώμα της κουρτίνας
και αυτή με το μαχαίρι της κουζίνας,
το αίμα από το στήθος του πετιεται σιντριβάνι
στους τοίχους στα σεντόνια στο ταβάνι,
τα χέρια της δυο κόκκινα κλαδιά,
ανεβοκατεβαίνουν σαν σφυριά
δεν κλαίει πια δεν ακούει ούτε μιλάει,
χαμογελάει

Πολύ το ευχαριστήθηκε
και έπεσε και κοιμήθηκε
και το πρωί που ξύπνησε,
τον χάιδεψε τον φίλησε ,
που γύρισε από το θάνατο να πάει στο μεροκάματο στο μεροκάματο.

Το βράδι πάλι με το φως του φεγγαριού,
θα ξαναγίνει μια λεπίδα μαχαιριού,
γιατί όπως έλεγε και η μάνα της παλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά .

[nimbus]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sotpag
Το μήλο
(Πορτοκάλογλου Νίκος – Αφροδίτη Μάνου)


Το φως του φεγγαριού σπασμένο από τις κουρτίνες
σε χίλιες ασημένιες σερπαντίνες
το άρωμα του έρωτα σκορπίζει μες’ τη νύχτα,
«κουράστηκα» της λέει «καληνύχτα»,
το χέρι της γλιστράει μηχανικά
στο στήθος το λαιμό του τα μαλλιά
«φρόνιμα» λέει αυτός και την φιλά,
γυρνάει στο πλάι.

Η ανάσα του σιγά σιγά βαραίνει
και εκείνη τον ακούει και σωπαίνει,
όμως απόψε πάλι δεν νυστάζει
και λύνει το άλογο της και καλπάζει.
και φεύγει για το άγνωστο,
παρέα μ’ έναν άγνωστο
το σώμα της λικνίζετε, ντρέπεται, βασανίζετε
και ας είναι η απιστία της μονό στη φαντασία της ,στη φαντασία της.

Στο βάθος οι σκιές του διαδρόμου
και ο μακρινός απόηχος του δρόμου,
το ξηπνυτήρι δείχνει δώδεκα παρά
και οι από πάνω ακόμα παίζουνε χαρτιά.

Μα η νύχτα προχωράει και εκείνη δεν κοιμάται ,
που πήγε η ζωή της δεν θυμάται,
σηκώνετε προσεκτικά στις μύτες των ποδιών της
και βγαίνει τρομαγμένη από το ονειρό της,
πηγαίνει στο ψυγείο το φαγητό είναι κρύο
"καλυτέρα ένα μήλο" λέει
και παίρνει ένα μήλο,
το μήλο στο ένα χέρι στο άλλο το μαχαίρι το μαχαίρι.

Αφήνει την κουζίνα βιαστικά
μη τύχη και ξυπνήσουν τα παιδιά
και τότε άρχισε να κλαίει στα σκοτεινά
γιατί δεν είχε να πάει πουθενά.

Το φως του φεγγαριού στο χρώμα της κουρτίνας
και αυτή με το μαχαίρι της κουζίνας,
το αίμα από το στήθος του πετιεται σιντριβάνι
στους τοίχους στα σεντόνια στο ταβάνι,
τα χέρια της δυο κόκκινα κλαδιά,
ανεβοκατεβαίνουν σαν σφυριά
δεν κλαίει πια δεν ακούει ούτε μιλάει,
χαμογελάει

Πολύ το ευχαριστήθηκε
και έπεσε και κοιμήθηκε
και το πρωί που ξύπνησε,
τον χάιδεψε τον φίλησε ,
που γύρισε από το θάνατο να πάει στο μεροκάματο στο μεροκάματο.

Το βράδι πάλι με το φως του φεγγαριού,
θα ξαναγίνει μια λεπίδα μαχαιριού,
γιατί όπως έλεγε και η μάνα της παλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά
το μήλο πέφτει πάντα κάτω από τη μηλιά .

εκπληκτικό κομμάτι

[sotpag]

Αρχικά δημιουργήθηκε από nimbus
εκπληκτικό κομμάτι

οταν ερθω Αθηνα θα στο φερω

[matmat]

Μαγικό βουνό

Μάριος Φραγκούλης


Το μαγικό βουνό
του Αλχημιστή το θησαυρό
ψάχναν δυο φίλοι κάποτε να βρουν
και τη χαρά να μοιραστούν

Ξεκίνησαν μαζί
μα γρήγορα έγιναν εχθροί
ο ένας ζήταγε να βρει χρυσό
ο άλλος το αθάνατο νερό

Ποτέ τα αστέρια μη ρωτάς
τι κρύβουνε για μας
σε ποιο όνειρο χρωστάς
ο δρόμος είναι της καρδιάς
κι αυτό που αγαπάς
εκεί να αναζητάς

Το Μαγικό Βουνό
του Αλχημιστή το θησαυρό
δυο φίλοι ψάχναν κάποτε να βρουν
κι απ’ τους καημούς τους να σωθούν

Τους χώρισε η ζωή
η Δύση κι η Ανατολή
ο ένας βρήκε ένα μυστικό
κι ο άλλος βρήκε ένα βουνό

[matmat]

Ξεπεσμένος Άγγελος

Γιάννης Κότσιρας


Όποιος την άνοιξη στα μάτια την κοιτά
κι όποιος δεν πρόλαβε να πέσει στη φωτιά της
κι έκανε λάθη όπως λένε ιστορικά
κραταέι μόνο την κομμένη φορεσιά της

Ψάχνει ένα ξύλινο αλογάκι ν’ανεβεί
και μιά λίμνη παγωνένη να χορέψει
γιατί τα λόγια του δεν είναι προσευχή
κι από τις στάχτες δεν μπορεί να δραπετεύσει

Που να μας παν, τα λόγια της νύχτας τα γλιστρήματα,
του ξεπεσμένου άγγελου, τα βήματα
σε χάρτες που καήκανε, σε πλοία που βουλιάξανε
Που να μας παν, αγάπες που τον δρόμο τους αλλάξανε

Όποιος δεν κάθισε σε Ίκαρου σκιά
κέρινα δάκρυα για τον έρωτα να στάζει
και η αρρώστια του δεν βρίσκει γιατρειά,
Πρέπει το όνειρο να φεύγει όταν χαράξει

Και μένει πάντα ένα παιδί μονακικό
που δεν μοιράστηκε κρυψώνες και παιχνίδια
και πριονίζει ένα χάρτινο ουρανό
Κάνει τα λόγια του ξυράφια και λεπίδια