Σε είδα ... και είχα χρόνια να σε δω ... από τότε που 17-18 χρονών έδινες εξετάσεις για να προχωρήσεις ΄... ένα βήμα τη φορά ... στις ανώτατες σπουδές.
Θυμάμαι πως πάντα σε φώναζα "Γιωργάκι", κι ας είσαι κοπέλα και όμορφη, για το τσαγανό που είχες ...
Και χάρηκα πολύ όταν πέρασες και έφυγες να σπουδάσεις ...
Και σε ξαναείδα εχθές ... γυρνόντας από την κυρικάτικη βόλτα, βράδυ πιά και μόλις είχα γνέψει στο Λευτέρη που έστριβε για σπίτι του ....
Στο φανάρι σταματάω και σε βλέπω μπροστά μου ... μαζί με την μικρότερη αδελφή σου .... να παρουσιάζετε κάτι σαν θεατρικό σκετσάκι με ζογκλεριστικά στοιχεία ... και ζήταγες από τους ανηπόμονους οδηγούς την οικονομική τους βοήθεια !!!
Και τα πάντα μπροστά μου θόλωσαν !!!
Εκλαψα ... και κατέβασα τη ζελατίνα ... για να μην με γνωρίσεις !!!
Για να μην αισθανθείς άσχημα ... δεν ξέρω ... να μην σου απολογηθώ για τα όνειρά σου που πήγαν στον αγύριστο ... γιατί δείλιασα ;;;
Δεν ξέρω ....
Ειλικρινά δεν ξέρω ....
Από εχθές δεν έχω ησυχάσει ... σε λίγο θα ξαναμπώ στην αίθουσα να διδάξω .... σε μια νεότερη τάξη .... με τα ίδια όνειρα που είχες .... και αισθάνομαι πραγματικά κομμάτια !!!
Χωρίς δυσκολία με μεγαλύτερη ψυχραιμία στο σπίτι, είδα εκατοντάδες τρόπους που θα μπορούσα να έχω αντιδράσει ...... αλλά εγώ .... ο καθηγητής σου ... κατέβασα τη ζελατίνα !!!
Συγγνώμη παιδί μου !!!
Συγγνώμη για τη δειλία μου !!!
Συγγνώμη που δεν σε χαιρέτησα και δεν σε αγκάλιασα .... μα πάνω απ' όλα συγγνώμη που η γενιά μου και καναδυό προηγούμενες , αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ, ζώντας σε μια πλαστή ευδαιμονία !!!
Και πάλι συγγνώμη παιδί μου .....