Κίνδυνος και Ταχύτητα

[reflection]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
Τελικά γεννιέται κάποιος με τον κίνδυνο στο αίμα του?.... ή ο εθισμός στην αδρεναλίνη της ταχύτητας είναι μικρόβιο που προσβάλλει το άτομο στην ... πορεία κι ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της ζωής του?....

[Joyrider]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
Τελικά γεννιέται κάποιος με τον κίνδυνο στο αίμα του?.... ή ο εθισμός στην αδρεναλίνη της ταχύτητας είναι μικρόβιο που προσβάλλει το άτομο στην ... πορεία κι ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της ζωής του?

Αυτοί που βγάζουν το πρώτο συμπέρασμα δεν νομίζω πως έχουν γνωρίσει όλο τον κόσμο της μηχανής και το μόνο παράδειγμα που έχουν είναι οι κάγκουρες με τα ροζ παπιά. Όταν κάνουν μια βόλτα ή μια εκδρομή αλλάζει τελείως η άποψή τους και το έχω διαπιστώσει από φίλους και ειδικά φίλες που έχω πείσει να ανέβουν δικάβαλοι.

Τώρα για τον κίνδυνο και την ταχύτητα πιστεύω δεν έχουν απόλυτη σχέση. Πολλοί παγκόσμιοι πχ δεν οδηγούν σε δημόσιο δρόμο γιατί το θεωρούν πιο επικίνδυνο. Αλλά από την άλλη βλέπεις και τους τρελούς του ΤΤ, του macau και της garena.

Οι δικοί μας ξεκράνωτοι καμικάζι που οδηγούν δίχως αύριο μεταβαίνουν στην κατηγορία "κρίμα το παιδί".

[Cpt. Haddock]

Ωχ...

[mikes]

ο εθισμος στην αδρεναλινη ειναι κατι το σχετικο! σε καποιον η αδρεναλινη μπορει να ανεβαινει στα υψη με δραστηριοτητες στου στυλ "διαβαζω τον επενδυτη σε καφε στη μαρινα ζεας χαζευοντας γκομενακια.." ενω καποιος αλλος δεν συμβιβαζεται με τιποτα λιγοτερο απο sky diving χωρις αλεξιπτωτο!!
το θεμα ειναι οτι ο εθισμος στην αδρεναλινη με την αισθηση του κινδυνου, δεν ειναι οροι με σταθερη αναλογια μεταξυ τους!
υπαρχουν μηχανοβιοι που αναζηταν το μεγιστο της αδρεναλινης με τον ελαχιστο κυνδινο ομως, (αυτοι που βλεπεις αρματομενους σαν αστακους) υπαρχουν και μηχανοβιοι(αν μπορεις να τους πεις ετσι)που δεν ζηταν καθολου αδρεναλινη αλλα ειναι επικυνδυνοι για ολους! αλλα και οι μεν και οι δε σε καμια περιπτωση δεν θελουν να κινδυνευουν!! απλα αλλοι εχουν συναισθηση του κινδυνου, αλλοι παλι οχι!! οποτε το θεμα δεν ειναι αν ο κινδυνος ειναι στο αιμα μας η οχι, αλλα αν εχουμε καθολου αισθηση του!!

[fkol k4]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
Τελικά γεννιέται κάποιος με τον κίνδυνο στο αίμα του?.... ή ο εθισμός στην αδρεναλίνη της ταχύτητας είναι μικρόβιο που προσβάλλει το άτομο στην ... πορεία κι ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της ζωής του?....

Το συμπέρασμα αυτό αν και αυθόρμητο δεν είναι πάντα σωστό.
Για την ακρίβεια πιστεύω πως δεν είναι σωστό στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Ας μην ξεχνάμε πως η αίσθηση κινδύνου είναι κάτι το υποκειμενικό. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά όρια πάνω από τα οποία αρχίζει και νιώθει αυτή την αίσθηση, ενώ στον καθένα υπάρχουν διαφορετικές ενέργειες που να τον προκαλούν.
Δεν νομίζω πως ο μοτοσικλετιστής είναι εκ φύσεως ριψοκίνδυνος, με την έννοια του ότι δεν νομίζω πως η οδήγηση της μοτοσυκλέτας έχει ως σκοπό την αναζήτηση της αδρεναλίνης που προκύπτει από την αίσθηση του ότι κάποιος κινδυνεύει.

Αν κρίνω από τον εαυτό μου για παράδειγμα, η αίσθηση του κινδύνου μου είναι παντελώς δυσάρεστη και ανεπιθύμητη. Δεν οδηγώ μοτοσυκλέτα για να νιώσω τον κίνδυνο, το κάνω γιατί δεν τον αισθάνομαι, τουλάχιστον όχι οδηγώντας όπως οδηγώ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει, κίνδυνος υπάρχει σε οτιδήποτε κάνουμε. Απλά η οδήγηση της μοτοσυκλέτας δεν μου προκαλεί την αίσθηση του κινδύνου. Αν ένιωθα ανασφαλής στη μοτοσυκλέτα δεν θα οδηγούσα. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς κάπως έτσι νιώθουμε. Αναρωτηθείτε πότε ξέρατε ότι υπάρχει κάτι στη μοτοσυκλέτα σας που δεν είναι σίγουρο πως είναι σε καλή κατάσταση (πχ παλιά λάστιχα, κουρασμένες αναρτήσεις κα)
και θυμηθείτε πώς αυτό επηρέαζε την οδήγησή σας τη δεδομένη στιγμή.

Ούτε πιστεύω πως ο Stoner στη συγκεκριμένη φωτογραφία κυνηγάει τον κίνδυνο. Ίσα ίσα, άσχετα με το αν εμένα θα με τρομοκρατούσε η κίνηση στο ρυθμό του, ο ίδιος πιστεύω πως νιώθει αρκετά ασφαλής στη συγκεκριμένη στιγμή.

Βέβαια, το να νιώθεις ασφαλής δε σημαίνει και ότι είσαι. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα και δεν έχει να κάνει με το πόσο αναζητάς τον κίνδυνο, αλλά με το πόσο σωστά μπορείς να τον αντιληφθείς.

Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που οδηγούν μοτοσυκλέτα γι αυτό το λόγο. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν είναι αυτό το μόνο που κάνουν. Υπάρχουν και πολύ πιο επικίνδυνες ασχολίες για να γεμίσεις αδρεναλίνη. Bungee jumping, αναρρίχηση, καταδύσεις, πτώσεις με αλεξίπτωτα, τόσες πολλές δραστηριότητες που μπροστά τους η οδήγηση της μοτοσυκλέτας δεν είναι τίποτα.

[nikos_abel]

Ο κίνδυνος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ταχύτητας.
Η οδήγηση με το μυαλό οπουδήποτε αλλού από την ίδια την οδήγηση, αποδεικνύεται τρισχειρότερος εχθρός.
Όταν βρίσκεσαι δε σε δύο ρόδες, ο κίνδυνος πλέον παύει να μεταφέρεται στους άλλους και αποτελεί
προσωπικό σου θέμα.

[micro_fresh]

Προσωπικά πιστεύω ότι το μικρόβιο το έχεις εξ' αρχής. Οι συγκυρίες που σε φέρνουν σε ένα χώρο, συμβαίνουν μόνο εαν τις δεχτείς και τις εκμεταλλευτείς. Οι "κατά λάθος" στο χώρο και οι άτυχοι από τα λάθη των άλλων στο τέλος την πατάνε ("κρίμα το παιδί") και εκεί η ταχύτητα παίζει πιστεύω δευτερεύοντα ρόλο, για διαφορετικούς όμως λόγους.

[DAYMAN]

μεγαλο θεμα με το μυαλο και η προβλεψη να ειναι οδηγοι.

[teogtp]

Μαλλον "γονιδιακο" ειναι το θεμα.Θα παρω δειγμα την οικογενεια μου 2 αδερφια
ειμαστε, ο ενας βλεπει διτροχο και βγαζει "καντηλες" και εγω απο τοτε που μου
δωσανε τιμονι στα χερια μου προσπαθουσα να το "φερω" "καντηλα"!
Ο αδερφος μου πηρε απο την μητερα μου που οταν βλεπει "μηχανη"ακομα
σταυροκοπιετε,ενω εγω το "μιασμα" πηρα(εκτος απο σασι)απο τον father που στα νιατα του
ηταν easy rider!Harley,μυστακιον και βλεμμα στο απειρο(μιλαμε για φοτος απιστευτες 50's)
τωρα ομως .....ιστοριες για αγριους διηγωντας τες να κλαις...
Α'ρε πατερα στο'πα "αυτη" μεχρι και μουστακι θα σε βαλει να ξυρισεις....:rotflmao::rotflmao:

[fkol k4]

Ο κίνδυνος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ταχύτητας.
Η οδήγηση με το μυαλό οπουδήποτε αλλού από την ίδια την οδήγηση, αποδεικνύεται τρισχειρότερος εχθρός.
Όταν βρίσκεσαι δε σε δύο ρόδες, ο κίνδυνος πλέον παύει να μεταφέρεται στους άλλους και αποτελεί
προσωπικό σου θέμα.

Σύμφωνοι, αλλά μιλάς για κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι κάτι αντικειμενικό και μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί έστω και δύσκολα.
Γι αυτό έχουμε και κατηγορίες πχ «επικινδύνων επαγγελμάτων», «επικινδύνων σπορ» κτλ.

Έκκριση αδρεναλίνης όμως δεν προκαλεί ο κίνδυνος, ούτε φυσικά η ταχύτητα, ούτε το ύψος, ούτε τίποτα άλλο παρά ο φόβος, δηλαδή η αναγνώριση του κινδύνου.
Αν δεν φοβάσαι, αδρεναλίνη γιοκ. Όσο περισσότερο φοβάσαι, τόση περισσότερη και η αδρεναλίνη.

Και όχι, το να βλέπεις γκομενάκια με μπικίνια στην παραλία δεν ανεβάζει την αδρεναλίνη... άλλα ανεβάζει...

[Ζεύκας]

παιδιά ο κίνδυνος είναι επικίνδυνος.

μην τρέχετε

[TROOPER]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
Τελικά γεννιέται κάποιος με τον κίνδυνο στο αίμα του?.... ή ο εθισμός στην αδρεναλίνη της ταχύτητας είναι μικρόβιο που προσβάλλει το άτομο στην ... πορεία κι ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της ζωής του?....

δεν ειναι απολυτο.σαφως το 2ο αλλα σε καθε περιπτωση υπαρχει προδιαθεση και ειναι ΚΑΙ γονιδιακο το θεμα. (αν θελουμε μια επιστημονικη απαντηση στο ερωτημα)

αν παλι παμε σε κουβεντα να χαμε να λεγαμε...

[daz]

reflection, ωραία η υπογραφή σου!

[reflection]

Αυτοί που βγάζουν το πρώτο συμπέρασμα δεν νομίζω πως έχουν γνωρίσει όλο τον κόσμο της μηχανής και το μόνο παράδειγμα που έχουν είναι οι κάγκουρες με τα ροζ παπιά. Όταν κάνουν μια βόλτα ή μια εκδρομή αλλάζει τελείως η άποψή τους και το έχω διαπιστώσει από φίλους και ειδικά φίλες που έχω πείσει να ανέβουν δικάβαλοι.

Τώρα για τον κίνδυνο και την ταχύτητα πιστεύω δεν έχουν απόλυτη σχέση. Πολλοί παγκόσμιοι πχ δεν οδηγούν σε δημόσιο δρόμο γιατί το θεωρούν πιο επικίνδυνο. Αλλά από την άλλη βλέπεις και τους τρελούς του ΤΤ, του macau και της garena.

Οι δικοί μας ξεκράνωτοι καμικάζι που οδηγούν δίχως αύριο μεταβαίνουν στην κατηγορία "κρίμα το παιδί".

Οπότε τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η "άγνοια κινδύνου" που σε γενικές γραμμές πλήττει σαν νόσημα τον επίδοξο οδηγό στα πρώτα του βήματα.

Μία τάση εντυπωσιασμού που επιμηκύνει τα όρια αντοχής του οδηγού και φυσικά εκτροχιάζεται από την νοοτροπία της επαγγελματικής οδήγησης. Σαφώς και υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στον επαγγελματία οδηγό και στον ερασιτέχνη της ελεύθερης οδήγησης στους καρόδρομους της Ελλάδας. Ο πρώτος έχει οριοθετήσει τον κίνδυνο, αν και έρχεται σε άμεση επαφή μαζί του μέσα στις πίστες των αγώνων, ενώ ο δεύτερος τον προκαλεί σαν ανταγωνιστή για να σκαρφαλώσει τη μαγκιά του στην κορυφή της εκτίμησης της αδιαπραγμάτευτης παρέας των αρσενικών που από μικροί εθίστηκαν στον άγριο ανταγωνισμό. Εδώ μπορώ να πω πως το παιχνίδι με τον κίνδυνο υιοθετείται, ακόμη κι αν δεν υπάρχει έμφυτο στο...γονίδιο του λάτρη της μηχανής!...

Στο χώρο νιώθω πως οι περισσότεροι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία (της δημιουργίας εντυπώσεων ξεπερνώντας τα όρια ασφαλούς οδήγησης) λαμβάνοντας μέρος σε ριψοκίνδυνες κόντρες, με τον κίνδυνο να ενσαρκώνεται ακόμη και στο ... αναπάντεχο κι ανεπαίσθητο απρόοπτο που θα βρεθεί μπροστά τους.

[reflection]

Ωχ...

Συνειρμικά προκύπτει το: Ο Χριστός κι η Παναγία!...