Η ιστορία του κουτάκια που έγινε μηχανόβιος...

[daz]

Άντε συνέχα..

[alexxxcbr]

Πεστα καπτεν

[nikos_abel]

Άντε συνέχα..

Δεν θα αργήσει. .....

[DAYMAN]

Απο πότε όσοι εχουν σκουτερ θεωρούνται μηχανόβιοι να πούμε?

Κακε

[Gorgo]

Καποτε -που ημουν νεος,λεμε τωρα-υπηρχαν τα μηχανακια,οι μηχανες και οι βεσπες τα 1,2 παρεμειναν διτροχα μηχανες διαολε που σου παγωνουν το πετσι και το αιμα αλλα σου γλυκαινουν την ψυχη. η βεσπα ηταν ο προθαλαμος της μαζας του κουτιου η το αντιστροφο σημερα. ναστε καλα μαγκες και οι κοπελες φυσικα.

[nikos_abel]

[FONT=arial]"... και έτσι, μέσα σε μια στιγμή, λήφθηκε η απόφαση. Το πήρα το τηλέφωνο και επισκέφθηκα τη σχολή. Γνώρισα και το αφεντικό της
και μετά και το δάσκαλο. Οι παρατηρήσεις τους για μια αξιοπρεπή εμπειρία και για επιμέρους "tips & tricks" αφού έπαιρνα το δίπλωμα,
κάτι παραπάνω από υποσχόμενη.[/FONT]
[FONT=arial]
[/FONT]
[FONT=arial]Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να ονειρεύεται τη στιγμή, που θα καβαλούσα ένα παπί, αυτό που θα ξεκίναγα τα μαθήματα. Οι μέρες,
τι λέω, οι ώρες, τα λεπτά για το πρώτο μάθημα δεν περνούσαν. Μεγάλη ανάγκη από το πουθενά. Οι εμπειρίες μου με τα ποδήλατα
στα νεανικά μου χρόνια μου συνόδευαν τη φαντασία μου, ισορροπία ακροβάτη, ταχύτητες σουρεαλιστικές. Μαγκιά απερίγραπτη σου λέω.
Η ζωή μου κυλούσε σε δυο ρόδες και δεν με σταματούσε τίποτα, ήθελα να καβαλήσω σα τρελός!!!!

[/FONT]
[FONT=arial]'Εφτασε λοιπόν αυτή η πρώτη μέρα, φτάνω στο σχολείο, με πάνε βόλτα ως το χώρο εκπαίδευσης με τα πόδια και μου αρχίζουν τη παρουσίαση :
"Αυτό είναι ένα παπί 125. Είναι το αργό της σχολής και σε αυτό θα ξεκινήσεις. Τράβα τώρα να πάρεις το κράνος σου και να ξεκινήσουμε
να δούμε τι ξέρεις".[/FONT]

[FONT=arial][Σκέψεις mode on][/FONT]

[FONT=arial]"Τι μου λένε μωρέ τώρα, στο ποδήλατο ήμουνα άσος μικρός, σιγά το δύσκολο, θα τους εντυπωσιάσω με τις ικανότητές μου και θα με προσκυνάνε.[/FONT]
[FONT=arial]Για πλάκα θα το πάρω εγώ το δίπλωμα."[/FONT]



[FONT=arial][Σκέψεις mode off]


Με ενημερώνει ο δάσκαλος ότι η βασική άσκηση για τις εξετάσεις, το πιο δύσκολο, ήταν το λεγόμενο ¨αργό". Είναι η διέλευση μιας ευθείας,
που ορίζεται από δύο γραμμές απόστασης 40cm και που πρέπει να τη περάσεις σε χρόνο μεγαλύτερο από 15" χωρίς να τις πατήσεις.


Ευκολάκι.

Μιζιά, 1η ταχύτητα (βάλε καλύτερα 2η μου λένε, υπακούω) και ξεκινάω.

Τραγικό αποτέλεσμα. Ο εμπρός τροχός είχε το δικό του Θεό. Μια δεξιά, μια αριστερά. Τα γόνατα μάταια να κάνουν απέλπιδες προσπάθειες
να κρατήσουν μια αξιοπρεπή ισορροπία. Τζίφος.
-Μη πατήσεις κάτω το πόδι, κόπηκες! λέει ο κάπταιν μάι κάπτεν (όχι ο γνωστός, άλλος )
-Μα να μη κάνουμε και κανά οχταράκι; λέω εγώ (εκεί που πρέπει να κάνεις σλάλομ μέσα σε ένα οβάλ, ανάβοντας το φλας και γυρνώντας το
κεφάλι δεξιά αριστερά σα ζαλισμένος)
-Όχι, το αργό είναι το δύσκολο, τα οχταράκια θα τα μάθεις εύκολα.
-Κανά γρήγορο; (αυτό που καβαλάει ο δάσκαλος πίσω σου και κάνεις την προαναφερθείσα ευθεία αλλάζοντας ταχύτητα χωρίς περιορισμό χρόνου).
-Άσε ρε, θα μας σκοτώσεις πρώτο μάθημα, μου απαντάει δίνοντάς μου κουράγιο ο εκπαιδευτικός.

Η ευθεία λοιπόν, να μη βγαίνει με τίποτα. Σεισμός σε κάθε διέλευση. Απογοήτευση.

[Σκέψεις mode on]
[/FONT][FONT=arial][/FONT]
[FONT=arial]"Σκ@τ@. Ποτέ δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Τζάμπα τα λεφτά. Μάλλον δεν είμαι παρά ένας άχρηστος wannabe καβαλλάρης....."[/FONT]
[FONT=arial]
[/FONT][FONT=arial]

[Σκέψεις mode off][/FONT]
[FONT=arial]
Το ποδήλατο τελικά, αποδείχθηκε ότι δεν είναι μοτοσυκλέτα.....

To be continued...."

Από εδώ.[/FONT]

[vaska]

Βάλε ρε μ@λάκα Bulmont τις χίπικες φωτό που έχεις όταν ήσουν πιτσιρικάς και καβαλούσες μοτο (γιατί τώρα μόνο τζιπάκια οδηγείς) να μαθαίνουν τα παιδιά τι θα πει μηχανόβιος με ψυχή!!!!!!!!!

[daz]

Πάμε

Ελπίζω να μην έχει και part 3 για τη συνέχεια ε!

[theofilos888]

Σιγά μη δεν έχει και part 3. Την ψυχή θα μας βγάλει μέχρι να την πεί την ιστορία...

[npat]

Ρε Νικολάκη, μέχρι να πάρεις το δίπλωμα, θα μας τα 'χεις κάνει τσουρέκια...

[nikos_abel]

Τσουρέκια παρτ θρι

"Μετά λοιπόν τα (πέντε τον αριθμό) ψυχοφθόρα και εξοντωτικά πρώτα μαθήματα, μιας που εξαρχής είχε δηλωθεί επιθυμία για
το "μεγάλο" δίπλωμα (το "μικρό" κάπως μου καθότανε), μου δηλώθηκε πως η στιγμή που θα ανέβαινα στον μακρινό πόθο μου
έφτασε :


KAWASAKI ER-5 500

Και σε αυτό το χρώμα παρακαλώ. Ομολογώ πως μετά από αυτά που τράβηξα με τα παπιά, ιδιαίτερα με το πιο δυνατό που μου
δόθηκε ως αναβάθμιση και επιβράβευση για τις νεοαποκτηθήσες οδηγικές μου ικανότητες, ο ιδρώτας μου δε σταματούσε να
κυλάει ως τις παλάμες από τη προσμονή, αλλά και την αγωνία.

Σημείωση :

Τα μαθήματα γίνονταν μεσημέρι εν μέσω Ιουλίου και η ζέστη ήταν ελαφρώς αφόρητη. Πιθανόν να έφταιγε αυτό για τον ιδρώτα,
αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν ευθυνόταν για τα τρεμάμενα πόδια και την αίσθηση κοψίματος που με τυραννούσαν εκείνη τη στιγμή.

Ανεβαίνω λοιπόν.

"Βρε να δεις, ωραία είναι εδω πάνω" σκέφτηκα. "Για να δούμε τι θα δούμε. Άντε τώρα να θυμηθείς τα αυτονόητα. Πως μου είπε
κουμπώνει η πρώτη; Α! μία κάτω. Δηλαδή; ΟΚ τον πατάω το ρημάδι το λεβιέ αλλά αυτό το πράσινο N δε λέει να σβήσει. - Κρακ -
Έσβησε, εντάξει. Ωχ! - ντουπ ντουπ - έσβησε! Βέβαια, δεν αφήνουμε τη μανέτα του συμπλέκτη. Πάλι από την αρχή. Πονάει το
χέρι μου ρε! Κάτσε να βάλω νεκρά. Αυτή τώρα πως μπαίνει; Πάμε πάνω - κρακ κρακ κρακ κρακ ............. (καμμιά τριανταριά φορές)
- Ουφ! με τίποτα. Να! άναψε το γ@μόλαμπο!!!! - Βρουουουμ - πήρε πάλι. Συμπλέκτης, καλά πατημένος, πατάω λεβιέ - κρακ - μπά με
τη πρώτη μπήκε η πρώτη! Ξεκινάμε λοιπόν! Αφήνουμε σιγά σιγά και τις δύο μανέτες, τραβώντας ελαφριά το γκριπ του γκαζιού....
ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ!!!!! Γκουχ γκουχ ντουπ. Πάλι από την αρχή. Συμπλέκτης. Πρώτη - κρακ - Αφήνουμε - βζιν - συμπλέκτης. Δευτέρα.....
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; ΚΑΤΩ Ή ΠΑΝΩ; - ντουπ ντουπ - ΦΤΟΥ!"

Να μη τα πολυλογώ, μετά από διακόσια εικοσιοχτώ χρόνια (κανά τέταρτο δηλαδή) κατάφερα να διανύσω τα πρώτα μέτρα μου πάνω
σε μια μοτοσυκλέτα, καθώς μπόρεσα επιτέλους να ξεκλειδώσω το επτασφράγιστο μυστικό της ομαλής εκκίνησης. Και μαντέψτε τι
ακολούθησε...



Η Νέμεσίς μου.
Η καταραμένη ευθεία. Το αργό. Το παλούκι. Ο εχθρός μου. Η απογοήτευση. Κοίτα να δεις όμως που συνέβη το απίθανο. Για κάποιον
άγνωστο για μένα λόγο, το τρεμόπαιγμα των γονάτων μου με την αγωνία να μη γυρίσει το τιμόνι ανεξέλεγκτα μειώθηκε σε απλή προσπάθεια.
Όλες οι προσπάθειες και οι κόποι μου, φάνηκαν να παίρνουν ουσία σε λίγα μόνο μέτρα.

Η μοτοσυκλέτα πια σταμάτησε να είναι άπιαστο όνειρο, έγινε ένα με μένα.

Με μια μικρή εξαίρεση. Όταν τελείωσε το φοβερό εκείνο μάθημα, το αριστερό μου χέρι ήταν πια κουλό. Καταραμένε συμπλέκτη, δεν είχες πει
τη τελευταία σου κουβέντα!!!!!


To be continued...."

[ERRIKA]

Ρε Νικολάκη, μέχρι να πάρεις το δίπλωμα, θα μας τα 'χεις κάνει τσουρέκια...

Παρακαλώ στο Part 6 (εκεί που θα φάει καμιά τουμπίτσα αναγνωριστική) ξυπνήστε με.

[PortisHead]

Αυτο που μου εκανε εντυπωση μεχρι στιγμης , ειναι οτι απο το Κορωπι....συναντησες το 1ο μποτιλιαρισμα....στο Βοτανικο !!!
Δλδ. στο 90% της διαδρομης.
Ε κανε και το Σταυρο σου.
Αν δλδ. το εβρισκες απο την αρχη....τωρα θα εγραφες στο forum : helicopter.gr

[theofilos888]

Και φουσκώνει η ζύμη..... :ZZZ: :ZZZ: νίκο προχώρα σε περιμένουμε με αγωνία!!!!!!

[kawazoyras]

τώρα τη διάβασα όλη την ιστορία κ είπα θα είναι τελειωμένη αλλά μπα παραπλανήθειν οικτρά, μάλλον θα μπλέκει σε μποτιλιαρίσματα ακόμα κ καθηστερεί.......