Μιας που ποτέ δε συστήθηκα κανονικά στο φόρουμ, μιας που επανήλθαν στη μόδα οι μοτοϊστορίες, μιας που στο μπλογκ μου δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά
και να συνεχίσω αυτό που ήθελα να κάνω όπως ήθελα, πάρτε την μου ιστορία να έχετε :
29 Ιουλίου 2011
"Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, ένα ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα, πήγαινα να πάρω τη γυναίκα μου από τη δουλειά της. Η διαδρομή μου ξεκινούσε από το Κορωπί
και μετά από έναν μεγάαααλο γύρο της Αττικής, έφτανε στη πλατεία Καραϊσκάκη.
Προς το τέλος λοιπόν της διαδρομής και αφού είχα κατέβει κακήν κακώς την Κηφισσού, μέτρο - μέτρο (με γυμναστική αυτοκινήτου 1η - 2α, 1η - 2α, έτσι δεν το λένε αυτό,
στρίβω αριστερά στη Καβάλας για να αντικρίσω το πιο απεχθές θέαμα που μπορεί να εμφανιστεί στα μάτια ενός οδηγού :
Μποτιλιάρισμα. Ως εκεί που φτάνει το μάτι μου. Ο Γκοντ, τι αμαρτίες πληρώνω!
Το μαρτύριο βέβαια δεν είναι η ακινησία, είναι η νεοαποκτηθείσα γνώση ότι δεν πρόκειται να βρω διαφυγή. Ένα "δε χωράω πουθενά" πράγμα.
Οπλισμένος πια με μια διάθεση, που στη κλίμακα Kelvin θα ήταν και στους -273,15 βαθμούς μη σου πω, τοποθετώ το CD στο ηχοσύστημα και ξεκινάω την ακρόαση
διαφόρων ασμάτων. Τα λεπτά περνούν και η άμαξα της μεταφοράς μου καταφέρνει με μια εκτός πραγματικότητας κατανάλωση βενζίνης να φτάσει στη γέφυρα
του Βοτανικού. Η περιέργειά μου με οδηγεί στη χρονομέτρηση της διέλευσης της. Τραγική ιδέα. Η απελπισία μετατρέπεται πλέον σε μοιρολατρεία.
Ξαφνικά, οι κοιμισμένες μου αισθήσεις αντιλαμβάνονται ένα γεγονός που όλοι οι οδηγοί παρατηρούμε, αλλά είναι τόσο απομακρυσμένο, τόσο εκτός πραγματικότητας,
σαν να ήρθε από ένα εναλλακτικό σύμπαν :
Κλικ μι του σει βίντεο
-ΜΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!! Σκέφτομαι μεγαλόφωνα και η αποκάλυψη στο μυαλό μου με συγκλονίζει πατόκορφα (η επιλογή της λέξης δεν είναι τυχαία).
Μεγάλωσα και γαλουχήθηκα με την ιδέα ότι "τα μηχανάκια σκοτώνουν". Από μάνα και πατέρα ευχή και κατάρα είχα ποτέ να μην ανέβω στις "σκοτώστρες".
Όμως μόλις διαπίστωσα ότι ο φόβος, η έχθρα, το απόλυτο όχι στα δίτροχα είχε λάβει τη χαριστική βολή.Τώρα θα μπορούσα να είμαι ήδη στο σπίτι, να πίνω καφέ,
να παίζω πλέιστέισον και να ξεκουράζομαι.Ο χρόνος που ξεγλίστρησε από τα χέρια μου τόσα χρόνια και χάθηκε στη καυτή άσφαλτο, έπρεπε πάση θυσία να
επιστρέψει σε μένα και αυτό θα γινόταν μόνο με ένα τρόπο.
Το κινητό τηλέφωνο έκανε τη κλήση που θα μου άλλαζε τη ζωή.
Η στοιχομυθία ήταν κάπως έτσι
"-Ρε γυναίκα, για ρώτα την ………. , πόσο της στοιχίζει το δίπλωμα για τη μηχανή;
-Τρελάθηκες παιδί μου, τι σε έπιασε ξαφνικά στα γεράματα;
-Άσε με, είμαι καθηλωμένος εδώ και μιάμιση ώρα έχοντας κινηθεί καμμιά εικοσαριά μέτρα.
-Όκευ, τόσο μου λέει.
-Για πες της να σου δώσει το τηλέφωνο του δασκάλου της για να κλείσω ραντεβού.
(Οι φράσεις που μόλις διαβάσατε, διανθίζονται ενδιάμεσα από διάφορες Γαλλικές λέξεις, που θεώρησα σκόπιμο να παραλείψω, καθώς πολλοί από σας δεν
έχουν ιδιαίτερα καλή γνώση της γλώσσας).
Mια μόνο στιγμή μου πήρε να φανταστώ τον εαυτό μου όπως ποτέ :
ΦΤΟΥ! Λάθος. Εννοώ τουλάχιστον έτσι :
Τώρα πως έφτασα να γίνω ο παρακάτω...
To be continued…."
Από εδώ.
Απάντηση με παράθεση
beer:
Δημοσιεύθηκε αρχικά από nikos_abel
:a13:
