...Ή τουλάχιστον θα το 'θελαν.
Το μηχανάκι μου το χάρισε φίλος.
Του έκαψε πηνία ανάφλεξης για πολλοστή φορά, του 'φερε στο καπάκι πεσκέσι πελαργός δίδυμα και μετά ένα τρίτο για μπαλαντέρ, ε... το παράτησε στην πυλωτή του να χαζεύει τους περαστικούς για 10κάτι χρόνια.
Ήταν να το φουντάρει αλλά δεν του πήγαινε η καρδιά μιας και το είχε από πιτσιρικάς, βρέθηκα στο διάβα του εγώ ο νεκρόφιλος και το περιμάζεψα.
Ομολογώ ότι αυτό το μηχανάκι μέχρι να 'ρθει στην κατοχή μου, μου ήταν παντελώς αδιάφορο. Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ μαζί του, το μόνο που ήθελα ήταν το μοτέρ του για ένα project που με τριβελίζει καιρό τώρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Όταν όμως λίγο πριν τα Χριστούγεννα μου ήρθε με το πλοίο Ρόδο και το είδα για πρώτη φορά μου 'κανε κλικ η μεγαλοκοπέλα. Δεν ήταν και έρωτας, αλλά δεν μου ήταν πια αδιάφορο.
Θες το γεγονός ότι το μηχανάκι ήταν εντελώς ολόκληρο, χωρίς κανιβαλίκια, και μάλιστα μετά συνοδείας πινακίδας (ολοκαίνουριας παρακαλώ, μιας και η παλιά είχε χαθεί στο υπουργείο), άδειας και σήματος και ντρέπομαι να το αχρηστέψω;
Θες ότι μεγαλώνω και τα ταπεινά, καθημερινά, low profile μηχανάκια ασκούν πάνω μου όσο πάει όλο και μεγαλύτερη γοητεία;
Ότι και να 'ναι αποφάσισα να το φτιάξω. Όχι εντελώς μαμά, αλλά θα παραμείνει XL600R.
Θέλει άπειρη δουλειά. Θα είναι long term project μιας και ούτε πολύς χρόνος υπάρχει, και όπως όλοι σχεδόν οι Έλληνες τα οικονομικά μου είναι στη φάση έχει ο θεός και βλέπουμε...
Πάμε λοιπόν...
22/12/2011 καταφτάνει από Πειραιά. Φόρτωμα σε τρέιλερ υπό καταρρακτώδη βροχή. Ξεφόρτωμα - εγκατάσταση στην κουζίνα του γραφείου μου που θα τελέσει χρέη γκαράζ μιας και στο σπίτι δεν υπάρχει χώρος. Αντ΄αυτού υπάρχει συμβία άρρωστη με την καθαριότητα.
Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πρώτες φωτογραφίες.
Ο ομορφάντρας είμαι εγώ