GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands

[liberec]

.,.

[liberec]

Βολτάραμε, που και που στάση σε κάποιο παμπ για μία μικρή παύση, μπιρίτσα, κυρίως στην περιοχή Westminster, Trafalgar, τελικά φάγαμε και πάλι βόλτα και στο τέλος και παγωτό και περίπου στις ένδεκα βρισκόμαστε πίσω στο ξενοδοχείο. Μία λοξή ματιά στο άδειο λάστιχο μου υπενθύμισε, ότι θα έχουμε το πρωί και πάλι κάποια καθυστέρηση.

[liberec]

Το πρωί είχαμε ραντεβού με τον Θανάση νωρίς κάτω στις μηχανές, προκειμένου να δώσουμε «τελική λύση» στο πίσω λάστιχό μου, λίγο μετά τις 8, λέγαμε. Αλλά εγώ προς το πρωί δεν είχα πια ύπνο, έτσι κατέβηκα μόνος μου κάτω, έβγαλα τις βαλίτσες και τις πήγα σε μία γωνία στην ρεσεψιόν, για να ξαλαφρώσω την μηχανή. Το λάστιχο καθόταν θλιμμένο στην ζάντα, τόσο πολύ, που ήταν σαφές, ότι εάν θα καθίσω επάνω στην σέλα, το λάστιχο θα το σκίσω εντελώς. Επειδή ακόμα είναι αρκετά νωρίς, σκέφτηκα, ότι το να περάσω απέναντι στο βενζινάδικο σπρώχνοντας την μηχανή θα είναι εύκολο. Αλλά όμως, μόλις έβαλα την μηχανή από το κεντρικό στο πλαϊνό σταντ, κατάλαβα επακριβώς την διαφορά μεταξύ του «πολύ άδειο» και του «εντελώς άδειο». Μεγάάάλη διαφορά στο με πόση δύναμη πρέπει να προσπαθήσεις. Σίγουρα δεν ήταν τόσο εύκολο, όπως ήλπιζα, ότι απλά θα περάσω αέρινα απέναντι στο βενζινάδικο. Συγκεκριμένα, με τον τρόπο όπως μπορούσα να πάω, σήμαινε, ότι πρέπει να πάω ταπεινά σε κάποια διασταύρωση, καμιά εκατοστή μέτρα, με το πράσινο να περάσω απέναντι και πάλι εκατό μέτρα να φτάσω βενζινάδικο. Έφτασα μούσκεμα. Έβριζα τον εαυτό μου, γιατί δεν περίμενα τον φίλο, γιατί με δύο άτομα θα ήταν παιχνίδι. Όμως ντρεπόμουνα, ότι ήδη τόσες φορές ο Θανάσης βοηθούσε με το κομπρεσεράκι του, που αισθανόμουν, ότι θα πρέπει να πάρω και εγώ κάποια πρωτοβουλία, όχι να με «φροντίζει» ο Θανάσης. Μάλιστα, σχεδίαζα, μήπως και προλάβω να κάνω όλη την επισκευή ακόμα όσο οι υπόλοιποι κοιμούνται, για να μην καθυστερώ την παρέα καθόλου. Φτάνω λοιπόν στο βενζινάδικο, ζητάω από τον υπάλληλο ψιλά [αν και ολοφάνερα δεν καταλάβαινε γιατί] και με τελευταίες δυνάμεις φτάνω την μηχανή στο κομπρεσέρ. Τι έκπληξη! Κανονικό, δωρεάν, ευρωπαϊκό κομπρεσέρ χωρίς πολλά κουμπιά, ένα On και ένα Off και παρείχε δυνατό και δωρεάν αέρα. Για αυτό άραγε απορούσε ο υπάλληλος....τι τα θέλει τα ψιλά? Στο καλό, δεν μπορούσε έτσι να είναι και χθες? Εδώ θα σας ορκιστώ, ότι σε όλο το ταξίδι αυτό εδώ ήταν το μοναδικό δωρεάν μηχάνημα, που συναντήσαμε. Πουθενά αλλού, παντού τα ηλίθια μηχανήματα με τους χαλασμένους κερματοδέκτες. Ήμουν παπί, για πλάτη ούτε μιλάω, κρόταφοι κόκκινοι και υγροί, αλλά πανευτυχής, ότι έχω αέρα. Πόσο λίγο μας φτάνει για να είμαστε ευτυχισμένοι! Μία και βρισκόμουν εκεί και αισθάνθηκα υποχρεωμένος στον υπάλληλο, έβαλα και βενζίνη και ξεκίνησα για το συνεργείο μοτοσικλετών.

[liberec]

Εκεί ήμουν μακράν πρώτος πελάτης, στεκόμουν μπροστά στο ακόμα κλειστό μαγαζί, αλλά ήρεμος πια, εδώ θα δοθεί η λύση. Σε περίπου μισή ώρα ήρθε πρώτος άνθρωπος, όπως αποδείχθηκε, ο ιδιοκτήτης του συνεργείου, ξεκλείδωσε την πόρτα και σε λίγο άρχισαν να προσέρχονται και οι υπάλληλοι. Δεν μπορώ να πω, ότι θα ήταν ακριβώς αγενής, πάντως σίγουρα ήταν «κρύα μουσούδα». Πρώτα έβγαζε από το κατάστημα όλες τις μηχανές, που ήταν παρκαρισμένες μάσα, για τις παρατάξει έξω από το συνεργείο. Για αυτό είχε αυστηρά περιγραμμένο χώρο στην άσφαλτο του δρόμου. Εγώ ήδη παρκάριζα εκεί, εν αναμονή να με πάρει προς επισκευή μέσα. Αντί αυτού με προειδοποίησε, ότι αυτός θα χρειαστεί όλο το χώρο αυτό, προκειμένου να βγάλει τις μηχανές και πρέπει να μετακινηθώ και προσοχή, δίπλα, αριστερά και δεξιά είναι απαγορευτικό και να την βάλω κάπου αλλού προσωρινά, γιατί θα κινδύνευα με τσουχτερό πρόστιμο από την τροχαία. Τι υπονοεί, αναρωτιέμαι, γιατί τέτοια εξήγηση είναι εντελώς ακατανόητη προς Έλληνα. Μα, φυσικά, να τσουλήσω την μηχανή μου για την ώρα στο διπλανό δρόμο, πίσω από την γωνία, μέχρι να έρθει η σειρά μου. Η σειρά μου?΄

Εάν αυτό γινόταν στην Ελλάδα [αλλά και για τους Τσέχους βάζω το χέρι στην φωτιά], θα έβλεπε την πινακίδα, τα σπασμένα μου αγγλικά, την απόσταση από την οποία έρχομαι, να επισκεφτώ την χώρα του και κυρίως, δεν θα μιλούσε σε καμία περίπτωση για σειρά. Τι σειρά όταν ο άλλος σε περιμένει με μηχανή από μακριά Δευτέρα πρωί από νωρίς στο μαγαζί του, για να επισκευαστεί λάστιχο και να συνεχίσει το ταξίδι του? Οπουδήποτε στην Ευρώπη, νομίζω, θα ερχόμασταν πιο κοντά όχι μόνο ως πελάτης/συνεργείο, αλλά και ως άνθρωποι. Θα ρώταγε, από που πέρασα, πως ήταν, τις εντυπώσεις ίσως και θα είχε βαλθεί να με εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο. Κατά πάσα πιθανότητα θα είχε όμως μία μικρή καθυστέρηση στο προγραμματισμένο άδειασμα συνεργείου, θα ερχόταν οι υπάλληλοι και δεν θα μπορούσαν άμεσα να πιάσουν δουλειά. Άρα, η ανθρωπιά πιθανόν να έχει άμεση επίπτωση σε παραγωγικότητα. Ακριβώς αυτό, που μας προσάπτουν οι Ευρωπαίοι. Εδώ ακριβώς έγινε το μάθημα της διαφορετικότητας. Σίγουρα, ο Έλληνας θα ήταν λιγότερο παραγωγικός, αλλά πολύ πιο ανθρώπινος. Anyway, αυτό είδα, αυτό περιγράφω. Στην Ελλάδα είναι σίγουρο, ότι θα ήμουν πρώτος για με βοηθήσουν και μάλιστα με επερωτήσεις για το ταξίδι, τις εμπειρίες κτλ. Εδώ ούτε αυτό. Μόνο όταν ήρθε ο τελευταίος υπάλληλος, ένας νεαρός, προφανώς που είχε ως αντικείμενο τα λάστιχα [ενώ τόσοι άλλοι ήδη δούλευαν επάνω στις ντεμονταρισμένες μηχανές], με έβαλαν μέσα και άρχισαν να ενδιαφέρονται. Η αναμονή μου από την ώρα, που άνοιξε το συνεργείο ήταν περίπου μισή ώρα. Η ταχύτητα, με την οποία κινούνται οι υπάλληλοι δεν είναι μεγαλύτερη του Έλληνα εργαζόμενου, απεναντίας! Το συνεργείο έχει πάνω από επτά μηχανικούς, είναι γεμάτο από δουλειά, προφανώς καλή επιχείρηση. Αλλά κάπου εδώ είναι η διαφορά μας. Η συναισθηματικότητα, η παραγωγικότητα. Δεν είμαστε τεμπέληδες και εργαζόμαστε περισσότερες ώρες από άλλους λαούς, παρόλα αυτά, η παραγωγικότητα μας δεν είναι καλή. Σίγουρα ένα κομμάτι οφείλεται σε κακή οργάνωση και εκτεταμένη γραφειοκρατία. Αλλά, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, χωρίς να μην κατανοήσετε, τι θέλω να πω: [ και νομίζω ότι μιλώ από καρδιάς περισσότερων Ελλήνων], δεν νομίζω ότι θέλουμε να εξευρωπαϊστούμε, να αυξήσουμε την παραγωγικότητά μας, εάν είναι να χάνουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ζεστασιά. Στο τέλος, φανταστείτε, παρακολουθώντας τους, όχι μόνο δεν αισθανόμουν προσβεβλημένος, αλλά τους λυπόμουν. Ως ακόμα.....πως να το πω, .... ακατέργαστους. Και δεν ήταν μόνο ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης, κανένας από τους υπαλλήλους, όλοι ντόπιοι Άγγλοι, δεν συγκινήθηκε με έναν ταξιδιώτη από μακριά, έστω για ένα φευγαλέο χαμόγελο.
Οι Άγγλοι όταν στο πάρτι θα πιούν, θα χαλαρώσουν γραβάτες και είναι άμεσοι και συντροφικοί. Αλλά όλα αυτά χάνονται όταν είναι ... ξεμέθυστοι.

[liberec]

Ακόμα δεν τελείωσα, όταν έφτασε και ο Θανάσης, για παρέα και συμπαράσταση. Το λάστιχο επισκευάστηκε με θερμή μέθοδο σωστά, ελέχθη και στα πλάγια, μήπως έχει υποστεί μεγάλη καταπόνηση και στο σκελετό, αλλά ευτυχώς όλα καλά. Το πολύ πολύ θα μειωθεί αντοχή στα χιλιόμετρα, ως συνέπεια αυξημένης θερμοκρασίας για κάποια χιλιόμετρα στις εθνικές.

[liberec]

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, εγώ απαραίτητο δροσιστικό ντους και αλλαγή ρούχων, για να μην ξεκινάω ιδρωμένος, αλλά φρέσκος και κεφάτος. Όλα τα άλλα τα ανέλαβαν για την ώρα τα κορίτσια, όλες οι αποσκευές, check-out, όλα έτοιμα. Είμαστε καλό team. Περίπου στις δέκα είμαστε πανέτοιμοι να φύγουμε.

[liberec]

Αλλά αυτήν την φορά, εθελοντικά, θυσιάζουμε και άλλη μία ώρα, απλά να βολτάρουμε στο Λονδίνο. Ο ήλιος μας βοηθάει, περνάμε από διάφορους λεωφόρους, τα κορίτσια «πυροβολούν» με τις φωτογραφικές μηχανές ότι έχει ενδιαφέρον.

[liberec]

,,.΄,

[liberec]

,,.λ

[liberec]

Τελικά παίρνουμε την κατεύθυνση προς βορρά, για να περάσουμε από τα βόρια προάστια και τέλος να μπούμε στην οτοστράδα.

[liberec]

΄,,.'

[liberec]

΄''΄/.

[liberec]

.,.

[liberec]

Αυτή είναι σχεδόν μποτιλιαρισμένη, δεν ξεπερνάμε τα 80χλμ/ω παρά το ότι ως μηχανές μας είναι εύκολο να αλλάζουμε λωρίδες ή ακόμα και βοηθητική στην ανάγκη. Μετά από περίπου εκατό χιλιόμετρα η κατάσταση κάπως βελτιώνεται, εμείς έτσι και αλλιώς στρίβουμε για Silverstone. Για μένα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, αλλά για τον Θανάση ναι, οπότε περνάμε από μέσα, μερικές φωτό και πέρασμα από το visitors centre. Για μένα έκανε εντύπωση αντίθετα ο δρόμος μέχρι εκεί. Στην εθνική δεν βλέπεις τίποτε, εδώ, σε μικρούς δρόμους μεταξύ των χωριών βλέπεις περιποιημένο το γκαζόν, ακόμα και μακριά από χωριό. Μεγάλοι οι δρόμοι, συνήθως όχι διασταυρώσεις αλλά κυκλικές πλατείες, καμιά φορά μαζί με φανάρια. Στους μικρούς δρόμους πρέπει να προσέχουμε πιο πολύ την οδήγηση στα αριστερά. Στην εθνική είναι αυτονόητο, στον επαρχιακό δρόμο θέλει συγκέντρωση. Μετά το Silverstone συνεχίζουμε για Liverpool.

[liberec]

Πρώτα όμως έπρεπε να φροντίζουμε νέες μπότες για τον Θανάση. Έφευγε για το ταξίδι με σχεδόν καινούργια Rev it, αλλά στην Αγγλία σε δυνατή βροχή έμπαζαν αμέσως. Κατά σύμπτωση την ίδια μέρα ξεκίνησε και στα δικά μου το ίδιο, αλλά τα Infinity μου είναι του 2008, αγορασμένα για το τότε Ιράν και ποτέ δεν τους έκανα καμία, ούτε την στοιχειώδη, περιποίηση. Ούτε κρέμες, ούτε λίπος, τίποτε. Βρίσκω μία ρωγμή επάνω στο σημείο, με το οποίο ακουμπάμε τον μοχλό ταχυτήτων. Αλλά για την ώρα βρέχει μέσα μόνο σε πολύ δυνατή βροχή. Θέλω να πω, για εκδρομές στην Ελλάδα ή Ασία, όπου έχουμε τόσο δυνατή βροχή πιο σπάνια μου αρκούν ακόμα και επιπλέον τα έχω ήδη αναπαυτικά ανοικτά και κυρίως έχω μαζί τους ... σχέση....