τι ειπες τωρα.ειχα και εγω ενα τετοιο σε μπλε.το ιδιο ακριβως συναισθημα στα 17....
ανεπαναληπτο
τι ειπες τωρα.ειχα και εγω ενα τετοιο σε μπλε.το ιδιο ακριβως συναισθημα στα 17....
ανεπαναληπτο
Είναι περίεργα τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, αλλά όσο θυμάμαι εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ, τόσο έντονα και καθαρά θυμάμαι λίγα πράγματα. Βγαίνω στην άδεια Β. Όλγας και του σκάω μία γερή μέχρι τα φανάρια της Αμαλίας---ξέρετε, εκεί, στην ανοιχτή καμπή που κάνει ο δρόμος και περνάει μπροστά από το Ζάππειο, εκεί που πάντα έχει λίγο περισσότερη δροσιά από τα δέντρα τριγύρω. Καμιά τρακοσαριά μέτρα είναι όλο κι όλο, άντε τετρακόσια. Όπως θυμάμαι, όμως, αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση του “Παναγιά μου πως πάει έτσι αυτό!”, αυτή τη μυρωδιά απ’ το διχρονόλαδο και το χαρακτηριστικό κουδούνισμα του κινητήρα, έτσι δεν θυμάμαι καμιά άλλη μοτοσυκλετιστική εμπειρία ολόκληρης της ζωής μου. Δέκα δευτερόλεπτα ήταν? Δεκαπέντε? Δεν έχει καμία σημασία. Αυτά βαραίνουν περισσότερο από ώρες ολόκληρες σε μαγευτικά τοπία με υπερτούμπανα-τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, με τον αέρα να ανεμίζει το κοντομάνικο, τα μάτια να γεμίζουν δάκρυα και τα φώτα της λεωφόρου να φλουτάρουν ελαφρά. Δεκαεννιά χρονών, με το κεφάλι άδειο, όλα γραμμένα κανονικά, χωρίς καμιά έγνοια, με τον κόσμο όλον δικό μου. Αυτές οι λίγες στιγμές που το σύνολο της ύπαρξης αποκρυσταλλώνεται μοναδικά και φευγαλέα σε μια αίσθηση. Ακόμα και τώρα, όποτε περνάω από εκεί νύχτα, με άδειο δρόμο, ρίχνω μια γκαζιά προσπαθώντας να ξαναπιάσω αυτήν τη αίσθηση. Μπα... μάταιο εντελώς. Τέτοιο μηχανάκι δεν υπάρχει άλλο στον κόσμο.
Απ’ την άλλη, βέβαια, μόνο μια φορά είμαστε δεκαεννιά χρονών...
ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ...
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΕΓΩ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΙΤ 250 ΄82 ΠΟΥ ΚΑΒΑΛΗΣΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ 19... ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΑ...
ακριβως ετσι.. να'σαι καλα
μιας και αναφερατε αυτο το πολυ ομορφο θεμα θα πω μια εμπειρια και εγω..πριν αποχτησω την δικη μου μοτο,19 χρονων ζαχαρωνα ολα τα αλλα εργαλεια που κυκλοφορουσαν. Καποια στιγμη βρισκόμουν σε ενα βενζινάδικο που το ειχε ενας φιλος μεγαλύτερος μου,ο οποίος έκανε μια γύρα σχεδόν ολα τα εργαλεία που του πήγαιναν εκει(βλέπετε επαρχία όλοι γνωστοί κ.λ.π). Κάποια στιγμή ακουσα ενα κρρρ κρρρρ σαν κάτι ντενεκεδάκια να χτυπάνε γυρίζω και βλέπω ενα κατάμαυρο 350RD LC το οποίο λόγω της κακομεταχείρησης ήταν βαμμένο με πινέλο με μαυρη μπογιά και με εν μικρότερο πινελλάκι είχε μια κίτρινη ρίγα,τίγκα στην σκονη(σαν τα αλυσοπριονα εκει που καθεται το λαδι). ετσι οπως το εβλεπα το περασα για κανονικο ερείπιο και ζητησα απο τον φιλο μου να με παει μια βολτα. Αυτος δεχτηκε ανεβηκα επανω και ξεκινησαμε...στην αρχη που ξεκινησε αυτο ξεροβηχε το ερμο σαν να πνιγοταν,πραγμα που με εκανε να πιστεψω οτι μπορει και να μας μεινει στον δρομο....Ομως οταν αρχισε να περναει καποιες στροφες η αισθηση που εζησα τοτε ηταν ο μεγαλυτερος τρομος της ζωης μου,θυμαμαι οτι στις αλλαγες ταχυτητων νομιζα οτι θα ξεκολουσα τον οδηγο απο το τραβηγμα(ημουν διπλασιος σε υψος απο αυτον) και οτι θα ερθουμε καπακι...σκετος εφιαλτης!!!!!! Μετα απο αυτην την καταραμενη επιταχυνση και αφου γυρισαμε πισω με τα ματια τιγκα στα δακρυα κατεβηκα τρεμαμενος και κοιτούσα το μαυρο σκονισμενο πραγμα να δουλευει ρελαντι τα ντενεκεδακια να βαρανε ξεψυχισμενα θαρεις και μας κοροιδευε....... Τι πυραυλος ηταν αυτος θεε μου, και σε συνδυασμο με αυτον τον ηχο του διχρονου σου κοβει τα ποδια.... αυτα τα δυο λεπτα δηλαδη 2-3 χιλιομετρα ηταν τα πιο τρομακτικα μεχρι τωρα... και ναι αυτη η αισθηση παει δεν εχει ξαναυπαρξει απο τοτε.
Με γύρισες πίσω 23 χρόνια.
Χίος, καλοκαίρι με το υπερ-εργαλείο φίλου, TDR250. 6000+ στροφές στο στροφόμετρο κι εγώ στα ουράνια.
Δεν με έφτανε τίποτα. Δεν με άγγιζε τίποτα. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήμουνα 20 χρονών και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.
ΥΓ. Το TDR αργότερα έγινε δικό μου για τα επόμενα 9 υπέροχα μοτοσυκλετιστικά χρόνια.
Όχι "αμήχανος" πλέον...
Μπας και τον ελεγαν Δημητρη και τον δικο σου?
http://www.moto.gr/forums/showthread...=1#post2185286