Το γρηγορότερο μηχανάκι στον κόσμο.

[npat]

Θα σας πω πως έγινε και οδήγησα το γρηγορότερο μηχανάκι στον κόσμο.

Ήμανε 18 στα 19. Είχα φύγει εδώ και ένα χρόνο περίπου από το πατρικό μου και είχα κατέβει στην Αθήνα για σπουδές---αυτό τουλάχιστον ήταν το σχέδιο, γιατί η πρακτική εφαρμογή του έβρισκε κάποια εμπόδια: Είχα πατήσει στην σχολή συνολικά όχι παραπάνω από δέκα φορές και απ’ αυτές μία ήταν για την εγγραφή, τέσσερις στην αρχή που δεν ήξερα κανέναν και οι άλλες πέντε για να παίξω τάβλι στο κυλικείο. Δηλαδή, εντάξει, εγώ για να παρακολουθήσω μάθημα πήγαινα, αλλά αυτό το κυλικείο αποδεικνύονταν, πάντα, εμπόδιο αξεπέραστο. Την μια θα έβρισκα το Θανάση να παίζει τάβλι μόνος του (ε, να μην του κάνω παρέα?), την άλλη θα περνούσε ο Βλάσης και θα μας ξεσήκωνε να πάμε για τσίπουρα, την τρίτη θα είχε γαμώ τις μέρες και θα λιαζόμασταν στα παγκάκια για τρεις ώρες, με τον φραπέ στο χέρι, μέχρι να ζαβλακωθούμε τελείως... και πάει λέγοντας. Τελικά συνειδητοποίησα το μάταιο της υπόθεσης και το έκοψα εντελώς: Μέχρι να αποκτήσω την ικανή αυτοπειθαρχία δεν ξαναπάτησα στη σχολή (δυο-τρία χρόνια χρειάστηκα, περίπου).

...

[npat]

...

Αυτή η πρωτότυπη στρατηγική μου έδωσε αρκετό χρόνο για σημαντικά πράγματα: Ξενύχτια μέχρι πρωίας, ύπνο μέχρι το απόγευμα, κοπροσκύλιαμα τα απογεύματα όπου είχε φτηνό φραπέ και τα βράδια όπου είχε φτηνή μπύρα, άπειρο διάβασμα (οτιδήποτε, φτάνει να μην είχε καμιά σχέση με τα μαθήματα της σχολής) α, και φυσικά, βόλτες με το μηχανάκι. Στην αρχή είχα ένα παπί μισιακό με τον αδελφό μου. Μετά αγοράσαμε μια βέσπα μαζί με τον συγκάτοικο. Απ΄ τις παλιές, φυσικά, τις δίχρονες, με τον συμπλέκτη και τις ταχύτητες στο χέρι. Η βέσπα αυτή, ρε παιδιά, ήταν σε τέτοια κατάσταση που μόνο μεταφορικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “μεταφορικό μέσο”. Είμαι σίγουρος ότι απ’ το σύνολο των χιλιομέτρων που έκανε όσο ήταν στην κατοχή μας, τα περισσότερα τα έκανε σπρώχνοντας, τα υπόλοιπα γλιστρώντας στην άσφαλτο μετά από χύμες και κάτι λίγα (για στρογγυλοποίηση) πατώντας κανονικά στις δύο ρόδες με ‘μας επάνω. Σήμερα το “έπεσα” αποτελεί γεγονός. Τότε το “δεν έπεσα” ήταν είδηση. Μια φορά με βροχή, στην διαδρομή απ’ την πλατεία Πλαστήρα μέχρι το Σκοπευτήριο, είχα πέσει τέσσερις φορές (και αυτό γιατί τα τελευταία πεντακόσια μέτρα τα έκανα σπρώχνοντας---αλλιώς θα ‘χα πέσει περισσότερες). Άλλες εμπειρίες από μηχανάκια δεν είχα (αν εξαιρέσεις καμιά βόλτα με κανά δανεικό χάρχαλο, στη χάση και στη φέξη) οπότε όλα αυτά μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικά.

Σε αυτό το γενικό κλίμα, λοιπόν, είναι βράδυ και την έχουμε αράξει έξω απ’ το Καλλιμάρμαρο με μπύρες απ’ το περίπτερο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί κατάφερα να φτάσω μέχρι εκεί χωρίς να πέσω ούτε μια φορά και χωρίς να χρειαστεί να σπρώξω ούτε μέτρο. Άνοιξη καιρός, βραδιά υπέροχη με λίγη δροσούλα, ησυχία, κίνηση στο δρόμο σπασμένη. Είναι μια από αυτές τις στιγμές που (ειδικά όταν είσαι 19 χρονών) αισθάνεσαι ότι τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να πάει στραβά. Η παλιοπαρέα λέει μαλακίες και χασκογελάει αλλά εγώ έχω καρφωθεί στο μηχανάκι του Μπάμπη που είναι αραγμένο δίπλα μας. Ο Μπάμπης ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας. Τριτοετής στην αρχιτεκτονική, Καρδιτσιώτης, κοντοχωριανός του συγκάτοικου, τύπος αφασία. Το μηχανάκι ήταν ένα DT 200 άσπρο-κόκκινο. Αλητεία σκέτη. Μην φανταστείτε φάσεις εντούρο, βουνά και άλλα τέτοια βουκολικά. Το μηχανάκι, δεν είχε πατήσει ρόδα στο χώμα (και πιθανότατα μπροστινή ούτε στην άσφαλτο). Στα μάτια μου, εκείνη την εποχή, φάνταζε θεριό ανήμερο. Υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα σκεφτόμουν να το ζητήσω για βόλτα, αλλά εκείνη την μέρα ήμουν “κάπως”, λίγο περισσότερο απ’ ότι συνήθως, και χωρίς να το πολυσκεφτώ, πετάω ένα: “Ρε Μπάμπη να το πάρω μια γύρα? Εδώ μέχρι τη γωνία, να δω πως πάει?”. Περίμενα να βάλει τα γέλια αλλά---δεν ξέρω πως την είδε τόσο λάρτζ εκείνο το βράδυ---τον άκουσα να λέει (λιγάκι διστακτικά, είναι αλήθεια) “Καλά, πάρτο αλλά πρόσεχε. Πάνω είναι τα κλειδιά.”

Αυτό ήταν. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς. Δεν ξέρω τι λέει ο κόσμος όλος. Αυτό το συγκεκριμένο DT ήταν και είναι---στο μυαλό και στην καρδιά μου---το γρηγορότερο μηχανάκι που έχει φτιαχτεί και που θα φτιαχτεί ποτέ. Πιο πάνω δεν πάει. Τίποτα δεν το πλησιάζει καν. Τι εξακοσάρια, τι χιλιάρια, τι Χαγιαμπούσες με τούρμπα... δευτεράντζες όλα. Τώρα, μετά από είκοσι χρόνια, κοιτάω τα σπεκς στο ίντερνετ: 32 άλογα? Μονάχα? Μα είναι μαλάκες? Είναι περίεργα τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, αλλά όσο θυμάμαι εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ, τόσο έντονα και καθαρά θυμάμαι λίγα πράγματα. Βγαίνω στην άδεια Β. Όλγας και του σκάω μία γερή μέχρι τα φανάρια της Αμαλίας---ξέρετε, εκεί, στην ανοιχτή καμπή που κάνει ο δρόμος και περνάει μπροστά από το Ζάππειο, εκεί που πάντα έχει λίγο περισσότερη δροσιά από τα δέντρα τριγύρω. Καμιά τρακοσαριά μέτρα είναι όλο κι όλο, άντε τετρακόσια. Όπως θυμάμαι, όμως, αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση του “Παναγιά μου πως πάει έτσι αυτό!”, αυτή τη μυρωδιά απ’ το διχρονόλαδο και το χαρακτηριστικό κουδούνισμα του κινητήρα, έτσι δεν θυμάμαι καμιά άλλη μοτοσυκλετιστική εμπειρία ολόκληρης της ζωής μου. Δέκα δευτερόλεπτα ήταν? Δεκαπέντε? Δεν έχει καμία σημασία. Αυτά βαραίνουν περισσότερο από ώρες ολόκληρες σε μαγευτικά τοπία με υπερτούμπανα-τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, με τον αέρα να ανεμίζει το κοντομάνικο, τα μάτια να γεμίζουν δάκρυα και τα φώτα της λεωφόρου να φλουτάρουν ελαφρά. Δεκαεννιά χρονών, με το κεφάλι άδειο, όλα γραμμένα κανονικά, χωρίς καμιά έγνοια, με τον κόσμο όλον δικό μου. Αυτές οι λίγες στιγμές που το σύνολο της ύπαρξης αποκρυσταλλώνεται μοναδικά και φευγαλέα σε μια αίσθηση. Ακόμα και τώρα, όποτε περνάω από εκεί νύχτα, με άδειο δρόμο, ρίχνω μια γκαζιά προσπαθώντας να ξαναπιάσω αυτήν τη αίσθηση. Μπα... μάταιο εντελώς. Τέτοιο μηχανάκι δεν υπάρχει άλλο στον κόσμο.

Απ’ την άλλη, βέβαια, μόνο μια φορά είμαστε δεκαεννιά χρονών...

Ηθικό δίδαγμα δεν έχει. Άντε καληνύχτα!

[Shiatman]

[chr1s_86]

[RaGe_Raptor]

όντως ρε φίλε ότι και να οδηγήσεις μετά εκείνη η αίσθηση σού μένει...η παρθενική βόλτα με το "θεριό"...οποίο κι αν είναι αυτό για τον καθ'ένα...

[Allst@rf]

πολύ ωραίο...μου έφτιαξες τη βραδιά...

[LOUKILOUK]

Έεεεεεετσι....

Και εγώ έτσι άκριβώς νόμιζα για TDR250 & CRM250...
Γύρισα από την γύρα χεσμένος (...όχι μονο από χαρά...) άσπρος σαν το πανί, με τα χέρια να ξύνουν τις πατούσες μου...


υ.γ. Μετά από λίγο καιρό όμως έπεσε στα χέρια μου το VMAX1200...

[fournas]

πολύ ωραίο...μου έφτιαξες τη βραδιά...

+990

[taisteal]

τι μου θυμισες...ενα ΜΒΧ κτηνος τοτε

[dim_rac]

εισωραιος!!

[spyrakos35]

[nikos_abel]

Χωρίς π@t@νες δε μου αρέσουν οι ιστορίες ...

[Shaolin Monk]

Ακριβως ετσι ενιωσα οταν πηρα για βολτα ΚΜΧ φιλου. Μεχρι τοτε ειχα ενα Sachs 50 και το εντουρακι ενιωθα πως γδερνει με τα τακουνια του την ασφαλτο. Το αγορασα και εκανα τις καλυτερες μου βολτες με δαυτο. Το εχω ακομη και περιμενει με υπομονη στην αποθηκη, μια αναπαλαιωση που του αξιζει.

[spyro]

[Da.Vintage]

Γι' αυτό η παρθενιά ... είναι μίας χρήσης... γιατί αν ήταν για πολλές δε θα ήταν ξεχωριστή...!