Εννοείται το δικό μουΔημοσιεύθηκε αρχικά από calaquenty
Τελικά δε μάθαμε 11 μέρες ποιού η μηχανή είναι η ωραιότερη... Βλέπετε φίλοι μου κάθε φορά στην ερώτηση και οι δυο μας κουκουβαγίζαμε
Εννοείται το δικό μουΤελικά δε μάθαμε 11 μέρες ποιού η μηχανή είναι η ωραιότερη... Βλέπετε φίλοι μου κάθε φορά στην ερώτηση και οι δυο μας κουκουβαγίζαμε
Έλα τώρα το KLE μου δε παίζεται απλάΕννοείται το δικό μου
Φτάνουμε πια στην κοιλάδα και στο Asenovgrad, το οποίο δε μας ενθουσιάζει αλλά έχει κάποιο ενδιαφέρον με το ποτάμι που περνάει από το κέντρο...
Βγαίνουμε στην εθνική για Stara Zagora. Ο δρόμος γρήγορος και σύντομα φτάνουμε στην πόλη και την περνάμε εξίσου σύντομα αφού είχαμε ήδη αργήσει και είχαμε μπροστά μας πολλά ακόμα να δούμε...
Προχωράμε προς το πάσο Shipka. Πριν μπούμε στο πάσο, βλέπουμε στην κορυφή του γειτονικού βουνού ένα τρελό μνημείο που μοιάζει με UFO.
Το είχα δει στο google earth και ήθελα να πάμε, αλλά θα φάμε πάνω από μια ώρα οπότε εγκαταλείπουμε τα σχέδια προχωρώντας ευθεία για το πάσο.
Στη Shipka κάνουμε μια μικρή στάση στη διάσημη εκκλησία, η οποία είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Κατεβαίνω και στην κρύπτη και τραβάω παράνομες φωτό.
(link από wikipedia) http://en.wikipedia.org/wiki/Shipka_Memorial_Church
Το ίδιο το πάσο, πολύ όμορφο, με καλή άσφαλτο και πάω τάπα τελείως από τη χαρά μου. Στην κορυφή του πάσου, υπάρχει το ομώνυμο μνημείο
(link από wikipedia) http://en.wikipedia.org/wiki/Shipka_Pass
το οποίο και θέλουμε να επισκεφτούμε αλλά στο δρόμο υπάρχει μια μπάρα κλειδωμένη και δυο μπάτσοι κάθονται στο περιπολικό. Κόσμος ανεβαίνει με τα πόδια στην κορυφή και όπως βλέπω θέλεις καμιά ώρα περπάτημα για το πάνω κάτω...Πάω στον μπάτσο και με νοήματα του λέω «άφησε μας να περάσουμε»...αυτός μας κοιτάει και λέει «έλα ανέβα από το πλάι από το αναχωματάκι», πάω να ανέβω, γλυστράει η πίσω ρόδα τρελά στο γρασίδι και το μηχανάκι κάθετο πια ετοιμάζεται να με φέρει καπάκι, ώσπου ως εκ θαύματος ισιώνει και μένω ανέπαφος...Οι μπάτσοι φαίνεται να φοβήθηκαν ότι θα σπάσουμε τα μούτρα μας εκεί μπροστά τους και ξεκλείδωσαν την μπάρα...Ε, από τη χαρά μου, ήθελα να βγάλω ότι βλακεία φωτό μπορούσα, ειδικά με τα κανόνια την είδα κάπως ρε παιδί μου...
Το αναχωματάκι και η μπάρα...
Κατεβαίνουμε πια και ενώ είμαστε έτοιμοι να φύγουμε και πάω να βγάλω τελευταία φωτό του μέρους, συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει την μπαταρία της μηχανής,...Πάνω που πάω να φρικάρω, βλέπω τον Χαρούλη να αναπηδά και να βρίσκει την μπαταρία λίγα μέτρα πίσω μου...Περιχαρείς φεύγουμε για Gabrovo και καπάκι για Veliko Tarnovo μέσα από ένα υπέροχο δασικό δρόμο που περνάει μέσα από πυκνό δάσος.
Φτάνουμε στον προορισμό μας αργά, την ώρα που είχε πια νυχτώσει...Στο δρόμο μας πετυχαίνουμε έναν μηχανόβιο που μας προσκαλεί σε moto-festival με ροκ λάιβ μουσική (κάποιο μέλος των Genesis που βγάζει πια μεροκάματο σε δευτεροκλασάτα happenings!). Δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε να πάμε αφού ώσπου να τακτοποιηθούμε στο χοτέλ και να ετοιμαστούμε, είχε περάσει η ώρα...Ο ρεσεψιονίστ μας στέλνει για φαγητό σε ένα ρεστωράν δίπλα στο κάστρο της πόλης. Το φαγητό απλώς τρώγεται αλλά ακριβώς από πάνω είναι ένα μπαρ με εκκωφαντική μουσική, μίξη βλαχοποπ, ροκ και ντίσκο...Όλα τα τραγούδια είναι της δεκαετίας του ΄80 αλλά οι μεθυσμένοι Βούλγαροι χορεύουν και λικνίζονται...Εντάξει, ήταν για γέλια αλλά ήταν και για κλάμματα, οπότε την κάναμε σύντομα για πιο ήσυχα μέρη, όπως τα...κρεββάτια μας.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση