Sorrento και πέριξ...
Sorrento και πέριξ...
Sorrento και πέριξ, ξανά...
Προς Positano και ακτή Amalfi...
Η Via Nastro Azzuro, από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές για μοτοσυκλέτα...
Positano, με κατεύθυνση προς Amalfi...
To μόνο πρόβλημα, ο πολύ στενός δρόμος όταν περνούσε μέσα από τα χωριά.
Η καλοκαιρινή κίνηση μάλλον υπερβολική για τις υποδομές και η διάσχιση των χωριών ένα μαρτύριο, ειδικά εάν τύχει να διασταυρωθούν μεγάλα οχήματα...
Σε πολλά σημεία, όπου στένευε υπερβολικά ο δρόμος, υπήρχε αυτή η (κινητή) φωτεινή σήμανση για να αποφευχθεί το πλήρες χάος:
Και η διαδρομή συνεχίζεται...
Μετά το Amalfi, με κατεύθυνση πια προς Salerno...
Συνεχίζεται.......
Πότε???Δημοσιεύθηκε αρχικά από George20vt
J.T.R
Οσονούπω...Πότε???
Παρόλο που οι βόλτες μου σπάνια με φέρνουν σε μέρη με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, η Πομπηία ήταν κάτι που μου εξιτάριζε τη φαντασία από παιδί.
Η ιδέα ότι ολόκληρη αυτή η πόλη (και όχι μόνο) θάφτηκε κάτω από τη στάχτη και τη λάβα του Βεζούβιου πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, φέρνει δέος... πόσο μάλλον όταν περπατάς μέσα στα δρομάκια και τα σπίτια, μερικά τόσο καλοδιατηρημένα που νομίζεις ότι τα κατοικούσαν πολύ πιο πρόσφατα από το 79μΧ.
Η "ξαφνική" καταστροφή της έδωσε στους αρχαιολόγους μια πλήρη εικόνα της καθημερινότητας της εποχής εκείνης.
Μια πόλη που οι ρυθμοί της πάγωσαν στο χρόνο, που ό,τι ζωντανό υπήρχε έμεινε στη θέση και τη στάση που είχε τη στιγμή της έκρηξης...
Η επίσκεψή μου στην Πομπηία, δε θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει και ένα προσκύνημα στον τόπο όπου πριν 40 χρόνια μια θρυλική μπάντα που σημάδεψε την εφηβεία μου, γύρισε ένα "μουσικό ντοκιμαντέρ"
Το αμφιθέατο όπου έγινε το γύρισμα του φίλμ...
Το να βλέπεις τον Βεζούβιο επιβλητικό πάνω από την Πομπηία και να μην υποκύπτεις στον πειρασμό να τον ανέβεις, είναι σα να έχεις το βάζο με το μέλι και να γλείφεις μόνο το δάχτυλο...
Έτσι, μετά από την περιήγηση, αποφάσισα να ανέβω μέχρι τον κρατήρα.
Η διαδρομή μέχρι το σημείο όπου φτάνει ο δρόμος είναι καταπληκτική... πυκνή βλάστηση, φιδίσιος δρόμος και ανηφοριά.
Η θέα προς τον κόλπο της Νάπολης είναι πραγματικά εντυπωσιακή, όταν ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα λίγα κενά της βλάστησης, που όμως αραιώνει πολύ όταν πλησιάζει κανείς στον "κώνο" του ηφαιστείου.
Κάποια στιγμή ο δρόμος τελειώνει και όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει την ανάβαση με τα πόδια ώστε να φτάσει στον κρατήρα. Η είσοδος κοστίζει 8 ευρώ και 2,5 το (υποχρεωτικό στο σημείο εκείνο πια) parking.
Εκεί επιστρατεύεις όλες σου τις δυνάμεις και ξεκινάς την ανάβαση, τουλάχιστον 30 λεπτά non με ρυθμό από σβέλτο έως πολύ σβέλτο. Αν υπάρχει παρέα που δεν το έχει με το περπάτημα, υπολογίστε ένα 45λεπτο τουλάχιστον για την κορυφή (και πολύ νερό)!
να σε πω...
Νικον Έχεις?
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση