Αντίληψη πραγματικότητας.

[kostas777]

νομίζω ότι χρησιμοποιώ ολες τις αισθήσεις (και την 6η ), αλλά η σημαντικότερη είναι μάλλον η όραση. όπως ειπώθηκε παίζει μεγάλο ρόλο η περιφερειακή όραση, αλλά το θέμα είναι πως επεξεργάζεται την πληροφορία ο εγκέφαλος. επειδή όλοι μας έχουμε διαφορετικό εγκέφαλο, συν ότι τον έχουμε «δημιουργήσει» ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τη δική του ζωή, τότε όλοι έχουμε διαφορετική αντίληψη και κανένας δεν έχει ακριβώς ίδια με κάποιον άλλο. τώρα, τι ορίζουμε ως πραγματικότητα, είναι διαφορετικό θέμα, αλλά ας υποθέσουμε ότι πραγματικότητα είναι μια και ατόφια και είναι μάλλον η επικρατούσα στηριζόμενη από μια πλειοψηφία αντιλήψεων (γιατί, η πραγματιότητα δημιουργεί την αντίληψη ή το αντίστροφο; μπορεί να υπάρχει το ένα δίχως το άλλο; κλπ.). τουτέστιν, κανένας μα κανένας οδηγός ή αναβάτης (ή ό,τι άλλο θέλετε) δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλο. μπορεί να είναι παρόμοιοι, ή εξωφρενικά παρόμοιοι, αλλά δεν μπορεί να είναι ακριβώς ίδιοι.

όταν είμαστε αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε, μπορούμε να χρησιμοποιούμε το μεγαλύτερο ποσοστό των δυνατοτήτων μας για να πετυχαίνουμε καλλίτερο αποτέλεσμα. χρησιμοποιούμε την όραση όχι μόνο κυττάζοντας μπροστά για το που πάμε, αλλά αντιλαμβανόμαστε συγχρόνως που βρίσκονται οι άλλοι από σκιές, αντανακλάσεις, σε συνδυασμο με ήχους και ..φαντασία. π.χ. βλέπεις φώτα να ανεβαίνουν πάνω και να σκάνε κάτω, ταυτόχρονα ακούς «πρα πρα» και στο μπροστινό αυτοκίνητο καθρεφτίζεται από μακριά μια σκιά να κινείται προς τα δεξιά σου. καταλαβαίνεις ότι κάποιος κάγκουρας κάνει σούζα με πραπρα και πάει να σου βγεί από δεξιά και κάνεις αριστερά. έχεις μάτια και στην πλάτη δηλαδή.

τώρα άμα είσαι σε ένα στροφιλίκι που το ξέρεις, πρέπει να το «νιώσεις». αυτό δεν είναι απλά όραση, ακοή, αφή και τέτοια. είναι το φίλιγκ που λένε, όπως συμβαίνει με τους οδηγούς αγώνων. δεν σκέφτεσαι απλώς ότι «το'χεις» και ορμάς, απλώς εκείνη τη στιγμή δεν «τό'χεις», εκείνη τη στιγμή «είσαι». όπως λένε και οι αγγλόφωνοι, είσαι "in the zone". στη ζώνη του λυκόφωτος..

Τι πρέπει να διασφαλίσουμε στην επεξεργασία, ώστε να πάρουμε έγκαιρα και έγκυρα, την όποια πληροφορία;
Από τι εξαρτάται κυρίως η ...επεξεργαστική μας ισχύ;

practice.. and then more practice. και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση χωρίς άσχετες σκέψεις και εγκεφαλική παρλαπίπα όπως τις υπόλοιπες ώρες. αν κατάλαβα καλά την ερώτηση

[BLiTzER]

Τι πρέπει να διασφαλίσουμε στην επεξεργασία, ώστε να πάρουμε έγκαιρα και έγκυρα, την όποια πληροφορία;
Από τι εξαρτάται κυρίως η ...επεξεργαστική μας ισχύ;

Αν καταλαβαίνω καλά που το πας, αναφέρεσαι στην ταχύτητα. Ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και αντιδράει σε τόσα δεδομένα ανά δευτερόλεπτο, αναλόγως το άτομο. Πρέπει να μένουμε πάντα εντός ορίων και να μην τον υπερφορτώνουμε, ώστε να παραμένει αποτελεσματικός. Μμ?

[TROOPER]

..............
Αναλύω λίγο περισσότερο το ερώτημα:
Τι πρέπει να διασφαλίσουμε στην επεξεργασία, ώστε να πάρουμε έγκαιρα και έγκυρα, την όποια πληροφορία;
Από τι εξαρτάται κυρίως η ...επεξεργαστική μας ισχύ;

ΑΝ καταλαβαινω κι εγω που το πας...η απαντηση που θα εδινα ειναι:ταχυτητα επεξεργασιας.η οποια ταχυτητα ειναι αμεσα συνυφασμενη με τον χρονο.αρα ο χρονος που θα δωσουμε στην εγκεφαλικη μας λειτουργια απο τη στιγμη που το ματι θα συλλαβει το ερεθισμα μεχρι τη στιγμη που θα γινουν ολες εκεινες οι εκρηξεις στους νευρωνες και τις συναψεις του εγκεφαλου,θα ελευθερωθουν οι διαφορες ουσιες (οι οποιες ειναι υπευθυνες για ολα μας τα αισθηματα και συναισθηματα) θα επανατροφοδωτηθει το συνειδητο μερος του εγκεφαλου και με βαση αυτο τελικα θα παρθει η οποια αποφαση για τον οποιονδηποτε χειρισμο.
κι επειδη ολη αυτη η διαδικασια γινεται ασυνειδητα καλο θα ειναι οπως ειπωθηκε παραπανω απο τον Joyrider να καταφερουμε να την κανουμε να λειτουργει αυτοματοποιημενα και αυτο για να γινει μπορει να γινει συνειδητα.αρα σταδιακη εκθεση στα διαφορα ερεθισματα μεχρι την εξοικιωση (ουσιαστικα χρονο για να μαθει ο εγκεφαλος να λειτουργει σε ολες τις καταστασεις σωστα).

n'est-ce pas?

[Bladerunner]

Ενδιαφέρουσες όλες οι απόψεις.

Όλοι λίγο πολύ λέμε να μην υπερφορτώνουμε τον εγκέφαλο και να του δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο.

Στην πράξη... Πώς το κάνουμε αυτό;

Θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι, ότι αν αυτά που γνωρίζουμε στην θεωρία ΔΕΝ μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στην πράξη, δεν μας είναι και τόσο ωφέλημα στην οδήγηση, έτσι δεν είναι;

Οπότε, ξαναρωτάω.

Πρακτικά. Πώς, με ποιο τρόπο, θα δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί τις όποιες πληροφορίες του δώσουμε;

Για να βοηθήσω λίγο, μη ξεχνάτε ότι αναφερόμαστε συγκεκριμένα στην όραση και πως μπορούμε να την αξιοποιήσουμε πέρα από τα συνηθισμένα.

[GIXXERAKIAS]

Πρακτικά. Πώς, με ποιο τρόπο, θα δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί τις όποιες πληροφορίες του δώσουμε;

Με το να μήν ξεπερνάμε τα όρια του εγκεφάλου μας....κοινώς να μήν υπερβάλουμε ίσως?

[McGyver]

Οπότε, ξαναρωτάω.

Πρακτικά. Πώς, με ποιο τρόπο, θα δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί τις όποιες πληροφορίες του δώσουμε;

Μήπως αν τον τροφοδοτούσαμε νωρίτερα με τις πληροφορίες αυτές;
Είτε πηγαίνοντας λίγο πιο αργά είτε βλέποντας λίγο πιο μακριά;

[byron]

Με το να μήν ξεπερνάμε τα όρια του εγκεφάλου μας....κοινώς να μήν υπερβάλουμε ίσως?

Τα όρια ταχύτητας του εγκεφάλου μας είναι 15χλμ/ώρα ή κάτι τέτοιο. Από ΄κει και πέρα μέχρι το σημείο να πηγαίνει κάποιος με 300χλμ ανάμεσα στις μάντρες του isle of man αναλαμβάνει η εκπαίδευση και το ταλέντο (ή φυσική ταχύτητα) νομίζω.

[VASOS]

Ένας τρόπος για να "ξεγελάσουμε" τον εγκέφαλο ώστε να αποβάλλει τον φόβο είναι να κοιτάμε όσο το δυνατόν πιο μακρυά, σε πιο μεγάλο εύρος και πάντα εκεί που θέλουμε να πάμε. Αυτό αυξάνει τον οπτικό χώρο, μετριάζει την αίσθηση της ταχύτητας, αυξάνει την αίσθηση της ασφάλειας και βοηθάει στην "περιφερειακή" εστίαση της επιθυμητής πορείας.

[harris_x]

Πρακτικά. Πώς, με ποιο τρόπο, θα δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί τις όποιες πληροφορίες του δώσουμε;

Νομίζω πως το σωστότερο είναι να μην δώσουμε χρόνο να επεξεργαστεί την όποια πληροφορία λάβει (πχ: το αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα έρχεται πάνω μου) αλλά το ερέθισμα να επεξεργαστεί μια άλλη ποιο “εύκολη” (κοιτάζω κάπου που είναι ασφαλές να κατευθυνθώ για να το αποφύγω και ανοίγω το γκάζι).

[DeusEx]

Καταπληκτικο θέμα, καθως με εχει προβληματισει το τελευταιο διαστημα.

Οταν οδηγουσα αμαξι στην Ελλαδα, πχ στον κηφισσο, και πηγαινα με 140 χλμ/ω αισθανομουν οτι τρεχω με υπερβολικη ταχυτητα και οτι προκαλω την τυχη μου, παρ΄οτι εχει 3 λωριδες φαρδος και σχετικα καλη ασφαλτο.
Κοινως, αισθανομουν ανασφαλεια.
Τωρα που οδηγω στην Γερμανια, με 140 χλμ/ω αισθανομαι πηγαινω χαλαρα/αργα. Να σημειωσω οτι και εδω 3 λωριδες φαρδος εχει και καλη ασφαλτο.
Κοινως, αισθανομαι ασφαλεια.

Αυτο με προβληματιζει και με κανει να σκεφτω οτι υπαρχουν πολλοι παραμετροι που το μυαλο μας επεξεργαζεται μονο του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ απο τις αισθησεις μας, ωστε να βγαλει το συμπερασμα αν αισθανομαστε καλα η οχι με την ταχυτητα που πηγαινουμε...
Τετοιες παραμετροι πχ μπορει να ειναι, το ποσο εμπιστευομαι τους συνοδηγους, τι επιπεδο εχουν, ποσο μεγαλες ειναι οι πιθανοτητες να μου κανει καποιος λαλακια, ποιες οι πιθανοτητες να υπαρχουν λαδια λακουβες εμποδια στον δρομο, τι συνεπεις θα εχω σε περιπτωση ατυχηματος, πως ειναι η αποκριση των ασθενοφορων, οι γιατροι κτλ κτλ κτλ...

Συνειδητα δεν το σκεφτομαστε, αλλα πιστευω οτι το υποσυνειδητο κανει την δουλεια του!

Η αντιληψη λοιπον για μενα ειναι κατι που εχει να κανει περισσοτερο με το υποσυνειδητο.

[sonic22]

Σταδιακή έκθεση στο νέο ερέθισμα μέχρι να έρθει η εξοικείωση. Έτσι από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα να γίνονται αυτόματα ώστε να αποφορτίζεται ο εγκέφαλος από την πολλή επεξεργασία και να επικεντρώνεται στα απρόβλεπτα με μεγαλύτερη όπως λες επεξεργαστική ισχύ.

Αυτο λεγετε φιλτραρισμα πληροφοριων απο τον εγγεφαλο.
Ειναι οπως οταν πρωτοκαβαλας και πρεπει συνειδητα να εχεις την προσοχη σου στο ποσο γκαζι και συμπλεκτη θα δοσεις για να ξεκινησεις.
Με τον καιρο (και υστερα απο πολλα σκορτσαρισματα, whiskey throttle και στουκες γιατι ειχες την προσωχη σου στον συμπλεκτη και δεν ειδες το δεντρο που φυτρωσε ξαφνικα μπρωστα σου) ο εγκεφαλος αυτοματοποιει τις διαδικασιες αυτες (δευτερη φυση το λεμε λαικα).

Το αυτο και με τους "γρηγορους".
Τα μικρογλυστηρματα, που εσενα σου ασπριζουν τα μαλια, και οι μικροπληροφοριες που οι υπερφορτωμενες αισθησεις σου δεν μπορουν να σηλαβουν ειναι συνηθισμενα πραγματα για τον ποιο εξειδικευμενο και συντονισμενο εγκεφαλο του "γληγορου".
Θελει εξασκηση περα απο την "περιοχη ανεσης" των ικανοτητων του καθε αναβατη.
Ειναι ο λογος που οι αγωνιζομενοι με υπερβολικα μικρες διορθωσεις στο στησημο της μηχανη τους εχουν μεγαλα αποτελεσματα.

υ.γ. Και αν νομιζετε οτι ο εγκεφαλος των στριταδων κανει το καλυτερο φυλτραρισμα περαστε μια βολτα απο μια πιστα ΜΧ.

[endopandou]

Στο ερώτημα ποια είναι η πιο σημαντική αίσθηση η απάντηση είναι προφανώς η όραση. Και οι υπόλοιπες όμως έχουν βαρύτητα.

Η αντίληψη του χώρου και των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα γύρω μας κατά την διάρκεια της οδήγησης είτε αυτή αφορά σε απλή μετακίνηση είτε σε γρήγορους ρυθμούς, βρίσκεται στο dna μας.
Παλιά που ο άνθρωπος ήταν κυνηγός, αυτού του είδους η αντίληψη ήταν πιο ανεπτυγμένη σε σχέση με το σήμερα που ο αγώνας ζωής άρα τα ερεθίσματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Σήμερα όποιος έχει αυτήν την αντίληψη σε μεγάλο βαθμό λέμε πως έχει χάρισμα ή ταλέντο.
Είχα διαβάσει κάποτε πως τα σκυλιά έχουν περίπου 3 φορές καλύτερη αντίληψη χώρου (και μπορούν να κινούνται στον χώρο αντίστοιχα καλύτερα) απο τους ανθρώπους κι ας έχουν αχρωματοψία. Συνεπώς η συγκεκριμένη αντίληψη έχει μικρή σχέση με το καθεαυτού IQ.

Το ταλέντο αυτό το έχουν κάποιοι αναβάτες και δίνω παράδειγμα. Πέρυσι ο Emmet (Gavin) συνομιλούσε με τον τρελοκέισυ εν ώρα πτήσης και όταν έφτασε η κουβέντα στο θέμα της αίσθησης του είπε πως εκείνη τη στιγμή αντιλαμβανόταν τις κινήσεις του αεροπλάνου αφήνοντας τον Gavin κάγκελο αφού εκείνος δεν καταλάβαινε τίποτα.

Οι αναβάτες αυτές τις αισθήσεις (χώρου και γεγονότων) θα πρέπει να τις 'αναπτύξουν' στον όποιο τεσπα βαθμό αν θέλουν να κινηθούν γρήγορα.
Και εδώ είναι που παρεμβαίνει ο κρίσιμος παράγοντας της αυτοσυντήρησης. Το ποσοστό και διαχείριση του φόβου, άρα η τιθάσευσή του, είναι ότι πιο σημαντικό ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν οι άλλες αισθήσεις.
Το μέτρο που θα γίνει αυτό ξεκλειδώνει τις περαιτέρω δυνατότητες.
Παράδειγμα: Εχετε πάει φαντάζομαι βόλτα με κάποιον φίλο που έχει καλό και ετοιμοπόλεμο μοτό αλλά ήταν αργός στην τάδε διαδρομή. Όταν στην κουβέντα μετά σας είπε πως 'γλίστραγε' και 'το μπροστινό ήταν στα όρια'
ενώ εσείς ξέρατε καλά πως ήσασταν με υπερβολικά κρατημένο ρυθμό εύκολα πολύ μπροστά του, αυτό οφείλεται στο παραπάνω γεγονός. Δηλαδή ο φίλος είχε χεστεί και αυτό το μετέφραζε λανθασμένα ως γλιστράει κλπ.

Είναι προφανές πως με την εξοικείωση (προπόνηση) ο φόβος μετριάζεται και όλα βελτιώνονται. Το πόσο είναι καθαρά θέμα ανθρώπου.

Αφού ξεπεραστεί και αυτό το στάδιο ερχόμαστε στην γνώση. Αν υποθετικά πάρουμε 2 ιδίων δυνατοτήτων αναβάτες και τον έναν τον βάλουμε να αναλώνει τον χρόνο του γράφοντας μαλακίες στο πληκτρολόγιο (όπως τώρα καλή ώρα) και τον άλλον να προπονείται απάνου στη μοτό του, ε ο δεύτερος θα γίνει καλύτερος και το τούνελ θα του φαίνεται πιο φαρδύ με τον καιρό.

Οπότε μην σας ζαλίζω άλλο, πάω για μια προπονησούλα κατά Σούνιο μεριά

σημ. Κάποιοι αναβάτες ότι και να κάνουν πάντα θα γλιστράνε εκεί που άλλοι θα περνάνε τρένο.

[ggs]

Δηλαδή περιπου ισχυουν αυτα (???)

Αποκτώντας εμπειρία + μαθήματα + προπόνηση = μειώνουμε τον χρόνο που απαιτεί ο εγκέφαλος για να αντιδράσει σωστά…
&
Μειώνουμε ταχύτητα = δίνουμε περισσότερο χρόνο στον εγκέφαλο για να αντιδράσει σωστά…

Φυσικά , ο χρόνος που απαιτείται για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός και , φυσικά , υπάρχουν και οι «ανεγκέφαλοι»….

[nikos_abel]

Έξοχο θέμα άνοιξες Deckard

Ο χρόνος που θα χρειαστεί ο εγκέφαλος για την επεξεργασία (για να μη πάω το θέμα εκεί που πήγε να το πάει ο κώστας777 με τις πραγματικότητες )
είναι ανάλογος του όγκου των δεδομένων που καλείται να επεξεργαστεί. Ένα κι ένα κάνουν δύο δηλαδής, ευχαριστώ μας φώτισες.

ΟΜΩΣ. Η επεξεργασία των δεδομένων έχει μετρηθεί ότι πολλές φορές παίρνει περισσότερο χρόνο από την ίδια την αντίδραση μας.
Λιανά : Ο χρόνος που χρειάζεται το φως της εικόνας που βλέπουμε μπροστά μας για να ταξιδέψει από τη πηγή του στο μάτι μας,
να ερεθίσει τον αμφιβληστροειδή, το ηλεκτρικό σήμα να κάνεις τις βόλτες του στο νευρικό σύστημα, να γίνει η ανάλυσή του και
η αντιπαραβολή του με τα υπόλοιπα δεδομένα από τις άλλες αισθήσεις, να αποφασισθεί η αντίδραση, να σταλεί το σήμα πάλι από
το νευρικό σύστημα στα πόδια, χέρια, παχύ έντερο (αν βλέπεις να έχει γίνει μλκ να χ3στείς) κλπ όργανα (ουφ)
και στο επόμενο κβάντα χρόνου πάλι από την αρχή, είναι μεγαλύτερος από αυτόν που τελικά απαιτείται από το συμβάν και τη τελική αντίδραση.


Γιατί αυτό όμως;

Όπως το έχω ακούσει και μου αρέσει σαν έκφραση "δεν ζούμε στο παρόν, αλλά στο παρελθόν". Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας,
αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που υπάρχει γύρω μας. Είναι το μάτριξ () που έχει φτιάξει ο εγκέφαλός μας με βάση τις εμπειρίες μας
και τις γνώσεις μας, συνειδητές ή όχι.
Όταν λοιπόν καλούμαστε να αντιδράσουμε σε κάποια κατάσταση, η απόφαση λαμβάνεται με βάση ΚΑΙ τις προηγούμενες εμπειρίες μας,
με αποτέλεσμα ταχύτερη αντίδραση που μπορεί να σώσει τον κλ μας.

Με αυτά τα δεδομένα καταλαβαίνετε πόση σημασία έχει λοιπόν η εξάσκηση και η επανάληψη, καθώς βοηθάμε τον εγκέφαλο
να στήσει καλύτερα το σκηνικό γύρω του και να μειώσει το χρόνο αντίδρασης προβλέποντας (6η αίσθηση ναουμ') τις
εξελίξεις πριν αυτές συμβούν.

Άσχετα αλλά χρήσιμα πάντως ε;

[Bladerunner]

Κάποιες από τις απαντήσεις χρίζουν δημιουργία ξεχωριστού θέματος!

Θα σταθώ όμως σε αυτό:

Μήπως αν τον τροφοδοτούσαμε νωρίτερα με τις πληροφορίες αυτές;
Είτε πηγαίνοντας λίγο πιο αργά είτε βλέποντας λίγο πιο μακριά;

Νομίζω μπορούμε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο...

Το "πηγαίνοντας λίγο πιο αργά", σωστό μεν, σωστότατο, αλλά δε ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Με αναγκάζει να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει...

Από την άλλη μεριά το "βλέποντας λίγο πιο μακριά"... Μου αρέσει.

Αν κοιτάμε μακρύτερα από τη μπροστινή μας ρόδα όταν οδηγάμε, ταΐζουμε τον εγκέφαλο με πληροφορίες και τον αναγκάζουμε να τις επεξεργαστεί ΠΡΙΝ χρειαστούμε άμεσα τα αποτελέσματα της επεξεργασίας. Πάρτε παράδειγμα το αυτοκίνητο που ετοιμάζεται να παραβιάσει το stop και το έχουμε αντιληφθεί πολύ νωρίς. Ο εγκέφαλος έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να αντιληφθεί τον επερχόμενο κίνδυνο και να καταστρώσει σχέδια αποφυγής. Έτσι, όταν πλέον έχουμε πλησιάσει αρκετά τη διασταύρωση, είτε έχουμε φρενάρει, είτε έχουμε ελιχθεί και έχουμε αποφύγει τη σύγκρουση διατηρώντας τους παλμούς μας σε ρυθμό ηρεμίας.

Πόσο όμως είναι αυτό το "λίγο πιο μακριά"; Πώς μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό συγκεκριμένο ώστε να έχει εφαρμογή στην πράξη;

Οδηγάμε στην πόλη με την ανάλογη ταχύτητα. Έχει νόημα να κοιτάμε 30 στενά παρακάτω;
Οδηγάμε στο βουνό. Έχει νόημα να εστιάζουμε το βλέμμα μας στην κορυφή της ερχόμενης στροφής ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ στρίψουμε;