Ο παππούς και το Sachs... Η δική μου ιστορία....

[VGER]

Θα γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Είναι κάτι που ήθελα να το κάνω καιρό.

Η ιστορία αφορά τον συγχωρεμένο τον παππού μου, ένα DKW του 1970 που του ανήκε και τα δικά μου τα βιώματα από παιδί ως την εφηβεία.


Ο παππούς λοιπόν, χρυσός άνθρωπος. Πρώην καφετζής στο επάγγελμα και μάλιστα σε νησί. Από τους πολύ παλιούς. Ιστορίες; Αμέτρητες. Ταυτόχρονα και βαρελάς στο επάγγελμα από χόμπυ που το κάναμε επάγγελμα μιας και είχαμε τα κλήματα.

Επί χρόνια ολόκληρα, έφτιαχνε τα βαρέλια στην αυλή του σπιτιού στο νησί, με εμένα ως «βοηθό» του που του έδινε τα εργαλεία. Πιτσιρίκι εγώ ήμουνα δεν ήμουνα 6-7 χρονών.
Μερικές φορές μετά από ώρες κοπιαστικής δουλειάς, με έπαιρνε να πάμε βόλτα μέχρι τα φιλαράκια του που ήταν στα γύρω χωριά για να πιει τον απογευματινό καφέ.

Ο παππούς χρόνια μηχανόβιος. Πώς; Μα με ένα DKW του 1970. Το οποίο το χειμώνα που ερχόταν στην Αθήνα, από τότε που έκλεισε το καφενείο γιατί του το ρήμαξε ο σεισμός στο νησί (βλ. Κεφαλονιά) έπρεπε να έρθει στην Αθήνα για δουλειά μιας και η λέξη «κεφάλαια» τότε ακουγόταν μόνο ως ανέκδοτο.
Φόρτωνε λοιπόν το DKW σε μία φορτωτική και βουρ για Αθήνα με το ΚΤΕΛ. Και το καλοκαίρι τούμπαλιν.

Τα καλοκαίρια περνάγανε κάπως έτσι λοιπόν. Βαρέλια, βοηθός τσάρκα πάνω στο DKW, τα χέρια μαγκωμένα στο ντεπόζιτο, μανιβελιά ο παππούς και δρόμο.

[VGER]

Τα χρόνια περάσανε…

Παρά το γεγονός ότι ο παππούς ήταν – σχετικά – νέος ξαφνικά τον χάσαμε. Πώς; Κλασικά… Μαλακία των γιατρών.
Καθότι ο παππούς είχε έλκος, κάποια στιγμή τον έπιασε ένας πόνος στο στομάχι του (λέμε τώρα)… Τον πήρανε λοιπόν άρον άρον οι δικοί μου στον Ευαγγελισμό και εκεί τους είπαν κρίση έλκους. Ωραία λέω, όταν έμαθα τα νέα γυρίζοντας οι δικοί μου σπίτι. Δεν είναι τίποτα σοβαρό… ευτυχώς.
«Ένα 48ωρο να περάσει και θα βγει ο παππούς», μου είπαν οι δικοί μου οι οποίοι έδειχναν κι εκείνοι καθησυχασμένοι.

Αφού είχε περάσει ένα γεμάτο 40ωρο χτύπησε το τηλέφωνο. Το σταθερό ντε! Το 1989 δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα βλέπεις…
Είδα τη μάνα μου να ετοιμάζεται αλαφιασμένη. Πατέρας της βλέπεις. Ψιλοπονηρεύτηκα αλλά τι διάλο. Αφού ήταν καλά μου είπαν. Τι σκατά να πάθεις από το στομάχι εκτός από καμιά γαστρορραγία ή κανένα έλκος και μάλιστα να είσαι χωμένος μέσα σε νοσοκομείο με τόσους γιατρούς από πάνω σου;
Εν τω μεταξύ παρέλειψα να αναφέρω, σκόπιμα, μιας κι εγώ εκ των υστέρων το έμαθα, μιας και κανείς, που να μην είναι γιατρός, ούτε ήξερε ούτε θεώρησε σοβαρό να το αναφέρει, ότι ο παππούς παραπονιότανε ότι του πονάγανε τα πόδια του από την ώρα που μπήκε «μέσα».

Ώρες μετά γυρίσανε. Εγώ δεν είχα το θάρρος να ρωτήσω. Ούτε κι εκείνοι θέλανε να μου πούνε. Είναι εκείνες οι ώρες, που ενώ είσαι μία σταλιά σκατό, ενώ σου έχουν πει να μην ανησυχείς…. Απλά ξέρεις….
«Έφυγε ο παππούς Βαγγέλη. Πριν από μία ώρα τον χάσαμε. Καρδιά», ψέλλισε η μάνα μου και ξέσπασε σε κλάματα.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς έγινε αυτό; Μην τα πολυλογώ, οι γιατροί το είχαν ρίξει στο στομάχι, ενώ ο παππούς είχε φάει 2-3 εμφράγματα με τα 2 εξ αυτών μέσα στα πόδια τους. Τα δε πόδια που πρηζόντουσαν το είχαν ρίξει στα αρθριτικά… τάχα μου…. έτσι θυμάμαι τουλάχιστον...

Τα πόδια πρηζόντουσαν επειδή όλα τα λούκια ήταν κάργα βουλωμένα.
Μαλάκες… Τζάμπα έφυγε ο άνθρωπος…. Καλά τότε δεν έπαιζαν μηνύσεις και τέτοια…
Απλά άλλη μία μαλακία που καταγράφεται στο ιστορικό του νοσοκομείου.
Εν πάσει περιπτώσει. Τέλος.

[VGER]

Φτάνουμε στο 1994. 16άρης τότε, είχα αρχίσει εδώ και καιρό να βγάζω τα χαρτζιλίκια μου από διάφορες χαμαλοδουλειές. Μεταξύ αυτών σερβιτόρος. Το σπίτι από το αναψυκτήριο γύρω στα 7 χλμ.
Ωράριο 5 το απόγευμα με 1 το βράδυ service και 7 με 10 το πρωί για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Πώς πήγαινα; Με το ταπεινό ποδήλατο. Και γαμώ τις γάμπες μιλάμε. Γύρω στα 28χλμ κάθε μέρα με το ποδήλατο. Που 15 χρόνια μετά, έκανα μία απόπειρα να κάνω την ίδια διαδρομή πήγαινε έλα ΜΙΑ ΦΟΡΑ, και στα μισά του έλα ήρθαν και με μαζεύανε με το κουταλάκι του γλυκού!

Εκεί λοιπόν ήταν ένας κυριούλης ο οποίος είχε ένα Leadάκι. Το κλασικό το 50άρι.
Χρέπι το Lead, αλλά τη δουλειά του την έκανε μία χαρά τότε. 3-4 φορές με είχε εξυπηρετήσει ο κυριούλης δίνοντάς μου το μοτοσακό για να πάω μέχρι το σπίτι και να του το φέρω το απόγευμα στο αναψυκτήριο. Μεγάλη εξυπηρέτηση μιλάμε…
Αβίαστα, Ακούραστα, Στο χώρο σας.
Γλυκάθηκε ο δικός σου λοιπόν! Μπήκε το μικρόβιο!!!

Στην πρώτη νύξη λοιπόν στον πατέρα μου, πήρα το κλασικό σετ @@ που παίρνεις ως πρώτη απάντηση. «Μα είναι εξυπηρετικό…» «Ξέχνα το…»
Σιγά σιγά τον ψιλοέψησα όμως… Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα! Χα!
Πάνω λοιπόν που έμαθα ότι το Leadάκι ο κυριούλης το έδινε, και λύσσαξα σφυρίζοντας με τη μία στον «δικό μου», «το πουλάει, να πάμε να το κλείσουμε;», ως δια μαγείας ο κυριούλης θυμήθηκε ότι δε μπορούσε να το πουλήσει γιατί «είχε κάπου χάσει την άδεια στο άλλο του το σπίτι στη Θεσσαλονίκη και ως εκ τούτου δε γινόταν μεταβίβαση».
Κοινώς, λόγω του ότι ήταν γνωστοί, είχε πέσει δάκτυλος... :a36:
«Ωραία, άμα δε γίνεται να πάρουμε αυτό, θα πάμε να βρούμε ένα ίδιο. Θα βρούμε άλλο!!», αναφώνησα ο ΜΑΛΑΚΑΣ γεμάτος χαρά, αλλά ψιλοπονηρεμένος, έχοντας όμως το αίσθημα της αυτοπεποίθησης μιας και ήταν τάχα μου… «ψημένος»…
@@ ψημένος… «Ξέχνα το… Αφού δεν το δίνει αυτός, δε θα ψάξουμε άλλο. Έτσι κι αλλιώς και γι΄αυτό ήμουν επιφυλακτικός…» κάνοντάς μου τα όνειρα κομμάτια….

[VGER]

Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν, εγώ δεν κατέβηκα στην Κεφαλονιά. Δουλειά βλέπεις…
Κατέβηκε όμως ο αδερφός μου, δύο χρόνια μικρότερος, αλλά με κολλημένο το μικρόβιο από μένα, αφού τους τα χα κάνει τσουρέκια στο σπίτι.

Μία μέρα λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο. «Μαλάκα τάξε μου.»
Ποιος ξέρει τι μαλακία θα έχει να μου πει σκέφτηκα από μέσα μου βαριεστημένα…
«Δεν ήθελες μηχανάκι; Ετοιμάσου!!»
Γυάλισε το μάτι μου λέμε…
«Για λέγε ρε μαλάκα και προσευχήσου να μη λες ψέμματα. Δεν παίζουν μ’ αυτά τα πράγματα…»
«Όχι ρε. Δεν κάνω πλάκα. Θυμάσαι εκείνο το Sachs* του παππού; Η γιαγιά το είχε στην αποθήκη εδώ και 5 χρόνια και την ανοίξαμε για να συμμαζέψουμε και το είδα και σε θυμήθηκα. Λοιπόν, οι άλλοι μου είπαν να μη σου πω τίποτα για να μη σε ξεσηκώσω, αλλά εγώ τους έγραψα στα @@ μου και το έχω ήδη πάει σε μάστορα να το ψιλοσυμμαζέψω. Το μηχανάκι ήδη πήρε μπρος και γαμάει λέμε. Αλλά… ξαναχάλασε και το έχω ξαναπάει να το ξαναδεί…. Μην του πεις τίποτα του αλλουνού γιατί θα με περάσει πριονοκορδέλα… τον ξέρεις τώρα…»

«Α, και δε σου πα και το καλύτερο», μου λέει και συνεχίζει… «Αν το απόγευμα είναι έτοιμο και δουλέψει, έχω συνεννοηθεί με τη γιαγιά να το βάλουμε φορτωτική να το ανεβάσουμε Αθήνα. Η μάνα (ο αβανταδόρος μου δηλαδή) δεν πολυτραβάει ζόρι, αλλά πολεμάει να δει πώς θα το χωνέψει ο άλλος που δε σηκώνει κουβέντα»

Εκεί εγώ τα χασα…
«Είσαι εκεί;», μου λέει…
«…»
«Ρε μαλάκα είσαι εκεί ή λιποθύμησες…;»
Εγώ να νιώθω ήδη τον εαυτό μου καβάλα στο σαραβαλάκι…..
«Έλα εδώ είμαι… κάνε ότι μπορείς για να το φορτώσεις. Πρέπει να σ’ αφήσω…»

Μία δύο μέρες αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο πάλι.
«Το Σάββατο να πας να το πάρεις…. Τα ξέρει όλα…. Η μόνη μαλακία είναι ότι το μπουρδέλο δεν ξαναπήρε και το πακετάρισα σβηστό…. Βρες τρόπο να πας να το πάρεις…»

Αυτά ήταν τα μόνα που θυμάμαι ακόμα και τώρα αποσπασματικά από όλο το τηλεφώνημα… Τα ενδιάμεσα είτε τα έχανα είτε δεν τους έδινα σημασία.
Αφού πέσανε λοιπόν από τον πατέρα μου οι γνωστές πιστολιές ότι θα πέσει λουκέτο και τα κλειδιά θα τα έχω εγώ και θα πηγαίνεις μέχρι την πλατεία και πουθενά αλλού, αλλιώς ξέχνα το… εγώ στην απελπισία μου, έλεγα σε όλα ναι, για να μπορέσω να βρω τρόπο ΚΑΙ να το καβαλάω ΚΑΙ να πάω να το πάρω!

[VGER]

Πώς ήρθε; Παράτολμα θα έλεγα…

Με συρματόσκοινο πιασμένο από το αμάξι του πατέρα μου και εμένα καβάλα από πίσω.

Αφού τρόμαξα να φτάσω μιας και δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να προσπαθείς να φρενάρεις τα τελειωμένα μπρος πίσω ταμπούρα σε τόσο μικρή απόσταση, μία που το έφερα και μία που το πήγα σε κάποιο γνωστό, ο οποίος είχε τότε συνεργείο στο σπίτι και έφτιαχνε μηχανάκια.

Είχαμε και το άλλο θέμα τότε! Είχα κάνει κρούση σε 3-4 μαστόρους της περιοχής και όλοι μου είχαν γίνει πολύ αριστοκράτες για να καταπιαστούν με «τέτοια χρέπια» όπως άκουσα από κάνα δύο παπάρες. Όλοι τότε ήταν καβάλα σ’ ένα GLX κωλοφτιαγμένο και οι πιο… προνομιούχοι καβαλάγανε το τότε φρεσκοβγαλμένο Astrea Grand. Οπότε είχαν πολλή δουλειά για να καταπιαστούν με αυτό. Εξάλλου γι΄ αυτό το μηχανάκι έπρεπε να ψάχνεις σε συγκεκριμένες τρύπες στην Αθήνα για να βρεις ανταλλακτικά. Χώρια του ότι θα έπρεπε να πας ψάχνοντας στο μαστόρεμα, αν δεν ήσουν… του είδους…

Ο γνωστός όμως ασχολιότανε….

Είχε πιάσει Σεπτέμβριος, τα σχολεία θα ξαναξεκινάγανε, εγώ είχα φρεσκοσταματήσει από τη δουλειά μιας και ήταν μόνο για καλοκαίρι, και μιας και είχα κάνει ένα μικρό πουγγί γιατί μεγάλο για να πάρω άλλο δεν έβγαινε, την έκανα την…επένδυση.
Είπα λοιπόν στο γνωστό «Μάζεψέ το, κάνοντας ότι χρειάζεται. Εκτός από το να το βάλεις μπρος, θέλω και να το ψιλομαζέψεις. Ξέρεις τώρα εσύ… »

Ε, καθάρισε 2-3 φορές ρεζερβουάρ, αλλαγή φίλτρου βενζίνης, αλλαγή σωληνάκια, καθάρισμα καρμπυρατέρ, αλλαγή φλοτέρ, αλλαγή μπουζί, πλατίνες και ψιλοσουλούπωμα στα ρεύματα για να δουλεύουν τα φώτα μπρος πίσω μιας και όλα ήταν off, συν ένα φρεσκάρισμα με καινούργια καλώδια σε όλο το σύστημα, μιας και ήταν…κάπως τα άλλα…
Τέλος, άλλαξε και ένα σετ σιαγώνες στα ταμπούρα, συρματόσχοινο μπροστινού (και ντίζα αμπραγιάζ ) μιας και του είχα πει να δώσει βάρος και στα φρένα που τα ψιλοφοβόμουνα.
Μέχρι εκεί με έπαιρνε στα λεφτά μέχρι εκεί το φτασα.
Αφού το μάζεψε λοιπόν, άρχισα να κυκλοφορώ.


Εν τω μεταξύ, κάποιες λεπτομέρειες για το μηχανάκι…(βλ. *παραπάνω)
Το σασί του, μπροστά είχε τον αριθμό πλαισίου και πάνω έγραφε DKW 1970.
Έλα όμως που ο παππούς κάποια στιγμή το είχε στουκάρει το μηχανάκι και στο τσακ την είχε γλυτώσει. Το μόνο κουσούρι που του είχε αφήσει, ήταν ότι ψιλοκούτσαινε από τη μία πλευρά. Το δε μηχανάκι από τη μέση και πίσω όπως έμαθα εκ των υστέρων είχε ψιλογίνει σώβρακο. Είχε αλλαχτεί ψαλίδι και δεν ξέρω καν τι είχε γίνει με το σκελετό του. Μέσα σ’ όλα, κάποια στιγμή – δεν ξέρω αν ήταν τότε με τη στούκα ή άλλη στιγμή – είχε αλλάξει και μοτέρ. Τι έβαλε; Ένα μοτέρ Sachs 50άρι. Δίχρονο φυσικά τότε, ε;
Οπότε Sachs βλέπαμε πάνω στο μοτέρ, Sachs το λέγαμε το μηχανάκι….
Έλα όμως που είχαμε το άλλο…
Πήγαινες να πάρεις ανταλλακτικά, και αν ήθελες μηχανικά, έλεγες για Sachs…
Αν ήθελες οτιδήποτε άλλο, έλεγες DKW…
Μύλος!
Εν πάσει περιπτώσει…
Στιγμές ατελείωτης ευχαρίστησης, παρά το γεγονός ότι είχα τις δυσκολίες μου στην αρχή με τον πατέρα μου.
Δυστυχώς όμως τα χρόνια της μοτό δεν κρύβονταν…
Λεφτά δεν υπήρχαν τότε για βάψιμο, και φυσικά ούτε για μαστορέματα. Έτσι λοιπόν άρχισα σιγά σιγά να ασχολούμαι και μόνος μου. Αρχικά περνώντας τις λαμαρίνες μετά από τρίψιμο ένα βάψιμο, και τα μηχανικά, με εξαίρεση τις πλατίνες που ποτέ δεν το χα με τα filler μέχρι και μοτέρ άνοιγα.
Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις πληγές που είχε από πριν λοιπόν, σε συνδυασμό με τη μίξη που έπρεπε να κάνεις βενζίνη με λάδι μέσα στο ρεζερβουάρ, έπρεπε να είσαι και προσεκτικός: Πολύ λάδι, λάδωνες μπουζί, λίγο λάδι, φλέρταρες με το κόλλημα….

Αφού είχα περάσει και από τα δύο άκρα, και μάλιστα παραπάνω από μία φορές έμαθα να κάνω και τις ανάλογες μίξεις και μάλιστα με την ανάλογη ρύθμιση στα κατάλληλα mode:

Tour mode (με νορμάλ μίξη λαδιού)
Race mode (Τσιμπώντας λίγο λιγότερο λάδι στη μίξη)

[VGER]

Έχω να θυμάμαι λοιπόν άπειρες αναμνήσεις…

Θα αναφέρω αυτές που πραγματικά μου χαράχτηκαν στο μυαλό και θα τις θυμάμαι ανεξίτηλα για πάντα…

1. Δρόμος Λούτσας Βραυρώνας προς Βραυρώνα: Κυριακή μεσημέρι.

Κρυμμένοι μπάτσοι σε κρυψώνα πίσω από μαντρότοιχο. Εγώ τα κλασικά: Άδεια, ασφάλεια, κράνος.
Δίπλωμα; Όχι βέβαια! Τι μας πέρασες;
Έλεγχος, σχετική κλάψα (ήταν και η πρώτη εμπειρία βλέπεις) και μας άφησαν… Ωραία… πάμε τώρα να φύγουμε… @@.... Δεν έπαιρνε… Μάθαινα βλέπεις… Είχε λαδώσει μπουζί… Μη ρωτήσετε για μπουζόκλειδο… δεν είχα…
Μετά τα σχετικά καντήλια, και αρκετό σπρώξιμο, βενζινάδικο, μπουζόκλειδο,σκούπισμα μπουζί, λίγη προσθήκη βενζίνης και δρόμο.

[VGER]

2. Ίδιος δρόμος στο ανάποδο: Κυριακή βράδυ.

Δικάβαλο με φίλο, γύριζα από μπύρες στα Καλύβια. Παιανία έμενα τότε. «Δεν πάμε ρε μαλάκα από Βραυρώνα να κάνουμε και τσάρκα; Πού να γυρίζουμε από Μαρκόπουλο»….
Καυλωμένοι στο φουλ για τσάρκα τότε ότι ώρα και να τανε…
Στην επιστροφή λοιπόν στα σκοτάδια στις στροφές πριν από το Mare Nostrum σκάει κόλλημα και…black out….
Το μηχανάκι έφτασε μέχρι τα Σπάτα ψυχορραγώντας… Μετά στα χέρια…
Μεγάλο σοκ τότε μιας και έμεινα χωρίς μηχανάκι για ένα χρόνο μιας και λεφτά δεν υπήρχανε για να το φτιάξω. Ένα χρόνο μετά έβαλα κυλινδροπίστονο 80άρι συν μπιέλες, ρουλεμάν στροφάλου, ελατήρια κλπ.

[VGER]

3. Μεγάλη πλάκα είχαν τα φανάρια!

Σταμάταγα σε κόκκινο, χωρίς να προκαλώ, γιατί ποτέ δεν ήμουν fan της καγκουριάς, άλλο αν του έκανα ενίοτε καμία ξηρότερη μίξη για να το έχω πιο ζωηρό, ήταν γιατί το γούσταρα εγώ και όχι για να το κυνηγήσω.
Έλα όμως που με τέτοια κοψιά, κύλινδρος με ψύκτρες «βεντάλια», εξάτμιση με σιγαστήρα τζούφιο (όλα καμμένα μέσα) με αποτέλεσμα να δίνω ρεσιτάλ ηχορύπανσης, τράβαγα τα βλέμματα!
Και δώστου ξερογκαζιές οι παπαίοι είτε ήταν glx είτε astreάδες, αλλά χωρίς να δίνω εγώ σημασία. Πώς να δώσω άλλωστε μιας και αν εξαιρέσεις το γκάζι του, κατά τ’ άλλα από εμφάνιση ήταν όπως και να το κάνεις, εκείνη την εποχή, της ντροπής….
Μέχρι βέβαια που άναβε φανάρι κι εγώ ξεκινώντας αμέριμνος εξαφανιζόμουνα. Χωρίς να το επιδιώκω! Δεν το στηνα! Όταν σταμάταγα λοιπόν στο επόμενο φανάρι εκεί καταλάβαινα τα ίδια περιπαικτικά βλέμματα να με κοιτάνε.... κάπως….με μεγαλύτερη προσοχή που πρόδιδε…σεβασμό!!

Πολύ γελοίο να σε έχει τσαγιάσει ένα μπρίκι που πριν το κοίταζες απαξιωτικά…

[VGER]

4. Ξημερώματα στην παραλιακή.

Έχουμε φύγει δικάβαλοι με φίλο που είχε κι εκείνος βέσπα βάζοντας πίσω φιλαράκια. Η αρχική προοπτική ήταν να πάμε για ποτό εκεί κοντά, οπότε εγώ δεν είχα πάρει κανένα χοντρό μπουφάν. Φορούσα ένα καστόρινο χωρίς πολλά πολλά… Έλα όμως που ήταν Γενάρης μήνας!
Φόρεσε λοιπόν ο φίλος πίσω μου το δικό μου, και μου παραχώρησε το δικό του μιας και θα έτρωγα εγώ το κρύο ως μπροστινός. Κράνος δεν είχα πάρει ακόμα τότε. Ο φίλος, δεν είχε ιδέα από ΚΟΚ και είχαμε τον εξής διάλογο ο οποίος είχε και τη σχετική γκρίνια για το κρύο που έτρωγε αυτός με το μπουφάν μου. (Ε=Εγώ, Α=Αυτός)

Ε: Την παλεύεις ρε; Δεν το χεις και πολύ με το κρύο μιας και δεν είσαι συνηθισμένος. Έχει και υγρασία σήμερα.
Α: Τι να την παλέψω ρε μαλάκα; Και λιγότερο κρύο να χε με το ΠΟΥΣΤΛΕ μπουφάν που μου δωσες το ίδιο θα το ένιωθα…
(φυσικά λιώνω από τα γέλια… άκου πουστλέ…)

Α: Δε μου λες ρε… Αν μας σταματήσουν είμαστε νόμιμοι ρε;
Ε: Αν εξαιρέσεις ότι δεν έχω δίπλωμα, μας πάνε μέσα για ηχορύπανση ΚΑΙ καυσαέρια… Να μη σου πω και το άλλο… Κράνη… Μαλάκα αυτό είναι το χειρότερο…
Α: Γιατί ρε;
Ε: Γιατί το πρόστιμο για το κράνος το τρώει ο κάθε παραβάτης ξεχωριστά. Δηλαδή εγώ δε φοράω κράνος; Εγώ τρώω πρόστιμο… Εσύ δε φοράς, εσύ πληρώνεις το δικό σου…. :a39:
Α: ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ; ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ; :a37: (φυσικά λιώσιμο νούμερο 2)

Προορισμός λοιπόν ήταν να πάμε σε ένα κωλάδικο εκεί χαμηλά στην παραλιακή για να πιούμε 2-3 ξύδια και πάλι πίσω. Βγαίνοντας λοιπόν κατά τις 5.30 το πρωί, πάμε να βάλουμε μπρος το δικό μου και… τα γνωστά… @@
Πάλι είχε λαδώσει μπουζί. Είχα βάλει λίγο παραπάνω λάδι τότε επειδή φοβόμουνα ότι με δικάβαλο και τέτοια απόσταση μπορεί να γινότανε ζημιά.
Την ώρα λοιπόν που έβγαλε ο φίλος με τη βέσπα το μπουζόκλειδο, ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ μας περνάει κομμάτια ένα περιπολικό της Αμέσου Δράσεως ο οποίος κάποιον μηχανάκια είχε πάρει στο κυνήγι…

Περιττό να αναφέρω ότι από τη μία μασήσαμε, αλλά από την άλλη λιώσαμε πάλι στα γέλια με το φίλο που είχε φάει τις κάλτσες του σκεπτόμενος γεμάτος αγαλλίαση τι πούτσ@ γλύτωσε…

[VGER]

5. Καλοκαιρινό βράδυ σε γειτονιά.
Ελαφρά ανηφορικός δρόμος, περίπου 12 τα μεσάνυχτα. Οδεύω προς το σπίτι, όταν αρχίζω και αντιλαμβάνομαι πίσω δεξιά μου φωνές. Δε δίνω και πολλή σημασία, μέχρι που ακούω ένα μεταλλικό θόρυβο, σα να έχει πέσει κονσέρβα από το μηχανάκι και να κουτρουβαλάει στην άσφαλτο. Σταματάω, γυρίζω πίσω να δω, στο μηχανάκι να γίνεται της πουτ@ν@ς από θόρυβο, και εκεί συνειδητοποιώ τα εξής: Αφενός ότι μου είχε πέσει ο σιγαστήρας της εξάτμισης, επειδή είχε λασκάρει η βίδα (κλωτσημένη) που τον βάσταγε και αφετέρου ένας μουσάτος που είχε βγει από ένα μπαλκόνι πρώτου και με είχε αρχίσει στις Χριστοπαναγίες επειδή όχι μόνο πέρασα και έκανα θόρυβο, αλλά ξαναγύρισα και έκανα πιο πολύ!! Άντε να του εξηγήσεις.... Πήρα το σιγαστήρα στο χέρι, έκανα το χέρι μου σκατά από το λάδι που είχε πάνω, τα μάζεψα άρον άρον και έφυγα…

[VGER]

6. Μιχαλακοπούλου και Μεσογείων στο ανέβασμα.
Βρόχα ξαφνική. Παράπλευρο αμάξι έριξε ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην εισαγωγή του καρμπυρατέρ νερό, η οποία εισαγωγή ήταν χωρίς φίλτρο, γιατί το καρμπυρατέρ είχε τις… ιδιοτροπίες του.
Σε καλά κρυμμένο σημείο μεν, αλλά όπως αποδείχθηκε όχι και τόσο καλά κρυμμένο σημείο. Αποτέλεσμα; Να μείνω επιτόπου και να το πάρω στο χέρι κουβαλώντας το από Αμπελόκηπους μέχρι Παιανία, μιας και αυτό ούτε διακόπτες με κλειδιά είχε, ούτε κλειδαριές είχα μαζί μου. Αποκορύφωμα της απελπισίας, ένας τριμάλακας στη γέφυρα του Σταυρού, που ενώ είδε ότι λίμναζαν νερά δεξιά, σε εντελώς άδειο δρόμο, πήγε και με πέρασε σύριζα κάνοντάς με όλως διόλου μούσκεμα… :a015:

[VGER]

7. Τελευταίο σκηνικό και νομίζω ότι το συγκεκριμένο με έχει χαράξει ως μία από τις πιο μοναχικές αλλά και συνάμα τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου… γι’ αυτό και το κράτησα για το τέλος…
Είναι από εκείνα τα βράδια που σε πιάνουν κάτι μοναξιές και θες απεγνωσμένα ό,τι καιρό και να κάνει έξω ότι ώρα και να ναι, να καβαλήσεις ό,τι και αν διαθέτεις, σε όποια κατάσταση και να ναι, και να βγεις έξω για να πάρεις αέρα. Το σκηνικό λοιπόν εκτυλίχθηκε χειμώνα με αρκετό κρύο και μάλιστα μετά από βροχή. Είχαν νερά οι δρόμοι, αλλά τόσα λίγα που να μη σε κάνουν μούσκεμα, τόσα πολλά που να είναι αρκετά για να σηκώνουν «σπρέι» από τους μπροστινούς…
Έβαλα λοιπόν ένα μπουφάν, βγήκα έξω αισθανόμενος κυριολεκτικά την υγρασία να με διαπερνά, αλλά δε με ένοιαζε… Έβαλα μπρος και χάθηκα μέσα στη νύχτα….
Προορισμός; Κατευθύνθηκα πάλι από Παιανία, προς Λούτσα, Βραυρώνα, Πόρτο Ράφτη για να γυρίσω από Μαρκόπουλο. Όμως τώρα ήταν χειμώνας… Δε θα υπήρχε ψυχή. Και ειδικά με τέτοιο καιρό 11 το βράδυ καθημερινή. Ποιος τρελός θα έβγαινε να πάει προς τα εκεί; Ε, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο διάλεξα αυτό τον προορισμό. Για να πνίξω τις σκέψεις μου σε ένα μοναχικό δρόμο… Εκεί λοιπόν που ήμουν χωμένος μέσα στα σκοτάδια, με το θόρυβο του κινητήρα να σκίζει την ηρεμία της περιοχής, με το μυαλό μου να πλημμυρίζει και ταυτόχρονα να αδειάζει από σκέψεις, ξαφνικά αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνος μου…
Πριν καλά καλά πάρω χαμπάρι, ένα διαολεμένο τζιπάκι περνάει ξυστά μου κοντεύοντας να με βγάλει από το δρόμο, με παρέα μέσα, η οποία γέλαγε τόσο επειδή με τρόμαξε όσο και επειδή με έκανε μούσκεμα. Πραγματικά μετά το αρχικό βρισίδι που έριξα από μέσα μου μιας και αυτοί είχαν ήδη βρεθεί 2 στροφές πιο κάτω, συνειδητοποίησα ότι αυτοί έτσι όπως πάνε είναι θέμα χρόνου να βγουν από το δρόμο… Δε γ@μιούνται.... Πολλή φαιά ουσία χάλασες… Για άλλο λόγο είσαι εδώ… και ξαναβυθίστηκα στις σκέψεις μου…
Στα 3-4 χιλιόμετρα όμως βλέπω δραστηριότητα μπροστά μου. Προχωράω και βλέπω κινήσεις ανθρώπων, με αμάξι… σταματημένο δεξιά. Ο ΜΑΛΑΚΑΣ της ιστορίας, έτσι όπως πήγαινε, το έριξε το ρημάδι του σε χαντάκι, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να βγει. Είχαν βγει λοιπόν όξω κι οι 4 της παρέας και κουνάγανε σήμα για να έρθει κάποιος να ειδοποιήσει ότι ξεμείνανε στην ερημιά…
Και πού πέσανε… Σε αυτόν που κάνανε μούσκεμα 5 λεπτά πριν…
Τελικά πρέπει να υπάρχει Θεός… Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση να σε εκλιπαρούνε έστω και στεγνοί κάποιοι που μόλις σε κάνανε μούσκεμα λίγο πιο πίσω και εσύ να τους γράφεις στα @@ σου συνεχίζοντας το δρόμο σου και ξέροντας ότι το πόσο γρήγορα θα φτάσεις στο σπίτι σου εξαρτάται μόνο από εσένα.

[VGER]

Κλείνοντας, να αναφέρω το τέλος της ιστορίας…
Το μηχανάκι αυτό μετά από αρκετή ταλαιπωρία είτε λόγω κολλημάτων είτε λόγω χιλιομέτρων είτε λόγω αδερφού ο οποίος το ψιλοξεπάτωνε σε σούζες και παντιλίκια με αποτέλεσμα να έχει φάει το μηχανάκι τις τούμπες του και να μετράει και από κει πληγές, κάποια στιγμή μπήκε σε αγγελία για ανταλλακτικά…..

Το μηχανάκι μπορεί να έφυγε… Οι αναμνήσεις φυσικά μείνανε…

Αν με ρώταγε κανείς 16-17 χρόνια μετά, αν θα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω τι θα έκανα, θα απαντούσα ότι θα το κράταγα έστω και σε κομματάκια, για να το κάνω σήμερα ένα περιποιημένο restoring.

Είμαι σίγουρος ότι αν και ο παππούς ήδη το χάρηκε να με βλέπει στην καβάλα του από εκεί ψηλά, ότι θα το χαιρόταν ακόμα περισσότερο…

[Shiatman]

[bulmont]

.........σ' ωραιος ρε μεγάλε......................