Αντιδράσεις πανικού.

[Bladerunner]

Πολλές φορές κατά την οδήγηση της μοτοσυκλέτας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις απειλητικές για τη σωματική μας ακεραιότητα. Πλησιάζουμε τη στροφή πιο γρήγορα από ότι θα θέλαμε, κάποιο εμπόδιο βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μας, κλπ. Ο πανικός μας κυριεύει και αντιδρούμε ανακλαστικά για να επιβιώσουμε. Αυτές οι αντιδράσεις, οι αντιδράσεις πανικού ή επιβίωσης αν θέλετε είναι 99.99% των περιπτώσεων προς τη λάθος κατεύθυνση. Μπορούμε να επέμβουμε σ΄αυτή τη διαδικασία; Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να μην ενδίδει στις υπαγορεύσεις του πανικού του;

Συνημμένο 274935

Συνεχίζεται η κουβέντα από εδώ...

Όταν ο πανικός μας υπαγορεύει να πιέσουμε βίαια τη μανέτα του φρένου για να αποφύγουμε ένα εμπόδιο, μπορούμε να τον τιθασεύσουμε και να φρενάρουμε πιο προοδευτικά;

Ζητάς από τον αναβάτη που ΗΔΗ του έχει πάει η ψυχή στην Κούτρουλη και η αδρεναλίνη του βγαίνει από τα αυτιά, να τιθασεύσει το νούμερο ΕΝΑ ένστικτο της αυτοσυντήρησης και να φρενάρει πρώτα με το πίσω, μετά ΑΠΑΛΑ με το μπροστινό, και μόνο στο τρίτο στάδιο να φρενάρει δυνατά με το μπροστινό. Πολύ χλωμό να είναι ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΟ αυτό το πλάνο.

[nikos_abel]

να τιθασεύσει το νούμερο ΕΝΑ ένστικτο της αυτοσυντήρησης

Αυτό είναι και το ζητούμενο. Με την εξάσκηση να κάνεις κτήμα σου τη ΣΩΣΤΗ αντίδραση και όχι τη ΛΑΘΟΣ.

[jorgevaldano]

Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να αλλάξεις τον ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ τρόπο με τον οποίο αντιδράς, μιλάμε για υπερνίκηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα είναι αρκετά πιο εύκολο και βατό να αλλάξεις από το "τσαρουχώνω" στο "τσιμπάω δυνατά και αμέσως μετά αφήνω".

[nikos_abel]

Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να αλλάξεις τον ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ τρόπο με τον οποίο αντιδράς, μιλάμε για υπερνίκηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα είναι αρκετά πιο εύκολο και βατό να αλλάξεις από το "τσαρουχώνω" στο "τσιμπάω δυνατά και αμέσως μετά αφήνω".

Ήδη έχεις αλλάξει το έστικτό σου πηγαίνοντας το σώμα σου με εξωφρενικές ταχύτητες άνω των 20Km/h. Τι σε κάνει να πιστεύεις τόσο
σίγουρα ότι δεν μπορείς να αλλάξεις και αυτό το ένστικτο;

Κάποιος να ανοίξει το φιλοσοφικό παράρτημα του θρεντ, εγώ βαριέμαι τώρα.

[sniper]

Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να αλλάξεις τον ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ τρόπο με τον οποίο αντιδράς, μιλάμε για υπερνίκηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα είναι αρκετά πιο εύκολο και βατό να αλλάξεις από το "τσαρουχώνω" στο "τσιμπάω δυνατά και αμέσως μετά αφήνω".

Δεν έχεις ιδέα πόσο λάθος είσαι.

[sniper]

Ναι μπορούμε. Με συνεχόμενη εκπαίδευση του εαυτού μας. Ξανά και ξανά και ξανά και ΞΑΝΑ! Και μόλις το έχουμε ξανά και ξανά. Θα εκπλαγούμε πόσο εύκολα θα μας έρθει η σωστή αντίδραση. Παράδειγμα οι αθλητές πολεμικών τεχνών. Αν δείτε ένα τσούκι να έρχεται να σας σκορπίσει το κρανίο, ενστικτωδώς θα το φάτε και θα πείτε στον Αγ. Πέτρο "Μιλάς με γρίφους γέροντα". Οι εκπαιδευμένοι αθλητές θα στείλουν τον άλλο να υποβάλει τα σέβη του.

[jorgevaldano]

Ήδη έχεις αλλάξει το έστικτό σου πηγαίνοντας το σώμα σου με εξωφρενικές ταχύτητες άνω των 20Km/h.

Φίλε ΤΙ ΛΕΣ;;;;

[TROOPER]

Φίλε ΤΙ ΛΕΣ;;;;

λεει οτι ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι εκπαιδευμενος να πηγαινει μεχρι την ταχυτητα που μπορει το σωμα να αναπτυξει.απο κει και πανω ολα ειναι εξω απο το ενστικτο σου.οπως λοιπον προγραμματισες τον εγκεφαλο σου να μπορει να διαχειριστει τα 100χλμ (για παραδειγμα) ετσι μπορεις να εκπαιδευσεις τον εγκεφαλο σου να διχειριζεται και αλλα ενστικτα.
και πολυ σωστα λεει.

[jorgevaldano]

Όπως νομίζεις φίλε μου.

[TROOPER]

:rotflmao::rotflmao::rotflmao::rotflmao::rotflmao:

[Bladerunner]

Άντε για να περάσει πιο εποικοδομητικά το απόγευμα...

Για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε κάτι, θα πρέπει πρώτα να είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα, και κατόπιν να βρούμε την αιτία.

Ποιά λάθη -συμπτώματα- έχετε παρατηρήσει να κάνετε σε καταστάσεις δύσκολες;
Για παράδειγμα, όταν αντιμετωπίζετε ξαφνικά ένα σταματημένο αυτοκίνητο ακριβώς στην κορυφή της στροφής (Βόρεια Εύβοια Ιούνιος 1992), ενώ πάτε σβέλτα;
Ποιες είναι οι άμεσες αντιδράσεις που μας υπαγορεύει ο τρόμος μας;

Προφανώς σφιγγόμαστε όσο δεν πάει άλλο, καρφώνουμε το βλέμμα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, κλείνουμε το γκάζι, γραπώνουμε τα φρένα και λέμε προσευχές...
Έχει τύχει και στα καλύτερα παιδιά κι ας μη το παραδέχονται.

Κάνουμε δηλαδή ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που πρέπει για να τη γλυτώσουμε.
Να σηκώσουμε το μηχανάκι μειώνοντας προοδευτικά την ταχύτητά μας, κι επίσης να ψάχνουμε με το βλέμμα μας οδούς διαφυγής.

Άλλο παράδειγμα:
Οδηγούμε σβέλτα σε μια επαρχιακή διαδρομή και αντιλαμβανόμαστε ότι η επόμενη στροφή μας πλησιάζει με ιδιαίτερα επικίνδυνα χιλιόμετρα. (Π.Ε. Αθηνών - Λαμίας Πάσχα 1990). Τι κάνουμε λόγω του πανικού μας; Αρχίζουμε να πλαγιάζουμε το μηχανάκι πολύ πιο νωρίς και κλεινόμαστε εσωτερικά, κοιτώντας το χωράφι μπαριέρα κλπ. Είμαστε λοιπόν για πολλή ώρα πλαγιασμένοι και με μεγάλη κλίση, και ...φαντάζεστε τη συνέχεια.

Ενώ τι θα έπρεπε; Μειώνουμε ταχύτητα όσο προλαβαίνουμε και στρίβουμε όσο πιο βαθιά και απότομα μας επιτρέπουν οι συνθήκες, έχοντας το βλέμμα μας καρφωμένο στην έξοδο. Με αυτό τον τρόπο θα πλαγιάσουμε λιγότερο και για λιγότερη ώρα. Θα έχουμε δηλαδή περισσότερη διαθέσιμη πρόσφυση.

Το να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις λάθος κινήσεις είναι το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό βήμα. Πρέπει να θέλουμε να μάθουμε.

Κατόπιν, μπορούμε μέσα από τη διαρκή εφαρμογή των σωστών τεχνικών, π.χ. πάντα μα πάντα κοιτάω εκεί που θέλω να πάω, να έχουμε έτοιμες τις ρουτίνες αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών.

[fkol k4]

Το να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις λάθος κινήσεις είναι το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό βήμα. Πρέπει να θέλουμε να μάθουμε.

Αυτό είναι το δεύτερο βήμα.

Το πρώτο είναι να παραδεχτούμε πως δεν ξέρουμε αρκετά.
Πρώτα δέχεσαι πως κάτι κάνεις λάθος, μετά ψάχνεις να δεις τι είναι αυτό και έπειτα αποφασίζεις εάν είναι τόσο σημαντικό ώστε να προσπαθήσεις να μάθεις κάτι άλλο.

Αυτός που ξέρει δεν μαθαίνει, διδάσκει.

[karellen]

Είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να αλλάξεις τον ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗ τρόπο με τον οποίο αντιδράς, μιλάμε για υπερνίκηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα είναι αρκετά πιο εύκολο και βατό να αλλάξεις από το "τσαρουχώνω" στο "τσιμπάω δυνατά και αμέσως μετά αφήνω".

ΑΡΚΕΤΑ δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο,μιλάω εκ πείρας.
Όντας συνηθισμένος 20 χρόνια στο πίσω ταμπούρο (!) του KLR 600 που έπρεπε να το τσαρουχώνω για να πω ότι επιβραδύνει,βρέθηκα ξαφνικά με ένα ΧΤΧ που στο 1/4 της πίεσης μπλοκάριζε τον τροχό και έσερνε.
Έπρεπε λοιπόν να αναθεωρήσω τον τρόπο φρεναρίσματος.
Άδειος δρόμος -πάνω κάτω συνεχώς-συνέχεια φρεναρίσματα,πιο πολύ το πίσω,πιο πολύ το μπρος,συνδυασμό και των 2 στο 30/70-τελικά άλλαξα περπατησιά προς το καλύτερο.

[kostas777]

Ποιά λάθη -συμπτώματα- έχετε παρατηρήσει να κάνετε σε καταστάσεις δύσκολες;

όταν ήμουν φοιτητής.

πάω για μάθημα με το VT250F και είμαι στη θηβών, στο φανάρι με την ιερά οδό. ανάβει πράσινο, ξεκινάω 1η: 12, 2η: 10, 3η... μπροστά μου στα 10 μέτρα, εκεί που στα δεξιά της θηβών πηγαίνοντας προς πειραιά έχει κάτι τράπεζες, μια κυρία κατεβαίνει το πεζοδρόμιο και αρχίζει να διασχίζει τον δρόμο αφηρημένη, κοιτώντας κάτι χαρτιά και βιβλιάρια που κρατούσε. 16" μπροστινός τροχός, κάτι λιγότερο από τσαρούχωμα θα είχαμε γίνει μπίλιες. πατάω πίσω ταμπούρο και αρχίζω να γλυστράω, κατεβάζω πόδι, ταυτόχρονα και για λίγο το μπροστινό, σχεδόν ανεβαίνω στο ντεπόζιτο και όταν πήρε λίγη κλίση το αμολάω και οπως ισιώνει περνάω από μπροστά της, της παίρνω τα χέρια με τον ώμο μου και της σκορπίζονται όλα τα χαρτιά στον δρόμο. εγώ σταμάτησα 20 μέτρα παρακάτω, η καρδιά μου χτυπούσε με 200 bpm. γύρισα να κυττάξω και την είδα να μαζεύει τα χαρτιά της και να μη μου ρίχνει ούτε μια ματιά, ήταν σαν όνειρο.

[pipe_smoker]

Ποιά λάθη -συμπτώματα- έχετε παρατηρήσει να κάνετε σε καταστάσεις δύσκολες;

Γενικότερα μιλώντας, κι όχι αναφερόμενος σε συγκεκριμένο περιστατικό, σε σχετικά έντονα και ψιλοαπρόσμενα φρένα (όχι απαραίτητα φρένα πανικού ή απίστευτα τρομακτικές καταστάσεις) παρατηρώ καθώς φρενάρω ότι το σώμα μου έχει (και παίρνει κατά την όλη διάρκεια που θα κρατήσει το φρενάρισμα) παράξενες στάσεις. Το χειρότερο είναι ότι τα @@ μου γίνονται το μοναδικό πράγμα ανάμεσα σε μένα και το ντεπόζιτο-αρχή σέλας
Απ'όσο έχω καταλάβει, ο λόγος που συμβαίνει αυτό (και το πρώτο και το δεύτερο) είναι το ότι δεν έχω αρκετά σφιγμένα τα πόδια μου στο ντεπόζιτο. Το τιμόνι δεν το ζορίζω. Ίσως οδηγάω πιο χαλαρός απ'ότι θα έπρεπε. Αποτέλεσμα, όταν έρχεται η ώρα να πρέπει να συγκρατήσουν τα πόδια μου το υπόλοιπο σώμα μου που λόγω των φρένων έχει την τάση να φύγει μπροστά, είναι πλέον αργά για να τα σφίξω μιας και ήδη έχω βρεθεί σχετικά εκτός σωστής στάσης.
Το έχω προσπαθήσει να έχω μονίμως σφιγμένα τα πόδια μου στο ντεπόζιτο αλλά μετά από κάμποση ώρα είτε παρατηρώ ότι έχω ξεχαστεί κι έχουν ψιλοχαλαρώσει πάλι, είτε ακόμα κι αν δεν ξεχαστώ, με κουράζει υπερβολικά από ένα σημείο και μετά.
Θέλω να πάρω και supersport, δεν κοιτάω τα χάλια μου λέω εγώ...