4 μέρες γυρεύοντας του βουνού τα παραμύθια...

[Mr Pif]

-άντε ρε παπάρα,είναι παρά τέταρτο και το minibus θα έρθει 21.00 ακριβώς,τράβα να αλλάξεις.εσένα θα περιμένουμε;
-τώρα ρε,τελευταία σκηνή και πάω,τελειώνει.

Σκύρος,Απρίλιος 2010.το minibus κουτρουβαλάει στον καρόδρομο πρός την χώρα.η καυλάντα πάει σύννεφο,άλλη μια μέρα ΄΄στη δουλειά΄΄ έχει τελειώσει.σε μια γωνιά μη συμμετέχοντας στο πολύβουο μικρό πανηγυράκι των συναδέρφων μου,το μυαλό μου τριγυρνάει στην ταινία.από αυτές τις ιστορίες που θέλουμε να μην θυμόμαστε,να πατήσουμε το delete και ως δια μαγείας να διαγραφούν από το μεγάλο βιβλίο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.ή μήπως όχι...?

Η ιδέα πλέον είχε σφηνώσει στο κεφάλι μου.ένα καλό οδοιπορικό σε αυτά τα μέρη θα ήταν ό,τι έπρεπε,σκεφτόμουν.και πάνω απ’όλα για μένα ξεκούραση.το ταξίδι με τη miss K είναι ξεκούραση.αλλά το πιστεύω μόνο εγώ αυτό.παραξενιές,τι να πείς...
Από εκείνη την ημέρα πέρασαν 2,5 σχεδόν χρόνια.άλλοι προορισμοί μπήκαν σε προτεραιότητα και υλοποιήθηκε η επίσκεψή τους.αλλά η δυτική Mακεδονία παρέμενε καημός.ανα 6μηνο σχεδόν έβλεπα την ταινία μόνο και μόνο για να χαζεύω τα τοπία και να πάρω την απόφαση.αρκετές ώρες επίσης στο net για συλλογή μαρτυριών σχετικά με τα γεγονότα που στιγμάτησαν τα μέρη αυτά,μου γύριζαν ακόμα περισσότερο τα μάτια.μέχρι που επιτέλους η απόφαση πάρθηκε.κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η ίνα ταράντου :a07: μου ψιλοδάνεισε από την εκπομπή της τον τίτλο της περιήγησής μου.οι αδερφοφάδες του Νικόλαου Καζαντζάκη με ώθησαν ακόμα περισσότερο να αποφασίσω αυτό το ταξίδι.και μπορεί ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου,ο παπα-Γιάνναρος να ταλανίστηκε σχετικά με την πλευρά που θα έπρεπε να παραδόσει το ποίμνιό του,τους μαυροσκούφηδες ή τους κοκκινοσκούφιδες,προσωπικά δεν είχα κανένα απολύτως ενδοιασμό για το που έπρεπε να κινηθώ.χώμα ή άσφαλτος,όλα αποδεκτά.
Έτσι το μοτοσυκλετάκι ετοιμάστηκε για διάνυση και χωμάτινων χιλιομέτρων και εγώ με τη σειρά μου ετοιμάστηκα όσο μπορούσα για τον κικεώνα των εικόνων και συναισθημάτων που επρόκειτο να βίωνα.
Μοτοσυκλετιστική ελλάδα,τόπος να ζείς,όχι απλά να μένεις...

[Mr Pif]

27/8, 04.00
Το ρολόι χτύπησε πάρα πολύ νωρίς.μα πάρα πολύ.σκοπός να προλάβω τον ήλιο που δεν θα ήταν και ο καλύτερος συνοδοιπόρος μου.ποτέ εξάλλου δεν ήταν τους καλοκαιρινούς μήνες.η σχεδόν έρημη ακόμα Αθήνα με αποχαιρετούσε σιωπηλά κ εγώ με την σειρά μου απολάμβανα τα πρώτα χιλιόμετρα ‘’άδειας’’ μετά απο ένα καλοκαίρι στη δουλειά το οποίο δε σεβάστηκε για άλλη μια φορά μήτε τα άσπρα μου μαλλιά μήτε το φιλότιμό μου..τον ανεφοδιασμό στην Ελευσίνα ακολούθησε το άπλετο ακόμα σκοτάδι κ οι στροφές της παλαιάς εθνικής Ελευσίνας –Θήβας.η πρωινή δροσιά και η ησυχία είχαν το τίμημά τους μιας και οι συνεχείς στροφές ελλείψει φωτισμού κρατούσαν σε διαρκή διέγερση τις αισθήσεις μου.το χάραμα με βρήκε να περνάω τις Ερυθραιές οδεύοντας προς Θήβα.κάπου εκεί,πρίν βγώ στην εθνική πρός Λαμία,πέτυχα και το λεωφορείο που μετέφερε τους συναδέρφους μου απο την Βοιωτία προς την ‘’φάμπρικα’’.το χαμόγελο που έσπασε την αδιάφορη και όψη του προσώπου μου μέσα απο το κράνος,έβγαζε το διαβόητο ‘’στα διάλα,επιτέλους ηρεμία’’ που κατα βάθος θέλουμε να ουρλιάξουμε όλοι μας τις πρώτες ώρες έναρξης της καλοκαιρινής μας άδειας.έστω και αν αυτές οι πρώτες ώρες προ’υ’πόθεταν την διάνυση ακόμα 380 περίπου χιλιομέτρων.

Πόσες φορές το χρόνο μπορεί να κάνω το κομμάτι Θήβα-Λαμία;όσες και αν είναι αυτές ένα περίεργο πράγμα,πάντα θεωρώ πως περνάω απο αυτό το δρόμο για πρώτη φορά.κοιτάω όπως ο πιτσιρίκος που έχει κολλημένη τη φατσάρα του στο τζάμι του αυτοκινήτου του μπαμπά και απορεί με την λίμνη της Υλίκης,τα τεράστια ‘’κανόνια’’ που τροφοδοτούν με νερό τις φλαταδούρες της Βοιωτίας,τα παράλια του Αγίου Κωσταντίνου και των Καμμένων Βούρλων,το όρος Καλλίδρομο που αγναντεύει ειρωνικά τον βόρειο Ευβο’ι’κό κόλπο.μα δεν είναι η πρώτη μου φορά.είναι απλά η αίσθηση.η σταθερή και σχετικά χαμηλή ταχύτητα με την οποία ο αέρας μου χτυπάει το κράνος,τα αυτοκίνητα που με προσπερνούν,οι μυρωδιές από τους καμμένους υδρογονάνθρακες που απελευθερώνουν οι εξατμίσεις των βαρυφορτωμένων ρυμουλκών φορτηγών.εικόνες που ίσως συναντάμε καθημερινά αλλά αποκτάνε μια ξεχωριστή αίσθηση πάνω σε ένα δίτροχο.το Μπούστη που τα κατασκεύασε...

[Mr Pif]

Η Λαμία δεν άργησε να φανεί .ανεφοδιασμός (τα καρμπυρατέρ μου μέσα...) και εν συνεχεία το πάρτι του Δομοκού.στροφιλίκι ακόμα και για εμάς τους φτωχούς και αδύναμους των 40 παρά ίππων που σε κάνει να σκάσει λίγο το χειλάκι σου.όσοι κυτιοκάτοχοι με πέρασαν στην εθνική και λίγο μετά την έξοδο της Λαμίας,τώρα απλά θαυμάζουν τα οπίσθια μου.το τίμημα του να σε γλεντάει ένα φορτηγό γεμάτο ντομάτες στις στροφές.μέχρι να ξαναρχίσει η ευθεία που οδηγεί στον θεσσαλικό κάμπο και να με ξαναπεράσουν.και πρώτος μάλιστα ένας ρουμάνος με ένα station wagon astra ο οποίος όχι μόνο το πάει αεροπορία ‘’παραβιάζοντας και γελώντας τον κώδικα οδικής’’ αλλά και χαιρετώντας με με φώτα και χέρια καθώς με προσπερνάει.και όχι δε με μούτζωνε ούτε με έβριζε στα σίγουρα.συνάδερφος λές ή λάτρης των δίτροχων;
αντικρίζω από το αντίθετο ρεύμα βαρυφορτωμένες βαυαρές.περίεργο,μου έπαιξαν τα φώτα.απο τις ελάχιστες φορές που με χαιρετάνε GS.καλός οιωνός σκέφτομαι,καλό δρόμο και σε σένα mister και ανταποδίδω.αλλάζουν οι καιροί τελικά...
Καρδίτσα ,Τρίκαλα και ξανά βενζίνη.ένα περίεργο πράγμα,όποτε περνάω από Τρίκαλα πάντα μπαίνω στο κέντρο.και όχι λόγω ανεφοδιασμού.δεν έχω εξηγήσει ακόμα τι με τραβάει σε αυτή την πόλη,ο ποταμός που περνάει μέσα απο την πόλη και ο τρόπος που οι τρικαλινοί το έχουν εκμεταλλευτεί αυτό με τα πάρκα και τα γεφυράκια ή οι νεαρές κορασίδες με τα ποδήλατά τους και τα τουρλωτά οπίσθιά τους που οργώνουν γεμάτες μπρίο την πόλη;
-από πού έρχεσαι παλλήκαρε,ρωτάει ο πρατηριούχος βλέποντας το KLE με τα σχοινιά και τις τσάντες του,
-από Αθήνα
-και για που ορίζεις;
-Καστοριά
-την όμορφη Καστοριά,μάλιστα
-και η δική σας πόλη είναι όμορφη,φροντίστε την να παραμείνει
-ναι και η δική μας είναι και πάνω απ’όλα είναι ανθρώπινη
-σε μένα το λές που ζώ στο παπαρόκαστρο; σας ζηλεύω εδώ πάνω
-ε τότε έλα να μείνεις,τίποτα δε μας λείπει
-μακάρι να γινόταν φίλε μου αλλά δυστυχώς...
Τα Μετέωρα που ακολουθούν,επιβλητικά και περήφανα δίνουν στη συνέχεια την σειρά τους στον εκπληκτικό δρόμο που συνδέει το Μουργκάνι με τα Γρεβενά.έτσι,για να πάρω μια γεύση του τι θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες.εναλλαγή οξυάς με καστανιά σε έναν λιγοστής κίνησης δρόμο με τις μυρωδιές του ξύλου να με ζαλίζουν,το πράσινο να οργιάζει και τις πρώτες προειδοποιητικές πινακίδες του Αρκτούρου να κάνουν την εμφάνισή τους καθιστώντας στους χρήστες του οδικού άξονα την προσοχή τους σχετικά με την συχνή διέλευση αρκούδων.τώρα πλέον το χαμόγελο γίνεται πιο έντονο μέσα απο το κράνος,η ζελατίνα μισοανοίγει και ο ρυθμός και πάλι χαλαρώνει.το μοτεράκι γυρνάει ράθυμα και ο εγκέφαλός μου αδυνατεί πλέον να χορτάσει την πανδαισία των εικόνων που τον βομβαρδίζει αλύπητα η μαμάκα φύση.αυτό πλέον δεν το πολεμάς,του αφήνεσαι.όχι και ολοκληρωτικά όμως,η μοτοσυκλέτα εξακολουθεί να τσουλάει,συγκεντρώσου Pif!
Σε λίγη ώρα τα Γρεβενά κάνουν την εμφάνισή τους.με επιτροπή υποδοχής στην είσοδο της πόλης ένα Α4 με μια τετράδα κοριτσιών που επιβαίνουν σε αυτό να μου χαμογελάει και να με χαιρετάει.ήρεμα τα πάθη κορίτσια,οι κρόταφοί μου έχουν πλέον ασπρίσει και το βασικότερο,δεν έχω μοτό για άνετο δικάβαλο.στα πρώτα 10 χιλιόμετρα θα απαιτήσετε να κατεβείτε ουρλιάζοντας και βρίζοντάς με,πιστέψτε με (τρομάρα σου ρε Γκομένιε...) !

[Mr Pif]

Άλλη πόλη ηρεμίας τα Γρεβενά.απο πάνω της ένα καταπράσινο βουνό,κόρνα δεν άκουσα πουθενά.α και νόστιμες μπουγάτσες με κρέμα.ιδιαίτερα αν το στομάχι σου έχει κολλήσει στην πλάτη,από το πρωί άδειο...βέβαια ελοχεύει ο κίνδυνος της σωματικής κατάρρευσης μετά την κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας αλλά μπρός στην πείνα τι είν’ ο πόνος.
Αφήνοντας τα Γρεβενά,οι επιλογές είναι δύο.ή η παλαιά επαρχιακή οδός που ενώνει την πόλη με την Καστοριά η οποία κερδίζει πόντους λόγω ελάχιστης κυκλοφορίας ή το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα Εγνατία.
Σκαλίζοντας όμως τον χάρτη της μακεδονίας προσπαθόντας να χαράξω την πορεία μου,ασυναίσθητα έκανα μια πολύ παράξενη για μένα διαπίστωση.είχα διανύσει μέχρι στιγμής 400+ χιλιόμετρα μέσα από κάθε λογής τοπίο και δεν είχα τραβήξει ούτε μια φωτό.αυτό σημαίνει να ξεχνιέσαι οδηγώντας την μοτό σου...
Μια γέφυρα της Εγνατίας έξω απο τα Γρεβενά,έτσι για το ξεκάρφωμα,

[Mr Pif]

Μιας και είχα αρχίσει πλέον να καταβάλομαι σωματικά,η Εγνατία οδός ανέλαβε να με οδηγήσει στον τελικό μου προορισμό,την Καστοριά.ένας δρόμος όπου απο τα πρώτα χιλιόμετρα που διένυα,αντιλήφθηκα ότι σίγουρα δεν ήταν για ταχύτητες μέχρι 100-110km/h όπως επίσης αν δεν ήσουν Θεσσαλονικιός ή Σέρβος ξεχώριζες αμέσως σαν εξωσχολικός.τα καρντάσια και οι λοιποί ομόδοξοι την έχουν σαν πριβέ αυτή την στράτα.τέρμα αριστερά και με όσα.και όταν λέμε όσα,το εννοούμε.προσπάθησα να ακολουθήσω απο περιέργεια ένα audi station σέρβικο και το ταχύμετρο της ξελιγωμένης εκείνη την στιγμή KLE έδειχνε 170+!!! Περιττό φυσικά να σχολιάσω ότι εκείνη την στιγμή ένοιωθα παράλληλα κάποιον κύριο ντυμένο με κάτι παράξενα μαύρα να κάθεται στο πίσω μέρος της σέλας μου κρατώντας κάτι με κοντάρι στο δεξί του χέρι και να μου φωνάζει γεμάτος αγωνία, ’’κόψε μαλάκα,θα μας σκοτώσεις,κόψε!!!’’

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα,ακόμα και με την ταχύτητα που κινιόμουν,για να φτάσω στην Καστοριά.μεσημέρι πλέον μα οι ρυθμοί εντελώς διαφορετικοί στο κέντρο.όχι δηλαδή ότι περίμενα να συναντήσω και την Σταδίου μποτιλιαρισμένη...ηρεμία,χαλαρή κίνηση,διπλοπαρκαρισμένα,έτσι για να μην ξεχνάμε και την καταγωγή μας, αλλά ούτε κόρνες,ούτε φωνές,ούτε αγανάκτηση.
Το να βρώ τον ξενώνα που είχα μαρκάρει από την προηγούμενη αποδείχτηκε οδύσσεια.όχι μόνο όλοι οι δρόμοι ήταν στενοί και μονόδρομοι αναγκάζοντάς με να κάνω κύκλους περνώντας απο το ίδιο σημείο ακόμα και τρείς φορές μέσα σε λίγα λεπτά,αλλά όταν λέμε στενοί δρόμοι στην Καστοριά μιλάμε και για σοκάκια στρωμένα με πέτρα τα οποία όσο γραφικά και αν φαίνονται αποδεικνύονται το τέλειο power plate για τον αναβάτη και μια πολύ καλή υπερωριακή εργασία για την ανάρτηση της μοτοσυκλέτας.
Τον ξενώνα τελικά τον βρήκα μετά από αρκετή ώρα και εντελώς τυχαία.δωμάτια φυσικά υπήρχαν μιας και ‘’ ο χαμός γινόταν μέχρι τις 20 του Αυγούστου’’ όπως τόνισε ο κύριος Χρήστος,ο ιδιοκτήτης του.το πρόγραμμα στην συνέχεια περιελάμβανε ύπνο και απογευματινή συνοπτική περιήγηση στην πόλη.Η οποία περιήγηση είναι απο αυτές που δε θές με τίποτα να τελειώσει.

[Mr Pif]

Η πόλη της Καστοριάς και των 30000 περίπου κατοίκων της βρίσκεται χτισμένη στις όχθες της λίμνης Ορεστιάδας.μια λίμνη η οποία πραγματικά ομορφαίνει την πόλη και της δίνει ίσως και τον τόνο της αξιοπρέπειας και του σεβασμού που πρέπει κατά την προσωπική μου γνώμη να έχει η ζωή ενός ανθρώπου σε μια σύγχρονη πόλη.πραγματικά απο την πρώτη στιγμή εντυπωσιάστηκα με αυτό το οικιστικό συγκρότημα.μπορεί να έχει χαοτικό οδικό δίκτυο και εντελώς άβολο για τους περισσότερους αλλά η πόλη είναι σε τέτοιο μέρος χτισμένη και διαθέτει τόσα μνημεία που δεν υπάρχει περίπτωση να την επισκεφτείς και να μην την αγαπήσεις απο την πρώτη στιγμή.με ιδρυτή της τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό,για το όνομά της υπάρχουν διάφορες εκδοχές.η επικρατέστερη αναφέρει πως η πόλη πήρε το όνομά της από τους κάστορες που συνοστίζονταν στην περιοχή οι οποίοι όμως λόγω της αλλαγής των κλιματικών συνθηκών και την ελλάτωση των νερών που προέρχονταν απο το Βίτσι,άρχισαν σιγά σιγά να εκλείπουν μέχρι την οριστική εξαφάνισή τους.άλλες εκδοχές οι οποίες συσχετίζονται με τους λαούς που πέρασαν απο τη συγκεκριμένη περιοχή αναφέρουν τις ‘’ονοματολογικές’’ ρίζες της πόλης σε τουρκικές και σλάβικες λέξεις.φυσικά η αρχαία ελληνική εκδοχή δεν παύει να υπάρχει,με τον Κάστορα,αδερφό του Πολυδεύκη να χτίζει την πόλη γύρω στο 840 π.Χ. μετά από χρησμό που πήρε σε ένα από τα γνωστά πάρτυ ‘’έλα να γίνουμαι και θα πούμε όλα’’ του μαντείου των Δελφών.
Αν βρεθείτε ποτέ σε αυτήν,θα ζαλιστήτε απο τον αριθμό των εκκλησιών που υπάρχουν χτισμένες.72 τον αριθμό (οι περισσότερες μακράν σε πόλη της Ελλάδας) όλες βυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής.άλλες διατηρημένες άψογα,άλλες υπο επισκευή.ευτυχώς που δεν λειτουργούν όλες ταυτόχρονα γιατί απο τα λιβάνια η πόλη θα φαινόταν πως έχει αρπάξει φωτιά και καίγεται απο άκρη σε άκρη! Το καλό είναι πως οι περισσότερες ιδιαίτερα το βράδυ φωτίζονται με τέτοιο τρόπο που όρεξη να έχει κάποιος και φτίαχνει λεύκωμα με φωτό απο αυτές.για παράδειγμα ο βυζαντινός ναός του αγίου Στεφάνου,λίγα μέτρα μακρυά απο εκεί που έμενα,

[Mr Pif]

η χαρά του θρησκευτικού τουρίστα,

[Mr Pif]

Όχι βέβαια ότι και τα σπίτια στερούνται αρχιτεκτονικής και ομορφιάς.
πάρα πολλά σε παραδοσιακό μακεδονικό στύλ,αρχοντικά διατηρητέα ή για κατοικία ή για μουσεία,τα οποία σε συνδιασμό με τα πλακόστρωτα πραγματικά ξεκουράζουν ψυχή,μυαλό και μάτια,

[Mr Pif]

Μένουμε Μακεδονία,

[Mr Pif]

ο κατηφορικός δρόμος που επέλεξα με έβγαλε στην νότια παραλία της πόλης.από εδώ ξεκίνησε και ο γύρος που είχα επιλέξει να κάνω έτσι ώστε να βρίσκομαι παράκτια στην λίμνη.μια εκπληκτική διαδρομή περίπου 7 χιλιομέτρων την οποία χρησιμοποιούν οι Καστοριανοί για τις βόλτες τους απ’ότι κατάλαβα.και πως να μην βολτάρεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον που μπορεί να σου αποφορτίσει όλη την κούραση και το τσίτωμα μιας έντονης μέρας.φανταστείτε τώρα απο το πρωί στη δουλειά να μουρμουράει το αφεντικό μιάς και οι δουλειές δεν πάνε καλά,τα ΜΜΕ να μας σοτάρουν το μυαλό με φόρους και απειλές και στο σπίτι η κυρά να σε περιμένει εναγωνίως για το καθιερωμένο super market αλλά και για για τις μεταφορές παιδιών σε φροντιστήρια,χορούς,σκατά,ματά...
μια βολτίτσα εδώ λοιπόν αρκεί,όχι όλο τον γύρο,έστω δύο χιλιομετράκια.πραγματικά όσο βουνό και να φαίνονται σε περπάτημα αυτά τα δύο χιλιομετράκια,σε αυτό το μέρος πάω στοίχημα (ανατροπή και οver) πως κανένας μας δεν θα τα καταλάβει πως τα διέσχισε ,

[Mr Pif]

Καλά,για μοτοβόλτα στη συγκεκριμένη τοποθεσία δεν τίθεται θέμα ,

[Mr Pif]

Και απο κάδρα άλλο τίποτα,

[Mr Pif]

Και για να μην ξεχνάμε και το θρησκευτικό στοιχείο,

[Mr Pif]

Πραγματικά απο τις στιγμές που δεν ήθελα να κουνηθώ απο εκεί που βρισκόμουν αλλά ταυτόχρονα και να κινούμαι τόσο χαλαρά έτσι που και ηλικιωμένος με μαγκούρα να με προσπερνάει.είπαμε η φύση όταν συνεργάζεται αρμονικά με τον άνθρωπο όλοι περνάνε καλά,έτσι δεν είναι αγαπητή μου;

[Mr Pif]

Ο κύκλος,ήθελα δεν ήθελα θα τελείωνε.το πιο ήσυχο κομμάτι της παράκτιας διαδρομής είναι με διαφορά το ανατολικό και το βόρειο.το νότιο με την είσοδο στην πόλη φιλοξενεί όλα τα τουριστικά καταστήματα με αποτέλεσμα να υπάρχει φασαρία και κίνηση.όχι και ό,τι καλύτερο για να ησυχάσει το κεφάλι σου.
μετά τον παράκτιο γύρο της πόλης,είχε έρθει η σειρά να ανέβω και στο ύψωμα απ’όπου έχει κάποιος θέα όλη σχεδόν την λίμνη.απο το νότιο τμήμα της παραλίας ανηφόρισα για την κορυφή όπου και βρίσκεται,τι άλλο,ο ναός του αγίου Αθανασίου.ψιλοέρημη διαδρομή λόγω και της ανηφόρας,η οποία όμως σε αποζημιώνει με την θέα της.
Λίγο και από τον άγιο,