Βαλκάνια - Ευρώπη Αύγουστος 2012

[yama6336]

Δευτέρα, 06 Αυγούστου. Είναι η τελευταία εβδομάδα δουλειάς πριν την καλοκαιρινή άδεια. Είχα ζητήσει μια εβδομάδα άδεια και θα πήγαινα στην Άνδρο για να δω την ξαδέρφη μου και το 11μηνο ανηψάκι μου. Καιρό όμως τώρα με ‘έτρωγε’ ένα ταξίδι με τη μηχανή στο εξωτερικό. Ήθελα να το κάνω απο πέρισυ αλλα τελικά δεν έκατσε, οπότε φέτος ήταν η ευκαιρία ύστερα και απο πάρα πολλά ταξιδιωτικά που διάβασα εδώ. Επείδη όμως σε μια εβδομάδα δεν θα προλάβαινα να κάνω και τα δύο, ζητάω και παίρνω και 2η βδομάδα άδεια και ‘χαλαρός’ πλέον αρχίζω να σχεδιάζω το ταξίδι μου. Την ίδια μέρα το απόγευμα επικοινωνώ με την ασφαλιστική μου για την πράσινη κάρτα. Άμεσα την παίρνω μέσω email και την εκτυπώνω, xαρούμενος για την εξέλιξη της τεχνολογίας να τα κάνεις όλα εύκολα και γρήγορα μέσω internet και που δεν χρειάστηκε να τρέξω κάπου να την πάρω ή να περιμένω να μου την στείλουν.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ σκεφτόμουνα τι θα έπρεπε να πάρω μαζί μου. Το ταξίδι αυτό θα το έκανα μόνος καθώς απο προηγούμενες συζητήσεις δεν υπήρχε παρέα να ακολουθήσει οπότε και δεν ανέφερα σε κανένα τι προετοίμαζα. Η μηχανή (Fazer 600) ήταν σε άριστη κατάσταση με πρόσφατα αλλαγμένο το πίσω ελαστικό και αρκετό ψωμί ακόμα στο μπροστινό που θα έβγαζε άνετα το ταξίδι. Αποσκευές δεν θα είχα πολλές οπότε η μπαγκαζιέρα με ενα tank-bag μου ήταν αρκετά. Απο εξοπλισμό δεν χρειάστηκα κάτι καθώς υπήρχαν όλα τα απαραίτητα. Οι μέρες περνούσαν και απέμενε μια ασήμαντη (?) λεπτομέρεια, ο προορισμός. Δεν ήθελα να μπλέξω με καράβια καθως τα βαριέμαι αφόρητα οπότε μια λύση έμενε, Βαλκάνια. Διαβατήριο δεν έχω αλλά με την ταυτότητα με Λατινικούς χαρακτήρες είμουνα οκ απ’οτι είχα διαβάσει.

Έχει φτάσει Πέμπτη, 09 Αυγούστου και αποφάσισα να ψάξω να βρώ χάρτες για το GPS μου για τα Βαλκάνια/Ευρώπη χωρίς να ξέρω ακόμα που θα πάω, τι θα δω,τι θα κάνω. Απογοητευμένος που δεν βρήκα κάτι να δουλέψει για το GPS πήγα για ύπνο.

[yama6336]

Παρασκευή, 10 Αυγούστου. Τελευταία μέρα δουλειάς και μόνο τη δουλειά δεν έχω στο μυαλό μου. Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω και να γυρίσω σπίτι να ετοιμαστώ για το όνειρο μου. Σερφάρωντας στο ιντερνετ επικοινωνώ με μια γνωστή απο Σκόπια και τις λέω οτι αύριο ξεκινάω απο Αθήνα με προορισμό το άγνωστο. Συνενοούμαστε και κάπως έτσι βρίσκω που θα κάνω την πρώτη μου διανυκτέρευση εκτός Ελλάδος. Κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες με τα πραγματά μου και πάω να φουσκώσω και τα λάστιχα της μηχανής, εύκολη υπόθεση χάρη στις γωνιακές βαλβίδες που είχα βάλει απο καιρό, για να είμαι έτοιμος το επόμενο πρωί να φορτώσω και να φύγω. Η ώρα έχει περάσει και πρέπει να πάω για ύπνο για να ξεκινήσω νωρίς αύριο.

[yama6336]

Σάββατο, 11 Αυγουστου. Ξύπνημα κατά τις 6 για ένα καλό πρωινό, φόρτωμα της μηχανής και αναχώρηση. Τα πράγματά χώρεσαν σε ένα σακβουαγιαζ το οποίο όπως ήταν το έβαλα στην μπαγκαζιέρα. Στο tank-bag έβαλα ένα παγούρι με νερό, φωτογραφική, χαρτιά δικά μου και της μηχανής καθώς και κέρματα για τα διόδια για άμεση και εύκολη πρόσβαση. Στη θέση του συνεπιβάτη έδεσα ενα μεγαλούτσικο σακίδιο πλάτης έχωντας μέσα μόνο ένα σετ αδιάβροχα, χταπόδια/ιμάντες και ένα κιτ ελαστικών. Κατά τις 8+ είναι όλα έτοιμα, κάνω ενα τελευταίο έλεγχο για δίπλωμα/ταυτότητα/ασφάλεια και το 2ο σετ απο κλειδιά και ξεκινάω. Μπαίνω εθνική και νιώθω όμορφα καθώς ξεκίναγα για κάτι που ήθελα να πραγματοποιήσω απο καιρό.

Ο δρόμος ήταν άδειος απο κίνηση,παρ’ολα αυτά πηγαίνω χαλαρά στη μεσαία λωρίδα με 100-110χλμ/ωρα. Βρίσκομαι στην κατηφόρα λίγο πριν τα πρώτα διόδια των Αφιδνών και ξαφνικά νιώθω το πίσω μέρος της μηχανής να παίζει ανεξέλεγκτα δεξιά-αριστερά. Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται, αν κόπηκε κάποιο απο τα χταπόδια που είχα δέσει το σακίδιο και μπλέχτηκε με την αλυσίδα και ταυτόχρονα να προσπαθώ να μην πέσω και να κάνω στην άκρη μην έρθει και σκάσει κανείς πάνω μου. Το καλό είναι οτι δεν είχε κίνηση και μπόρεσα και σταμάτησα στην ΛΕΑ 200-300 μέτρα πριν απο τα διόδια. Κατεβαίνω απο τη μηχανή και βλέπω οτι το πίσω ελαστικό έχει κλατάρει τελείως, δεν έχει ίχνος αέρα μέσα του και το λάστιχο έχει πιεστεί μέσα στο κοίλος της ζάντας κι έχει πάρει το σχήμα της. Στα καπάκια έρχεται και σταματάει πίσω μου ένα αυτοκινήτο του αυτοκινητόδρομου. Με βοηθάει να βάλουμε τη μηχανή στο διπλό σταντ καθώς είμουν σταματημένος σε κατηφορα και είχε πολύ βάρος πίσω και αποκλείετε να τα κατάφερνα μόνος μου. Για να τσουλήσει βέβαια με σκασμένο ελαστικό ούτε λόγος. Τη σηκώνουμε και αρχίζω να τσεκάρω το ελαστικό για κάποια εμφανή ζημιά απο καμιά πρόκα. Δεν βλέπουμε κάτι το ύποπτο και μου προτείνει να καλέσει την οδική, χωρίς να πληρώσω κάτι, και να με πάει μέχρι την πρώτη έξοδο της Εθνικής.

Όσο εκείνος επικοινωνεί με το κέντρο για να αναφέρει το συμβαν εγώ έχω βγάλει το κιτ ελαστικων και προσπαθώ να φουσκώσω το λάστιχο για να δώ τι γίνεται. Αδειάζει η πρώτη αμπούλα και το λάστιχο αρχίζει και παίρνει πάλι τη φόρμα του. Δεν φαίνεται να χάνει απο κάπου αέρα οπότε αποφασίζω να βάλω και δεύτερη αμπούλα. Για κάποιο λόγο όμως η αρχική αμπούλα δεν θέλει να βγει όσο και να προσπαθώ. Το λάστιχο έχει πάρει λίγο αέρα και μπορεί να κυλήσει η μηχανή οπότε με πολύ πολύ αργή ταχύτητα και προσοχή, καθώς δεν ήξερα ακόμα για πιο λόγο κλάταρε το ελαστικό, με συνοδεύει μέχρι το 1ο βενζινάδικο που είναι λίγο μετά τα διόδια. Πάω να βάλω αέρα και καταλαβαίνω το λόγο του κλαταρίσματος, είχε κοπεί η βαλβίδα στη βάση της και με την γωνιακή επέκταση που είχα προσθέσει εγώ τα πράγματα γίνονταν χειρότερα και με το παραμικρό κούνημα έχανε τον αέρα σε αστραπιαίους ρυθμούς. Το κοντινότερο βουλκανιζατέρ βρισκόταν στα 45-50 χλμ απ’οτι μου είπαν στο βενζινάδικο. Αφού βγάζω την γωνιακή επέκταση, σταθεροποιώ κάπως την βαλβίδα να μην παίζει δένοντας τη με λίγο σύρμα που είχα μαζί, φουσκώνω τέρμα το ελαστικό και με 15-20 χλμ/ωρα στην αρχή να δώ πως πάει και λίγο γρηγορότερα μετά αποφασίζω να συνεχίσω για το βουλκανιζατέρ.

[yama6336]

Τα χιλιόμετα φαίνονται ατελείωτα όταν πηγαίνεις τόσο αργά και συνεχώς σκέφτομαι αν θα αντέξει το λάστιχο ή θα με αφήσει πάλι και θα χαλάσει το ταξίδι μου, έχοντας στο νου μου τη συμπεριφορα της μηχανης μην νιώσω κάτι περίεργο. Τελικά ύστερα απο καμιά ώρα φτάνω στο βουλκανιζατερ και ύστερα απο ενα μισαώρο και 10 ευρώ είμαι έτοιμος να ξεκινήσω. Η ώρα έχει πάει 10+ κι εγώ βρίσκομαι μόνο 50χλμ μακριά απο την Αθήνα έχοντας χάσει αρκετό χρόνο με αυτή στην ιστορία και ελπίζοντας πως δεν θα προκύψει κάτι άλλο.

Ξεκινάω λοιπόν με πορεία προς τα σύνορα με τα Σκόπια. Η εθνική βαρετή, κρατάω μια ταχύτητα γύρω στα 130-140 χλμ/ωρα για να είναι πιο οικονομική η οδήγηση και πιο ξεκούραστο το ταξίδι και κάνω στάσεις περίπου κάθε 200χλμ για βενζίνη/ξέπιασμα/νερο. Είμαι κάπου στην Κατερίνη όταν αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Φοράω καλοκαιρινό μπουφάν-παντελόνι αλλά η βροχή γίνετε λίγο πιο έντονη και σταματώ για να βάλω τα αδιάβροχα. Μέχρι να ντυθώ έχει κόψει τελείως οπότε τα ξαναβγάζω άμεσα,τα βαζω στο σακίδιο και συνεχίζω την πορεία μου.

Η ώρα είναι περίπου 2 το μεσημέρι και σταματάω στο τελευταίο βενζινάδικο για τον τελευταιο ανεφοδιασμό εντός Ελλάδος. Φουλάρω βενζίνη και εκει που πληρώνω βλεπω τους χάρτες οπότε και παίρνω εναν χάρτη των Βαλκανίων. GPS δεν είχα μαζί μου, χάρτη δεν είχα, οπότε μου φάνηκε καλή ιδέα εκείνη τη στιγμή άσχετα που δεν τον χρησιμοποίησα τελικά ποτέ. Παίρνω κι ένα τηλέφωνο τους δικούς μου, οι οποίοι δεν ξέρουν ακόμα τα σχέδιά μου και ξεκινώ. Βρίσκομαι πλέον πριν τα σύνορα για 1η φορά και η ουρά απο τα αυτοκίνητα είναι μεγάλη και δεν κινείται σχεδόν τίποτα. Στην αρχή ψαρομένος καθώς ήταν η πρώτη μου φορά, πηγαίνω με την ουρά των αυτοκινήτων. Βλέποντας όμως οτι έτσι θα νυχτώσουμε και αφού πέρασαν 1-2 μηχανές ακόμα απο το πλάι και χώθηκαν μπροστά αποφάσισα να το κάνω κι εγω.

[yama6336]

Περνάω απο τα Ελληνικά σύνορα γρήγορα και φτάνω απο την πλευρά των Σκοπίων όπου και δίνω τα χαρτιά μου. Τα κοίταζε αρκετή ώρα κι εβλεπα οτι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μίλαγε καλά αγγλικά αλλά κάτι μου έλεγε για την Green Card. Εγω του δείχνω την Α4 σελίδα που είχα εκτυπώσει, οτι η ασφαλιστική είναι online και η δουλειά γίνετε μέσω email αλλά αυτός δεν το δεχόταν. Ήθελε Green Card και οχι μέσω fax/αντίγραφο. Μου δείχνει ενα γραφειάκι που πρέπει να πάω για να πάρω επιτόπου ασφάλεια με κόστος 50ευρω για να με αφησει να περασω. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με την ασφαλιστική αλλά είναι Σάββατο και δεν βρίσκω κάποιον καθώς δουλεύουν Δευτέρα-Παρασκευή για εξυπηρέτηση πελάτων. Αφου βρίζω για την τεχνολογία και τα email, δίνω το 50αρικο, δεν δέχονται κάρτες, και πάω πίσω στον έλεγχο, του δείχνω την απόδειξη οτι πλήρωσα, παίρνω τα χαρτιά και συνεχίζω.

Βρίσκομαι πλέον να οδηγάω σε μια άλλη χωρα, μόνος για πρώτη φορά και στο μυαλό μου συνεχώς τριγυρίζουν διάφορες σκέψεις, ευχάριστες κυρίως για το οτι έφτασα μέχρι εδώ μέχρι στιγμής παρά την πρωινή αναποδιά. Στην αρχή ο δρόμος ήταν αδιάφορος αλλά ύστερα απο λίγο το τοπίο αλλάζει και μοιάζει λίγο με τα Τέμπη, στενός δρόμος, πλούσια βλάστηση κι ενα ποτάμι στο πλάι να ομορφαίνει το τοπίο. Ο δρόμος στενός και με αρκετη κίνηση δεν επιτρέπει πολλά, οπότε πάω χαλαρά και ακολουθώ τη ροή των αυτοκινήτων.

Ύστερα απο 3 ώρες περίπου φτάνω στα Σκόπια απλώς ακολουθωντας τις πινακίδες μέχρι έξω απο την πόλη αλλά μέτα μέσα στην πόλη δεν ήξερα που να πάω. Επικοινώνησα με την Α. και δώσαμε ραντεβού σε ενα κεντρικό μέρος. Ρώτησα 2-3 περαστικούς για οδηγίες αλλά δεν καταλάβαιναν αγγλικά. Μπήκα σε ενα μαγαζί και το αφεντικό ευτυχώς γνώριζε αγγλικά και μου έδωσε κάποιες οδηγίες αλλά είτε εγώ δεν κατάλαβα καλά, είτε εκείνος μου είπε λάθος και τελικά βρέθηκα αλλού απο εκει που ήθελα. Ευτυχώς όχι πολύ μακρία απο εκεί που ήθελα οπότε επικοινώνησα εκ νεου με την Α. και ήρθε εκείνη και με βρήκε. Πήγαμε σε ενα parking εκεί κοντά να αφήσω τη μηχανή και να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Στο parking δεν πλήρωσα κάτι και οι υπάλληλοι εκεί μου είπαν οτι ήταν ασφαλές να αφήσω και τα πράγματα μου εκεί. Πήρα μόνο τα χαρτιά/λεφτά/φωτογραφική απο το tank-bag, έδεσα το κράνος με μια αλυσίδα στη μηχανή και ξεκινήσαμε για περπάτημα. Κάναμε τη βόλτα μας, κάτσαμε για φαϊ και μετά πήγαμε πίσω στο parking να πάρω τη μηχανή και να βρω ενα δωμάτιο να μείνω για το βράδυ.

[yama6336]

Κυριακή, 12 Αυγούστου. Σηκώνομαι χαλαρά το πρωί κατα τις 8 χωρίς ξυπνητήρι, κατεβαίνω για πρωινό και μιλάω με την Α. Είχε μια δουλειά να κάνει εκείνη το πρωί και κατα τις 12 θα ερχόταν να με πάρει να παμε βόλτα για καφέ και φαί μεχρι το απογευμα που ήθελε να φύγει. Εγώ δεν είχα κάτι να κάνω μέχρι εκείνη την ώρα οπότε είπα να πάω μόνος μου μια βόλτα. Πίσω απο το ξενοδοχείο ακριβώς υπήρχε το ποτάμι και στις όχθες του το εχουν ασφαλτοστρώσει και έχουν δημιουργησει πεζόδρομο/ποδηλατόδρομο οπού μπορείς άφοβα να περπατήσεις, να κάνεις ποδήλατο, skate, rollers και οτι άλλο θες άφοβα χωρίς τον κίνδυνο των αυτοκινήτων. Περπάτησα αρκετά και κατα τις 11.30 επέστρεψα πίσω στο ξενοδοχείο. Ύστερα απο λίγο ήρθε και η Α. και ξεκινήσαμε περπατώντας για το κέντρο της πόλης. Χαζέψαμε στα μαγαζιά και το μεσημεράκι κάτσαμε για καφε. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι οι σημαίες. Παντού υπάρχουν σημαίες,στις πλατείες, στους δρομους, στα κτίρια. Όπου κοιτάξεις αποκλείετε να μην δείς σημαία. Αφού με ξενάγησε στην πόλη της, το απόγευμα κάτσαμε για φαί και μετά με γύρισε στο ξενοδοχείο γιατί έπρεπε να φύγει.

Το βραδάκι βγήκα μια βόλτα μέχρι τα κοντινότερα McDonalds, 15-20 λεπτά περπάτημα για να φάω κάτι. Οι κοπέλες στο ταμείο δεν ήξεραν ούτε αυτές αγγλικά και τελικά ήρθε μια υπεύθυνη εκει για να δώσει την παραγγελία μου. Έπειτα επέστρεψα στο ξενοδοχείο και σχεδίαζα τον επομενο προορισμό, στο Novi Sad της Σερβίας. Χάρτη είχα αλλά ήταν δύσχρηστος για μένα, gps δεν είχα, οπότε τη λύση την έδωσε το κινητό με τους google maps. Εβαλα σημείο εκκίνησης και προορισμού και αποθήκευσα τους χαρτες στο κινητό για να έχω διαθέσιμη τη διαδρομή και χωρίς Internet, καθώς το Internet στο κινητό κοστίζει πολύ ακριβά στο εξωτερικό.

[yama6336]

Δευτέρα, 13 Αυγούστου. Χαλαρό ξύπνημα και πάλι, πρωινό στον εξωτερικό χώρο μπροστά στο ξενοδοχείο και περιμένω να πάει 9 η ώρα για να μιλήσω με την ασφαλιστική για να δω τη μπορώ να κάνω με την πράσινη κάρτα. Μου δίνουν δύο επιλογές. Είτε επιστρέφω Ελλάδα, Θεσσαλονίκη για να την παραλάβω απο κάποιο γραφείο τους, είτε εκτυπώνω το email σε πράσινο χαρτί καθώς είπαν οτι έτσι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να γίνει αποδεκτό. Τελικά αποφασίζω να ρισκάρω με την 2η επιλογή. Ρωτάω στο ξενοδοχείο που μπορώ να εκτυπώσω κάτι και προσφέρονται να το εκτυπώσουν οι ίδιοι αλλά το θέλω σε πράσινο χαρτί οποτε δεν μπορούν. Με στέλνουν σε ενα εμπορικό κέντρο εκεί κοντά οπού εχει μαγαζί με φωτοτυπίες. Μπαίνω μέσα και η υπάλληλος εκεί απο αγγλικά ελάχιστα πράγματα καταλάβαινε. Χρησιμοποιώ τον υπολογιστή της και κατεβάζω το email για να μου το εκτυπώσει. Προσπαθώ να της εξηγησω οτι το θέλω σε πράσινο χαρτί. Ok μου λέει και το εκτυπώνει σε........ άσπρο χαρτί. Ευτυχώς έχει κάποιο δείγμα εκεί σε πράσινο χαρτί και της το δείχνω και τελικά καταφέρνω να πάρω αυτό που ήθελα. Πάω να πληρώσω αλλά μου λέει οτι δεν δέχεται ευρώ, ούτε κάρτα και με στέλνει σε ενα διπλανό μαγαζί για συνάλλαγμα. Μέχρι στιγμής όσες αγορές είχα κάνει σε βενζινάδικα και στα McDonalds πλήρωνα με την κάρτα και δεν είχε χρειαστεί να ανταλλάξω για το τοπικό νόμισμα. Αφού πάω στο ανταλλακτήριο, η υπάλληλος εκει φυσικά και δεν γνώριζε αγγλικά. Τελικά με τα πολλά συνενοούμαστε, πάω πίσω να πληρώσω για την εκτύπωση και ξεκινάω για Σερβία.

Αυτες τις δυο μέρες που έκατσα Σκόπια δεν χρησιμοποίησα καθόλου τη μηχανή, όλες οι βόλτες έγιναν με τα πόδια αλλα αυτό που παρατήρησα ήταν οι οδηγοί σέβονται των Κ.Ο.Κ, σταματάνε στις διαβάσεις, δεν είδα ποτέ όχημα να περνάει με κόκκινο και γενικώς συμπεριφέρονται ακριβώς αντίθετα απ’οτι Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα.

[yama6336]

Αφού βγαίνω σχετικά εύκολα απο την πόλη ακολουθώντας πινακίδες και τον χάρτη στο κινητό μπαίνω εθνική με κατεύθυνση τη Σερβία. Σύντομα βρίσκομαι στα σύνορα με τη Σερβία, δίνω τα χαρτιά και την πράσινη κάρτα και με ανακούφιση μου τα δίνει πίσω και συνεχίζω γλιτώνοντας παιρετέρω έξοδα. Ο ρυθμός σταθερά στα 130-140 και στάσεις κάθε 200χλμ για ανεφοδιασμό μηχανής/αναβάτη. Απογευματάκι και βρίσκομαι πλέον στο Novi Sad. Δεν έχω κλείσει απο πρίν κάποιο δωμάτιο αλλά έχω δεί στο google maps απο την προηγούμενη μέρα που υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία οπότε βόλτες με τη μηχανή μέσα στην πόλη σχεδόν στα τυφλά μέχρι να πετύχω κάποιο ξενοδοχείο. Ύστερα απο ώρα βρίσκω τελικά ένα και κλείνω το δωμάτιο. Ξεφορτώνω τη μηχανή, την οποία αφήνω πάλι μπροστά σε χώρο του ξενοδοχείου που ελέγχεται με κάμερες, και ανεβαίνω στο δωμάτιο για ένα μπανάκι κι έναν σύντομο απογευματινό ύπνο. Έξω είναι ακόμα μέρα οπότε παίρνω τη φωτογραφική και αρχίζω το περπάτημα. Το ξενοδοχείο βρίσκεται σε πολύ βολικό σημείο, ακριβώς πίσω απο την κεντρική πλατεία/πεζόδρομο που είναι όλα τα μαγαζια/εστιατορια/καφετεριες οπότε πάλι η μηχανή ξεκουράζεται κι εγώ γυρνάω την πόλη περπατώντας. Κόσμος υπάρχει αρκετός και όσο νυχτώνει μαζεύονται όλο και ποιο πολλοί, κυρίως νεαρής ηλικίας. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν γεμάτα απο κόσμο και δεν βρίσκεις εύκολα να κάτσεις κάπου. Τελικά ύστερα απο αρκετά πάνω κάτω στα μαγαζιά βρήκα και έκατσα σε μια πιτσαρία για να φάω για βράδυ. Άλλη μια σύντομη βόλτα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για σχεδιασμό της επόμενης ημέρας. Οι επιλογές πλέον ήταν 3. Ανατολικά για Ρουμανία, δυτικά για Βοσνία ή Κροατία και βόρεια για Ουγγαρία. Τελικά η Ουγγαρία και συγκεκριμένα η Βουδαπέστη μπήκε στο πλάνο για την επόμενη ημέρα. Έβαλα τη διαδρομή στο κινητό και επεσα για ύπνο.

[yama6336]

Τρίτη, 14 Αυγούστου. Κλασικά πλέον, πρωινό ξύπνημα, πρωινό στο ξενοδοχείο, φόρτωμα της μηχανής και αναχώρηση για Βουδαπέστη. Η απόσταση είναι σχετικά μικρή σε σχέση με τις δυο προηγούμενες μέρες που ήταν απο περιπου 700χλμ και 500χλμ. Απο το Novi Sad η Βουδαπέστη απέχει περίπου 300 χλμ μέσω εθνικής. Τις δυο προηγούμενες μέρες είχα χορτάσει/κουραστεί/βαρεθεί απο την Εθνική και είπα να δοκιμάσω απο επαρχιακό δικτυο αλλά τελικά λόγω κίνησης και χαμηλής ταχύτητας θα αργούσα πολύ οπότε ξαναμπήκα εθνική με την πρώτη ευκαιρία. Ο ρυθμός πάντα σταθερός στα 130-140 χλμ/ωρα και οι στάσεις ανα 200χλμ. Η εθνική βαρετή,ατελείωτες ευθείες και δεξιά και αριστερά του δρόμου ατελείωτες καλλιεργημένες εκτάσεις κυρίως με καλαμπόκια/σιτηρά.

Στάση μετά τον τυπικό έλεγχο στα σύνορα για να προμηθευτώ τη Βινιέτα και κατα τις 2 το μεσημέρι βρίσκομαι πλέον στη Βουδαπέστη. Έχω εντοπίσει κάποια ξενοδοχεία αλλά είτε έχουν απαγορευτική τιμή είτε είναι γεμάτα λόγω της εορταστικής περιόδου. Μπήκα και σε ενα τουριστικό γραφείο αλλά ούτε εκεί μπόρεσαν να με βοηθήσουν. Συνεχή πήγαινε-ελα μέσα στην πόλη, με αρκετή κίνηση και ζέστη και είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Είναι και περίεργη η χωροταξία της πόλης με τις αρκετές γέφυρες, τα τραμ στη μέση που δεν επιτρεπουν και πολλές αναστροφές και αναγκαστικά έκανα πολλούς κύκλους. Αφού στο κέντρο δεν έβρισκα κάτι και ύστερα απο 1,5-2 ώρες οδηγησης αρχισα να βγαίνω προς τα έξω και κάποια στιγμή πέρασε και απο το μυαλό μου η ιδέα μέχρι και να γύρναγα πίσω στη Σερβία αν δεν έβρισκα κάτι άμεσα.

Τελικά με τα πολλά κατάφερα να βρώ ενα ξενοδοχείο οπού διέθετε και κλειστό parking. Η ώρα είναι κοντα 5 κι έχω κουραστεί απο το ψάξιμο και τη ζέστη. Ανεβαίνω απευθείας στο δωματίο και κοιμάμαι για καμιά ωρίτσα να χαλαρώσω. Το απόγευμα είναι ώρα για βόλτα στην πόλη αλλά επειδή τώρα δεν είμαι στο κέντρο πρεπει αναγκαστικά να πάρω τη μηχανή. Δυσκολεύομαι να βρω κάπου να την αφήσω με ασφάλεια και τελικά βρίσκω κάποια πλατεία όπου είχε κι άλλες μηχανές παρκαρισμένες πάνω σε πεζοδρόμιο και με τον φόβο για καμιά κλήση την κλειδώνω κι εγω εκει και ξεκινάω το περπάτημα. Όμορφη πόλη για περπάτημα, αρκετός κόσμος, πολλά σημεία για φωτογραφίες. Το κοινό της με τα Σκόπια και το Novi Sad είναι οτι και εδώ το ποτάμι διασχίζει την πόλη, αρκετές γέφυρες να ενώνουν τις δύο πλευρές αλλά με ένα στύλ πιο αριστοκρατικό. Επιστροφή στη μηχανή οπού ευτυχώς ήταν στη θέση της, χωρίς κανένα ραβασάκι απάνω και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Μπανακι και σχεδιασμός της επόμενη ημέρας. Προορισμός η Αυστρία και συγκεκριμένα η Βιέννη. Ακολουθώ πάλι τη διαδικασία να κατεβάσω τη διαδρομή στο κινητό και ύπνος.

[yama6336]

Τετάρτη, 15 Αυγούστου. Πρωινό ξύπνημα και πρωινό στο ξενοδοχείο. Ετοιμάζω τα πράγματα, τα φορτώνω στη μηχανή και αναχωρώ για τον επόμενο προορισμό. Μικρή και σήμερα η διαδρομή, περίπου στα 240χλμ η απόσταση μεταξύ Βουδαπέστης και Βιέννης. Βρίσκομαι ξανά να οδηγάω στην εθνική με σταθερό ρυθμό και όσο ανεβαίνω προς τα πάνω το τοπίο σιγά σιγά αρχίζει να αλλάζει και τα καλλιεργημένα χωράφια δίνουν τη θέση τους σιγά σιγά σε δάσος. Ολιγόλεπτη στάση μόνο για ανεφοδιασμό και καθώς δεν υπάρχει και έλεγχος στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών,σύντομα βρίσκομαι στο κέντρο της Βιέννης. Δυσκολεύομαι και πάλι να βρώ δωμάτιο καθώς είτε είναι πανάκριβα είτε είναι γεμάτα λόγω της γιορτής του 15αυγουστου και ενός φεστιβαλ που γίνετε στην πόλη.

Τελικά ύστερα απο 2-3 ώρες αναζήτησης βρίσκω ενα δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Το κακό είναι οτι δεν έχει καθόλου χώρο για να αφήσω τη μηχανή και μπροστά ακριβώς απο το ξενοδοχείο πρέπει να πληρώσω για να την αφήσω. Λόγω όμως της αργίας για τη συγκεκριμένη ημέρα μου λένε οτι για σήμερα το βράδυ μπορώ να την αφήσω αλλά θα πρέπει το επόμενο πρωί να την μετακινήσω γιατι θα μου δώσουν κλήση. Οπότε αφήνω τη μηχανή και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Ήταν ακόμα νωρίς, περίπου 4 το μεσημέρι και είχε πολύ ζέστη ακόμα για να βγω έξω για περπάτημα και βρήκα ευκαιρία και την έπεσα για καμιά ωρίτσα στο δωμάτιο. Ξυπνάω, παίρνω τη φωτογραφική και ξεκινάω το περπάτημα για να γνωρίσω την πόλη.

Όμορφη πόλη, παντού ποδηλατόδρομοι και άνετα πεζοδρόμια για τους πεζούς και παντού εντυπωσιακά κτίρια να σε περιμένουν να τα φωτογραφίσεις. Ο δρόμος μου με έβγαλε μέσα σε ένα πάρκο κι έπειτα απο λίγο βρέθηκα σε μια μεγάλη πλατεία οπού γινόταν κάποιου είδους φεστιβάλ. Υπήρχε πολύς κόσμος μαζεμένος και ο χώρος ήταν γεμάτος με περίπτερα με διάφορα φαγητά απο την τοπική αλλά και διεθνή κουζίνα που είτε έπερνες στο χέρι να φας, είτε αν είσουν τυχερός έβρισκες κάποιο τραπέζι ή παγκάκι να κάτσεις. Στο βάθος της πλατείας είχε στηθεί μία γιγαντοοθόνη οπού προβαλόταν μια παράσταση απο κάποια φιλαρμονική ορχήστρα. Έκατσα αρκετή ωρίτσα αφού βρήκα κάπου να κάτσω και να ξεκουραστώ λιγάκι απο το συνεχές περπάτημα πριν επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

Βρίσκομαι πλέον στο δωμάτιο και σκέφτομαι την επόμενη ημέρα. Σκεφτόμουν αν με έπερνε χρονικά να επισκεφτώ την Πράγα ή το Salzburg της Αυστρίας αλλά επειδή ήθελα το Σάββατο να βρισκόμουν πίσω Αθήνα για να αναχωρούσα Κυριακή πρωί για Άνδρο τελικά αποφάσισα να αρχίσω την επιστροφή.

[yama6336]

Πέμπτη, 16 Αυγούστου. Η μόνη μέρα που έβαλα ξυπνητήρι για να σηκωθώ νωρίς γιατί είχα το άγχος της μηχανής. Τρώω γρήγορα πρωινό και μαζεύω τα πράγματα για αναχώρηση. Διανυκτέρευση θα έκανα στο Novi Sad. Βρίσκομαι στην εθνική την οποία πλέον έχω βαρεθεί απίστευτα καθώς δεν έχει τίποτα καινούριο να μου προσφέρει. Στάση σε βενζινάδικο ακριβώς πριν τα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας για γρήγορο ανεφοδιασμό και αφού ξεκινάω πάλι, δεν προλαβαίνω να κάνω 200 μέτρα μεσα στην εθνική και βλέπω έναν αστυνομικό να είναι στη μέση του δρόμου και να μου κάνει σήμα να σταματήσω.

Σταματάω, έρχεται δίπλα μου και μου δείχνει το φορητό ρανταρ που είχε. Έδειχνε 120 χλμ περιπου και μου λέει οτι υπήρχε ταμπέλα αμέσως μετά την έξοδο απο το βενζινάδικο οπού το όριο για την περιοχή ήταν τα 50 χλμ. Εγώ την ταμπέλα ούτε καν την είχα προσέξει καθώς μόλις είχα ξεκινήσει και προσπαθούσα ακόμη να κάτσω άνετα πάνω στη μηχανή και ταυτόχρονα να κοιτάω μήπως έρχεται κάποιος απο αριστερά για να μπώ στην εθνική. Μου ζητάει τα χαρτιά μου, του τα δίνω και απο μέσα μου σκεφτόμουν τι ποσό θα μου έλεγε για το πρόστιμο, σκέφτηκα ταυτόχρονα οτι δεν είχα αγοράσει τη Βινιέτα για την Αυστρία και καθόμουν σε αναμένα κάρβουνα γιατί περίμενα οτι λόγο της μεγάλης ταχύτητας που πήγαινα σε σχέση με την επιτρεπόμενη για το σημείο θα ήταν μεγάλο το ποσό αλλά τελικά μόλις μου είπε οτι ήταν 35 ευρώ ηρέμησα κάπως και ευτυχώς δεν ανέφερε καθόλου την έλειψη Βινιέτας.

Συνεχίζω το ταξίδι μου προς Βουδαπέστη έχοντας το νου μου για κάποια παράκαμψη της Βουδαπέστης για να μην μπλέξω μέσα στην κίνηση της πόλης και να πάω περιμετρικά αλλά τελικά αυτή την έξοδο την χάνω και βρίσκομαι πλέον μέσα στο κέντρο της Βουδαπέστης προσπαθώντας να βρώ μια έξοδο προς την εθνική για να συνεχίσω την πορεία μου προς τη Σερβία. Σε κάποια απο τις στάσεις σε ένα βενζινάδικο κάθομαι να τσιμπήσω κάτι και ύστερα απο λίγο έρχεται και μου μιλάει ένας άλλος μοτοσυκλετιστής, ταξίδευε μόνος και αυτός με ένα Susuki GSR 600 και κοιτώντας την πινακίδα του βλέπω οτι είναι Γερμανός. Αγγλικά δεν ήξερε χριστό, αλλά με διαφορες χειρονομίες τελικά κατάλαβα οτι πήγαινε κι αυτός στην Σερβία, στο Βελιγράδι και να πηγαίναμε μαζί στην διαδρομή. Εγώ δεν πολυγούσταρα μιας και δεν μπορούσα να συνενοηθώ ούτε για τα βασικά μαζί του και δεν ήξερα και σε τι ρυθμό οδηγούσε αλλά σιγά σιγά ξεκινήσαμε.

[yama6336]

Στην αρχή με ακολουθούσε στο ρυθμό μου με 130-140 χλμ/ωρα αλλά ύστερα απο λίγο με προσπερνάει και τον βλέπω να μπαίνει πάλι στο επόμενο βενζινάδικο και αναρωτιούμουν τι έπαθε καθώς δεν είχαμε κάνει πολλά χιλιόμετρα απο τον προηγούμενο ανεφοδιασμό. Μπαίνω κι εγώ στο βενζινάδικο και τον περιμένω να βάλει πάλι βενζίνη ενώ ταυτόχρονα με ρωτάει με νοήματα αν εγώ είμαι οκ. Αφού ξεκινάμε πάλι πέρασε εκείνος μπροστάς και κρατούσε μια ταχύτητα των 150-160 χλμ/ωρα. Εγώ δεν ψηνόμουν ίδιαίτερα να ακολουθήσω με τέτοιους ρυθμούς για λόγους κατανάλωσης/άνεσης/πιθανού προστίμου. Τελικά τον ακολουθώ απο απόσταση, πότε κόβει λίγο, τον πλησιάζω και ξανααπομακρύνετε και κάπως έτσι φτάνουμε στα σύνορα με την Σερβία. Η ουρά μεγάλη αλλά εγώ μαθημένος πλέον περνάω απο ανάμεσα. Στην αρχή ακολουθεί για λίγο αλλά τον βλέπω να σταματάει. Εγώ συνεχίζω κανονικά και περνάω γρήγορα απο τον έλεγχο και βρίσκομαι πλέον Σερβία με κατεύθυνση το Novi Sad και συγκεκριμένα στο ίδιο ξενοδοχείο που έμεινα και πριν 3 βράδια καθώς ήταν σε βολικό σημείο και έμεινα ευχαριστημένος.

Απογευματάκι πλεον και κάνω τη βόλτα μου στον πεζόδρομο με τα μαγαζία καθώς και παραλιακά στο ποτάμι οπού κι εδώ υπάρχει άνετο πεζοδρόμιο και ποδηλατόδρομος που ακολουθεί τις όχθες του ποταμού σε ένα ωραίο περιβάλλον μακρία απο την φασαρία του δρόμου. Επιστροφή στο ξενοδοχείο το βράδυ και ύπνος.

[yama6336]

Παρασκευή, 17 Αυγούστου. Αναχώρηση απο το ξενοδοχείο και προορισμός τα Σκόπια για διανυκτέρευση. Έχω ήδη μιλήσει με την Α. και κανονίζουμε μόλις σχολάσει απο τη δουλειά της να βρεθούμε για μια βόλτα και βραδινό. Η διαδρομή γνωστή και εύκολα βρίσκω το ξενοδοχείο που είχα μείνει και την 1η μέρα. Μπαίνω μέσα για να κάνω κράτηση και μου λένε οτι δεν υπάρχει κανένα δωμάτιο διαθέσιμο. Επικοινωνώ πάλι με την Α. και της λέω αν μπορεί να μου βρεί κάποιο άλλο ξενοδοχείο για να πάω. Ύστερα απο λίγο με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει οτι μου έκανε κράτηση σε κάποιο άλλο και θα έρθει απο εκεί όταν σχολάσει να με συναντήσει. Δυσκολεύομαι να βρώ το καινούριο ξενοδοχείο, μερικούς περαστικούς που ρώτησα δεν μπόρεσαν να με βοηθήσουν και τελικά μετά απο αρκετή ώρα καταφέρνω και το εντοπίζω. Αφήνω τη μηχανή απ’έξω, πάνω στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου και ανεβαίνω στο δωμάτιο να αφήσω τα πράγμα, να κάνω ενα μπανάκι και να περιμένω την Α. να έρθει. Έρχεται σχετικά γρήγορα και πάμε για βόλτα και φαί και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο. Βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι ικανοποιημένος που κατάφερα να πραγματοποιήσω κάτι που ονειρευόμουνα καιρό, με μια μελαγχολική όμως σκέψη καθώς το ταξίδι έφτανε στο τέλος του και αύριο θα επέστρεφα Ελλάδα.

[yama6336]

Σάββατο, 18 Αυγούστου. Βαρετή πλέον η διαδικασία της επιστροφής προς τα πίσω και κατα τις 2 το μεσημερι βρίσκομαι στα σύνορα και γεμίζω βενζίνη πριν περάσω Ελλάδα μιας και είναι σημαντικά φτηνότερη. Καθώς βρίσκομαι ακόμα στο βενζινάδικο έρχεται κάποιος και μου μιλάει σε κάποια άγνωστη για εμένα γλώσσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει και με κάποιο τρόπο με ρωτάει που παώ. Του απαντάω ‘Ελλάδα’. Ξαφνικά αρχίζει να μου μιλάει στα Ελληνικά και να μου τη ‘λέει’ επειδή δεν του μιλούσα ελληνικά τόση ώρα. Τελικά συνεχίζοντας την κουβέντα στα Ελληνικά ήθελε να τον πάω μέχρι τα σύνορα οπού είχε αφήσει το αμάξι του που είχε μείνει απο βενζίνη μάλλον. Δεν ήθελα να κουβαλήσω κάποιον άγνωστο με τη μηχανη στα σύνορα και ευτυχώς στη θέση του συνεπιβάτη είχα μόνιμα δεμένο το σακίδιο και του είπα οτι δεν έχω χώρο να τον πάρω και ξεκινάω. Περνάω πλέον και τον έλεγχο στα σύνορα και βρίσκομαι να οδηγώ ξανά σε ελληνικό έδαφος ύστερα απο μια εβδομάδα. Η επιστροφή στην Αθήνα βαρετή και μονότονη και με την ζέστη να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα κάνω συχνές στάσεις για νερό. Κατα τις 7 το απόγευμα βρίσκομαι πλέον στο σπίτι αλλά δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ. Με το που μπαίνω βάζω τα ρούχα που είχα μαζί πλυντήριο και αμέσως άπλωμα καθώς αύριο το πρωί αναχωρούσα για Άνδρο.

[yama6336]

Επίλογος

Κάπου εδώ έφτασε το τέλος για το πρώτο μου ταξίδι (κι ελπιζω οχι το τελευταίο) στο εξωτερικό με τη μηχανή. Μέσα σε μία εβδομάδα πέρασα από 4 διαφορετικές χώρες διανύοντας περίπου 4200 χλμ. βάση της ένδειξης του κοντερ της μηχανής. Συνολικά το ταξίδι με όλα μέσα κόστισε περίπου 700-800 ευρώ, δηλαδή περίπου 100-120 ευρώ την ημέρα. Σχεδόν το 50% του ημερίσιου κόστους ήταν τα δωμάτια στα ξενοδοχεία καθώς οι τιμές κυμαίνοντας απο 45 ευρώ περίπου σε Σκόπια και Σερβία και 50-60 ευρώ σε Βουδαπέστη και Βιέννη. Το υπόλοιπα έξοδα ήταν για τη βενζίνη και μικρό ποσοστό πήγαινε για το φαί καθώς δεν έκατσα ποτέ σε κάποιο εστιατόριο για κανονικό γεύμα. Αν είχα εξαρχής την σωστή πράσινη κάρτα θα είχα γλιτώσει κι ενα 50αρικο που πήγε τσάμπα. Γενικά μπορεί με λίγο καλύτερο σχεδιασμό να έρθει και λίγο πιο οικονομικά, κυρίως όσον αφορά το κόστος του δωματίου. Με δεύτερο άτομο για μοίρασμα των εξόδων διαμονής, το κόστος θα μειωνόταν ακόμα περισσότερο.

Το κόστος της βενζίνης ήταν σημαντικά φτηνότερο απο Ελλάδα καθώς στα Σκόπια είχε περίπου 1,34 €/λιτρο και στη Σερβία 1,31-1,42 €/λίτρο. Ουγγαρία και Αυστρία ήταν πιο κοντα στις δικές μας τιμές αλλά και πάλι λίγο φθηνότερα απο Ελλάδα με κόστος περίπου στο 1,60 €/ λίτρο.

Και οι τέσσερις πόλεις που έμεινα είχαν ένα κοινό στοιχείο. Το ποτάμι διέσχιζε την πόλη και είχαν αξιοποιήσει τις όχθες του δημιουργώντας χώρους για ποδηλάτες και πεζούς. Και στις τέσσερις πόλεις η οδική συμπεριφορά των οδηγών αλλά και των πεζών ήταν κλάσεις ανώτερη απο τη συνηθισμένη συμπεριφόρα στην Ελλάδα. Αυτό που δεν είδα είναι να κυκλοφορούν πολλές μηχανές. Δεν ξέρω αν οφειλόταν λόγω καλοκαιρινών διακοπών ή γενικώς δεν τις χρησιμοποιούν τόσο όσο εμείς.

Το ταξίδι ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής αλλά δεν το μετάνιωσα στιγμή, χάρηκα που το έκανα με τον τρόπο που το έκανα, χωρίς να έχω το άγχος οτι πρέπει να βρίσκομαι κάπου συγκεκριμένη μέρα/ώρα και ταυτόχρονα είχα τη μισή μέρα διαθέσιμη για περπάτημα και γνωριμία με την πόλη. Το μόνο που θα έκανα διαφορετικά στο επόμενο είναι η ύπαρξη GPS. Απο χώρα σε χώρα πραγματικά είναι αχρείαστο εφόσον χρησιμοποιείς το εθνικό δίκτυο αλλά μέσα στην πόλη θα ήταν πολύτιμη η βοήθεια του και θα με γλίτωνε από άσκοπα πήγαινε-ελα και χάσιμο πολύτιμου χρόνου για την εύρεση ξενοδοχείου.

Και για τέλος σας βάζω και μερικές ακόμα φωτογραφίες απο το ταξίδι μου. Για κάποιο λόγο στα Σκόπια δεν έβγαλα καμία φωτογραφία, μόνο στις άλλες 3 χώρες.