..ενα τσιγαρο δρομος..

[airmav]

Απογευματάκι κ ο αέρας δρόσιζε την αποπνικτική ατμόσφαιρα του Ιουλίου κ έσπαγε την αλμύρα της θάλασσας. Έβγαλα τον καπνό κ έστριψα ένα τσιγάρο. Το καραβάκι μόλις είχε ξεκινήσει για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, εκεί που φτάσαμε έτσι πρέπει να λέμε... η ακτή ξεμάκραινε στην πρύμη του πλοιαρίου αφήνοντας πίσω κάποιες αλησμόνητες πατρίδες. Ήταν λίγο μετά τις 6 κ ολοκληρωνόταν μια μονοήμερη εκδρομή στα παράλια, στο Aϊβαλί και στα Mοσχονήσια.....άλλοτε δικά μας παράλια ελληνικά που χάθηκαν εξαιτίας της αλαζονείας και κάποιων κακών χειρισμών του κράτους.
Οι έλληνες όμως ακόμα και τώρα το επισκέπτονται, για διαφορετικούς όμως λόγους απ’ ότι συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αγνοώντας την ιστορία και την σημασία αυτών των εδαφών για τους προγόνους μας και για μερικούς από εμάς. Αγνοώντας το αίμα που χύθηκε, τις ψυχές που χάθηκαν, τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν .
Το αντικείμενο πλέον και ο κυριότερος λόγος ανάπτυξης των παραλίων είναι το εμπόριο και οι αγοραπωλησίες που γίνονται εκεί. Οι χαμηλές τιμές προσελκύουν τουρίστες, κυρίως έλληνες, που αδιαφορούν για την προέλευση των προϊόντων και την ποιότητά τους και σκοπό έχουν μόνο στην αγορά τους με πολύ χαμηλό κόστος.
Μόλις προσπεράσαμε ένα ψαροκάικο των ‘’γειτόνων’’ , με την σημαία τους να ανεμίζει περήφανα. Οι σκέψεις που κάνεις πολλές όχι μόνο σε αυτήν την θέα αλλά σε όλα όσα είχες δει εκείνη την ημέρα.
Κάποιοι πρόγονοί μου ήταν από το Αϊβαλί κ τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω τίποτε περισσότερο γι αυτόν τον τόπο. Κ όμως η ψυχολογία μου εκείνη την ημέρα ήταν κάπως από την ώρα που σηκώθηκα, που έφτασα στο λιμάνι, που πήρα το καραβάκι, που πάτησα το πόδι μου στα παράλια.
Το πρώτο που αντικρίζεις είναι μια αφίσα με μια ελληνοτουρκική χειραψία , σήμα του πλοιαρίου. Κ μόνο αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα. Ναι λοιπόν για κάποιους αυτό το αλισβερίσι (!) είναι μια καθημερινότητα που δεν μπορώ να χωνέψω. Στο τελωνείο ξεμπερδεύεις γρήγορα, βλέπεις τα ευρώ είναι ανάρπαστα εκεί και ‘’μυρίζουν’’ από χιλιόμετρα... στην έξοδο το τοπίο είναι περίεργο? Εξωπραγματικό? Εκνευριστικό? Προπαγανδιστικό? Ή απλά ασυνήθιστο για εμάς. Παντού σημαίες του ‘’γείτονα’’ στα σπίτια, στα αυτοκίνητα, στα μηχανάκια, στα ποδήλατα, στα περίπτερα, στα πάρκα, στα μαγαζιά. Κ πάνω από όλα αυτά διακρίνονται οι ‘’πύργοι’’ των τζαμιών, επιβλητικοί θυμίζοντάς σου το πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα πλέον.[...]

[airmav]

[...]
Το τσιγάρο είχε σβήσει και κατάφερα να το ανάψω ξανά παρά τον αέρα και το σκούντημα του κόσμου που περιφέρεται στο πλοιάριο. Το ίδιο σκούντημα όπως κ στην έξοδο του τελωνείου από ανθρώπους που ήθελαν να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές τους ανάγκες , ασυγκράτητοι. Τα εδάφη αυτά που άλλοτε τα νοιώθαμε οικεία, που μας ’’γνώριζαν’’, που μύριζαν Ελλάδα τώρα είναι αγνώριστα, όπως αγνώριστοι κ εμείς με συμπεριφορές περίεργες, σπασμωδικές, επιφανειακές.
Το κέντρο της πόλης ένα ατέλειωτο μοναστηράκι στην πιο παρατημένη έκδοση του. Παντού μικρομάγαζα, πλανόδιοι πωλητές, ‘’κράχτες’’ των καταστημάτων που σε παρακαλούσαν να ψωνίσεις. ‘’Ντόπιοι’’ που το έπαιζαν Έλληνες μόνο και μόνο για να σε παραμυθιάσουν να αγοράσεις την φτηνή πραμάτεια τους, όσο όσο, το ευρώ είναι ισχυρό εκεί. Ένοιωθες τα βλέμματα των ντόπιων να σε σκανάρουν λες και ήξεραν....... ξέρουν πολύ καλά να ξεχωρίζουν τον Έλληνα...
Τα Μοσχονήσια πλουσιότερα πιο τουριστικά, που όμως δεν μπορούν να ξεφύγουν από την γενικότερη χροιά της γείτονας χώρας. Μαγαζιά , κόσμος, τουρισμός, αγαθά που οι ντόπιοι έχουν μάθει να τα εκμεταλλεύονται κατάλληλα. Δεν είναι τυχαίο ότι το καλοκαίρι εκεί ο πληθυσμός υπερδεκαπλασιάζεται. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα λειτουργούν βάσει σχεδίου για εκείνους κ η εκμετάλλευση και η νοοτροπία και οι αποστάσεις που κρατούν και όλα.
Το πλοιάριο μπαίνει στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Ο κόσμος συνωστίζεται στην έξοδο. Αλλά τώρα είναι πιο δύσκολες οι συνθήκες. Όλοι είναι ζωσμένοι με 4 και 5 τσάντες.... τα ψώνια πήγαν καλά, το συνάλλαγμα κινήθηκε, η ανοχή των τελωνείων μαρτυρά ότι το σχέδιο πάει καλά, όλα γίνονται....και οι αποστάσεις κρατούνται... βγήκα κ εγώ. Μα καλά, σκέφτηκα, πόσο κράτησε? Κοίταξα στο χέρι μου και το τσιγάρο είχε τελειώσει. Η ψυχολογία δεν είχε αλλάξει ακόμα.