Κακώς, κάκιστα.Δημοσιεύθηκε αρχικά από pipe_smoker
έφτασα να ποστάρω links για την αμυγδαλή, το fear conditioning, ε και κάπου εκεί "λέω σύνελθε θα φας ντομάτες" και το έσβησα
Συνέπεια. Όποιος γνωρίζει ελληνικά θα το καταλάβει.
Προς το παρόν
Νομίζω πως σε μεγάλο βαθμό θα συμφωνήσω με τον chris.
Από την άλλη θα μπορούσα να απαντήσω ακόμα πιο μονολεκτικά λέγοντας "Όταν φοβόμαστε.", αλλά αυτό είναι γενικότητα και παρεξηγήσιμο.
Τώρα, εάν με το "πρακτικά", που το έκανες και bold για να το τονίσεις, θες να κάνουμε κι άλλες αναγωγές για να φτάσουμε στο εντελώς πρακτικό κι όχι σε αρίθμηση των survival reactions, νομίζω ότι ο καθένας μας έχει τα δικά του "σημάδια" τα οποία και μπορεί να του επιδείξουν ότι εκείνη τη στιγμή κινείται επικίνδυνα κοντά ή και πάνω από τα όριά του.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, όταν ξεκίνησα να οδηγώ αυτοκίνητο αρκετά γρήγορα (είμαι καλύτερος οδηγός αυτοκινήτου απ'ότι μηχανής, ίσως και γιατί οδηγώ περισσότερα χρόνια, οπότε συγχωρέστε με που φέρνω τα κουτιά στην κουβέντα) στην αρχή μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πότε πλησιάζω τα όριά μου. Με τη μέθοδο της παρατήρησης όμως όπως προανέφερα, αντιλήφθηκα κάποια στιγμή ότι αυτό που εγώ μετέφραζα "θαμπά" ως φόβο, όριο, με πάει το αμάξι και δεν το πάω εγώ έκανε την παρουσία του αισθητή μέσα από μια συγκεκριμένη κίνηση. Έσφιγγα το τιμόνι και το έσφιγγα πολύ. Στην αρχή δεν το έπαιρνα χαμπάρι καν. Μετά το κατάλαβα. Κι εφού το κατάλαβα, το αντιλαμβανόμουν κάθε φορά που συνέβαινε κι έτσι καταλάβαινα ότι κινιόμουν πιο γρήγορα/επικίνδυνα/you name it από όσο έπρεπε. Ή με άλλα λόγια κινιόμουν πολύ κοντά, ή και στιγμιαία ξεπερνούσα, τα δεδομένα όριά μου για τη δεδομένη περίσταση.
Αυτή η συνειδητοποίηση του ότι ασυναίσθητα σφίγγω το τιμόνι, με βοήθησε να μάθω να αναγνωρίζω πότε πλησίαζω κάποιο όριό μου, και σιγά σιγά να το πάω ένα βήμα παραπέρα γιατί αντιλαμβανόμουν πλέον πότε το πλησίαζα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να είμαι πιο ψύχραιμος και να εφαρμόσω αυτά που ξέρω αντί να με καταλαμβάνει ο φόβος.
Ίσως κι άλλοι να λειτουργούν κατ'αυτόν τον τρόπο και να έχουν βρει τα "σημάδια" τους.
Μία πιθανή απάντησή στο ερώτημά λοιπόν, ίσως είναι ότι το πότε κινούμαστε κοντά στα όριά μας μπορούν να μας βοηθήσουν να το αναγνωρίσουμε τα "σημάδια" μας. Άλλος σφίγγει το τιμόνι, άλλος αλλάζει το ρυθμό της αναπνοής του, άλλος παρατηρεί ότι το μυαλό του σταματάει να σκέφτεται κι "αφήνεται" ή κάνει σπασμωδικές κινήσεις (καλά οκ το τελευταίο το παθαίνουμε όλοι οι κοινοί θνητοί όταν χαροπαλέψουμε, δεν είναι προσωπικό σημάδι).
Μετά (εάν σε κάλυψε η απάντησή μου) έρχεται το πώς πάμε το όριο ένα βήμα παρακάτω. Κι εκεί είναι κατά τη γνώμη μου το τεράστιο πρόβλημα και το σημείο που μπαίνει ο παράγοντας φόβος στο παιχνίδι σε τεράστιο βαθμό.
ΥΓ. Έχεις ξαναφέρει αυτό το θέμα στην κουβέντα και σε κανα-δυο άλλα thread σου (και δε νομίζω ότι είναι ιδέα μου) αλλά πέρασε λίγο χωρίς να δοθεί η δέουσα προσοχή και χαίρομαι που το επαναφέρεις με αυτή τη μαιευτική διαδικασία.
Βρε άκου με που σου λέω. Είχα κοντέψει να τελειώσω τους 5.000 χαρακτήρες που επιτρέπονται για ένα ποστ μόνο και μόνο για να αναφερθώ στη μεταβλητότητα του ορίου και στον παράγοντα φόβο.
(χώρια που ο sniper όταν διαβάζει "φόβος" βγάζει φλύκταινες και θα με σβέρκωνε)
Μωρέ σκεφτόμουν και τον όρο reliability και δεν ήξερα ποιός θα ταίριαζε καλύτερα για να αποδοθεί στα ελληνικά. Απλά το reliability παραπέμπει αλλού και θα μπέρδευε. Όπως και η συνέπεια γιατί την έχουμε συνυφασμένη με κάτι το "θετικό" κάτι το "καλό". Γι'αυτό και χρησιμοποίησα τον πιο ουδέτερο όρο επαναληψιμότητα. Τέσπα δε γράφουμε λεξικό. Νομίζω όντως ότι είναι κατανοητό όπως είπες.
Προς το παρόν
προσοπικη μου γνομη ειναι
να μπορουμε να παμε σε μια μικρη-μεγαλη πιστα ΜΕ ΟΤΙ μηχανακη εχουμε για να μαθουμε μηχανακη ή ακομα και να μαθουμε τα ορια που εχουμε σε αυτο..
ΑΛΛΑ βλεπεις η νοωτροπια του ελληνα....:a31:
θα πας με scooter-παπι σε μια μικρη πιστα και θα σου
- πουν που πας ρε καραμητρο...
δηλαδη πρεπει να εχουμε σκιφτο??
ειναι κατι σαν με αφτους που εχουν gs1200 και δεν χεραιτανε ενα ταπινο freewind
καποτε(δεν ξερω αν γινετε ακομα) στον καναδα ειχαν κατι σαν σχολες αλλα με δικο σου μιχανακι....οτι μιχανακι ακομα και 50αρι και σε βοηθουσαν να ανεβεις ''λεβελ''
πωλούνται καρμπιρατέρ για μηχανάκι η μηχανή 36 mm
Όπως έγραψε ο pipe smoker, για να βρούμε τα οδηγικά μας όρια, χρειάζεται επαναληψιμότητα. Για να επιτευχθεί αυτή η επαναλιψημότητα, χρειάζεται σταθερό πεδίο αναφοράς, τουτέστιν πίστα ή εν πάσει περιπτώση χώρος που να απομονώνει οποιονδήποτε άλλο εξωγενή παράγοντα που μας αποσπά από τον σκοπό μας... δηλαδή... πίστα. Το να δοκιμάζεις την υπέρβαση με ένα κλικ παραπάνω προσπάθειας για να πάρεις το feedback που θα επεξεργαστεί το ΚΝΣ (κεντρικό νευρικό σύστημα, όχι κάτω νεκρό σημείο...) και σταδιακά θα το καταγράψει σε file για να μπορείς να το ανακαλέσεις μελλοντικά, προφανώς δεν γίνεται σε δημόσιο δρόμο. Στο δρόμο δεν υπάρχει κανένα σταθερό πεδίο αναφοράς, οι συνισταμένες μεταβάλλονται ανα πάσα στιγμή και τελικά αυτό που μαθαίνουμε είναι το εξίσου χρήσιμο "φύλλαγε τον κ*λο σου"
Το πρώτο μου ερώτημα, το πώς δηλαδή αναγνωρίζουμε ότι κινούμαστε σχεδόν στο όριο μας ή και λίγο παραπάνω από αυτό, απαντήθηκε εξαιρετικά απλά:
Δεν το θεωρώ τόσο "γενικό" ή "παρεξηγήσιμο" διότι νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε πότε φοβόμαστε ή όχι. Το σφίξιμο του τιμονιού, η γρήγορη αναπνοή, η εφίδρωση κλπ, είναι τα αποτελέσματα του φόβου.
Όταν λοιπόν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν φοβόμαστε με λίγα λόγια, φαντάζομαι είναι ευνόητο πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Να εξαλείψουμε το αίτιο. Να μειώσουμε ταχύτητα κάτω από το όριο του φόβου μας.
Αν συμφωνούμε στα παραπάνω, πάμε να δούμε με ποιο τρόπο θα μετακινήσουμε αυτό το όριο λίγο, ελάχιστα παραπάνω; Ώστε να διευρύνουμε το περιβόητο "περιθώριο ασφαλείας"; Αν φυσικά το κρίνουμε σκόπιμο!
Think faster than you ride
Πολλές φορές όταν ανοίγεται ένα θέμα με τέτοιο περιεχόμενο, ο νους των περισσοτέρων πάει αυτόματα σε ζμπίστες, γόνατα, ξυσίματα κτλ.
Κάποιες φορές και αυτά είναι μέρος της εξερεύνησης των ορίων, αλλά κάπως έτσι χάνεται το νόημα...
Πιστεύω πως το ζητούμενο δεν είναι τόσο το να συζητάμε πρακτικές μεθόδους για το πως θα μεταβάλλουμε τα όριά μας, αλλά ποια είναι η διαδικασία που θα κάνει τις πρακτικές αυτές μεθόδους να έχουν αποτέλεσμα.
Καλή είναι κάθε είδους εξάσκηση, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να ξέρεις γιατί την κάνεις.
- Τί είναι αυτό στο οποίο χρειάζομαι βελτίωση εγώ, εσύ ο άλλος; Ο καθένας μας έχει άλλες συνήθειες, άλλες αδυναμίες και δυνατότητες.
- Πως οδηγώ; Όπως νομίζω, ή δεν έχω αντικειμενική εικόνα; Μπορώ να δω «απ' έξω» αυτά που κάνω; Μπορώ να κάνω το δάσκαλο του εαυτού μου (ο εαυτός μας είναι ο μόνος που έχει τη δυνατότητα να μας μάθει οτιδήποτε, τουλάχιστον μέχρι να εφευρεθεί η ένεση γνώσεων) ή δεν είμαι αρκετά αυστηρός-δίκαιος;
- Ακόμα και αν είμαι αντικειμενικός κριτής του εαυτού μου, έχω τις απαραίτητες γνώσεις της θεωρίας ώστε να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη, ή με μαθαίνω κάτι που είναι λάθος;
Για το αν μεταβάλλονται τα όριά μας, δεν έχει καν νόημα να το συζητάμε. Μεταβάλλονται καθημερινά είτε το θέλουμε είτε όχι, μιας και εξαρτώνται από χιλιάδες παράγοντες.
Να θυμίσω πως το πρώτο όριο που ξεπεράσαμε ως μοτοσυκλετιστές, ήταν όταν βγάλαμε τις βοηθητικές από το ποδήλατο...
Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί κάποτε μπορεί και να συμβεί!
Ευκαιρία λοιπόν να το ξεκαθαρίσω μιας και άνοιξα εγώ το θέμα.
Η αναγνώριση των "σημαδιών" (φόβου) κατά την οδήγησή μας στο δημόσιο δρόμο κυρίως θα μας οδηγήσει στο να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να εξαλείψουμε τα σημάδια αυτά. Στην πράξη, να μειώσουμε ταχύτητα. Να αυξήσουμε την ασφάλειά μας δηλαδή.
Και εδώ είναι το ζουμί!Πιστεύω πως το ζητούμενο δεν είναι τόσο το να συζητάμε πρακτικές μεθόδους για το πως θα μεταβάλλουμε τα όριά μας, αλλά ποια είναι η διαδικασία που θα κάνει τις πρακτικές αυτές μεθόδους να έχουν αποτέλεσμα.
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω επίσης ότι οποιαδήποτε διαδικασία δοκιμής, εκμάθησης, πειραματισμού με την οδήγηση θα πρέπει να γίνεται σε ελεγχόμενο περιβάλλον με τον κατάλληλο εξοπλισμό αναβάτη. Σε πίστα δηλαδή.
Για να μπορούμε να αφοσιωθούμε 100% σε αυτό που κάνουμε, αλλά και για να μειώσουμε στο ελάχιστο δυνατό τις επιπτώσεις μιας πτώσης.
Έχω παρατηρήσει πολλούς αναβάτες να προσπαθούν να μεταβάλλουν τα όρια τους με μεγάλα βήματα και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Συνήθως ξεχωρίζουν λόγω των συχνών, συχνότατων θα έλεγα πτώσεων. Επίσης,
δεν έχουν ξεκάθαρο πλάνο. Επειδή, δεν έχουν ξεκάθαρες απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις.
Πώς μπορεί λοιπόν ο καθένας από ΄μας να δώσει τις απαντήσεις στον εαυτό του;
Think faster than you ride
Μπα ποιός χέστηκε μωρέ. Κλείδωσέ το
Ε είναι λίγο παρεξηγήσιμη η έννοια του φόβου, απλά εσύ το βλέπεις "καλή τη πίστει" (Ecce Homo! ρε πστ μου δω μέσα) και δεν κάνεις το δικηγόρο του διαβόλου για να υποθέσεις όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσαν να εννοηθούν εκτός από το προφανές που είναι και το ζητούμενο εν προκειμένω.
Συμφωνάμε λοιπόν. Πάρακατω...
Δε νομίζω...
Το συναίσθημα του φόβου, της αγάπης, του θυμού κλπ κλιμακώνεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του.
Αυτό σημαίνει ότι εσύ μπορεί να φοβάσαι όταν φτάσεις τα όριά σου και κάποιος άλλος να μη φοβάται όταν βρίσκεται στα όριά του, απλώς και μόνο γιατί έχει διαφορετική αντίληψη του φόβου... από ιδιοσυγκρασία.
Αυτό αποδεικνύεται αν βάλεις 2 αναβάτες "άγραφα χαρτιά" κοινώς με μηδενικές εμπειρίες στην ίδια διαδρομή, σίγουρα θα υπάρχει κλιμάκωση στο φόβο που θα αισθανθούν αν και θεωρητικά τα όριά τους είναι τα ίδια.
Αν π.χ μπούμε σένα στοιχειωμένο σπίτι για 1η φορά 5 διαφορετικοί άνθρωποι, δεν θα νοιώσουμε τον ίδιο φόβο και κάποιος θα προχωρήσει περισσότερο.
Τμήμα της εξελικτικής θεωρίας βασίζεται ακριβώς πάνω σαυτή την Αρχή γιαυτό και άνθρωποι με κοινές καταβολές εξελίσσονται διαφορετικά.
Τα όριά σου λοιπόν μπορεί να είναι πολύ ανώτερα αλλά επειδή γαλουχήθηκες με αυξημένο το συναίσθημα της συστολής και εγγενείς φοβίες, φοβάσαι να την πέσεις στα δίμετρα και τα απολαμβάνει ο ασχημάντρας.
Καταληκτικά λοιπόν η εκπαίδευση και μόνον αυτή, μας κάνει να γνωρίζουμε τα όριά μας -και για να επανέλθω στο αρχικό ποστ-
Τι είναι αυτό λοιπόν που μας βοηθάει να καταλάβουμε ποιο είναι το προσωπικό μας όριο;
η εκπαίδευση
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.Υ.Γ. Ξέρω, ακούγομαι σα στρατιωτικός και.....
ΕΙΜΑΙ!
Όταν λοιπόν κάτι τόχω δουλέψει και έχω εκπαιδευτεί σαυτό, τότε αυτό βρίσκεται-εντός-των-ορίων μου
αλλιώς, πρέπει να το δουλέψω και μάλιστα με όλα τα πιθανά σενάρια......
Γι αυτό δεν θα σταματήσουμε να βλέπουμε ποτέ αναβάτες (κατά τάλλα ικανούς) να πέφτουν στα φανάρια η με το 1ο χιονάκι η πατουλιά λάσπης
Οι πολύωρες και πολυέξοδες δοκιμές στις πίστες δεν γίνονται για να βελτιωθούν τα όρια φόβου των κατά τα άλλα κορυφαίων οδηγών προκειμένου να κάνουν υπέρβαση των ορίων τους, αλλά για να εκπαιδευτούν στη συγκεκριμένη πίστα....
Υπόψη ότι εκπαίδευση δέχεται και η αύξηση των ορίων του φόβου, αλλά αυτό είναι άσχετο......
Τελευταία τροποποίηση από dimmie_72; 02/03/2013 στις 13:09.
Αρχικά θα πρέπει να πάει σε έναν ταπετσέρη και να του ζητήσει να ξυλώσει το κάλυμμα της σέλας και να αφαιρέσει το καλάμι που είχε ραμμένο από μέσα.
Έπειτα θα πρέπει να σταματήσει να ζητάει από την κοπέλα/γυναίκα του να τον αποκαλεί Βαλεντίνο, Ντάνυ ή Χόρχε κατά τη διάρκεια του σεξ.
Κοινώς θα πρέπει να σταματήσει να υπερεκτιμά τις οδηγικές του ικανότητες και να μικρύνει τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του και να προσγειωθεί λίγο στην πραγματικότητα, ώστε να μην προσγειωθεί (αργά ή γρήγορα) σε κανά χωράφι.
Τέλος, νομίζω ότι το καλύτερο που έχει να κάνει για να μπορέσει να απαντήσει στις προαναφερθείσες ερωτήσεις είναι να εξοικονομήσει χρόνο ώστε να τις κάνει στον εαυτό του.
Δε νομίζω ότι χρειάζονται και πολλές ώρες ελεύθερου χρόνου για να αναρωτηθεί κάποιος αυτά τα πράγματα. Διάθεση χρειάζεται.
Αφού αναρωτηθεί, το επόμενο βήμα είναι να δίνει απαντήσεις παρατηρώντας τον τρόπο που οδηγά. Και για να μπορεί να παρατηρεί πρέπει να κινείται με τέτοια ταχύτητα ώστε να του το επιτρέπει. Αν κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή, τότε δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που του παρέχονται εν αφθονία και θα τον βοηθήσουν να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Πόσο μάλλον αν επεμβαίνει συχνά ο παράγοντας φόβος που εκεί το μυαλό μόνο να επεξεργαστεί ψύχραιμα πληροφορίες δεν μπορεί.
Κάποιος ίσως πει "Ρε μάστορα, το δρόμο θα κοιτάω ή θα κάθομαι να σκέφτομαι πληροφορίες, ερωτήσεις κι απαντήσεις?". Νομίζω ότι είναι ένα και το αυτό. Κάθε φορά που καβαλάμε, δυστυχώς το μυαλό μας μπορεί να τρέχει σε 400 διαφορετικά πράγματα: πόσο μαλάκα αφεντικό έχουμε, τί γκόμενα είναι αυτή εκεί στη γωνία, τι σκατά θα έχει μαγειρέψει πάλι η άλλη να φαρμακώσουμε (και, που και που, ρίχνουμε και καμιά ξώφαλτση ματιά στο δρόμο). Αν όμως προσπαθήσουμε να συγκεντρωθούμε στην ίδια τη διαδικασία της οδήγησης, κοινώς να οδηγούμε "ενεργητικά" κι όχι "παθητικά", ΚΑΙ τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε θα μπορέσουμε να πάρουμε (για να απαντήσουμε στις προαναφερθείσες ερωτήσεις), ΚΑΙ επί της ουσίας θα είμαστε πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Το οποίο είναι να οδηγάμε.
Τα παραπάνω μπορούν να εφαρμοστούν είτε στο καθημερινό commuting του καθενός μας, είτε σε μια βόλτα που θα κάνει, είτε οπουδήποτε.
Δεν ξέρω αν είναι η απάντηση που ψάχνεις. Εγώ αυτήν έχω
Χάνεις όλο το νόημα στη φράση του Blade...Δε νομίζω...
Το συναίσθημα του φόβου, της αγάπης, του θυμού κλπ κλιμακώνεται διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του.
Αυτό σημαίνει ότι εσύ μπορεί να φοβάσαι όταν φτάσεις τα όριά σου και κάποιος άλλος να μη φοβάται όταν βρίσκεται στα όριά του, απλώς και μόνο γιατί έχει διαφορετική αντίληψη του φόβου... από ιδιοσυγκρασία.
Αυτό αποδεικνύεται αν βάλεις 2 αναβάτες "άγραφα χαρτιά" κοινώς με μηδενικές εμπειρίες στην ίδια διαδρομή, σίγουρα θα υπάρχει κλιμάκωση στο φόβο που θα αισθανθούν αν και θεωρητικά τα όριά τους είναι τα ίδια.
Αν π.χ μπούμε σένα στοιχειωμένο σπίτι για 1η φορά 5 διαφορετικοί άνθρωποι, δεν θα νοιώσουμε τον ίδιο φόβο και κάποιος θα προχωρήσει περισσότερο.
Τμήμα της εξελικτικής θεωρίας βασίζεται ακριβώς πάνω σαυτή την Αρχή γιαυτό και άνθρωποι με κοινές καταβολές εξελίσσονται διαφορετικά.
Τα όριά σου λοιπόν μπορεί να είναι πολύ ανώτερα αλλά επειδή γαλουχήθηκες με αυξημένο το συναίσθημα της συστολής και εγγενείς φοβίες, φοβάσαι να την πέσεις στα δίμετρα και τα απολαμβάνει ο ασχημάντρας.
Ο φόβος είναι κοινός για όλους, αυτό που διαφέρει είναι η περίπτωση και το σημείο στο οποίο εμφανίζεται.
Το αν εγώ πχ φοβάμαι να ανέβω ένα ψηλό κτίριο, εσύ να τρέξεις με το μηχανάκι και ο άλλος τους σκύλους, δεν έχει καμία σχέση, φόβος υπάρχει σε όλους μας εκτός αν έχουμε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα.
Επίσης θεωρητικά, κανενός το όριο δεν είναι ίδιο με κανενός άλλου.
Ηλικία, οξύτητα αισθήσεων, φυσική κατάσταση, υγεία, συγκέντρωση, αντανακλαστικά κτλ είναι τομείς που επηρεάζουν το σημείο στο οποίο αρχίζουμε να φοβόμαστε ανεξάρτητα από την εμπειρία μας.
Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί κάποτε μπορεί και να συμβεί!
Διαφορετικά όρια μπορεί να έχει. Και διαφορετική αντίληψη του φόβου μπορεί να έχει.
Ο φόβος όμως εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) με συγκεκριμένους τρόπους, και, εάν ίσως εξαιρέσεις κανά δυο εξαιρετικά σπάνιες παθήσεις, δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μη φοβάται. Είναι δεδομένο λοιπόν πώς όταν φτάσει να φοβηθεί είτε κινείται κοντά στα όριά του, είτε τα έχει ξεπεράσει όπως είπε κι ο blade.
Αν και νομίζω λίγο ατυχές το παράδειγμα, το ότι κάποιος φτάνει μέχρι τον 1ο όροφο σε ένα στοιχειωμένο σπίτι γιατί φοβάται να πάει παραπάνω, ενώ ο άλλος φτάνει μέχρι το ρετιρέ κάνοντας και το τσιγαράκι του ανεβαίνοντας, δε σημαίνει ότι δε φοβάται γενικά ή ότι αψηφά το φόβο. Απλά ακόμα δεν έχει φτάσει στο δικό του όριο ώστε να φοβηθεί. Αν τον πας σε ένα πιο στοιχειωμένο σπίτι κι αρχίσουν να πετάνε τριγύρω του μάγισσες με σκούπες μπορεί εκεί να φοβηθεί, που σημαίνει οτί κάπου εκεί κοντά βρίσκεται το όριό του (είτε το πλησιάζει, είτε το έχει ξεπεράσει και θα κατουρηθεί σύντομα επάνω του).
Και διαφορετικά threshold στο αίσθημα του φόβου έχουμε (αλλού ξεκινάω να φοβάμαι εγώ αλλού εσύ) και διαφορετικές οδηγικές ικανότητες. Το ζήτημα είναι ότι ο φόβος (όταν αρχίσει να καταλαμβάνει κάποιον για τον άλφα ή βήτα λόγο) μπορεί να τον φτάσει στα όριά του, τα οποία σε άλλες συνθήκες να ήταν πολύ παραπάνω (γι'αυτό και είπαμε ότι είναι μεταβλητά).
Ισχύει μεν και το αρχίζω να φοβάμαι όταν φτάσω στα όριά μου, αλλά και το φτάνω στα όριά μου λόγω φόβου.
Νομίζω έγινε σαφές από την αρχή ότι δε μιλάμε για όρια ανθρώπινης αντοχής αλλά για αναγνώριση προσωπικών ορίων εκάστου σε κάθε περίσταση.
Η παρακάτω αναφορά σου στο στρατό και τη στρατιωτική εκπαίδευση και πώς γίνεται να μη φοβούνται τα κομμάντα, νομίζω πως δεν έχει σχέση με το φόβο και τα όρια στο πλαίσιο που τα κουβεντιάζουμε.
Τελευταία τροποποίηση από pipe_smoker; 02/03/2013 στις 13:22.
Έλα, τόποιασες το νόημα.. Τυχαία τους αποκαλούμε τρελλούς;
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση